Συχνή ἡ ἐπωδός: «Τά παιδιά δέν διαβάζουν ἐξωσχολικά βιβλία». Τήν ἀκοῦμε ἀπό γονείς, τήν προσυπογράφουμε καί ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι. Εἶναι τέχνη λησμονημένη ἡ ἀνάγνωσις πιά. Ὅπως κάθε τέχνη πού διδάσκεται, πρέπει νά μαθητεύσῃς «παρά τούς πόδας ἀνθρώπου» καί ἀφοῦ μιλᾶμε γιά μαθητές ἰσχύει τό ἀπροσπέλαστο, ὑπό τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν».
Τό παράδειγμα προσφέρεται πρῶτα στό σπίτι. Ὅμως σήμερα «οἱ ἀπησχολημένοι γονεῖς παρκάρουν τά παιδιά τους μπροστά στήν τηλεόρασι…. οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἐδιάβασαν ἢ δέν τούς εἶπαν ἱστορίες, τείνουν νά ἐπιβάλλουν τήν ἴδια στέρησι καί στά παιδιά τους». Ἀποτέλεσμα; «Ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ἔχει ἀναδυθῇ τόν τελευταῖο καιρό: ὁ μορφωμένος βάρβαρος –πού ἔχει σπουδάσει εἴκοσι χρόνια, ἔχει ἀποκατασταθῇ θαυμάσια ἐπαγγελματικῶς, ἀλλά δέν ἔχει διαβάσει τίποτα, δέν ξέρει ἱστορία καί ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε εὑρίσκεται ἐκτός τῆς εἰδικότητός του….Μερικοί τυγχάνει νά εἶναι καί δάσκαλοι. Δέν διαβάζουν τίποτε ἐκτός ἀπό τά βιβλία πού πρέπει νά διδάξουν∙ δέν ἔχουν νοιώσει ποτέ τήν ἀπόλαυσι τῆς ἀνάγνωσης∙ καί δέν μποροῦν νά μεταγγίσουν ἐνθουσιασμό, γιά νά μήν πῶ ἀγάπη γιά τό ἀντικείμενό τους». (Τό ἀπόσπασμα περιέχεται στό βιβλίο «ὁ ἀντιχριστιανισμός», τοῦ Σ. Γουνελᾶ, ὁ ὁποῖος παραπέμπει σέ ἄρθρο τῆς Βρετανίδος Ντ. Λέσιγκ, πού δημοσίευσε ἡ «Ἐλευθεροτυπία»). Τό προαναφερθέν χωρίο μιλάει γιά γονεῖς ἀδιάφορους, γιά δασκάλους ἀπονήρευτους καί ἀκοινώνητους, ἀποσιωπᾷ ὅμως τόν φθοροποιό ρόλο τῶν σχολικῶν βιβλίων.
Θά ἀναφερθῶ καί πάλι στοῦ Γυμνασίου τά γλωσσικά ἐγχειρίδια. Κατ’ ἀρχάς ὑπῆρχε στά βιβλία αὐτά (κυρίως τῶν κειμένων Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας) μία ρητή προδιαγραφή, τήν ὁποίαν ἔπρεπε νά ἐφαρμόσουν οἱ συγγραφικές ὁμάδες πού εἶχαν ἀναλάβει τήν ἐκπόνησί τους: τά νέα βιβλία ἔπρεπε νά μή περιλαμβάνουν οὕτε ἕνα ἀπό τά κείμενα πού περιελαμβάνοντο στά παληά. (Ἡ γνωστή «ἐθνική νόσος» πού περιέγραψε ὁ Παπαδιαμάντης: περιφρονοῦμε «ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν»).
Κατά δεύτερον τά κείμενα πού ἐπιλέχτηκαν ὤφειλαν –στά πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας– νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό «παρωχημένες» πλέον ἰδέες (ἔθνος, πίστις, παράδοσι), νά προσαρμοστοῦν στά νέα δεδομένα. Ἡ γνῶσι δέν πρέπει νά ὑφαίνεται γύρω ἀπό κοινές ἀξίες, οἱ ὁποῖες, ποινικοποιήθηκαν ὡς ἑλληνοχριστιανικό ἰδεολόγημα, νά μήν συγκινῇ, ἀλλά νά διασκεδάζῃ, νά εἶναι ἐπικοινωνιακή. (Παράδειγμα: «Ἡ Φρικαντέλα ἡ μάγισσα πού ἐμισοῦσε τά κάλαντα» ὡς κυρίαρχο ἀνάγνωσμα Χριστουγέννων στην Ε΄ δημοτικοῦ). «Τό σχολεῖο δέν ἔχει πιά σκοπό νά μεταδίδῃ οὐσιαστικές γνώσεις, πού ἡ κατοχή τους φωτίζει τήν συνείδησι καί προσφέρει τά ὑλικά της ἐλευθερίας», ἀλλά, ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀναβαθμίσεως, καταλήγει σ’ αυτό πού ἀνομολογήτως στοχεύει: στήν παραγωγή ὑποταγμένων μυαλῶν, «μορφωμένων βαρβάρων» καί χειρότερα, γενιτσάρων.
Γιά νά συμβῇ αὐτό ἐφρόντισαν οἱ ἐπίδοξοι ἀναβαθμιστές –ἰσοπεδωτές τῆς Παιδείας νά καταστρέψουν (κυριολεκτικῶς) τήν κλασσική μας λογοτεχνία. Ἀποκαθήλωσαν τούς μάστορες τοῦ λόγου, αὐτούς πού γράφουν μέ «ἰθαγένεια τόπου καί τοπίου», τους «ἐθνικούς συγγραφεῖς» (Λιγνάδης), ὄχι μέ τόν ἐξοβελισμό τους ἀπό τά βιβλία, ἀλλά μέ πιό ὕπουλο, ἀναίσχυντο, γκεμπελικό τρόπο. Δηλαδή: Δέν βάζεις στά βιβλία τά πιό ἀξιόλογα καί ὡραῖα, τά ἀριστουργήματά τους, ἀλλά τά χειρότερα, τά ξέψυχα, τά μίζερα. (Σ’ όλους τους λογοτέχνες βρίσκεις καί ἀτυχεῖς ἐμπνεύσεις).
Παίρνεις γιά παράδειγμα τόν Παπαδιαμάντη, κλέος καί ἀγλάϊσμα τῆς λογοτεχνίας μας, καί ἰδοῦ τό ἀπόσπασμα ἀπό τά εὐφρόσυνα «ρόδιν’ ἀκρογιάλια»:… «Μᾶς ἦρθε, εἶπεν, ἡ μυζήθρα, μυρωδάτη, ἀχνιστή. Τήν ἔφερε πεσκέσι τό Ξενιώ, ἡ μικρή τσούπα τοῦ Πατσοστάθη. Ὕστερ’ ἀπό λίγο θἄρθη, λέει, ὁ ἀφέντης της –δηλαδή ὁ πατέρας της- νά μᾶς φέρῃ, λέει, τό κοκορέτσι ψημένο, ἔτοιμο. Ὅσον διά τά δύο μπούτια θά μᾶς τά φέρη, λέει, ὠμᾶ, γιά νά τά ψήσουμε ἀργότερα ἐδῶ -Μπεκερεβέτσιν (ὁ θεός νά τά πληθύνῃ). - Τό ἄλλο μισό κατσίκι, τό ἐκράτησε, λέει, γιά τήν φαμίλια του. Τώρα θά μᾶς ἔρθῃ κι ὁ Ἀγάλλος, νά μᾶς ζυμώςῃ τήν πίττα. Σ’ ἀρέσει ἡ τυρόπιττα μέ χλωρό τυρί καί μέ δέκα αὐγά;». (Νεοελληνική Γλώσσα, Α΄ Γυμνασίου, σελ. 70-71).
Μέ κείμενο δώδεκα ἀράδων τιμᾶται ὁ Σκιαθίτης γέροντας. Καί τόν κατήντησαν, τόν ἀσκητικό καί ὀλιγοδεή λογοτέχνη μας, πρότυπο πολυφαγίας καί καλοπέρασης. «Κακουργοῦν ἐν γνώσει» ὡς θά ἔλεγε ὁ ἐξαίσιος ὑμνητής τῆς ἐντίμου πενίας.
Οἱ ἴδιες κουτοπόνηρες ἐπιλογές ἐφαρμόζονται καί στά «ἀπομνημονεύματα» τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἄρχηγοί, ἔγιναν ἐκλαμπρότατοι, ἔγιναν γενναιότατοι καί οἱ ντόπιοι καί οἱ φερτικοί… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καί φίλοι πλούσιοι ἀπό γαῖες, ἐργαστήρια, μύλους, σπίτια, σταφίδες καί ἄλλα πλούτη τῶν Τούρκων. Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπό τήν Ζάκυνθο, δέν εἶχαν οὔτε πιθαμή γης∙ τώρα φαίνεται τί ἔχουν…» . («Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 48).
Ἐρωτῶ: Γιατί ὄχι ἐκεῖνο τό θαυμάσιο «τούτην τήν πατρίδα τήν ἔχομεν ὅλοι μαζί…» ἢ τό ἀνδρεῖο «ἐκεῖ ὅπου ἔφκιανα τίς θέσεις εἰς τούς Μύλους ἦρθε νά μέ δῇ ὁ Ντερνύς…». Αὐτά δέν ἀντέχουν στήν προκρούστειο κλίνη τῶν νεογραικύλων.
Σαφές τό μήνυμα: τέτοιοι καί οἱ ἥρωές σας, μικροπρεπεῖς, ἰδιοτελεῖς, μήν τούς διαβάζετε, ξεπεράστηκαν… ἐνῷ στήν «Γλῶσσα» τῆς Α΄ Γυμνασίου, ἐξυμνεῖται τό σαχλούργημα μιᾶς λοξῆς Ἀγγλίδος, ὁ «Χάρι Πότερ», «γιατί ξανάφερε τά παιδιά στό διάβασμα καί τά ἀπεμάκρυνε γιά λίγο ἀπό τήν ὀθόνη τῶν βίντε–γκέιμς». (video-games) (σελ. 4).
Ἡ ἴδια τακτική τῆς… μύγας καί στό ἔργο τοῦ Ξενόπουλου. (Τήν μύγα καί μέσα σέ ἀνθόκηπο νά τήν βάλῃς, θαὕρῃ κοπριά νά καθίσῃ). «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222, τίτλος: Ἡ γάτα τοῦ παπᾶ». Πηγαίνει ὁ Χρῆστος ὁ κλαμπανάρος (=κωδωνοκρούστης) καί λέει στόν παπα-Ζήσιμο: «Πάλε τά ἴδια παπᾶ μου». « Ἡ γάτα πανάθεμά την». «Ὤ! συμφορά μου…στό ἴδιο μέρος;». «Ὄχι, στήν Ἁγία Πρόθεσι». Δηλαδή, ἡ γάτα, ἐμπῆκε στό Ἁγιο Βῆμα, στήν Ἁγία Πρόθεσι καί ἔκανε τίς ἀκαθαρσίες της. (Οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς φρίττουν μέ αὐτήν τήν μιαρά καί βέβηλη ἀναφορά).
Στό ἴδιο βιβλίο. «Τό θέλγητρο τῆς Ἀνδαλουσίας), τοῦ Κ. Οὐράνη (σελ. 4.), καί πάλι ἡ μαγαρισιά. Διαβάζει τό πρωτάκι τοῦ Γυμνασίου φράσεις ὅπως: «Ἡ Ἀνδαλουσία εἶναι μία νέα γυναίκα τοῦ λαοῦ… πού δίνει ἐρωτικές συνεντεύξεις μέσα στίς ἐκκλησίες» καί ὅτι ἡ Σιέρρα Νεβάδα εἶναι «χώρα ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἀγαπᾶν τήν γυναίκα σάν Παναγία καί τήν Παναγία σάν γυναίκα» (σελ. 4-5). Καταλάβαμε. Πνευματικός ὑποσιτισμός, ἀφελληνισμός καί ἐκκλησιομαχία.
Οἱ ἄνθρωποι ἐκτελοῦν ἐντολές, κάνουν τό κέφι τους, ρυπαίνουν ψυχές, βαπτίζοντας τά ἀνοσιουργήματά τους, Παιδεία καί ὅλα ἀτιμωρητί. «Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες. Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες ὅπου μᾶς ἐκυβέρνησαν ἀρχή ὡς τέλος».
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
http://www.antibaro.gr/node/1614
Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010
Από την πτώχευση στην εθνική αναγέννηση (1893-1912)
ΕκτύπωσηE-mailΔέν εἶναι εὐχάριστο γιά τήν ἐθνική ἀξιοπρέπεια ἑνός λαοῦ νά ζεῖ μέ δανεικά ἀπό ἄλλα κράτη ἤ ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἐπιβάλλουν σκληρούς ὅρους. Ὅμως χειρότερη ἀπό τήν οἰκονομική πτώχευση εἶναι ἡ ἠθική, πνευματική καί ἐθνική παρακμή. Ἡ προσπάθειά μας ὡς Ἑλλήνων πρέπει νά στραφεῖ πρωτίστως στήν ἀνάδειξη τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες βοήθησαν τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας νά ξεπεράσει καί ἄλλες δύσκολες στιγμές στό παρελθόν. Εἶναι χρήσιμο, λοιπόν, νά ἀντλήσουμε διδάγματα ἀπό τήν περἰοδο 1893-1912 ὅταν ὁδηγηθήκαμε ἀπό τήν οἰκονομικἠ πτώχευση τῆς Ἑλλάδος στήν Ἐθνική Ἀναγέννηση τοῦ 1912-13. Μία μικρή Ἑλλάδα κατόρθωσε νά ἀνορθωθεῖ πνευματικά, πολιτικά καί στρατιωτικά καί μετά από λίγα χρόνια ἀπελευθέρωσε τή Νότιο Ἤπειρο, τή Μακεδονία, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου καί τήν Κρήτη.
Εἶχε προηγηθεῖ τό 1893, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ὁμολόγησε δημοσίως: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Πάντως ὁ ἴδιος ἔκανε σαφές ὅτι δέν δικαιολογεῖ τίς ἐθνικές ὑποχωρήσεις μέ πρόσχημα τόν δανεισμό τῆς χώρας. Εἶχε μάλιστα δώσει καί τό μέτρο τῆς αἰσιοδοξίας του μέ τήν ἱστορική φράση: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει»! Τό 1897 εἴχαμε τόν ἐν μέρει ἀτυχῆ πόλεμο μέ τήν Τουρκία. Λέω ἐν μέρει, διότι ἡττηθήκαμε στρατιωτικῶς στό μέτωπο τῆς Θεσσαλίας ἀπό τούς Τούρκους, ὅμως σέ διπλωματικό ἐπίπεδο προεβλήθη γιά πρώτη φορά τό αἴτημα τῆς Κρήτης γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα καί οὐσιαστικά ἡ Μεγαλόνησος ἔγινε ἡμιαυτόνομη. Τό 1898 ἐπεβλήθη στήν Ἑλλάδα ὁ προσβλητικός, ἀλλά ὑποχρεωτικός Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος. Γιά νά εἶναι βέβαιες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀποπληρώσει τά δάνεια πού πῆρε ἐγκατέστησαν ὐπαλλήλους τους στή χώρα μας, οἱ ὁποῖοι εἰσέπρατταν γιά λογαριασμό τῶν ξένων τραπεζῶν μέρος ἀπό τά ἔσοδα τῶν μονοπωλιακῶν ἐποιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἀπό τή Βρετανία, τή Γαλλία, τή Γερμανία, τή Ρωσία, τήν Ἰταλία καί τήν τότε Αὐστρουγγαρία. Ἡ Γερμανία ἀπεσύρθη τό 1914, ἀλλά ἡ δράση τοῦ Δ.Ο.Ε. τερματίσθηκε μέ τή λήξη τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Ποιἐς δυνάμεις βοήθησαν τήν Ἑλλάδα μετά ἀπό τόσες ταπεινώσεις νά φθάσει στήν Ἀναγέννηση τοῦ 1912; Πιστεύω ὅτι ἦσαν τέσσερις. Ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ φιλοπατρία κάποιων ἀνθρώπων πού θυσιάσθηκαν, ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν καί τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τότε κήρυτταν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό Ἔθνος πίστευε στή διαχρονική του ἑνότητα ἀπό τήν Ἀρχαιότητα μέσῳ τῆς Βυζαντινῆς Ρωμηοσύνης μέχρι τό 1821 καί τή σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἀκοῦμε ὁρισμένες φωνές νά ἀμφισβητοῦν αὐτή τή συνέχεια καί νά ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές. Ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα αὐτούς τούς 4 παράγοντες.
1)Ἡ πίστη στόν Θεό. Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης. Ἕνας φτωχός τσαρουχοφόρος νερουλᾶς ἀπό τό μαρούσι κέρδισε τό 1896 τόν Μαραθώνιο Δρόμο στούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη πού φιλοξένησε τήν πρώτη σύγχρονη διοργάνωση καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνέβασε τό ἠθικό τῶν προγόνων μας καί ἔδωσε στή χώρα τή χαμένη της ἀξιοπρέπεια. Ὁ Λούης τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ἀγῶνα νήστεψε καί προσευχήθηκε ὡς συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐκφράζει τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων στόν Θεό πού εἶναι τό ἀπαραίτητο θεμέλιο τῆς ἐλπίδας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.
2)Ἡ φιλοπατρία καί ἡ αὐτοθυσία ἀποκρυσταλλώνονται στό πρόσωπο τοῦ Πάυλου Μελᾶ. Ἕνας νέος Ἀνθυπολοχαγός, μέ πατέρα Δήμαρχο Ἀθηναίων καί πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ἄφησε τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν καί μετέβη ἐθελοντικῶς στά βουνά καί στά λασπόνερα τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Πῆγε γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕληνες νά ἀντιμετωπίσουν τούς Βουλγάρους κομιτατζῆδες. Ὁ Μελᾶς σκοτώθηκε ἀπό τουρκικό ἀπόσπασμα στίς 13-10-1904 στό χωριό Στάτιστα ( σημερινό Μελᾶς) τῆς Καστοριᾶς. Ὁ ἡρωικός θάνατός του ἀφύπνισε τήν ἀδρανῆ ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν καί ἔδωσε θάρρος στόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο ἤ ὑπόδουλο.
3)Ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν.Ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ κατήγετο ἀπό τό Μέτσοβο καί ἀπέκτησε περιουσία ἐκτός Ἑλλάδος. Ὡς πραγματικός Ἐθνικός Εὐεργέτης-καί δέν ἦταν ὁ μόνος- ἀπέδειξε τί μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἐπιχειρηματίες ὅταν ἔχουν ἐθνική συνείδηση καί συλλαμβάνουν σωστά τά μηνύματα τῶν καιρῶν. Ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό Παναθηναϊκό Στάδιο ὅπου τελέσθηκαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 1896 καί πλήρωσε κατά ἕνα μέρος τήν ἀγορά ἑνός μεγάλου θωρηκτοῦ γιά τόν Ἑλληνικό Στόλο. Τό θωρηκτό αὐτό φέρει τό ὄνομά του. Ὁ θρυλικός «Ἀβέρωφ» πρωταγωνίστησε στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ.
4)Τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων.Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἐκφράζει χαρακτηριστικά μία ὁλόκληρη γενιά διανοητῶν, ποιητῶν, συγγραφέων καί ἐπιστημόνων πού πίστευαν μέ θέρμη στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς καί ἡ γενιά του προετοίμασαν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ γιά τή μεγάλη ἐξόρμηση τοῦ 1912. Μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τή διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γιά τά διδάγματα πού μᾶς στέλνουν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Βυζαντινοί καί οἱ Κλεφταρματολοί. Ὁ Παλαμᾶς ξεκίνησε τό 1902 νά γράφει τό ἐπικό ποίημά του «Η Φλογέρα τοῦ Βασιιλιᾶ» πού ἀναφερόταν στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Βασίλειο Β΄τόν Μακεδόνα. Τό ποίημα ἀρχίζει μέ ἕναν ἀνεξάρτητο πρόλογο, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν περίφημη φράση:» «Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μέσ’ στή χώρα» καί ἐξέφραζε τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως ὅταν τό ποίημα ὁλοκληρώθηκε τό 1908 (πρόκειται γιά ὁλόκληρο βιβλίο) κατόρθωσε νά ἀναστρέψει τό κλίμα πανελληνίως. Ὁ Παλαμᾶς περιγράφει πῶς ὁ Βασίλειος, ἀφοῦ νίκησε τούς Βουλγάρους τό 1014 καί πρίν ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη, πέρασε μέ ὅλο τόν στρατό του ἀπό τήν Ἀθήνα. Πρῶτον γιά νά προσκυνήσει στόν Παρθενῶνα πού εἶχε μετατραπεῖ σέ χριστιανικό ναό τῆς Παναγίας Ἀθηνιώτισσας. Καί δεύτερον γιά νά καταδείξει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόν σεβασμό τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν πρός τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Μέ τέτοια ἔργα οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προετοίμασαν τή μεγάλη Ἐθνική Ἀναγέννηση.
Ἄν θέλουμε καί σήμερα νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀπαισιοδοξία καί νά βροῦμε τά ἐρείσματα γιά μία ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μετά ἀπό τήν κρίση, ἄς μελετήσουμε προσεκτικά τά διδάγματα τῆς περιόδου 1893-1912. Σήμερα ἡ Ἐθνική Ἀναγέννηση δέν θά ἔχει πολεμική μορφή ὅπως τότε. Θά ἔχει εἰρηνικό περιεχόμενο, πολιτιστικό, ἠθικό, κοινωνικό. Ἀλλά θά βασίζεται καί πάλι σέ ἀξίες καί ἰδανικά. Ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ζήσει χωρίς δανεικά. Δέν μπορεῖ, ὅμως νά ζεῖ χωρίς ἰδανικά. Ἄς ξαναδώσουμε στά παιδιά μας τήν πίστη στόν Θεό, τήν φιλοπατρία, τήν τεκμηριωμένη πεποίθηση γιά τή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θά δοῦμε τή νέα γενιά νά δημιουργεῖ καί νά ἀνα-δημιουργεῖ μία καινούργια Ἑλλάδα. Ὀρθόδοξη, δημοκρατική, μαχητική ταγμένη νά πρωτοπορεῖ πολιτιστικά καί οἰκουμενικά. Εἶμαι αἰσιόδοξος γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος!
Κωνσταντῖνος Χολέβας –Πολιτικός Ἐπιστήμων
http://www.antibaro.gr/node/1626
Εἶχε προηγηθεῖ τό 1893, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ὁμολόγησε δημοσίως: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Πάντως ὁ ἴδιος ἔκανε σαφές ὅτι δέν δικαιολογεῖ τίς ἐθνικές ὑποχωρήσεις μέ πρόσχημα τόν δανεισμό τῆς χώρας. Εἶχε μάλιστα δώσει καί τό μέτρο τῆς αἰσιοδοξίας του μέ τήν ἱστορική φράση: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει»! Τό 1897 εἴχαμε τόν ἐν μέρει ἀτυχῆ πόλεμο μέ τήν Τουρκία. Λέω ἐν μέρει, διότι ἡττηθήκαμε στρατιωτικῶς στό μέτωπο τῆς Θεσσαλίας ἀπό τούς Τούρκους, ὅμως σέ διπλωματικό ἐπίπεδο προεβλήθη γιά πρώτη φορά τό αἴτημα τῆς Κρήτης γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα καί οὐσιαστικά ἡ Μεγαλόνησος ἔγινε ἡμιαυτόνομη. Τό 1898 ἐπεβλήθη στήν Ἑλλάδα ὁ προσβλητικός, ἀλλά ὑποχρεωτικός Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος. Γιά νά εἶναι βέβαιες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀποπληρώσει τά δάνεια πού πῆρε ἐγκατέστησαν ὐπαλλήλους τους στή χώρα μας, οἱ ὁποῖοι εἰσέπρατταν γιά λογαριασμό τῶν ξένων τραπεζῶν μέρος ἀπό τά ἔσοδα τῶν μονοπωλιακῶν ἐποιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἀπό τή Βρετανία, τή Γαλλία, τή Γερμανία, τή Ρωσία, τήν Ἰταλία καί τήν τότε Αὐστρουγγαρία. Ἡ Γερμανία ἀπεσύρθη τό 1914, ἀλλά ἡ δράση τοῦ Δ.Ο.Ε. τερματίσθηκε μέ τή λήξη τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Ποιἐς δυνάμεις βοήθησαν τήν Ἑλλάδα μετά ἀπό τόσες ταπεινώσεις νά φθάσει στήν Ἀναγέννηση τοῦ 1912; Πιστεύω ὅτι ἦσαν τέσσερις. Ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ φιλοπατρία κάποιων ἀνθρώπων πού θυσιάσθηκαν, ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν καί τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τότε κήρυτταν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό Ἔθνος πίστευε στή διαχρονική του ἑνότητα ἀπό τήν Ἀρχαιότητα μέσῳ τῆς Βυζαντινῆς Ρωμηοσύνης μέχρι τό 1821 καί τή σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἀκοῦμε ὁρισμένες φωνές νά ἀμφισβητοῦν αὐτή τή συνέχεια καί νά ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές. Ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα αὐτούς τούς 4 παράγοντες.
1)Ἡ πίστη στόν Θεό. Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης. Ἕνας φτωχός τσαρουχοφόρος νερουλᾶς ἀπό τό μαρούσι κέρδισε τό 1896 τόν Μαραθώνιο Δρόμο στούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη πού φιλοξένησε τήν πρώτη σύγχρονη διοργάνωση καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνέβασε τό ἠθικό τῶν προγόνων μας καί ἔδωσε στή χώρα τή χαμένη της ἀξιοπρέπεια. Ὁ Λούης τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ἀγῶνα νήστεψε καί προσευχήθηκε ὡς συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐκφράζει τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων στόν Θεό πού εἶναι τό ἀπαραίτητο θεμέλιο τῆς ἐλπίδας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.
2)Ἡ φιλοπατρία καί ἡ αὐτοθυσία ἀποκρυσταλλώνονται στό πρόσωπο τοῦ Πάυλου Μελᾶ. Ἕνας νέος Ἀνθυπολοχαγός, μέ πατέρα Δήμαρχο Ἀθηναίων καί πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ἄφησε τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν καί μετέβη ἐθελοντικῶς στά βουνά καί στά λασπόνερα τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Πῆγε γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕληνες νά ἀντιμετωπίσουν τούς Βουλγάρους κομιτατζῆδες. Ὁ Μελᾶς σκοτώθηκε ἀπό τουρκικό ἀπόσπασμα στίς 13-10-1904 στό χωριό Στάτιστα ( σημερινό Μελᾶς) τῆς Καστοριᾶς. Ὁ ἡρωικός θάνατός του ἀφύπνισε τήν ἀδρανῆ ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν καί ἔδωσε θάρρος στόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο ἤ ὑπόδουλο.
3)Ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν.Ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ κατήγετο ἀπό τό Μέτσοβο καί ἀπέκτησε περιουσία ἐκτός Ἑλλάδος. Ὡς πραγματικός Ἐθνικός Εὐεργέτης-καί δέν ἦταν ὁ μόνος- ἀπέδειξε τί μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἐπιχειρηματίες ὅταν ἔχουν ἐθνική συνείδηση καί συλλαμβάνουν σωστά τά μηνύματα τῶν καιρῶν. Ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό Παναθηναϊκό Στάδιο ὅπου τελέσθηκαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 1896 καί πλήρωσε κατά ἕνα μέρος τήν ἀγορά ἑνός μεγάλου θωρηκτοῦ γιά τόν Ἑλληνικό Στόλο. Τό θωρηκτό αὐτό φέρει τό ὄνομά του. Ὁ θρυλικός «Ἀβέρωφ» πρωταγωνίστησε στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ.
4)Τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων.Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἐκφράζει χαρακτηριστικά μία ὁλόκληρη γενιά διανοητῶν, ποιητῶν, συγγραφέων καί ἐπιστημόνων πού πίστευαν μέ θέρμη στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς καί ἡ γενιά του προετοίμασαν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ γιά τή μεγάλη ἐξόρμηση τοῦ 1912. Μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τή διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γιά τά διδάγματα πού μᾶς στέλνουν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Βυζαντινοί καί οἱ Κλεφταρματολοί. Ὁ Παλαμᾶς ξεκίνησε τό 1902 νά γράφει τό ἐπικό ποίημά του «Η Φλογέρα τοῦ Βασιιλιᾶ» πού ἀναφερόταν στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Βασίλειο Β΄τόν Μακεδόνα. Τό ποίημα ἀρχίζει μέ ἕναν ἀνεξάρτητο πρόλογο, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν περίφημη φράση:» «Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μέσ’ στή χώρα» καί ἐξέφραζε τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως ὅταν τό ποίημα ὁλοκληρώθηκε τό 1908 (πρόκειται γιά ὁλόκληρο βιβλίο) κατόρθωσε νά ἀναστρέψει τό κλίμα πανελληνίως. Ὁ Παλαμᾶς περιγράφει πῶς ὁ Βασίλειος, ἀφοῦ νίκησε τούς Βουλγάρους τό 1014 καί πρίν ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη, πέρασε μέ ὅλο τόν στρατό του ἀπό τήν Ἀθήνα. Πρῶτον γιά νά προσκυνήσει στόν Παρθενῶνα πού εἶχε μετατραπεῖ σέ χριστιανικό ναό τῆς Παναγίας Ἀθηνιώτισσας. Καί δεύτερον γιά νά καταδείξει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόν σεβασμό τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν πρός τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Μέ τέτοια ἔργα οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προετοίμασαν τή μεγάλη Ἐθνική Ἀναγέννηση.
Ἄν θέλουμε καί σήμερα νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀπαισιοδοξία καί νά βροῦμε τά ἐρείσματα γιά μία ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μετά ἀπό τήν κρίση, ἄς μελετήσουμε προσεκτικά τά διδάγματα τῆς περιόδου 1893-1912. Σήμερα ἡ Ἐθνική Ἀναγέννηση δέν θά ἔχει πολεμική μορφή ὅπως τότε. Θά ἔχει εἰρηνικό περιεχόμενο, πολιτιστικό, ἠθικό, κοινωνικό. Ἀλλά θά βασίζεται καί πάλι σέ ἀξίες καί ἰδανικά. Ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ζήσει χωρίς δανεικά. Δέν μπορεῖ, ὅμως νά ζεῖ χωρίς ἰδανικά. Ἄς ξαναδώσουμε στά παιδιά μας τήν πίστη στόν Θεό, τήν φιλοπατρία, τήν τεκμηριωμένη πεποίθηση γιά τή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θά δοῦμε τή νέα γενιά νά δημιουργεῖ καί νά ἀνα-δημιουργεῖ μία καινούργια Ἑλλάδα. Ὀρθόδοξη, δημοκρατική, μαχητική ταγμένη νά πρωτοπορεῖ πολιτιστικά καί οἰκουμενικά. Εἶμαι αἰσιόδοξος γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος!
Κωνσταντῖνος Χολέβας –Πολιτικός Ἐπιστήμων
http://www.antibaro.gr/node/1626
«Νεοελληνική Γλῶσσα» Γ΄ Γυμνασίου
Ἔχω σέ πολλά κείμενα ἀσχοληθῇ μέ τά βιβλία γλώσσας τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, τά ἀπελέκητα «περιοδικά ποικίλης ὕλης», ὅπως πρέπει νά ὀνομαστοῦν. Ἐδῶ καί λίγο καιρό ἐστρώθηκα καί ἐμελέτησα τά γλωσσικά βιβλία του Γυμνασίου. (Σέ κάθε τάξη, πλήν τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν διανέμονται στούς μαθητές τρία ἐγχειρίδια. Ἕνα βιβλίο «Νεοελληνικῆς Γλώσσας», συνοδευόμενο ἀπό τό «Τετράδιο Ἐργασιῶν» καί ἕνα τρίτο πού τιτλοφορεῖται «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας». Ἐπιπροσθέτως παρέχεται καί μία «Ἱστορία Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» κοινή καί γιά τίς τρεῖς τάξεις). Πρῶτα παραθέτω τό συμπέρασμα καί κατόπιν ἡ τεκμηρίωσή του: Ἄν τά βιβλία τοῦ δημοτικοῦ συνιστοῦν ἄχρωμα, ἄγευστα καί ἄοσμα περιοδικά, προπαιδεία καταναλωτισμοῦ καί ἀμορφωσιᾶς, τοῦ Γυμνασίου προετοιμάζουν καί ἐκπαιδεύουν τόν αὐριανό ἀνθέλληνα καί ἐκκλησιομάχο. Θά τά ἀποκαλοῦσα, χωρίς φόβο καί πάθος, ἐγχειρίδια γενιτσαρισμοῦ. ( Ἐξαιρετική κριτική ἄσκησε στά βιβλία τοῦ Γυμνασίου ἡ συνάδελφος, φιλόλογος καί θεολόγος κ. Εὐδοξία Αὐγουστίνου).
Στό παρόν ἄρθρο θά καταπιαστῶ μ’ ἕνα μόνο «βιβλίο», τήν «Νεοελληνική Γλῶσσα» Γ΄ Γυμνασίου. Νά ἔχουμε πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ὅτι τά νῦν σχολικά βιβλία χρηματοδοτοῦνται κατά 75% ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμεῖο καί 25% ἀπό ἐθνικούς πόρους («ἐθνικοί πόροι»; τί εἶναι αὐτό; τρώγεται;).
Ἀνάδοχος συγγραφέας, ὁ «νονός», εἶναι τό «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ», ἐκδοτικός οἶκος, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν «ΠΑΤΑΚΗ», ἐξέδωσαν τά πανάκριβα βοηθήματα, πρίν ἀκόμα φθάσουν τά μαθητικά βιβλία στά σχολεῖα. (Ἰδοῦ πεδίον δόξης λαμπρόν γιά εἰσαγγελεῖς).
Ἀρχίζω τό ξεφύλλισμα τοῦ βιβλίου. Παραθέτω τούς τίτλους τῶν ἐνοτήτων.
1η). Ἡ Ἐλλάδα στόν κόσμο. 2η). Γλῶσσα – Γλῶσσες καί πολιτισμοί τοῦ κόσμου. 3η). Εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Εἴμαστε ὅλοι διαφορετικοί. 4η). Ἐνωμένη Εὐρώπη καί Εὐρωπαῖοι πολίτες. 5η). Εἰρήνη – Πόλεμος. 6η). Ἐνεργοί πολίτες διά τήν ὑπεράσπισι οἰκουμενικῶν ἀξιῶν. 7η). Τέχνη: Μία γλῶσσα γιά ὅλους, σέ ὅλες τίς ἐποχές. 8η). Μπροστά στό μέλλον.
Ἀπό τούς τίτλους διαπιστώνουμε ὅτι μᾶλλον πρόκειται γιά κομματικό φυλλάδιο τῆς προοδοαριστερᾶς, παρά γιά σχολικό βιβλίο. Εἰσερχόμαστε στά ἐνδότερα τοῦ νεοταξικοῦ κουρελουργήματος.
Σελ. 10. Ποίημα τοῦ Ὀδ. Ἐλύτη, ὄχι βέβαια ἀπό τό «ἆσμα ἡρωΐκό καί πένθιμο» οὔτε ἀπό τό «Ἄξιον Ἐστί», ἀλλά κάποιο πού τιτλοφορεῖται «ἡ Alfa Romeo».
Ὁ ἡρωϊσμός εἶναι «μικροαστική προκατάληψις» καί «εἶναι μεγάλη ἀνάγκη νά εὑρεθοῦν τρόποι, ὥστε νά ἀπαλλαγῇ ὁ κόσμος ἀπό τήν βάρβαρη ἀξία του ἡρωϊσμοῦ», ὅπως δηλώνει ἡ ἀρχηγέτης τοῦ γραικυλισμοῦ Ἄννα Φραγκουδάκη.
Σελ. 11η. Κείμενο μέ τίτλο: «Ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀλλάζει», συγγραφέας Χριστίνα Κουλούρη, τῆς γνωστῆς πολυπολιτισμικῆς συμμωρίας (= συν+μωρίας). Τό γνωστό ἀξιολύπητο παραλήρημα περί ἀφομοιώσεως καί συνυπάρξεως «διαφορετικῶν ἐθνοπολιτισμικῶν ὁμάδων» καί λοιπές ἀερογεμεῖς φυσαλίδες. Διαβάζοντας την 3η ἐνότητα, ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι γράφθηκε γιά ἀνθρώπους πού βαρύνονται μέ ρατσιστικά ἐγκλήματα.
Σελ. 46. «Ὁ ρατσισμός ὅπως τόν ἐξήγησα στήν κόρη μου».
Σελ. 50. Ἐρωτήσεις τοῦ τύπου «ὑπάρχει σήμερα ρατσισμός στήν Ἑλλάδα;».
Σελ. 52. «Πολυεθνικές τάξεις στό σχολεῖο», τοῦ Π. Τσίμα, τοῦ γνωστοῦ μεγαλοδημοσιογράφου τοῦ ΔΟΛ.
Σελ. 54. Ἐρωτηματολόγιο στό ὁποῖον οἱ μαθητές καλοῦνται νά ἀποδείξουν τά ἀντιρατσιστικά τούς αἰσθήματα.
Σελ. 55. Ἐρώτησις: «Εἶναι οἱ Ἑλληνες ρατσιστές;» καί ἀπό κάτω φυλλάδιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς κατά τοῦ ρατσισμοῦ.
Σελ. 57. Κείμενο: «Ἡ γενετική εἶναι .… ἀντιρατσίστρια». (Ἀξιοσημείωτο: σχεδόν ὄλα τά κείμενα εἶναι ἀποκόμματα ἀπό τό «ΒΗΜΑ» καί τά «ΝΕΑ»).
Μέ λίγα λόγια πρέπει τά παιδιά νά νοιώσουν ἐνοχές, νά ὁμολογήσουν τό ρατσισμό τούς, τό κακό πού τούς βρῆκε γιατί εἶναι Ἕλληνες, νά ἐξομολογηθοῦν τό ἀνόμημά τους καί νά δηλώσουν ὅτι ἐφεξῆς θά προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν τόν ἀντιρατσισμό τους καταστρέφοντας ἐνίοτε καί πυρπολώντας τήν ρατσιστική αὐτή χώρα πού τούς γέννησε, τήν Ἑλλάδα.
Σελ. 65. Κείμενο: «Εὐρωπαϊκή Ἔνωση καί ἑλληνική ταυτότητα». Διαβάζω μία ἀριστουργηματική πρόταση. «Εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι σέ ἀληθινό βομβαρδισμό πολιτιστικῶν προϊόντων πού διαμορφώνονται σύμφωνα μέ τήν διεθνή διαφημιστική προβολή. Τά κράτη –ἔθνη δέν ἀνέκοψαν ἀλλά ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη. Ἡ Ἑλλάδα τήν ἐνίσχυσε μάλιστα ἔμμεσα μέ ἰδεολογικό προσανατολισμό σέ μία διαστρεβλωμένη καί γι’ αὐτό χωρίς ἀπήχηση ἑλληνική καί χριστιανική παράδοση…». Ὑπογραφή: Κ. Σημίτης, ὁ ἐκσυγχρονιστής τιποτάνθρωπος.
Σελ. 72. Κείμενο: «Μετανάστες, οἱ εἵλωτες τῆς Εὐρώπης» (καί πάλι ἡ ἀντιρατσιστική ὑστερία). Ἀπό τά «ΝΕΑ», ὅπου ὁ συγγραφέας Γκαζμέτ Καπλάνι, Ἀλβανός μετανάστης, ἐγκαλεῖ τήν Ἑλλάδα γιά τήν μή ἀπόδοση ἰθαγένειας στούς καταπιεζόμενους ἐπήλυδες. (τό 2003). Ὁ ἀγῶνας του βεβαίως δικαιώθηκε…
Σελ. 106. Κείμενο: «Ὁ νεανικός ἰδεαλισμός». Ἐδῶ τά παιδιά μαθαίνουν ότι «τό πιό σημαντικό στήν ζωή τους εἶναι νά προστατεύουν τά τροπικά δάση, νά σώσουν τίς θαλάσσιες χελῶνες…». Συγγραφέας κάποιος Dalglish, ἀκτιβιστής, οἰκολόγος, φιλόζωος καί τά συναφῆ, παρδαλοειδῆ μπουρδολογήματα. Σαφές τό μήνυμα. Δῶστε νόημα στή ζωή σας, σῶστε τήν Καρέτα – Καρέτα.
Σελ. 113. Κείμενο ἐπαινετικό γιά τούς Μή Κυβερνητικούς «Ὀργανισμούς (ΜΚΟ).
Σελ. 116. Πάλι κείμενο ἐξυμνητικό γιά τούς Δούρειους Ἵππους πού λέγονται «Μή Κυβερνητικές «’Οργανώσεις». Συγγραφέας; Ὁ άνθρωπος πού αἰσθάνεται δυστυχής πού εἶναι Ἕλληνας, ὁ Νίκος Δήμου, ἡ γνωστή «ἀνθρωποκάμπια» (Κόντογλου), πού δήλωσε σέ συνέντευξή του στήν ἰστοσελίδα «Schooligans» πώς στήν ταφόπλακά του ἐπιθυμεῖ νά γραφθῇ τό ἐξῆς ὑβριστικό: «Άντε και γ… Δέν ντρέπεστε νά εἶστε ἐσεῖς ζωντανοί καί ἐγώ νά μήν ὑπάρχω». Γράφει στό ἔντυπο…λύμα του ὅτι εἶναι ὑπερήφανος πού ἀνήκει στίς περισσότερες ΜΚΟ (οἱ ὁποῖες μισθοδοτοῦνται μέ 500.000.000 εὐρῶ ἀπό τό Δημόσιο κατ’ ἔτος, ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ «Στάθης» στήν Ἐλευθεροτυπία), καί ὅτι ἐμεῖς οἱ κακοί Ἕλληνες ἀντιδροῦμε, ὅταν οἱ ΜΚΟ «διαμαρτύρονται γιά καταπίεση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, τῶν Σλαβόφωνων ἡ τῶν Μουσουλμάνων στήν Ἑλλάδα».
(Γι’ αὐτόν τόν «καντιποτένιο» ὅπως θα ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, εὑρῆκαν θέση στά σχολικά βιβλία. Παλαμάς, Κάλβος, Σολωμός, Σεφέρης, καί ἄλλοι καί ἄλλοι «ὡραῖοι Ἕλληνες» εἶναι προγραμμένοι. Μάλιστα οἱ συγγραφεῖς τοῦ γυμνασιακοῦ βιβλίου παραπέμπουν καί στήν ἱστοσελίδα τοῦ νεογραικύλου, γιά νά ἐντρυφήσουν καί νά ἐμπεδώσουν οἱ μαθητές τίς «ἐθνοσωτήριες» καί «παιδαγωγικότατες» σάχλες του).
Σελ. 148. Διαβάζω τό ἁρμόζον, σέ οἰνόφλυγες χασομέρηδες ξενυχτάδικου καί ὄχι σέ 14χρονους ἢ 15χρονους μαθητές, κείμενο. «Ἅμα ξυπνήσεις καί ἔχεις βγάλει οὐρά/ ἄν κοιταχτεῖς καί ἔχεις βγάλει βυζιά/ Don’t worry be happy…». Κλείνω τό βιβλίο, πιάνω τήν μύτη μου, δέν ἀντέχω ἄλλο τίς ἀναθυμιάσεις.
Ἄς μήν αποροῦμε, λοιπόν, καί ἄς μη πέφτουμε ἀπό τά σύννεφα, γιατί τό ἀθῶο καί γελαστό παιδί τοῦ Δημοτικοῦ, μεταμορφώνεται σέ 5-6 χρόνια, σέ κουκουλοφόρο πού πυρπολεῖ καταστήματα καί ἀνθρώπους. Χωρίς Θεό, χωρίς φιλοπατρία, σέβας, φιλοτιμία, ἀξίες πού δέν ἀντικρίζει πουθενά στά ρυπαρογραφήματα πού τοῦ φορτώσαμε, μαθαίνει πώς ὅλα ἐπιτρέπονται.
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
http://www.antibaro.gr/node/1627
Στό παρόν ἄρθρο θά καταπιαστῶ μ’ ἕνα μόνο «βιβλίο», τήν «Νεοελληνική Γλῶσσα» Γ΄ Γυμνασίου. Νά ἔχουμε πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ὅτι τά νῦν σχολικά βιβλία χρηματοδοτοῦνται κατά 75% ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμεῖο καί 25% ἀπό ἐθνικούς πόρους («ἐθνικοί πόροι»; τί εἶναι αὐτό; τρώγεται;).
Ἀνάδοχος συγγραφέας, ὁ «νονός», εἶναι τό «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ», ἐκδοτικός οἶκος, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν «ΠΑΤΑΚΗ», ἐξέδωσαν τά πανάκριβα βοηθήματα, πρίν ἀκόμα φθάσουν τά μαθητικά βιβλία στά σχολεῖα. (Ἰδοῦ πεδίον δόξης λαμπρόν γιά εἰσαγγελεῖς).
Ἀρχίζω τό ξεφύλλισμα τοῦ βιβλίου. Παραθέτω τούς τίτλους τῶν ἐνοτήτων.
1η). Ἡ Ἐλλάδα στόν κόσμο. 2η). Γλῶσσα – Γλῶσσες καί πολιτισμοί τοῦ κόσμου. 3η). Εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Εἴμαστε ὅλοι διαφορετικοί. 4η). Ἐνωμένη Εὐρώπη καί Εὐρωπαῖοι πολίτες. 5η). Εἰρήνη – Πόλεμος. 6η). Ἐνεργοί πολίτες διά τήν ὑπεράσπισι οἰκουμενικῶν ἀξιῶν. 7η). Τέχνη: Μία γλῶσσα γιά ὅλους, σέ ὅλες τίς ἐποχές. 8η). Μπροστά στό μέλλον.
Ἀπό τούς τίτλους διαπιστώνουμε ὅτι μᾶλλον πρόκειται γιά κομματικό φυλλάδιο τῆς προοδοαριστερᾶς, παρά γιά σχολικό βιβλίο. Εἰσερχόμαστε στά ἐνδότερα τοῦ νεοταξικοῦ κουρελουργήματος.
Σελ. 10. Ποίημα τοῦ Ὀδ. Ἐλύτη, ὄχι βέβαια ἀπό τό «ἆσμα ἡρωΐκό καί πένθιμο» οὔτε ἀπό τό «Ἄξιον Ἐστί», ἀλλά κάποιο πού τιτλοφορεῖται «ἡ Alfa Romeo».
Ὁ ἡρωϊσμός εἶναι «μικροαστική προκατάληψις» καί «εἶναι μεγάλη ἀνάγκη νά εὑρεθοῦν τρόποι, ὥστε νά ἀπαλλαγῇ ὁ κόσμος ἀπό τήν βάρβαρη ἀξία του ἡρωϊσμοῦ», ὅπως δηλώνει ἡ ἀρχηγέτης τοῦ γραικυλισμοῦ Ἄννα Φραγκουδάκη.
Σελ. 11η. Κείμενο μέ τίτλο: «Ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀλλάζει», συγγραφέας Χριστίνα Κουλούρη, τῆς γνωστῆς πολυπολιτισμικῆς συμμωρίας (= συν+μωρίας). Τό γνωστό ἀξιολύπητο παραλήρημα περί ἀφομοιώσεως καί συνυπάρξεως «διαφορετικῶν ἐθνοπολιτισμικῶν ὁμάδων» καί λοιπές ἀερογεμεῖς φυσαλίδες. Διαβάζοντας την 3η ἐνότητα, ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι γράφθηκε γιά ἀνθρώπους πού βαρύνονται μέ ρατσιστικά ἐγκλήματα.
Σελ. 46. «Ὁ ρατσισμός ὅπως τόν ἐξήγησα στήν κόρη μου».
Σελ. 50. Ἐρωτήσεις τοῦ τύπου «ὑπάρχει σήμερα ρατσισμός στήν Ἑλλάδα;».
Σελ. 52. «Πολυεθνικές τάξεις στό σχολεῖο», τοῦ Π. Τσίμα, τοῦ γνωστοῦ μεγαλοδημοσιογράφου τοῦ ΔΟΛ.
Σελ. 54. Ἐρωτηματολόγιο στό ὁποῖον οἱ μαθητές καλοῦνται νά ἀποδείξουν τά ἀντιρατσιστικά τούς αἰσθήματα.
Σελ. 55. Ἐρώτησις: «Εἶναι οἱ Ἑλληνες ρατσιστές;» καί ἀπό κάτω φυλλάδιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς κατά τοῦ ρατσισμοῦ.
Σελ. 57. Κείμενο: «Ἡ γενετική εἶναι .… ἀντιρατσίστρια». (Ἀξιοσημείωτο: σχεδόν ὄλα τά κείμενα εἶναι ἀποκόμματα ἀπό τό «ΒΗΜΑ» καί τά «ΝΕΑ»).
Μέ λίγα λόγια πρέπει τά παιδιά νά νοιώσουν ἐνοχές, νά ὁμολογήσουν τό ρατσισμό τούς, τό κακό πού τούς βρῆκε γιατί εἶναι Ἕλληνες, νά ἐξομολογηθοῦν τό ἀνόμημά τους καί νά δηλώσουν ὅτι ἐφεξῆς θά προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν τόν ἀντιρατσισμό τους καταστρέφοντας ἐνίοτε καί πυρπολώντας τήν ρατσιστική αὐτή χώρα πού τούς γέννησε, τήν Ἑλλάδα.
Σελ. 65. Κείμενο: «Εὐρωπαϊκή Ἔνωση καί ἑλληνική ταυτότητα». Διαβάζω μία ἀριστουργηματική πρόταση. «Εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι σέ ἀληθινό βομβαρδισμό πολιτιστικῶν προϊόντων πού διαμορφώνονται σύμφωνα μέ τήν διεθνή διαφημιστική προβολή. Τά κράτη –ἔθνη δέν ἀνέκοψαν ἀλλά ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη. Ἡ Ἑλλάδα τήν ἐνίσχυσε μάλιστα ἔμμεσα μέ ἰδεολογικό προσανατολισμό σέ μία διαστρεβλωμένη καί γι’ αὐτό χωρίς ἀπήχηση ἑλληνική καί χριστιανική παράδοση…». Ὑπογραφή: Κ. Σημίτης, ὁ ἐκσυγχρονιστής τιποτάνθρωπος.
Σελ. 72. Κείμενο: «Μετανάστες, οἱ εἵλωτες τῆς Εὐρώπης» (καί πάλι ἡ ἀντιρατσιστική ὑστερία). Ἀπό τά «ΝΕΑ», ὅπου ὁ συγγραφέας Γκαζμέτ Καπλάνι, Ἀλβανός μετανάστης, ἐγκαλεῖ τήν Ἑλλάδα γιά τήν μή ἀπόδοση ἰθαγένειας στούς καταπιεζόμενους ἐπήλυδες. (τό 2003). Ὁ ἀγῶνας του βεβαίως δικαιώθηκε…
Σελ. 106. Κείμενο: «Ὁ νεανικός ἰδεαλισμός». Ἐδῶ τά παιδιά μαθαίνουν ότι «τό πιό σημαντικό στήν ζωή τους εἶναι νά προστατεύουν τά τροπικά δάση, νά σώσουν τίς θαλάσσιες χελῶνες…». Συγγραφέας κάποιος Dalglish, ἀκτιβιστής, οἰκολόγος, φιλόζωος καί τά συναφῆ, παρδαλοειδῆ μπουρδολογήματα. Σαφές τό μήνυμα. Δῶστε νόημα στή ζωή σας, σῶστε τήν Καρέτα – Καρέτα.
Σελ. 113. Κείμενο ἐπαινετικό γιά τούς Μή Κυβερνητικούς «Ὀργανισμούς (ΜΚΟ).
Σελ. 116. Πάλι κείμενο ἐξυμνητικό γιά τούς Δούρειους Ἵππους πού λέγονται «Μή Κυβερνητικές «’Οργανώσεις». Συγγραφέας; Ὁ άνθρωπος πού αἰσθάνεται δυστυχής πού εἶναι Ἕλληνας, ὁ Νίκος Δήμου, ἡ γνωστή «ἀνθρωποκάμπια» (Κόντογλου), πού δήλωσε σέ συνέντευξή του στήν ἰστοσελίδα «Schooligans» πώς στήν ταφόπλακά του ἐπιθυμεῖ νά γραφθῇ τό ἐξῆς ὑβριστικό: «Άντε και γ… Δέν ντρέπεστε νά εἶστε ἐσεῖς ζωντανοί καί ἐγώ νά μήν ὑπάρχω». Γράφει στό ἔντυπο…λύμα του ὅτι εἶναι ὑπερήφανος πού ἀνήκει στίς περισσότερες ΜΚΟ (οἱ ὁποῖες μισθοδοτοῦνται μέ 500.000.000 εὐρῶ ἀπό τό Δημόσιο κατ’ ἔτος, ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ «Στάθης» στήν Ἐλευθεροτυπία), καί ὅτι ἐμεῖς οἱ κακοί Ἕλληνες ἀντιδροῦμε, ὅταν οἱ ΜΚΟ «διαμαρτύρονται γιά καταπίεση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, τῶν Σλαβόφωνων ἡ τῶν Μουσουλμάνων στήν Ἑλλάδα».
(Γι’ αὐτόν τόν «καντιποτένιο» ὅπως θα ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, εὑρῆκαν θέση στά σχολικά βιβλία. Παλαμάς, Κάλβος, Σολωμός, Σεφέρης, καί ἄλλοι καί ἄλλοι «ὡραῖοι Ἕλληνες» εἶναι προγραμμένοι. Μάλιστα οἱ συγγραφεῖς τοῦ γυμνασιακοῦ βιβλίου παραπέμπουν καί στήν ἱστοσελίδα τοῦ νεογραικύλου, γιά νά ἐντρυφήσουν καί νά ἐμπεδώσουν οἱ μαθητές τίς «ἐθνοσωτήριες» καί «παιδαγωγικότατες» σάχλες του).
Σελ. 148. Διαβάζω τό ἁρμόζον, σέ οἰνόφλυγες χασομέρηδες ξενυχτάδικου καί ὄχι σέ 14χρονους ἢ 15χρονους μαθητές, κείμενο. «Ἅμα ξυπνήσεις καί ἔχεις βγάλει οὐρά/ ἄν κοιταχτεῖς καί ἔχεις βγάλει βυζιά/ Don’t worry be happy…». Κλείνω τό βιβλίο, πιάνω τήν μύτη μου, δέν ἀντέχω ἄλλο τίς ἀναθυμιάσεις.
Ἄς μήν αποροῦμε, λοιπόν, καί ἄς μη πέφτουμε ἀπό τά σύννεφα, γιατί τό ἀθῶο καί γελαστό παιδί τοῦ Δημοτικοῦ, μεταμορφώνεται σέ 5-6 χρόνια, σέ κουκουλοφόρο πού πυρπολεῖ καταστήματα καί ἀνθρώπους. Χωρίς Θεό, χωρίς φιλοπατρία, σέβας, φιλοτιμία, ἀξίες πού δέν ἀντικρίζει πουθενά στά ρυπαρογραφήματα πού τοῦ φορτώσαμε, μαθαίνει πώς ὅλα ἐπιτρέπονται.
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
http://www.antibaro.gr/node/1627
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
