Ἀποφθέγματα

Ὁ θαυμασμός μου πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ εἶναι ἀπέραντος, μόνο ποὺ μᾶς μπερδεύει ἡ ἀλλαγὴ ποὺ κάνετε στὴν γλώσσα σας. Τὸ μονοτονικὸ ἀφοῦ ἀναστάτωσε τοὺς Ἕλληνες, μπερδεύει συγχρόνως καὶ τοὺς ξένους. Πηγὴ κακῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος θαυμαστῶν!

Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὶ

Κάθε ἔξωθεν ἐπέμβαση δὲν εἶναι μόνο ἐγκληματικὴ εἰς βάρος τῆς γλώσσας, δηλαδὴ εἰς βάρος ἑνὸς πολύτιμου ἐθνικοῦ κυττάρου, ἀλλὰ εἶναι καὶ βλακώδης. Μία ἀπὸ τὶς πρόσφατες δυναμιτιστικὲς ἀπόπειρες ἐναντίον τῆς γλώσσας μας εἶναι καὶ τὸ περιβόητο μονοτονικό.

Ἀντώνης Σαμαράκης

Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρεις τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ σημερινὴ κακοποίηση τῆς γλώσσας μὲ ἐνοχλεῖ καὶ αἰσθητικά. Θέλω νὰ δῶ γραμμένο τὸ «καφενεῖον» κι ἂς μὴν προφέρουμε τό «ν». Τώρα, ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν μιὰ τρύπα.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ὅταν μεγάλοι λαοί, σὰν τοὺς Κινέζους, τοὺς Ἰάπωνες ἢ τοὺς Ἄραβες, κρατᾶνε ὅλα τὰ ἱερογλυφικά τους ἐπὶ αἰῶνες, γιατί πρέπει ἄραγε ὁ μέσος Ἕλληνας νὰ βαριέται ποὺ ζεῖ καὶ νὰ μὴν κοπιάζει νὰ βάζει τὴν περισπωμένη;

Γιάννης Τσαρούχης

Μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα εἶναι κρίμα νὰ ἐκλείψει ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια τοῦ ἀλφαβήτου μας Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τὸ πολυτονικὸ Ἴδια ὅλα μοῦ φαίνονται τὰ κείμενα ποὺ βλέπω ἀράδες ἀπαράλλαχτες, χωρὶς αἰσθητική: Τὸ τραῖνο τώρα γράφεται μ᾿ «ἔψιλον», νέτο-σκέτο, τὸ «ἄλφα-ἰῶτα» χάθηκε σὰν ἀτμομηχανή. Μοῦ ἔλειψαν τὰ πνεύματα κι ἡ ὑπογεγγραμμένη, μοῦ ἐλειψε ἀγάπη μου τὸ πολυτονικό· κρύο μοῦ μοιάζει κι ἄχαρο χωρὶς περισπωμένη, νὰ λέω καὶ νὰ γράφω τὴ φράση «σ᾿ ἀγαπῶ!». Γι᾿ αὐτὸ σοῦ λέω μάτια μου γιὰ τὴν ὀρθογραφία γιὰ τοῦ Τζαρτζάνου τὴ γραφὴ καὶ τὴ γραμματική. Στὴν λέξη «ἁγνὸς» νὰ μὴν ξεχνᾶς νὰ βάζεις μιὰ δασεῖα, κι ὁ «ἔρωτας» εἶν᾿ πιὸ γλυκὸς ἂν παίρνει μιὰ ψιλή. Μοῦ ἔλειψαν τὰ πνεύματα κι ἡ ὑπογεγγραμμένη, μοῦ ἐλειψε ἀγάπη μου τὸ πολυτονικό· κρύο μοῦ μοιάζει κι ἄχαρο χωρὶς περισπωμένη, νὰ λέω καὶ νὰ γράφω τὴ φράση «σ᾿ ἀγαπῶ!». Νεκτάριος Μαμαλοῦγκος

Οὐδέποτε ἐκπίπτει Δίχως λοιπὸν ἐκπτώσεις, μὰ καὶ οἱ πτώσεις ἔχουν ἐκπέσει δυστυχῶς. Τόσο πτωχὸς χωρὶς ψιλή, δασεῖα, δίχως πνεῦμα γενικῶς! Μονάχα μ᾿ ἕνα σῶμα κι αὐτὸ σὲ κῶμα στὴν οὐσία. Τί νὰ σοῦ δώσω τάχα δίχως Δοτική; Χωρὶς τὴν Εὐκτικὴ ὅσες εὐχὲς καὶ νά ᾿χα δὲ θὰ ᾿φθάναν ὡς ἐκεῖ. Μείναμε τώρα μόνοι, χωρισμένοι μὲ τὰ πρέπει καὶ τὰ μή. Τὸ σ᾿ ἀγαπῶ χωρὶς περισπωμένη! Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ὅλα τὰ ὑπομένει καὶ μακροθυμεῖ.

Ἀγγελικὴ Σιδηρᾶ