Οι λέξεις και τά κοσμήματά τους

(Όναρχος)

Μια φορά και έναν καιρό στις σκοτεινές αίθουσες μιάς παλιάς βιβλιοθήκης άνθρωποι σοφοί με λευκές γενειάδες, μακριά φορέματα και γυαλιά, έπειτα από πολύχρονες μελέτες, συζητήσεις, τσακωμούς, δύο μαδημένους πώγωνες κι ένα πρησμένο μάτι, δημιούργησαν πέντε νέες υπάρξεις, προσφορά στον πολιτισμό και την πρόοδο.
Ήταν μικροσκοπικές , ίσα πού τις έπιανε το μάτι. Κάθε μια είχε κάτι ιδιαίτερο, προσωπικό και ξεχωριστό. Επίσης, ποτέ μά ποτέ δεν εμφανίζονταν όλες στο ίδιο μέρος. Αποτελούσαν δύο ξεχωριστές οικογένειες, μέλη των οποίων σπανίως ζευγάρωναν, χωρίς όμως να αφήνουν απογόνους.
Στην πρώτη ανήκαν δύο δίδυμες αδελφές, πολύ πνευματώδεις, πού όταν η μια κοιταζόταν στον καθρέφτη, έβλεπε την άλλη. Αυτό τις εκνεύριζε τόσο, ώστε ουδείς τις είχε δεί μαζί τά τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια. Οι λοιπές τρείς αποτελούσαν το πλέον παράξενο σύνολο της οικουμένης. Καθεμιά είχε τον δικό της τόπο. Οι ακριανές βρίσκονταν συνήθως με γυρισμένη την πλάτη η μιά στην άλλη. Η μεσαία κυμάτιζε σαν λευκή σημαία ανάμεσά τους, προσπαθώντας να τις συμφιλιώση.
Για αιώνες αποτελούσαν στολίδια στα κείμενα των γραμματισμένων. Κοσμούσαν τά πεζά γράμματαδίνοντας σε κάθε λέξι την αίγλη και τον χαρακτήρα της. Χάρις σ’ αυτές ήταν εμφανής στο «κύμα» ο κυματισμός, στον «ύμνο» η πνευματικότητα, στο «μά» της αντιθέσεως ή τού όρκου η σαφής διάκρισις.
Κάθε λέξις με τούτα τά σημάδια ένοιωθε ξεχωριστή καί καμάρωνε για την ομορφιά της. Ώσπου μια νύχτα, σε μια κατά τά άλλα φωτισμένη αίθουσα, οι αποκαλούμενοι εθνοπατέρες εσκέφθησαν και τις λέξεις. Αποφασίζοντας πρίν απ’ αυτές γι’ αυτές, χωρίς φυσικά να ρωτήσουν κανέναν, κατέληξαν, ίσως λόγω του σκοτισμένου τους νού, πώς οι καημένες κουράζονταν πού να κουβαλούν σαν αχθοφόροι το βάρος τόσων σημαδιών. Έπρεπε λοιπόν να τις απαλλάξουν και το έπραξαν σαν μαθητευόμενοι κουρείς σε κορασίδων κόμες.
Το πρωί, όλες οι λέξεις έμοιαζαν με νεοσύλλεκτους την πρώτη μέρα της κατατάξεώς τους. Χωρίς τά σημάδια τους ένοιωθαν γυμνές, άσχημες, πληγωμένες. Ιδίως οι μονοσύλλαβες, πού καλούνταν τώρα να εμφανίζωνται ολοτσίτσιδες στα μάτια του κόσμου! Τά κορίτσια σαν την Αθηνά ένοιωθαν οξύ τον πόνο πού οι οξείες προκαλούσαν στο κορμί τους.
Ωρισμένες λέξεις είχαν, μετά την απρόσμενη αλλαγή, πάθει κρίσι ταυτότητας. Το «είργω» για παράδειγμα αναρωτιόταν:
- Τώρα τι κάνω; Εμποδίζω την είσοδο, άρα η θέσις μου είναι πορτιέρης σε νυκτερινό κέντρο, ή την έξοδο, οπότε είναι πιο καλά να αναζητήσω δουλειά ως νυκτοφύλακας;
- Σε νοιώθω, φίλε μου, απαντούσε το «άρμα». Κι εγώ δεν ξέρω πιά αν εκπυρσοκροτώ ή κυλώ με την βοήθεια ερπυστριών.
Ακόμα και οι θεοί αντιμετώπισαν προβλήματα. Η θεά Ήρα έγινε έξαλλη βλέποντας την παρακάτω διαφήμισι:
Ήρα: Εμπιστευτείτε την ΗΡΟΤΕΛ. Το μόνο φάρμακο πού την εξαφανίζει.
- Δίαααααα! Και πληρωμένους φονιάδες έβαλες για να απαλλαγής από μένα; Η επιστήμη στην υπηρεσία του εγλήματος;
- Ηρέμησε ,καλή μου, αποκρίθηκε ο Νεφεληγερέτης. Το ηροτέλ εξαφανίζει την ήρα, το ζιζάνιο του σιταριού, όχι εσένα. Δεν έχει βρεθεί ακόμη φάρμακο για ζηλιάρες θεές…δυστυχώς!
Η προστάτις της οικογενείας δεν άκουσε τις τελευταίες λέξεις του πατέρα των θεών. Ήταν, βλέπετε, πολύ συγχυσμένη. Ακούς εκεί να την μπερδεύουν, ολόκληρη Θεά, με ζιζάνιο!
Μέ την πάροδο των χρόνων η κατάστασις από το κακό στο χειρότερο. Οι άνθρωποι, προοδευτικά, έπαψαν να σημειώνουν και τό μοναδικό σημάδι που είχε επιζήσει της καταστροφής. Εθεωρείτο «προοδευτισμός» η πνευματική καί τονική αταξία, που καλύφθηκε κάτω από τον μανδύα της απολύτου ελευθερίας στήν έκφρασι. Έτσι συνέβησαν τα εξής ευτράπελα:
«Ο κύριος πρωθυπουργός εδήλωσε πώς, μετά την τελευταία περιπέτεια της υγείας του, αισθάνεται απολύτως γέρος», είπε η εκφωνήτρια των βραδινών ειδήσεων, πού, λόγω προχωρημένου της ώρας και της απουσίας τόνου, δεν αντελήφθη πώς εγέρασε πρίν της ώρας του τόν πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος. Το αντελήφθη όμως εκείνος και τό άλλο πρωΐ η εκφωνήτρια εστάλη ως ανταποκρίτρια του σταθμού στην Ακτή του Ελεφαντοστού.
Σέ έξαλλη κατάστασι, νεαρή ανερχόμενη ηθοποιός σουρομάδησε έγκριτη δημοσιογράφο, μηνύοντάς την ταυτοχρόνως για ψευδή απόδοσι δηλώσεων. Βλέπετε, ο πλούσιος και κάποιας ηλικίας συνοδός της την χώρισε, αφού διάβασε τον τίτλο της τελευταίας της συνεντεύξεως : «Κοντά του γερνώ κάθε μέρα..
Νοικοκυρά επετέθη σε φίλη της φωνάζοντας: - Για αυτό εσένα σού πετυχαίνουν τά ψωμιά. Διάβασα την συνταγή. Βάζεις μάγια μπύρας. Πού θα βρώ εγώ μπύρα με μάγια, μού λές; Μάγισσα!
Οι δάσκαλοι στα σχολεία τραβούσαν όσα μαλλιά τους είχαν απομείνειδιαβάζοντας στα γραπτά των μαθητών τους:
«Ο νόμος της Αττικής ήταν πολύ μεγάλος», ή:
«Ο Νεύτων είναι ο εφευρέτης του νομού της βαρύτητας».
Μαθητής απεβλήθη, γιατί σε έκθεσι ιδεών έγραψε την φράσι:
«Σου ειπα μαλακα τα θελω τα παπουτσια» τέτοιο μπάχαλο!
Για να λυθή το πρόβλημα, έπρεπε να ξαναρχίσει η διδασκαλία του πολυτονικού συστήματος. Πώς όμως όσοι από τους εκπαιδευτικούς, πού το γνώριζαν και ακόμη βρίσκονται στην υπηρεσία, θα έπρεπε να πείσουν τους μαθητές να το υιοθετήσουν για να το εφαρμόσουν; Όλοι ήταν μιάς κάποιας ηλικίας και οι νέοι δεν τους εμπιστεύονταν.
Η λύσις ήρθε τόσο απροσδόκητα, όσο και η εμφάνισις του προβλήματος. Ένας νεαρός μανιώδης με την τεχνολογία ανεκάλυψε σε ένα βιβλίο πού είχε εκδοθή πρίν από την κατάργηση τόνων και πνευμάτων αυτά τά αλλόκοτα, για την γενιά του, σημάδια. Τά θεώρηση μηνύματα από το παρελθόν και θέλησε να τά στείλη μέσω του υπολογιστού σε όλους του τους φίλους. Έφτιαξε για τον σκοπό αυτόν πρόγραμμα με το οποίο, οποιοδήποτε κείμενο, γραμμένο ακόμη και χωρίς τον παραμικρό τόνο, αποκτούσε τά μαγικά σήματα του παρελθόντος με το πάτημα ενός κουμπιού. Στην συνέχεια, έσπασε τους κωδικούς και, μέσω διαδικτύου, διωχέτευσε το πρόγραμμά του με την μορφή ιού σε όλες τις σελίδες πού ενδιέφεραν τους νέους.
Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Τά παιδιά, επιρρεπή σε κάθε καινοτομία, αγκάλιασαν το νέο φαινόμενο. Τους φαινόταν διασκεδαστικό να επιλέγουν το σωστό σημάδι πάνω από κάθε λέξι. Αυτό έγινε σιγά-σιγά παιγνίδι ηλεκτρονικό. Πώς παλιά κέρδιζες αν έβρισκες τον θησαυρό ξεπερνώντας διάφορα εμπόδια; Κάτι τέτοιο. Είχες δικαίωμα να κένης τρία μόνο λάθη, προκειμένου να τονίσης σωστά ένα κείμενο. Αν πετύχαινες, προχωρούσες σε νέα πίστα με μεγαλύτερη δυσκολία. Σκοπός η συγκέντρωσις όσο το δυνατόν μεγαλύτερης βαθμολογίας, για να βγή ο ΜΕΓΑΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ.
Σήμερα ο τονισμός κειμένων είναι το δημοφιλέστερο παιγνίδι στην Ελλάδα. Συναντάται σε πολλές εκδόσεις για παιδιά, ενήλικες, αρχαρίους, προχωρημένους. Όλοι έχουν ξετρελαθή με αυτό και ο εφευρέτης του έγινε ο πλουσιότερος κάτοικος τούτης της χώρας.-

Θαυμάσιο αλίευμα από το περιοδικό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» Αφιερωμένο εξαιρετικά στους φιλολόγους.