Εν αναμονή της θρυαλλίδας

«Ουκ εστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς»

Δημοσθένης


Ακούγεται, «η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων» γράφει ο Καβάφης. Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί η ελληνική κοινωνία. Το ποδόσφαιρο και η προσμονή των θερινών διακοπών καταπαύουν, κατασιγάζουν προς ώρας την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση. Όταν όμως έλθει το φθινόπωρο και ο δαπανηρός χειμώνας, τι θα συμβεί; Όταν θα πολιορκείται το σπιτικό από λογαριασμούς, πετρέλαια και φροντιστήρια παιδιών, οι οικονομικοί χαλκάδες και οι πνιγηρές αλυσίδες που απελπίζουν τον κόσμο, ποιος εγγυάται την ηρεμία; Τότε θα ξεβραστεί η πραγματική κρίση, θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. «Τα ακαθαρτότερα στοιχεία» της κοινωνίας που επιπλέουν τόσα χρόνια «εν είδει εξαφρίσματος» (=αφρός) επί της επιφανείας, που κυβερνούν φλυαρούν και κλέπτουν ασυστόλως την Ελλάδα» (Ροΐδης) είναι τα πρώτα που, θα κριθούν και θα καταδικαστούν. Φαύλοι και ευτελείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι – σαλιγκάρια που εξυμνούν την εξουσία, τηλεπώνυμα νούμερα, διαφθορείς του λαού, ψευτοεπιχειρηματίες δανειοσυντήρητοι λυμεώνες του δημόσιου χρήματος, γι’ αυτούς έρχεται δριμύς ο χειμών. «Ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε, λέει ο αρχαίος λόγος. Διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, το κράτος της εξάρτησης, της οικογενειοκρατίας, του θεσιθηρισμού των «ημετέρων», της στυγνής κομματοκρατίας, της περιφρόνησης των «πατρίων», πτωχεύει, χρεοκοπεί πολιτικά, πνευματικά, οικονομικά. Ήλθε, μάλλον, η ώρα της κοινωνικής, της λαϊκής επανάστασης. Ο βρώμικος, ο ρυπαρός αφρός που επικάθησε στην επιφάνεια της πατρίδας και την κατέστρεψε, θα οδηγηθεί στην φυσική του κατάληξη: στον υπόνομο.

Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί, όλοι το προβλέπουν. (Το σεσηπός σύστημα όταν καταρρέει, προσφεύγει για να εκτονωθεί η δυσφορία, στο γνωστό κουτοπόνηρο τέχνασμα: προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Δύο μήνες βατραχομυομαχίες, δημοκοπίες, ψεύδη και υποκρισίες. Μάλλον τελείωσε η νομιμοφανής εξαπάτηση του λαού. Μειώθηκαν εξάλλου δραματικά οι ολιγόφρενοι οπαδοί και οι αφοσιωμένοι ζητωκραυγαστές. Ως γνωστόν «ζη χύτρα, ζη φιλία»).

Η χρεοκοπία, «το δυστυχώς επτωχεύσαμεν» υπάρχει κατ’ ουσίαν προ πολλού. Αναβλήθηκε για λίγο, διότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις – συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τρόικας και Ε.Ε. έδωσαν παράταση ζωής στον εν ληθάργω Βαλκάνιο παρία για να «κλείσουν» κάποια θέματα. Ο προθυμότατος Γ.Α.Π. και η αμερικανοειδής παρέα του που καμώνονται τους κυβερνήτες, επείγονται, κατ’ εντολήν, να:

Πρώτον: Προδώσουν και παραδώσουν την Μακεδονία. Είναι έτοιμοι, ερήμην του λαού, να διαπράξουν την ανηθικότερη, την αισχρότερη διαχρονικώς και παγκοσμίως πολιτική πράξη. Ανταλλάσουν με το μελάνι μιας υπογραφής και με τα φαρισαϊκά «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, ποταμούς αίματος για την ελευθερία της Μακεδονίας. Πού ακούστηκε κράτος, κρατίδιο και ανθυποκρατίδιο να παραχωρεί, χωρίς στρατιωτική ήττα, την μισή του ιστορία; Τα χαζοχαρούμενα, ευτυχισμένα Αμερικανάκια δεν νοιάζονται, τους ενδιαφέρουν οι χαιρέκακοι έπαινοι των ισχυρών. Ο λαός όμως δεν βλέπει, δεν προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Την επομένη της επαίσχυντης υπογραφής, το κρατίδιο των Σκοπίων, «χωμένο κάτω από τα σκέλια των Τούρκων», θα απαιτεί όλη τη Μακεδονία, εφ’ όσον θα είναι ο μοναδικός και «νόμιμος» κάτοχος του ονόματος. Είχε γράψει κάποτε ο Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το εξαιρετικό. Το αντιγράφω: «Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων». Η ιστορία της Μακεδονίας ανήκει στα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται με τετρομαγμένες υπογραφές. (Η λέξη γεγονότα είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος, γίγνομαι. Σημαίνει αυτά που έχουν συμβεί).

Δεύτερον: Να παραδοθεί, στο λυσσασμένο σκυλί που ενδύθηκε τώρα την οθωμανική δορά, η Κύπρος. Ο Γ.Α.Π. ένθερμος υποστηρικτής του κακοποιού σχεδίου Ανάν, ο Χριστόφιας πειθήνιο ενεργούμενό του, ο περίεργος αυτός Δρούτσας, φραγκολεβαντίνος ολκής… πού θα βρεθεί καλύτερη συγκυρία για να αλωθεί το πολύπαθο νησί;

Τρίτον και τέταρτο: Αιγαίο και Θράκη. Τι να γράψεις και τι να αναλύσεις. Αισχρόν εστί και λέγειν και γράφειν.

Βαυκαλίζουν τον λαό με κενές ελπίδες, για έξοδο από την κρίση. Ψεύδονται και εξαπατούν. Μπορεί να πανηγύριζαν οι ημέτεροι υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ. για τα δάνεια, όμως μια ματιά στην ιστορία μας αποκαλύπτει ότι οι τέσσερις πτωχεύσεις της Ελλάδας ήταν άμεσες συνέπειες δανειοδότησης υπό άκρως δυσμενείς όρους. Στο εξαίρετο, δυσεύρετο βιβλίο «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)», ο Τάσος Λιγνάδης σημειώνει τα εξής:

«Τρία έτη μετά την σύναψιν των δυο δανείων της Ανεξαρτησίας (1824-1825) ακολουθεί η πρώτη πτώχευσις της Ελλάδος (1827). Μετά την χορήγησιν του δανείου των 60.000.00 φρ. εις τον Όθωνα, σημειούται η δευτέρα πτώχευσις (1843). Τρία έτη μετά την σύναψιν του δανείου του 1890 έχομεν την τρίτην πτώχευσιν (1893). Τέλος, μετά τα μεγάλα δάνεια της αποκαταστάσεως των προσφύγων, επακολουθεί η τετάρτη πτώχευσις (1932). Εάν συγκρατήσωμεν εις την μνήμην τους πολιτικούς λόγους, οι οποίοι ωδήγησαν και εις την σύναψιν των δανείων και εις τα πτωχεύσεις, ήτοι την δυνατότητα να μετατρέπεται το οικονομικόν χρέος της Ελλάδος εις χρέος πολιτικής υποδουλώσεως, αντιλαμβανόμεθα την όλην, όσον και μοιραίαν, συμπεριφοράν ενός απλού φαινομένου, του οποίου τα συμφέροντα των ξένων και η συνακόλουθος υποκριτική ιστοριογραφία ηθέλησαν να το εμφανίσουν δια λόγους ευεξήγητους ως σύνθετον.

Η Ελλάς κατεδικάσθη να πληρώνη τα δάνειά της δι’ άλλων δανείων κα τούτο εξησφάλισε ες αεί και την ανάγκην εξαρτήσεως και την μόνιμον πτωχευτικήν συμπεριφοράν της χώρας. Εν κατακλείδι δε πρέπει να προστεθή ότι η Ελλάς υπήρξε το μόνον εκ των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίον υπέστη δ ι π λ ω μ α τ ι κ ό ν έ λ ε γ χ ο ν της οικονομίας του και το μόνον κράτος εις όλον τον κόσμον, το οποίον υπεχρεώθη να καταβάλη και το αρχικόν ονοματικόν κεφάλαιον και τον αρχικόν ονοματικόν τόκον. Τα εκ της δανειοδοτήσεως υπάρξαντα αναμφιβόλως πλεονεκτήματα ωχριούν ενώπιον του φόρου αίματος, τον οποίον ηναγκάσθη να καταβάλη η Ελλάς, διά να κατορθώση να υπάρξη ως «ελεύθερον» κράτος. Η τελευταία αυτή φράσις αφιερούται εις το ρομαντικόν ψεύδος του φιλελληνισμού, το οποίον έχει αντικατασταθεί εις τας ημέρας μας, από την θεωρίαν περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία υποκρύπτει τον επενδεδυμένον κίνδυνον της μονοπωλιακής επικρατήσεως και την μέσω τρίτων «ευγενών» φορέων οικονομικήν αποικιοποίησιν της Ελλάδος».

Ας προσεχθεί η αραιογραμμένη -και στο πρωτότυπο -φράση. Διπλωματικός έλεγχος της οικονομίας, δηλαδή υποδούλωση και γονάτισμα στα κελεύσματα των ξένων. Αναβολή της πτώχευσης, κολακείες και χαζοχαρούμενες γαλιφιές μέχρι να υπογραφούν οι προδοσίες. Στη συνέχεια οι προδότες είναι άχρηστοι. Δεν θα προλάβουν όμως. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Αναμένεται η θρυαλλίδα…



Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1710