Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Η ομοφυλοφιλία ανεκτή;

Στα καλά καθούμενα, ακούμε από τον Ρόμπιν Λέϊν Φοξ, ιστορικό σύμβουλο του Όλιβερ Στόουν, τα εξής αυθαίρετα:

"Στην αρχαιότητα, οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Είμαι σίγουρος (δε μας λες όμως τα στοιχεία που σε έπεισαν, θα φταίω εγώ αν υποθέσω ότι προπαγανδίζεις και μάλιστα απροκάλυπτα;) ότι η σχέση του Αλεξάνδρου με τον Ηφαιστίωνα, τον καλύτερό του φίλο, εμπεριείχε και το σεξ".

Φυσικά, όλα αυτά, ΔΕΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ, αντιθέτως αφήνονται να δημιουργούν εντυπώσεις του τύπου "ιστορικός είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει από μένα".

Επειδή η ΗΜΙΜΑΘΕΙΑ είναι ο χειρότερος σύμβουλος...

Επειδή ρεζιλεύουμε εαυτούς, προγόνους, συνΈλληνες και συνΑνθρώπους με το να υποστηρίζουμε ότι ο μέγιστος Ανήρ της ιστορίας ήταν "γυναικωτός"...

Και όλα αυτά για μια περίοδο κατά την οποία οι ομοφυλόφιλοι ετύγχαναν αντιμετώπισης "ρατσιστικότερης" της σημερινής... -παρ' ό,τι κάποιοι χωρίς απτά στοιχεία προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, παρασύροντας αφελείς, ή, έξυπνα κατά τα άλλα άτομα, που όμως δεν έτυχε να ερευνήσουν μόνα τους, αρκούμενα σε πληροφορίες τρίτων... "καλοθελητών"-...


Καιρός να μιλήσουμε με στοιχεία.

Αφήνουμε τον Αισχύνη να "απαντήσει" στο παραμύθι ότι την αρχαία περίοδο στην Ελλάδα η ομοφυλοφιλία ήταν ... ανεκτή:

Aισχύνης, "Kατά Tιμάρχου"
"[21] Νόμος
Εάν τις Αθηναίος εταιρήση,
μη εξέστω αυτώ των εννέα αρχόντων γενέσθαι,
μηδ' ιερωσύνην ιερώσασθαι,
μηδέ συνδικήσαι τω δήμω,
μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμίαν, μήτε ένδημον μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν μήτε χειροτονητήν,
μηδ' επί κηρυκείαν απόστελλέσθω,
μηδέ γνώμην λεγέτω,
μηδ' εις τα δημοτελή ιερά εισίτω,
μηδ' εν ταις κοιναίς στεφανηφορίαις στεφανούσθω,
μηδ' εντός της αγοράς των περιρραντηρίων πορευέσθω.
Εάν δε τις παρά ταύτα ποιή, καταγιγνωσθέντος αυτού
εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω".
[Νόμος: Eάν κάποιος Aθηναίος εκδίδεται ως παθητικός ομοφυλόφιλος,
να μην επιτρέπεται σ' αυτόν να εκλέγεται ως ένας εκ των εννέα Αρχόντων,
ούτε να αναλαμβάνει το αξίωμα του ιερέως,
ούτε να γίνεται σύνδικος του δήμου,
ούτε να αναλαμβάνει κανένα απολύτως αξίωμα ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό, ούτε κληρωτό, ούτε αιρετό,
ούτε να αποστέλεται σε διπλωματική αποστολή,
ούτε να εκφέρει τη γνώμη του,
ούτε να εισέρχεται στα δημόσια ιερά,
ούτε να έχει δικαίωμα να φέρει στεφάνι στις Eορτές που συνηθίζεται αυτό,
ούτε να πηγαίνει στα περιαντήρια (περιπατήρια) που βρίσκονται μέσα στην αγορά.
Eαν κάποιος κάνει κάτι ενάντια σε αυτά, και εφόσον αποδειχθεί δικαστικώς ότι εκδίδεται, τότε να τιμωρείται με θάνατο].

Αισχίνου Κατά Τιμάρχου 72:

"Ου γαρ έγωγε υπολαμβάνω ούτως υμάς επιλήσμονας είναι, ώστε ασχημονείν ων ολίγω πρότερον ηκούσατε αναγιγνωσκομένων <των> νόμων, εν οις γέγραπται, εάν τις μισθώσηται τινα Αθηναίων επί ταύτην την πράξιν, ή εάν τις εαυτόν μισθώση ένοχον είναι τοις μεγίστοις και τοις ίσοις επιτιμίοις".

[Εγώ τουλάχιστον, δεν νομίζω πως ξεχνάτε τόσο εύκολα, ώστε να μη θυμάστε αυτά που ακούσατε προηγουμένως, όταν γινόταν η ανάγνωση των νόμων. Θυμάστε ασφαλώς, ότι οι νόμοι ανέφεραν ότι, όποιος πληρώσει άλλον άνδρα γι΄ αυτή τη δουλειά, ή πληρωθεί για να ικανοποιήση τέτοιες επιθυμίες, και στις δύο περιπτώσεις η τιμωρία είναι ίδια και μάλιστα από τις πιο βαριές].

Δημοσθένης, Kατά Aνδροτίωνος 21

"Δεν επιτρέπεται στους ομοφυλοφίλους ούτε να ομιλούν, ούτε να γράφουν".

Μάξιμος Τύριος, Διαλέξεις, 20, 8

"Ο Σπαρτιάτης άνδρας θαυμάζει έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνον όπως θαυμάζουμε ένα πολύ όμορφο άγαλμα, γιατι η σωματική απόλαυση που προέρχεται από την Ύβρη, δεν επιτρέπεται μεταξύ τους".

Aιλιανού, Ποικίλη Iστορία III 12

"Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε σχέση με αισχρότητες, εάν ποτέ κάποιος έφηβος τολμούσε να ανεχθεί ασέλγεια εις βάρος του ή εάν κάποιος άλλος έφηβος επιχειρούσε να ασελγήσει εις βάρος κάποιου άλλου, δεν συνέφερε κανέναν απ' τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη, αφού σε τέτοια περίπτωση ή εξορίζονταν εφ' όρου ζωής από την Σπάρτη ή έχαναν την ζωή τους".

Πλουτάρχου, Λακεδαιμονίων Eπιτηδεύματα 7,237c

Mάξιμος Tύριος, 20,8d,e

"O ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν έχει καμία σχέση με σωματικές επαφές, όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει σε βάρος άλλου έχανε από το νόμο τα πολιτικά του δικαιώματα".

Στην αρχαία περίοδο, οι ομοφυλόφιλοι αποκαλούνταν "κίναιδοι", αυτοί που κινούν την αιδώ, που προκαλούν ντροπή. Η Αιδώς είναι σημαντικότατη θεότητα απονομής δικαιοσύνης, μαζί με τις Θέμις και Νέμεσις. Κίναιδος λοιπόν, είναι αυτός που επισείει την μήνιν της Θεάς Αιδούς, ο βέβηλος, ο αισχρός όπως μας πληροφορεί σχετικά το λεξικό Λίντελ Σκοτ:

Κιναιδεία: η παρά φύσιν ασέλγεια", Αισχίνης 18, 29, Δημήτριος Φαληρεύς 97.

Κίναιδος: Ο καταπύγων, ο καθόλα αισχρός, κακοήθης άνθρωπος.

Ουδέν σχόλιον, no comments, η αρχαία "θέσις" είναι σαφέστατη, δε μπορώ να προσθέσω τίποτε.

Ο Κούρτιος Ρούφος (virili par non erat, ΧΙΙ,7) αναφέρει κάτι που δεν αναφέρεται από άλλους, ότι οι Αλέξανδρος και Ηφαιστίωνας στην Τροία κατέθεσαν στεφάνια στους τάφους Αχιλλέα και Πατρόκλου αντίστοιχα, με την εν λόγω αναφορά στο επίμαχο σημείο: "αινιττώμενος ότι και αυτός ην ερωμένος Αλεξάνδρου, ώσπερ Αχιλλέως Πάτροκλος".

Βεβαίως, η φράση "ερωμένος Αλεξάνδρου" με τη σημερινή έννοια, δημιουργεί εντυπώσεις και τη σχετική παρεξήγηση. Γι' αυτό επιβάλλεται να ξεκαθαριστούν οι έννοιες "εραστής" και "ερωμένος" όπως αυτές εννοούνται στα αρχαιοελληνικά κείμενα: πουθενά δεν εννοείται/υπονοείται, ούτε συνάγεται από τα συμφραζόμενα, σωματική επαφή μεταξύ "εραστών" - "ερωμένων".

Οι "Εραστές" με την αρχαιοελληνική έννοια, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΕΤΕ. Έρως (από το εράω-ερώ), σημαίνει την έλξη προς οτιδήποτε ωραίο, φυσικό ή πνευματικό. Πολλοί αναφέρουν "Είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, τη δουλειά μου", κάποιος χαρακτηρίζεται "εραστής των τεχνών", "της φιλοσοφίας", κλπ, άρα ακόμη και σήμερα πολλές φορές ο "έρως" έχει ευρύτερη έννοια, χωρίς βέβαια να υπονοείται σωματική επαφή, εκτός αν κατ' εσάς είναι λογικό να υπονοείται κάτι διαφορετικό -οπότε και εγώ με τη σειρά μου νομιμοποιούμαι να αμφιβάλλω για τη νοημοσύνη σας-.

Επειδή οι έννοιες πολλών λέξεων, με το πέρασμα του χρόνου, άλλαξαν, έχουμε αυτές τις παρερμηνείες, οι οποίες άλλοτε γίνονται κατά λάθος, ενώ άλλοτε ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ. (Άλλο γνωστό παράδειγμα αλλαγής της ερμηνείας είναι στη λέξη "Αργώ", που τότε σήμαινε ταχύτατη, πολύ γρήγορη. Σήμερα, "αργό" λέμε αυτόν που καθυστερεί, δηλ. έχουμε την αντίθετη έννοια). Άρα μιλάμε για αγάπη, φιλική σχέση και μόνον. Βεβαίως, δικαιολογώ κάποιους από τους ξένους, οι οποίοι είναι θύματα κακών μεταφράσεων που αναφέρουν τη λέξη "εραστής" με την σημερινή έννοια.

Ο θεσμός του εραστού και ερωμένου που υπήρχε την αρχαία περίοδο, δεν έχει σχέση με τις σημερινές έννοιες των λέξεων αυτών. Όπως προκύπτει από τα αρχαία κείμενα, οι λέξεις εραστής και ερωμένος εκείνη την εποχή, χρησιμοποιούνταν με την ευρύτερη έννοια και όχι με τη σημερινή, της σωματικής επαφής.

Ο θεσμός της "παιδεραστείας", που σημαίνει "παιδιών αγωγή", αναφέρεται σε ΨΥΧΙΚΗ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΞΗ, την οποία αισθανόταν κάθε ενήλικος για κάποιο παιδί, το οποίο αναλάμβανε να επιμορφώσει, να διδάξει χειρισμό όπλων, πίστη στους Νόμους... Επρόκειτο για μια σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή, η οποία δεν αφορούσε σωματικές επαφές, αλλά αλληλοσεβασμό και φιλική αγάπη.

Οι ομοφυλόφιλοι και οι υποστηρικτές / υπερασπιστές τους, ισχυρίζονται οτι σύμφωνα με κάποια -φιλολογικά / ιστορικά αμφισβητούμενη- αναφορά, ότι ο Αλέξανδρος "φίλησε" κάποιον "Βαγώα", Πέρση ευνούχο: "και των θεατών επιφωνησάντων μετά κρότου, ουκ απειθήσας πάλιν ανακλάσας εφίλησεν" (Δικαίαρχος, Περί της εν Ιλίω Θυσίας).

Όμως, οι "κύριοι" αυτοί, δεν διευκρινίζουν εαν τον φίλησε στα χείλη ή στο στόμα -ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ-, και το αν ήταν ζαλισμένος ή μεθυσμένος όταν το έπραξε. Ως γνωστόν, οι ζαλισμένοι και μεθυσμένοι, φιλούν όποιον βρουν και, βάζοντας στόχο τον μάγουλο, μερικές φορές "βρίσκουν" άκρη χειλιών, ΦΥΣΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΑΦΕΣ.

Ο Αλέξανδρος αντέδρασε υπερβολικά όταν πέθανε ο Ηφαιστίων, γκρεμίζοντας τείχη, ανάβοντας μεγαλοπρεπή πυρά κλπ, κάτι που παρεξηγείται από πολλούς οι οποίοι δίδουν στην ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΦΙΛΙΚΗ τους σχέση, κακοήθεις ομοφυλοφιλικές διαστάσεις. Μην ξεχνάμε πως ο Αλέξανδρος είχε ιδρύσει πόλη προς τιμήν του Βουκεφάλου, μετά τον θάνατό του. Bλέπετε πως άτομα "λίγα", "μικρά" και "ανάξια", τολμούν να αυθαιρετούν προκλητικότατα, και με νοητικά (;) άλματα, να "πιάνονται" από ασάφειες και αμφισβητούμενα κείμενα, προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις.

Δεδομένων των απόψεων του Αλεξάνδρου για την ομοφυλοφιλία όπως προκύπτουν από το παρακάτω γράμμα του ιδίου, οι προσπάθειες μειώσεώς του, αποτυγχάνουν και καθίστανται κακοήθη ψεύδη:

Πλούταρχος, "Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής", Αρετής Λόγος Α' 12:

"Αλέξανδρος δε, Φιλοξένου του της παραλίας υπάρχου γράψαντος, ότι παίς εν Ιωνία γέγονεν οίος ουκ άλλος ώραν και είδος, και πυνθανομένου δια των γραμμάτων ει αναπέμψη, πικρώς αντέγραψεν ω κάκιστ' ανθρώπων, τι μοι πώποτε τοιούτο συνέγνως, ίνα τοιαύταις με κολακεύσης ηδοναίς;"

[Ο Αλέξανδρος, όταν του έγραψε ο Φιλόξενος, ο πρόξενος (κυβερνήτης) της παραλίας, ότι υπάρχει στην Ιωνία νέος (παις) που, όμοιος στην ομορφιά του δεν ξανάγινε ποτέ, και ζητούσε να πληροφορηθή με γράμμα, αν ήθελε να του τον στείλει, ο Αλέξανδρος του έγραψε απαντώντας αυστηρά (πικρά): "Ω χειρότερε (πιο κακέ, κάκιστε) απ' όλους τους ανθρώπους, έμαθες ότι έχω ανακατευτεί ποτέ με τέτοια, για να με κολακεύσεις με τέτοιου είδους ηδονές;]. Άλλες πηγές αναφέρουν πως αμέσως ο Αλέξανδρος διέταξε την εκτέλεση του Φιλόξενου.

Κατόπιν αυτών των στοιχείων, συνεχίστε να τον συγχέετε με ρωμαίους αυτοκράτορες και τις ανώμαλες/άρρωστες συνήθειές τους.

Ο Πλούταρχος (Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 42) αναφέρει πως η εγκράτεια του Αλεξάνδρου όσον αφορά τα ερωτικά πράγματα, ήταν παροιμιώδης, πρωτιμώντας την τιθάσευση και χαλιναγώγηση των παθών του, παρά την επιβολή σε άλλους.

Βεβαίως μας ενΔΙΑφέρουν και οι άποψεις του Σωκράτη και του Πλάτωνα εφόσον αυτές πέρασαν στον Αριστοτέλη, διδάσκαλο του Αλεξάνδρου, άρα και στον τελευταίο:

Ξενοφών, Απομνημονεύματα Α,ΙΙ30

"Κριτίαν μεν τοίνυν αισθανόμενος ερώντα Ευθυδήμου και πειρώντα χρήσθαι, καθάπερ οι προς τ' αφροδίσια των σωμάτων απολαύοντες, απέτρεπε φάσκων ανελεύθερόν τε είναι και ου πρέπον ανδρί καλώ καυγαθώ τον ερώμενον, ω βούλεται πολλού άξιος φαίνεσθαι, προσαιτείν ώσπερ τους πτωχούς ικετεύοντα και δόμενον προσδούναι, και τύτα μηδενός αγαθού του δε Κριτίου τοις τοιούτοις ουχ υπακούοντος ουδέ αποτρεπομένου, λέγεται τον Σωκράτην άλλων τε πολλών παρόντων και του Ευθυδήμου ειπείν ότι υιικόν αυτώ δοκοίη πάσχειν ο Κριτίας, επιθυμών Ευθυδήμω προσκνήσθαι ώστπερ τα ύιια τοις λίθοις, εξ ων δη και εμίσει τον Σωκράτην ο Κριτίας".

[Αντιθέτως όμως, όταν αντιλήφθηκε πως ο Κριτίας ήταν ερωτευμένος με τον Ευθύδημο και επροσπαθούσε να τον χρησιμοποιήσει καθώς εκείνοι που απολαμβάνουν τα σώματα αφροδισιακά, τον απέτρεπεν ο Σωκράτης λέγοντας ότι και ανάξιο για ελεύθερον άνθρωπο είναι και ανάρμοστο για έναν άνδρα μορφωμένον ενάρετα, εκείνον που αγαπά, χάριν του οποίου θέλει να φαίνεται πως αξίζει πολύ, να τον ζητιανεύη, ικετεύοντας και παρακαλώντας να του στέρξει σε κάτι, που μάλιστα κάθε άλλο παρά αγαθό είναι. Επειδή δε ο Κριτίας δεν άκουσε αυτά τα λόγια και δεν απομακρυνόταν από τον σκοπό του, λέγεται ότι ο Σωκράτης, παρουσία και πολλών άλλων και του Ευθύδημου, είπεν ότι του φαίνεται πως ο Κριτίας υποφέρει από κάτι που παθαίνουν οι χοίροι, αφού επιθυμεί να τρίβεται επάνω στον Ευθύδημο, όπως ακριβώς τρίβονται τα χοιρίδια στις πέτρες. Εξ αιτίας αυτών ακριβώς ο Κριτίας μισούσε τον Σωκράτη].

Πλάτων, Νόμοι 636c

"Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν."

[Εννοείται ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με τη φύση, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά είναι ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν)] .

Πλάτων, Νόμοι 836c-e

"...ει γάρ τις ακολουθών τη φύσει θήσει τον προ του Λαίου νόμον, λέγων ως ορθώς είχεν το αρρένων και νέων μη κοινωνείν καθάπερ θηλειών προς μίξειν αφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν και δεικνύς προς τα τοιαύτα ουχ απτόμενον άρρενα άρρενος δια το μη φύσει τούτο είναι, ταχ' αν χρώτο πιθανώ λόγω...

[Όποιος, υπακούοντας στην φύση, προτείνει την επανακαθιέρωση του νόμου, όπως ήταν πριν από τον Λάιο-(ο οποίος εθεωρείτο ο μυθικός εφευρέτης της ομοφυλοφιλίας, με τον βιασμό του Χρυσίππου, για τον οποίο και τιμωρήθηκε από την μοίρα με το να δολοφονηθή από τον ίδιο του τον γιό) και διακηρύσσει ότι δεν είναι σωστό να έρχεσαι σε σεξουαλική επαφή με άνδρες και αγόρια, όπως έρχεσαι με τις γυναίκες, και προσάγει ως απόδειξη γι' αυτό, την φύση των Ζώων και επισημαίνει ότι (αναμεσά τους) το αρσενικό δεν αγγίζει αρσενικό με σεξουαλικό σκοπό, αφού αυτό δεν είναι φυσικό, βρίσκεται, νομίζω, σε πολύ ισχυρή θέση...].

Πλάτων, Νόμοι 840de

"...ως ου χείρους ημίν είναι τους πολίτας ορνίθων και άλλων θηρίων πολλών, οι κατά μεγάλας αγέλας γεννηθέντες, μέχρι μεν παιδογονίας η ίθεοι και ακήρατοι γάμων τε αγνοί ζώσιν, όταν δ' εις τούτο ηλικίας έλθωσι, συνδυασθέντες άρρην θηλεία κατά χάριν και θήλεια άρρενι, τον λοιπόν χρόνον οσίων και δικαίως ζώσιν, εμμένοντες βεβαίως ταίς πρώταις της φιλίας ομολογίαις δειν δη θηρίων γε αυτούς αμείνους είναι." [Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι από τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζουν αζευγάρωτα, ως την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα από τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ' εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζουν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει λοιπόν αυτοί (δηλ οι πολίτες) να είναι ακόμη καλύτεροι από τα θηρία].

Πλάτων, Νόμοι 841d

"Ή μηδένα τολμάν μηδενός άπτεσθαι των γενναίων άμα και ελευθέρων πλην γαμέτης εαυτού γυναικός, άθυτα δε παλλακών σπέρματα και νόθα μη σπείρειν, μηδέ άγονα αρρένων παρά φύσιν ή το μέν των αρρένων πάμπαν αφελοίμ'άν.." [Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελευθέρους εκτός από την ίδια τους την γυναίκα, ούτε να επιτρέπεται να σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες, είτε σε άνδρες άγονα παρά φύσιν ή μάλλον καλύτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς].

Kατόπιν τούτων, συνεχίστε να διαδίδετε ότι ο Αλέξανδρος ήταν gay και οτι η ομοφυλοφιλία ήταν αποδεκτή. Και αν δεν γελάσουν και οι πέτρες με την άποψη αυτή, ή κάποια απληροφόρητα άτομα που παρασύρονται από διαδόσεις του συρμού, αναμφίβολα γελούν αντ' αυτών, φιλόλογοι και πάσης φύσεως γνώστες των σχετικών "πραγμάτων".

Επιτρέπεται άτομα (Σωκράτης, Πλάτων, Αλέξανδρος) με αυτές τις απόψεις επί του θέματος, όπως προκύπτουν από τα αρχαία κείμενα, να κατηγορούνται από κάποιους, κατά καιρούς, σαν ομοφυλόφιλοι;

Μήπως πριν αρχίσουμε να αναπαράγουμε, πρέπει να ελέγχουμε περισσότερο τις διαδόσεις κάποιων "καλοθελητών", στην πλειονότητά τους με ύποπτα κίνητρα και ανάλογη καταγωγή, οι οποίοι ... άλλοι καλλιτεχνική και άλλοι ανθελληνική αδεία, δυσφημίζουν νεκρούς που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, προσπαθώντας να πλήξουν την ηθική τους;

Ένας Αλέξανδρος, είναι Α - ΔΙΑ - ΝΟΗΤΟ να ήταν "γυναικωτός", καθότι το έργο του προαπαιτεί ΑΝΔΡΕΙΑ. Εάν αντί γι' αυτόν, είχαμε εναν gay ηγέτη των Ελλήνων, στη χειρότερη θα είχαμε ηττηθεί από τους Πέρσες και στην καλύτερη θα είχαμε σταματήσει την επέκτασή μας μετά την ήττα τους. Αυτό ισχύει και για τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της αρχαιότητας, και ιδιαίτερα τους φιλοσόφους, η ζωή των οποίων διέπεται από λογική, και ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΘΟΣ, όπως προκύπτει από τα κείμενά τους, πολλά εκ των οποίων προαναφέρθηκαν.

Επιτρέψτε μου, το ΑΡΡΩΣΤΟ να συνεχίσω να το χαρακτηρίζω ΑΡΡΩΣΤΟ, αδιαφορώντας για το αν ενοχλούνται οι ΑΡΡΩΣΤΟΙ και οι υπερασπιστές τους. Και αυτό, γιατί δεν με ενδιαφέρει το να είμαι αρεστός (και ιδιαίτερα σε γελοίους και ανάξιους, που αδυνατούν να ελέγξουν τα πάθη τους και συγχέουν τους ρόλους αρσενικού - θηλυκού), αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ. Εννοείται πως δεν τους αντιπαθώ, εκτιμώ το οποιουδήποτε αντικειμένου έργο τους, βεβαίως, εαν, και στην περίπτωση που αυτό αξίζει.

Πριν λίγες δεκαετίες άλλωστε, οι δεδηλωμένοι ομοφυλόφιλοι που παρουσιάζονταν για κατάταξη στο στρατό, απαλλάσσονταν από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις επειδή θεωρούνταν ακατάλληλοι να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία εξ αιτίας "αδυναμίας έξεως", δηλαδή αδυναμίας εξαρτήσεως, αβουλίας, αδυναμίας ελέγχου νοσηρών παθών.

Η "αδυναμία έξεως", της οποίας κυριότερο είδος είναι η ομοφυλοφιλική έξη (εξάρτηση), έχει κριθεί από την στρατιωτική ιατρική αλλά και ευρύτερα από την ιατρική επιστήμη ως ψυχοπαθολογικό νόσημα που οδηγεί σε ανωμαλία και του σώματος.

Οι περισσότερες κοινωνιολογικές θεωρίες, αναφέρουν την ομοφυλοφιλία, κοινωνική κατασκευή (εγκυκλ. "Υδρία Cambridge Ήλιος", στο σχετικό λήμμα). Όλα δείχνουν, πως επειδή έχει κριθεί από κάποιους πως οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, κάποιοι σε θέσεις - κλειδιά, κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση, ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ, ότι μέσω ταινιών, εκπομπών, ομιλιών και κειμένων, θα επιτύχουν τον στόχο τους.

Βεβαίως, στην αρχαιότητα υπήρξαν ομοφυλόφιλοι, κίναιδοι, όμως ήταν περιορισμένοι, λίγοι αριθμητικά, και συγκέντρωναν τη χλεύη, την κοινωνική απαξίωση και κατακραυγή.

Τα ιστορικά στοιχεία και κείμενα μιλούν απο μόνα τους, ενώ κάποιοι άλλοι, με υποθέσεις, αυθαίρετα συμπεράσματα και γνώμες, προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις, χρήση γκεμπελικών τακτικών.

Η Λογική και η Αλήθεια επιτάσσουν να μην επικρατήσει το αντικειμενικά ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ΨΕΥΔΕΣ, επειδή κάποιοι θέλουν να υποστηρίξουν τους ανωμάλους και να προωθήσουν την ανοχή / ανεκτικότητα του κοινωνικού συνόλου απέναντί τους.

Μιλάμε για άτομα ΑΡΡΩΣΤΑ, τα οποία χρειάζονται θεραπεία, και για κακοηθέστατη δημιουργία αρνητικών εντυπώσεων, σε βάρος ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΩΝ και ΗΘΙΚΟΤΑΤΩΝ -όπως προκύπτει από τα αρχαία κείμενα και τις απόψεις τους-, νεκρών προγόνων και αδελφών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.


Παλιγγίνης Ελευθέριος

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ανατρέχοντας στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε να αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι ο Μ. Αλέξανδρος και οι ένδοξοι σύντροφοί του έκαναν τη γη να ησυχάσει, ενώ επι βασιλείας των Ελλήνων ο αμαρτωλός Αντίοχος κ.τ.λ., πρβ: «Και γνετο μετά το πατξαι ᾿Αλξανδρον τον Φιλππου τον Μακεδόνα, ς ξλθεν κ τς γς Χεττειεμ, κα πταξε τν Δαρεον βασιλα Περσν κα Μδων κα βασλευσεν ντ᾿ ατο πρτερος π τν Ελλδα. κα συνεστσατο πολμους πολλος κα κρτησεν χυρωμτων πολλν κα σφαξε βασιλες τς γς· κα διλθεν ως κρων τς γς κα λαβε σκλα πλθους θνν. κα σχασεν γ νπιον ατο, κα ψθη, κα πρθη καρδα ατο. κα συνγαγε δναμιν σχυρν σφδρα κα ρξε χωρν κα θνν κα τυρννων, κα γνοντο ατ ες φρον. κα μετ τατα πεσεν π τν κοτην κα γνω τι ποθνσκει. κα κλεσε τος παδας ατο τος νδξους τος συντρφους ατο π νετητος κα διελεν ατος τν βασιλεαν ατο τι ζντος ατο. κα βασλευσεν ᾿Αλξανδρος τη δδεκα κα πθανε. κα πεκρτησαν ο παδες ατο καστος ν τ τπ ατο. και πθεντο πντες διαδματα μετ τ ποθανεν ατν κα ο υο ατν πσω ατν τη πολλ κα πλθυναν κακ ν τ γ. κα ξλθεν ξ ατν ρζα μαρτωλς ᾿Αντοχος ᾿Επιφανς, υἱὸς ᾿Αντιχου βασιλως, ς ν μηρα ν τ Ρμ· κα βασλευσεν ν τει κατοστ κα τριακοστ κα βδμ βασιλεας Ελλνων. (Μακαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)

Σημειώνεται επίσης ότι :

1) Στην καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει αφενός ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία παραδέχεται ότι παλιά υπήρχαν βάρβαροι και αφετέρου ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», κάτι ως οι δούλοι και ελεύθεροι, οι σοφοί και οι ανόητοι, πρβ: «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)

2) Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ: «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις 6, 1)

3) Το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Βουδιστές λάτρευσαν τον Αλέξανδρο ως ισόθεο, ενώ οι Αιγύπτιοι τον ανακήρυξαν γιο του Θεού Άμμωνα. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Άγιος Νεκτάριος προβάλλουν τον Αλέξανδρο.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Οι Μακεδόνες έχουν να επιδείξουν επιφανείς προσωπικότητες των Επιστημών , των Γραμμάτων και των Τεχνών, που συνέβαλαν με τα έργα τους στον Ελληνικό Πολιτισμό και στην εξάπλωση του στα βάθη της Ασίας, όπως ο μέγας της διανόησης Αριστοτέλης (από τα Στάγιρα της Χαλκιδικής, προσωπικός δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου), ο φιλόσοφος Δημόκριτος, ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο ζωγράφος Πολύγνωτος, ο ποιητής Ηγήμων, ο μαθηματικός Λεωδάμας, ο αρχιτέκτονας Δεινοκράτης , ο λεξικογράφος Αμερίας, ο ιστορικός Καλλισθένης , ο επιγραμματοποιός Νικαίνετος, στρατιωτικός συγγραφεύς Πολύαινος , ο κωμωδιογράφος Ποσείδιππος κ.α. Ο Μ. Αλέξανδρος σε κάθε πόλη, σε κάθε Αλεξάνδρεια που ίδρυε, υποχρεωτικά κατασκεύαζε βιβλιοθήκες (βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αναμφισβήτητα σήμερα οι Αμερικάνοι, οι Εγγλέζοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί κ.α. είναι υπερδυνάμεις και τα γράμματα, οι τέχνες και οι επιστήμες, ιδιαίτερα η τεχνολογία, στις χώρες τους βρίσκονται σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα. Ωστόσο ας κάνουμε ένα «φλας μπακ», μέσω των αρχαίων συγγραφέων, για να δούμε πως ήταν πριν η οικουμένη και ποιος τη βοήθησε να αναπτυχθεί.

Ανατρέχοντας στον Πλούταρχο ( Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής ) βλέπουμε να αναφέρει ότι ο Μ. Αλέξανδρος ξεκίνησε να πάει στην Ασία προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες επειδή αφενός είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του και αφετέρου γιατί πιο πριν είχαν έρθει στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες. Φθάνοντας όμως ο Αλέξανδρος εκεί βρήκε ένα κόσμο με ένστικτα θηριώδη, ανθρώπους να τρώνε τους νεκρούς τους, να παντρεύονται και τις μάνες τους, να προσκυνούνε τους βασιλιάδες κ.α.

Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος, αντί να συνεχίσει λέει να κατακτά και να τιμωρεί τους Πέρσες και τους συμμάχους τους στην Ασία, άρχισε να απελευθερώνει και να εκπολιτίζει. Αποτέλεσμα? Οι προφήτες και κόσμος της Ασίας να τον ανακηρύξει θεό, «παιδίον Διός». Μάλιστα, επειδή ο προφήτης που το ανακήρυξε έτσι τον προσφώνησε λέγοντας «ω παιδίος », αντί «ω παιδίον», επειδή δεν ήξερε καλά ελληνικά, ο Αλέξανδρος του χαμογέλασε. Λέει συγκεκριμένα ο Πλούταρχος (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα

και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει

κανείς από εμάς κανένα κακό

«Ο Αλέξανδρος διέταξε να στείλουν γράμμα στο βασιλιά των Περσών που έγραφε: Οι πρόγονοί σας ήρθαν στη Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχει κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄ όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις

μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά,

νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής

«Αν όμως εξετάσεις τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του Αλέξανδρου, θα διαπιστώσεις ότι έμαθε τους Υρξανούς να παντρεύονται, δίδαξε τους Αραχώσιους να καλλιεργούν τη γη, έπεισε τους Σογδιανούς να φροντίζουν τους γονείς τους και να μην τους σκοτώνουν, και τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται. Πόσο αξιοθαύμαστη είναι η φιλοσοφία, χάρη στην οποία οι Ινδοί λατρεύουν Ελληνικούς Θεούς, και οι Σκύθες θάβουν τους νεκρούς τους και δεν τους τρώνε! Θαυμάζουμε τη δύναμη του Καρνεάδη, που έκανε τον Κλειτόμαχο, ο οποίος προηγουμένως λεγόταν Ασδρούβας, Καρχηδόνιος την καταγωγή, να υιοθετήσει τον Ελληνικό τρόπο ζωή. Θαυμάζουμε το χαρακτήρα του Ζήνωνα, που έπεισε το Διογένη το Βαβυλώνιο να επιδοθεί στη φιλοσοφία. Όταν όμως ο Αλέξανδρος εκπολίτισε την Ασία, ο Όμηρος διαβαζόταν παντού, και τα παιδιά των περσών, των Σουσιανών και των Γεδρωσίων μάθαιναν να απαγγέλνουν τις τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Ο Σωκράτης, όταν αντιμετώπισε την κατηγορία ότι εισάγει καινά δαιμόνια, καταδικάστηκε εξαιτίας των συκοφαντών που υπήρχαν στην Ασία. Χάρη όμως στον Αλέξανδρο, η Βακτρία και ο Καύκασος προσκύνησαν τους θεούς των Ελλήνων. Ο Πλάτωνας έγραψε ένα μόνο σύγγραμμα για την πολιτειακή οργάνωση και δεν έπεισε κανένα, εξαιτίας της αυστηρότητας του έργου. Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα ελληνικά (γράμματα και αξιώματα), νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής («Αλέξανδρος δ’ υπέρ εβδομήκοντα πόλεις βαρβάροις έθνεσιν εγκτίσας και κατασπείρας την Ασία Ελληνικοίς τελεσι της ανημέρου και θηριώδους εκράτησε διαίτης») Λίγοι από εμάς διαβάζουμε τους «Νόμους» του Πλάτωνα, αλλά δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων εφάρμοσαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν τους νόμους του Αλέξανδρου, αποβαίνοντας έτσι πιο ευτυχείς όσοι νικήθηκαν από τον Αλέξανδρο απ΄ ό,τι όσοι απέφυγαν. Και τούτο γιατί τους δεύτερους δεν τους απάλλαξε κανείς από την άθλια ζωή, ενώ τους πρώτους τους ανάγκασε ο νικητής τους να ζουν ευτυχισμένοι Όταν ο Θεμιστοκλής εξόριστος έλαβε μεγάλες δωρεές από το βασιλιά και τρείς πόλεις να του πληρώνουν φόρους, η μια με ψωμί, η άλλη με κρασί και η τρίτη με κρέας, είπε: «Παιδιά μου, θα καταστρεφόμαστε, αν δεν είχαμε ήδη καταστραφεί». Έτσι λοιπόν και για τις πόλεις που κατέκτησε ο Αλέξανδρος είναι πιο σωστό να πούμε: Δεν θα είχαν εκπολιτιστεί, αν δεν είχαν νικηθεί. Η Αίγυπτος δεν θα είχε την Αλεξάνδρεια, η Μεσοποταμία τη Σελεύκεια, η Σογδιανή την Προφθασία, η Ινδία τη Βουκεφάλα ούτε ο Καύκασος Ελληνική πόλη, με την ίδρυση των οποίων στις χώρες αυτές εξαλείφτηκε η βαρβαρότητα και το υποδεέστερο στοιχείο μεταβλήθηκε ύστερα από την επαφή του με το ανώτερο. Αν, λοιπόν, οι φιλόσοφοι καυχώνται ότι εξευγενίζουν και κάνουν προσαρμόσιμα τα σκληρά και απαίδευτα στοιχεία τους ανθρώπινου χαρακτήρα, εφόσον ο Αλέξανδρος κατάφερε ν’ αλλάξει τη θηριώδη φύση πάρα πολλών φυλών, εύλογα θα μπορούσε να θεωρηθεί Φιλόσοφος.» (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 328 )

το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του

και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του

«Ακόμα, η τόσο αξιοθαύμαστη «Πολιτεία» του Ζήνωνα, του ιδρυτή της τάσης των Στωικών, μπορεί να συνοψιστεί στην εξής μία συνισταμένη: δεν πρέπει να κατοικούμε διαχωρισμένοι σε ξεχωριστές πόλεις και δήμους με διαφορετικούς ο καθένας κανόνες δικαίου, αλλά να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους του κόσμου αυτού συμπολίτες και συνδημότες…., αλλά εκείνος που έδωσε στη θεωρία την έμπρακτη μορφή της ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτός δηλαδή δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριληφθεί στους Έλληνες σαν να ήταν ηγέτης τους και στους βάρβαρους σαν να ήταν απόλυτος κύριος τους και να αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως φίλους και συγγενείς τους ενώ τους άλλους λαούς σαν να ήταν ζώα ή φυτά. Αν ενεργούσε κατ’ αυτό τον τρόπο, θα γέμιζε την ηγεμονία του με αναρίθμητους πολέμους, εξορίες και υπονομευτικές στάσεις. Εκείνος αντίθετα, πίστευε ότι ήρθε ως κοινός Θεόσταλτος συμφιλιωτής και ειρηνοποιός για όλο τον κόσμο, και για τούτο εξανάγκαζε δια των όπλων όσους δεν μπορούσε να πείσει δια του λόγου να ενωθούν μαζί του, και συνένωσε σε ενιαίο σώμα τους ανθρώπους από τους διάφορους τόπους, ενώνοντας και αναμειγνύοντας σαν σε κύπελλο φιλίας τους τρόπους ζωής, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους.

Όρισε σε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολη τους το στρατόπεδό του, συγγενικούς τους όλους τους καλούς ανθρώπους και ξένους τους κακούς. Δεν τους άφησε να διακρίνουν ανάμεσα σε Έλληνες και βάρβαρους με βάση τη χλαμύδα και την πέλτη, το σπαθί ή τον μανδύα, αλλά όρισε να διαπιστώνεται το ελληνικό στοιχείο από την αρετή του και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του («Το μεν Ελληνικόν αρετήν το δε βάρβαρον κακίαν τεκμαίρεσθαι») , ενώ τα ενδύματα, τα φαγητά, οι γάμοι και ο τρόπος ζωής θεωρούνταν κοινά για όλους, αναμεμειγμένα σε ενιαίο σύνολο με τους δεσμούς τους αίματος και της τεκνοποιίας. (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7, 329 )

Αρκετοί λένε πως ο προφήτης των βαρβάρων, επειδή ήθελε να τον χαιρετίσει στα ελληνικά, λόγω φιλοφροσύνης λέγοντας «ω παιδίον» αντί για το νι χρησιμοποίησε από βαρβαρισμό το σίγμα στο τελευταίο φθόγγο και είπε «ω παιδίος», χαροποιώντας τον Αλέξανδρο με το λάθος του λόγου του, διαδόθηκε ότι τον προσφώνησε «παδί του Δία» (Ένιοι δε φασα τον με προφήτην ελληνικά βουλόμενος προσειπείν μετά τινος φιλοφροσύνης «ω παιδίος)…(Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 27)

Κάποιος, βέβαια, μπορεί να πει ότι όλα αυτά που λέει ο Πλούταρχος είναι φανταστικές κακοήθειες. Ωστόσο δεν είναι έτσι, γιατί:

1) Ανατρέχοντας στον Αρριανό βλέπουμε το Μακεδόνα φιλόσοφο Καλλισθένη να λέει (παρουσία του Μ. Αλέξανδρου, στον άλλο φιλόσοφο Ανάξαρχο, όταν ο τελευταίος πρότεινε να προσκυνούν Έλληνες και βάρβαροι το Μ. Αλέξανδρο): «Θυμήσου ότι δε συμβουλεύεις και δεν συναναστρέφεσαι τον Καμβύση ή τον Ξέρξη, αλλά το γιο του Φιλλίπου, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού, που οι πρόγονοί του ήρθαν από το Άργος στη Μακεδονία και κυβέρνησαν τους Μακεδόνες όχι με τη βία, αλλά με νόμο. Και οι Έλληνες δεν απέδωσαν θεϊκές τιμές στον Ηρακλή όσο ακόμη ήταν ζωντανός και όταν απέθανε, περίμεναν να επιτρέψει ο Θεός των Δελφών την αποθέωσή του. Κι αν ακόμη πρέπει να σκεφτόμαστε όπως οι βάρβαροι, επειδή βρίσκουμε σε βαρβαρική γη, εγώ Αλέξανδρε απαιτώ από σένα να θυμηθείς την Ελλάδα, που για χάρη της έκανες όλη την εκστρατεία, για να θέσης την Ασία κάτω από την Κυριαρχία των Ελλήνων>..» (Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 11).

Επομένως οι Έλληνες σε σχέση προς τους βάρβαρους δεν δέχονται με καμία δύναμη ούτε να τους κυβερνά κάποιος με βία ή χωρίς νόμους ούτε και να τους εξαναγκάζει να τον προσκυνούν ως θεό ή να τον βλέπουν ως θεό, έστω και αν αυτός είναι βασιλιάς, όπως κάνουν ή δέχονται οι βάρβαροι.

2) Ανατρέχοντας στον Ξενοφώντα βλέπουμε ότι όλοι στο Περσικό κράτος, ακόμη και οι σατράπες καλούνταν δούλοι και όταν έβλεπαν το βασιλιά τους έπεφταν στη γη και φιλούσαν το έδαφος, κάτι που οι Έλληνες έκαναν λέει μόνο στους Θεούς (παράβαλε σήμερα τις καλούμενες «μετάνοιες»). Προ αυτού ο Σπαρτιάτης στρατηγός Αγησίλαος, για να πείσει λέει το σατράπη Φαρναβάζο να αντιταχθεί στους Πέρσες και να πάει με το μέρος των Ελλήνων, όταν οι Σπαρτιάτες είχαν εκστρατεύσει στην Ασία, του λέει: «Οι άνθρωποι, Φαρναβάζε, γίνονται φίλοι στις ελληνικές πόλεις και συ τώρα μπορείς να αντιταχθείς στο πλευρό μας, αν θες να ζεις χωρίς να προσκυνάς κανένα και χωρίς να έχεις δεσπότη, απολαμβάνοντας τους καρπούς της περιουσίας σου, γιατί η ελευθερία είναι ισάξια όλων των αγαθών του κόσμου. Ακόμη αν έχει λεφτά τι άλλο θέλεις; Είσαι απόλυτα ευτυχής.» (Ξενοφώντας, Ελληνικά Δ’)

3) Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τα ήθη και νοοτροπία των Περσών σε σχέση με τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες, αναφέρει: «Όταν λοιπόν αυτοί οι Πέρσες απεσταλμένοι έφτασαν και παρουσιάστηκαν μπροστά στον Αμύντα, απαιτούσαν να δώσει γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο…… και εκείνος ετοίμασε μεγάλο δείπνο… Κι όταν απόφαγαν οι Πέρσες το έριξαν στο πιοτό κι είπαν τα εξής: Ξένε Μακεδόνα, εμείς οι Πέρσες έχουμε ένα συνήθειο, όταν στρώνουμε τραπέζι μεγάλο, βάζουμε τότε να καθίσουν δίπλα μας και τις αγαπητικιές μας και τις νόμιμες γυναίκες. Εσύ λοιπόν, μια και μας δέχτηκες με τόσο καλή διάθεση και μας φιλοξενείς πλουσιοπάροχα και δίνεις γη και ύδωρ στο βασιλιά Δαρείο, συμμορφώσου με τις δικές μας συνήθειες». Σ’ αυτά αποκρίθηκε ο Αμύντας «Πέρσες, εμείς δεν έχουμε αυτή τη συνήθεια, αλλά μια και εσείς που είστε αφεντικά ζητάτε κι ετούτο, θα το έχετε.» ……… και μόλις ο Αμύντας αποσύρθηκε, ύστερα από παράκληση του γιου του Αλέξανδρου, λέει στους Πέρσες «Ξένοι μου, δεν υπάρχει για σας κανένα πρόβλημα μ’ αυτές τις γυναίκες….. αν δεν έχετε αντίρρηση, αφήστε τις, να πάνε να λουσθούν και θα σας έρθουν λουσμένες». Αυτά είπε, κι οι Πέρσες τα καλοδέχτηκαν. Κι ύστερα, μόλις οι γυναίκες βγήκαν, ο ίδιος ο Αλέξανδρος πήρε αμούστακα παλικάρια, πόσες ήταν οι γυναίκες, τόσα τους έντυσε με τα ρούχα των γυναικών, τους έδωσε κοντομάχαιρα και τους πέρασε μέσα, και περνώντας τους έλεγε στους Πέρσες τα εξής» Πέρσες, μη πείτε πως η φιλοξενία που σας προσφέρουμε δεν είναι μια πανδαισία με όλα της….. τις μητέρες και τις αδελφές μας σας τις χαρίσουμε μ’ όλη μας την καρδιά, για να ξέρετε πως έχετε από όλες τις τιμές που σας αξίζουν, ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλιάς των Μακεδόνων, σας καλόστρωσε και το τραπέζι και το κρεβάτι.» Ο Αλέξανδρος ύστερα απ΄αυτά τα λόγια έβαλε δίπλα σε κάθε Πέρση να καθίσει ένας Μακεδόνας – τάχατε γυναίκα κι αυτοί, μόλις οι Πέρσες έκαναν να τους χαϊδέψουν, τους καθάρισαν.» (Ηρόδοτος Ε 17-22)

ΨΕΥΔΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

TOY Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

Σύμφωνα με κάποιες ιστοσελίδες (δεν πρέπει όμως οι συντάκτες τους να είναι ούτε Σκοπιανοί ούτε Αλβανοί, αλλά κάποιοι κακοήθεις αδιάβαστοι που θέλουν να φέρουν αναστάτωση στα Βαλκάνια), αφενός οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες και αφετέρου ο Φίλιππος και ο γιος του Μέγας Αλέξανδρος ήταν παρανοϊκοί φονιάδες που κατάσφαξαν χωρίς λόγο πολλούς λαούς, κ.τ.λ., επειδή (μεταφέρουμε αυτούσια τους λόγους):

1. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες χαιρέτησαν τον Ευμένη στη Μακεδονική γλώσσα όταν ανέλαβε τη διοίκηση αυτών (Πλούταρχος Ευμένης 14. 11). Σε άλλο χωρίο του αναφέρει για τον Αλέξανδρο "Αναπηδήσας ανεβόα Μακεδονιστί.." (Πλούταρχος: ¨Βίος Αλεξάνδρου 47)

2. Ο Ψευδοκαλλισθένης στην ιστοριογραφία του αναφέρει έναν στρατιώτη που μιλάει στον ετοιμοθάνατο Αλέξανδρο στη Μακεδονική γλώσσα (Ps-Callisthenes B 32. 14 ed. Kroll).

3. Ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων, αφού λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις)

4. Ο ιστορικός Δημοσθένης αποκαλούσε ακόμα το βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο ως βάρβαρο, άρα μη Έλληνα.

5. Ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλέα Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) ως φιλέλληνα, άρα όχι Έλληνα. Ο ίδιος ιστορικός αναφερόμενος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 500 πΧ χαρακτηρίζει τον Αμύντα που ήταν το 500 π.Χ σαν Έλληνα που κυβερνά Μακεδόνες (Her.5.20. 4). Ο ίδιος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ (498-454 πΧ) στους Ολυμπιακούς αγώνες, ο οποίος τελικά τους έπεισε πως είναι Έλληνας. Σε άλλο χωρίο του (7.130) ο Ηρόδοτος θέτει τους Μακεδόνες έξω από τα όρια του Ελληνισμού αφού αναφέρει πως οι Θεσσαλοί ήσαν οι πρώτοι Έλληνες που υποτάχθηκαν στους Πέρσες.

6. Ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες και άλλους βόρειους λαούς ως βάρβαρους με την έννοια των μη Ελλήνων (Thuc. 2. 80. 5-7; 2. 81. 6; 4. 124.1) και ο ιστορικός Τραχύμαχος χαρακτήρισε ρητά το βασιλέα της Μακεδονίας Αρχέλαο (413-399 BC) ως βάρβαρο.

7. Ο Ισοκράτης εξήρε το Φίλιππο ως γαλαζοαίματο Έλληνα, αλλά ταυτόχρονα κατέστησε σαφές ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες (Isoc. 5. 108 και 154). Λέει "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" (Ισοκράτης Φίλιππος 107,108)

8. "Οι αρχαίοι Μακεδόνες έχουν Ιλλυρική καταγωγή και γλώσσα μη Ελληνική", σύμφωνα με πορίσματα Φοινικικής επιγραφής 8ου π.Χ. αι. που βρέθηκε στη Μακεδονία.

9. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήσαν μια πολεμοχαρής Ιλλυρική φυλή από την Δαρδανία, εισέβαλε κατακτητικά στα Βαλκάνια και εγκαταστάθηκε στην πεδιάδα της Ημαθίας απωθώντας τους γηγενείς Φρύγες στην Μ. Ασία.

10. Ο Στράβωνας λέει "Ότι Ημαθία εκαλείτο πρότερον η νύν Μακεδονία. Κατείχον δε την χώραν ταύτην Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες" (Στράβων Ζ-11)

11. Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους Έλληνες. Απλώς από τα τέλη του 5ου αι. π.Χ. η αριστοκρατική τους τάξη άρχισε να μαθαίνει σα δεύτερη γλώσσα την λεγόμενη Κοινή (Αττική) διάλεκτο, που όμως οι Έλληνες εξακολουθούσαν να θεωρούν τους Μακεδόνες βάρβαρους δηλ. αλλόγλωσσους και να μη δέχονται την κυριαρχία που τους επέβαλε ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ και στη συνέχεια ο γιος του Αλέξανδρος.

Ωστόσο όλα αυτά είναι του αίσχιστου είδους κακοήθειες, γιατί:

1) Όχι μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς, αλλά και οι ίδιοι οι Μακεδόνες στα γράμματα και στις ομιλίες τους, όπως θα δούμε πιο κάτω, έλεγαν αφενός ότι ήσαν Έλληνες και αφετέρου για ποιους απόλυτα δικαιολογημένους λόγους εστράφησαν κατά των βαρβάρων. Παράβαλε π.χ. το πιο κάτω γράμμα του Μ. Αλέξανδρου προς το βασιλιά των Περσών Δαρείο, στο οποίο αναφέρει αφενός ποιας εθνικότητας είναι ο ίδιος και ο στρατός του και αφετέρου ως ποιος και για ποιους λόγους εκστράτευσε εναντίον των βαρβάρων της Ασίας: (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

«Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Σε αρχαία ελληνική: «Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Μακεδονία και εις άλλην Ελλάδα, κακώς εποίησαν ημάς, δεν προηδικημένοιεγώ δε των Ελλήνων ηγεμόνων καταστείς και τιμωρίσασθαι βουλόμενος Πέρσας, διέβην εις την Ασίαν….» (Αρριανός Β 14, 4).

Παράλαβε ομοίως ότι ο Πλούταρχος και ο Αρριανός λένε ότι οι Έλληνες πλην των Σπαρτιατών συναθροισθέντες στον ισθμό εξέλεξαν τον Αλέξανδρο ως αυτοκράτορα και στρατάρχη όλων των Ελλήνων, προκειμένου να εκστρατεύσουν μαζί κατά των Περσών και να τους τιμωρήσουν για τα έκτροπα που είχαν κάνει πιο πριν στην Ελλάδα: «‘Όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο Αλέξανδρος, ως γιος του δολοφονημένου φιλίππου, πήγε στην Πελοπόννησο- ήταν τότε περίπου είκοσι ετών. Εκεί συγκέντρωσε τους Πελοποννησίους και τους ζήτησε την αρχηγίας της εκστρατείας κατά των Περσών, μια και την είχαν ήδη αναθέσει στον Φίλιππο. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τους Σπαρτιάτες, που απάντησαν ότι η παράδοση τους επιβάλει όχι να ακλουθούν, αλλά να καθοδηγούν άλλους…..» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασης Α 1)

«και ηγεμών αυτοκράτωρ συμπάσης της άλλης Ελλάδος αποδειχθείς επί τον Περσην στρατιάς, ουχ ευατώ μάλλον τι την δόξαν τήνδε ή τω κοινώ των Μακεδόνων προσέθηκεν (Αρριανός 1-3 και Ζ, 9,5)

«Εις δε τον Ισθμον των Ελλήνων συλλεγέντων, και ψηφισαμένων επί Πέρσας μετ’ Αλέξανδρου στρατεύειν, ηγεμών ανηγορεύθη» ( Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 14), = Στον Ισθμό, που συγκεντρώθηκαν και ψήφισαν οι Έλληνες να εκστρατεύσουν με τον Αλέξανδρο εναντίον των Περσών, αναγορεύτηκε αρχηγός τους.

Παράλαβε ομοίως ότι ο Μέγας Αλέξανδρος μετά τη μάχη στο Γρανικό ποταμό, κοντά στην αρχαία πόλη της Τροίας, αφού πήρε τα όπλα από τον τάφο του Αχιλλέα, συγκρούστηκε με το στράτευμα 40.000 Περσών και τους κατατρόπωσε. Από τα λάφυρα δε της μάχης στο Γρανικό ποταμό, ο Μ. Αλέξανδρος στέλνει στον Παρθενώνα της Αθήνας 300 πανοπλίες από αιχμάλωτους και «διέταξε (ο Αλέξανδρος) να γραφεί από κοινού ετούτη η φιλόδοξη επιγραφή: Αλέξανδρος Φιλίππου και Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, από των βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων» (Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 16)

Παράλαβε ομοίως ότι ο Αμύντας (αντιβασιλέας τότε) της Μακεδονίας διαμηνύει στο βασιλιά της Περσίας Φαρναβάζο, όταν έστειλε αυτός ανθρώπους να του ζητήσουν γη και ύδωρ ως σύμβολα υποταγής τα εξής: «προς δε καί βασιλέι τω πέμψαντι απαγγείλητε ώς άνήρ Ελλην, Μακεδόνων ύπαρχος, εύ υμέας εδέξατο και τραπέζη και κοίτη»….= ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλέας των Μακεδόνων, σας καλοέστρωσε τραπέζι και κρεβάτι…. (Ηρόδοτος Ε, 20 )

Παράβαλε ομοίως ότι ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος λέει ότι ότι κάνει το κάνει για την Ελλάδα: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης, … Τώρα όμως συγχώρα με Διογένη, που μιμούμενος τον Ηρακλή και θαυμάζοντας τον Περσέα, ακολουθώ τα ίχνη του Διόνυσου, του γενάρχη και προπάτορά μου Θεού, και θέλω να χορέψουν και πάλι οι Έλληνες νικητές στην Ινδία και να αναβιώσουν οι βακχικές πανηγύρεις στους ορεινούς και άγριους λαούς πέρα από τον Καύκασο» (Πλουτάρχου, Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 10)

Παράλαβε ομοίως ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α’ , γιος του Αμύντα, κατεβαίνει στην Αθήνα και προειδοποιεί ως Έλλην, καθώς λέει ό ίδιος σε λόγο του που έβγαλε στην Αθήνα, τους άλλους Έλληνες (Αθηναίους και Σπαρτιάτες ) για την πρόθεση εισβολής των Περσών στην Ελλάδα: «Άνδρες Αθηναίοι… Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τω αρχαίον και αντελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν τη Ελλάδα… Ειμί δε Αλέξανδρος ο Μακεδών.» = σε νέα ελληνική «Άνδρες Αθηναίοι ….. Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας»… (Ηρόδοτου Ιστορία, βιβλίο Θ’, 45).

Παράβαλε ομοίως ότι ο Μακεδόνας φιλόσοφος Καλλισθένης απευθυνόμενος στον άλλο Μακεδόνα τον Ανάξαρχο (και δυο ακολουθούσαν το Αλέξανδρο στην Ασία), όταν ο τελευταίος πρότεινε να προσκυνούν το Αλέξανδρο και οι Έλληνες και οι βάρβαροι, του λέει τα εξής, ενώ τον άκουε ο Μ. Αλέξανδρος: «Θυμήσου ότι δε συμβουλεύεις και δεν συναναστρέφεσαι τον Καμβύση ή τον Ξέρξη, αλλά το γιο του Φιλλίπου, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού, που οι πρόγονοί του ήρθαν από το Άργος στη Μακεδονία και κυβέρνησαν τους Μακεδόνες όχι με τη βία, αλλά με νόμο. Και οι Έλληνες δεν απέδωσαν θεϊκές τιμές στον Ηρακλή όσο ακόμη ήταν ζωντανός και όταν απέθανε, περίμεναν να επιτρέψει ο Θεός των Δελφών την αποθέωσή του. Κι αν ακόμη πρέπει να σκεφτόμαστε όπως οι βάρβαροι, επειδή βρίσκουμε σε βαρβαρική γη, εγώ Αλέξανδρε απαιτώ από σένα να θυμηθείς την Ελλάδα, που για χάρη της έκανες όλη την εκστρατεία, για να θέσης την Ασία κάτω από την Κυριαρχία των Ελλήνων>..» (Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 11)

Παράλαβε ομοίως ότι ο Στράβωνας λέει ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα: «Εστίν με ουν Ελλάς και η Μακεδονία, νυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψαι προς όμορον αυτής Θράκης…» (Στράβων Γεωγραφικά, 7.9.11).

Παράλαβε ομοίως ότι ο Πλούταρχος λέει ότι «αφού ο Αλέξανδρος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ασίας, και θέλοντας να τιμάται και από όλους τους Έλληνες τους έγραψε ότι καταλύει όλα τα τυραννικά καθεστώτα και ότι θα είναι αυτόνομοι και ιδιαίτερα έγραψε τους Πλαταιείς ότι θα ξανακτίσει την πόλη τους, γιατί οι πατέρες τους είχαν δώσει τη χώρα τους στους Έλληνες να πολεμήσουν εκεί για την Ελευθερία. («ότι την χώρα οι πατέρες αυτών εναγωνίσασθαι τοις Έλλησιν υπέρ της Ελευθερίας παρέσχον» (Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 34)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Ηρόδοτος (Α, 57- 58 και σε συσχέτιση με το Η, 43) λέει ότι οι Δωριείς είναι το πρώτο φύλο που ξέκοψε από τους βάρβαρους και δημιούργησε ξέχωρο φύλο, το ελληνικό. καθώς και ότι οι Δωριείς είναι ένα έθνος που στην μεν Πελοπόννησο λέγεται «δωρικό» και στη δε Πίνδο «Μακεδνό», «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος» (Περισσότερα βλέπε «Το όνομα και η καταγωγή των Μακεδόνων»).

Παράβαλε ομοίως ότι ο Ησίοδος λέει ότι: «Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γένησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..» (Ησίοδος, Κατάλογος γυναικών ή Ηοίαι 1-6).

Επομένως οι Μακεδόνες ήσαν αδέλφια με τους Γραικούς (=Έλληνες) και τους Μάγνητες (= Θεσσαλούς), Παράβαλε και «Πρότερον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Αριστοτέλης)

(Περισσότερα βλέπε «Το όνομα και η Καταγωγή των Ελλήνων»)

2) Το ότι οι Μακεδόνες μίλαγαν και έγραφαν πάντα Ελληνικά αδιάψευστοι μάρτυρες είναι και οι Μακεδονικές επιγραφές (βλέπε π.χ. εδώ τη Μακεδονική επιγραφή από τα αφιερώματα των Μακεδόνων στην Αθηνά Πολιάδα) και τα μακεδονικά νομίσματά, βλέπε π.χ. εδώ νόμισμα του Φιλίππου), Και που όπως βλέπουμε σ’ αυτά, οι Μακεδόνες και μίλαγαν και έγραφαν ελληνικά και είχαν ίδια θρησκεία, ίδιες συνήθειες, ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Έλληνες.

Πέρα αυτών παράβαλε και ότι οι αρχαίοι συγγραφείς λένε ξεκάθαρα ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά:«‘Έτσι, λοιπόν, ο Αλέξανδρος υιοθέτησε και για τον εαυτόν του τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της περιοχής. Γι αυτό και αφού επέλεξε τριάντα χιλιάδες παιδιά και έδωσε διαταγή να μάθουν ελληνικά και την άσκηση με τα μακεδονικά όπλα και όρισε πολλούς επιθεωρητές». (Πλουτάρχου Αλέξανδρος, 47

«Εκεί (στην Ινδία) είδαν κάποιον που φορούσε Ελληνική χλαμύδα, φερόταν όπως οι Έλληνες και μιλούσε Ελληνικά. Οι πρώτοι που τον είδαν λένε ότι έβαλαν τα κλάματα. Τόσο αναπάντεχο τους φάνηκε, μετά από τόσες συμφορές, να αντικρύσουν ένα Έλληνα και να ακούσουν την ελληνική γλώσσα. Τον ρώτησαν από πού έρχεται και ποιος είναι. Τους είπε ότι είχε φύγει από το στρατόπεδο του Αλέξανδρου και ότι το στρατόπεδο και ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν είναι μακριά. Χειροκροτώντας και φωνάζοντας πήγαν στον Νέαρχο (Αρριανός, Ινδική, 4,33, σελίδα 195

«Τότε, αφού ο Αλέξανδρος μίλησε για πολύ στους Θεσσαλούς και στους άλλους Έλληνες, καθώς του έδιναν θάρρος φωνάζοντας να τους οδηγήσει εναντίον των βαρβάρων» (Πλουτάρχου Μ. Αλέξανδρος 33)

«…οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν…» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίον ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ).

«Και διαβάζοντας την επιγραφή (του τάφου του Κύρου), ο Αλέξανδρος διέταξε να τη χαράξουν πιο κάτω με ελληνικά γράμματα και να γράψουν: «’Άνθρωπε, όποιος κι αν είσαι κι όπου κι αν πας θα έρχεσαι, γιατί ξέρω πως θα έλθεις, εγώ είμαι ο Κύρος που πήρα την εξουσία για τους Πέρσες. Μη με ζηλέψεις λοιπόν γι αυτό το λίγο χώμα που καλύπτει το σώμα μου» (Πλούταρχος Αλέξανδρος 69)

Απλώς, επειδή η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά πάρα πολλά, το κάθε ένα από αυτά είχε αναπτύξει και τη δική του γλώσσα (σήμερα λέμε διάλεκτο): Μακεδονική, Αττική, Κρητική κ.τ.λ. - ο λόγος και για τον οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς λένε π.χ.: «Ο Αλέξανδρος ανεβόα Μακεδονιστί.», «γλώσσα Μακεδονική» «γλώσσα ελληνική» (= η κοινή) κ.α., αλλά και π.χ.: Φίλιππος ο Μακεδών, ο Μίνωας ο Κρης, Διόδωρος ο Σικελιώτης, Απολλόδωρος ο Αθηναίος κ.α. Η διαφορά που έχει η γλώσσα των Μακεδόνων από τις άλλες ελληνικές ήταν λέει η εξής: «Οι Δέλφιοι δεν χρησιμοποιούν το Β στη θέση του φ, όπως οι Μακεδόνες που λένε Βίλιππος, Βαλακρός και Βερονίκη, αλλά αντί του π. Έτσι αυτοί λένε φυσικά το «πατείν» «βατείν» και το «πικρον» «βικρόν». «Οβύσους» (= μήνας χρησμών) λοιπόν, είναι «Οπυσούς»…

Χοντρικά οι αρχαίες ελληνικοί διάλεκτοι-γλώσσες ήσαν η Δωρική (τη μίλαγαν Σπαρτιάτες, Μακεδόνες, Κορίνθιοι κ.α.), η Ιωνική (μίλαγαν οι Αθηναίοι, νησιώτες κ.α.) και η Αιολική (μίλαγαν οι Θεσσαλοί κ.α.). Κάτι που ισχύει, λίγο ή πολύ, ακόμη και σήμερα, πρβ π.χ. «Ιντα κάνεις» (κρητικά) = «Τι κάνεις» (κοινά) κ.α.

3) Η ιστορία δεν γράφεται ούτε με σημερινούς ιστορικούς ( Τραχύμαχο κ.α.), αλλά με τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και λοιπών επίσημων πηγών και οι οποίες, όπως είδαμε πιο πριν, λένε ξεκάθαρα ότι η Μακεδονία και οι Μακεδόνες είναι Ελλάδα και Έλληνες.

Έπειτα ασφαλή πορίσματα και μάλιστα για την καταγωγή ενός λαού δεν είναι δυνατόν να βγουν από μια και μόνο επιγραφή που βρέθηκε σε κάποιο χώρο του, ακόμη και αν αυτή είναι γνήσια, γιατί κάλλιστα η επιγραφή αυτή μπορεί να έχει εισαχθεί εκεί από κάπου αλλού ή να γράφτηκε σκόπιμα ή να είναι γραμμένη, το πιο πιθανό, από κάποιο εισβολέα και μετά έφυγε. Σημειώνεται επίσης ότι το περιεχόμενο της εν λόγω επιγραφής μιλά για γεγονότα που αφενός είναι άσχετα με τη καταγωγή των Μακεδόνων και αφετέρου δε διασταυρώνονται από άλλη πηγή.

4) Οι αρχαίοι συγγραφείς λένε ότι οι Μακεδόνες όχι μόνο δεν ήσαν Ιλλυριοί στην καταγωγή, αλλά είχαν και σκλαβωθεί από αυτούς και ο Φίλιππος ήταν εκείνος που τους ελευθέρωσε και στη συνέχεια έκανε την Μακεδονία κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων, ενώ ο ίδιος ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας, πρβ: «Παραλαβών (ο βασιλεύς Φίλιππος του Αμύντα) την Μακεδονίαν δουλευουσαν Ιλλυριείς πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων κυρίαν εποίησε και ένεκα τοις αυτού ικανότητας και μόνο ηγεμών της Ελλάδος ανέλαβε» = έχοντας ο βασιλιάς Φίλιππος παραλάβει τη Μακεδονία σκλαβωμένη στους Ιλλυριούς, την έκανε κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων. Ένεκα της ικανότητάς του και μόνο, ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας (Διόδωρος 16.1)

Παράλαβε ομοίως ότι οι Μακεδόνας συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς, αγώνες που επιτρέπονταν μονάχα σε Έλληνες και ότι την ημέρα που γεννήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος ηττήθηκαν σε μεγάλη μάχη από τον Παρμενίωνα οι Ιλλυριοί: «Το ότι ο Αλέξανδρος ως προς την καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του ήταν απόγονος του Ηρακλή, μέσω του Κάρανου και από πλευρά της μάνας της μητέρας του απόγονος του Αιακού, μέσω του Νεοπτολέμου, είναι πλέον αποδεκτά…. Και στο Φίλιππο, που μόλις είχε κυριεύσει την Ποτίδαια ήρθαν ταυτόχρονα τρία μηνύματα. Το πρώτο, ότι οι Ιλλυριοί νικήθηκαν από τον Παρμενίωνα σε μεγάλη μάχη, το δεύτερο ότι με άλογο ιππασίας νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και το τρίτο πως γεννήθηκε ο Αλέξανδρος (Πλουτάρχου Αλέξανδρος 1 – 3).

5) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) φιλέλληνα και ως εξ αυτού οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Πέρσης Μαρδόνιος άκουσε ότι ο Αλέξανδρο Α’ της Μακεδονίας ήταν «πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων» (και φυσικά δεν λέει ότι ο Αλέξανδρος Α ήταν «φιλέλληνας»), πρβ: «Ο Μαρδόνιος, αφού ανέγνωσε ό,τι έλεγαν οι χρησμοί, μετά από αυτά έστειλε άγγελο στην Αθήνα, τον Αλέξανδρον, το γιο του Αμύντα, άνδρα Μακεδόνα. Διάλεξε αυτόν, διότι αφενός οι Πέρσες ήσαν συγγενείς του (διότι κάποια αδελφή του Αλέξανδρου, τη Γυγαίην, θυγατέρα του Αμύντα, έλαβε γυναίκα ο Βούβαρης ο Πέρσης από την οποία γεννήθηκε στην Ασία ο Αμύντας….. και αφετέρου διότι ήκουσε ότι αυτός ήταν πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων («πρόξεινος τε ειη και ευεργέτης») και έτσι θα έπειθε τους Αθηναίους να γίνουν σύμμαχοι… (Ηρόδοτος Η, 136 - 139).

Πέρα αυτού και ακόμη κι αν έλεγε ότι ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν φιλέλληνας πάλι μέσω αυτής της αναφοράς δεν μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες, γιατί αφενός υπάρχουν και Έλληνες που υπεραγαπούν την Ελλάδα και αφετέρου παλιά Ελλάδα λέγονταν μόνο η περιοχή κάτω από τη Θεσσαλία και κάτω (ήταν κάτι ως σήμερα Ελλάδα και Κύπρος).

6) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ στους Ολυμπιακούς αγώνες, Απλώς, επειδή η Μακεδονία απέχει πάρα πολύ από την Ολυμπία και συνάμα μεταξύ Μακεδονίας και Πελοποννήσου παρεμβάλλεται δύσβατη περιοχή, οι Μακεδόνες δε συμμετείχαν από την αρχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρώτος Μακεδόνας που πήρε απόφαση οι Μακεδόνες και ο ίδιος να συμμετέχουν στους Ο.Α. ήταν ο των Μακεδόνων Αλέξανδρος Α, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, έλαβε μέρος στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ., έτρεξε στο αγώνισμα στάδιο και τερμάτισε μάλιστα ίδια με τον πρώτο. Και επειδή ήταν ο πρώτος Μακεδόνας που συμμετείχε στους Ο.Α., οι Ελλανοδίκες, όπως ήταν φυσικό του έκαναν έλεγχο για το αν πληροί ή όχι τις προϋποθέσεις, κάτι ως γίνεται σαφώς και σήμερα στις αντίστοιχες αθλητικές συναντήσεις, πρβ: «Πως Έλληνες είναι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα, όπως λένε κι οι ίδιοι, κι εγώ προσωπικά είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά στη συνέχεια της ιστορίας μου θα αποδείξω πως είναι Έλληνες και επιπλέον και οι οργανωτές των αγώνων των Ελλήνων που γίνονται στην Ολυμπία αυτή την απόφαση έβγαλαν. Γιατί, όταν ο Αλέξανδρος, πήρε την απόφαση να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και κατέβηκε γι αυτό το σκοπό, οι Έλληνες που ήταν αντίπαλοί του σε αγώνα δρόμου ήθελαν να τον αποκλείσουν με τον ισχυρισμό πως ο αγώνας δεν είναι για βάρβαρους αθλητές, αλλά για Έλληνες. Κι ο Αλέξανδρος, επειδή απέδειξε πως η καταγωγή του ήταν από το Άργος κι οι κριτές παραδέχτηκαν πως είναι Έλληνας, πήρε μέρος στο αγώνισμα δρόμου ενός σταδίου και τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο. (Ηρόδοτος Ε 17-22)

Έπειτα στους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν συμμετείχαν μόνο οι βασιλιάδες των Μακεδόνων, αλλά και οι ίδιοι οι Μακεδόνες, κάτι που δε θα συνέβαινε, αν οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Μακεδόνες Ολυμπιονίκες ήσαν π.χ.: Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων. Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα. Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ. Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ. Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ. Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ. Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ. Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων). Ο Παυσανίας αναφέρει «νικητές λένε πως αναδείχθηκαν στη συνωρίδα μια γυναίκα Βελεστίχη από την παραθαλάσσια Μακεδονία».

Παράβαλε ομοίως ότι ο Πλούταρχος λέει ότι ο Φίλιππος, πατέρας του Μ. Αλέξανδρου, χάραζε στα νομίσματα τις νίκες των αρμάτων του στην Ολυμπία (βλέπε Πλούταρχου Αλέξανδρος 4), καθώς και ότι ο Παρμενίων, στρατηγός του Φιλίππου και Μ. Αλέξανδρου, νίκησε με άλογο ιππασίας στους Ολυμπιακούς αγώνες (βλέπε Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 3).

7) Είναι ψευδές ότι ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει βάρβαρους τους Μακεδόνες, άρα δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Θουκυδίδης δεν ονομάζει τους Μακεδόνες Έλληνες (επειδή Ελλάδα τότε λέγονταν μόνο η περιοχή από τον Όλυμπο και κάτω και που ήταν κάτι ως σήμερα που λέμε «Ελλάδα και Κύπρος»), όμως τους λογαριάζει – θεωρεί εξ ίσου Έλληνες, αφού από τη μια αναφέρει ότι οι Μακεδόνες και οι Πελοποννήσιοι οι Δωριείς σύμφωνα με τον Ηρόδοτο) ήταν σύμμαχοί και από την άλλη δεν τους κατονομάζει βάρβαρους πλην μόνο όσοι δεν ήσαν ούτε Μακεδόνες ούτε Έλληνες, όπως τους Ιλλυριούς, τους Χάονες, τους Πέρσες κ.α., πρβ (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου): «Ο στρατός του (Κνίδου) περιελάμβανεν Έλληνας μεν Αμπρακιώτας και Λευκαδίους, και Ανακτόρους και τους χιλίους Πελοποννησίους, επι κεφαλής των οποίων είχεν έλθει ο ίδιος, βαρβάρους δε χιλίους Χάονας, οι οποίοι, αβασίλευτοι όντες, είχαν αρχηγούς τον Φώτυον και τον Νικάνορα, οι οποίοι κατήγοντο από το αρχοντικόν γένος που ήσκει ενιαυσίως την αρχήν. Μαζί με τους Χάονας εξεστράτευσαν και οι Θεσπρωτοί, οι οποίοι ήσαν επίσης αβασίλευτοι…….. Και ο Περδίκκας είχε στείλει, εν αγνοία των Αθηναίων χιλίους Μακεδόνας, οι οποίοι όμως έφθασαν πολύ αργά. Με τον στρατόν αυτόν ήρχισεν ο Κνήμος την πορείαν του, χωρίς να περιμείνη τον στόλον που ανεμένετο από την Κόρινθον» (Θουκυδίδης 2, 80).

«Και όταν ενύκτωσε, εις από τους ανεξήγητους εκείνους πανικούς, εις τους οποίους υπόκεινται μεγάλοι στρατοί, κατέλαβεν αμέσως τους Μακεδόνας και το πλήθος των βαρβάρων («οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες, όπερ φιλεί μεγάλα στρατόπεδα»), και επειδή ενόμισαν ότι οι επερχόμενοι εχθροί ήσαν πολλαπλάσιοι, από ό,τι πραγματικώς ήσαν και ότι φθάνουν από στιγμής εις στιγμήν, ετράπησαν αιφνιδίως εις φυγήν, κατευθυνόμενοι εις τα ίδια…..(Θουκυδίδης Δ 124 – 126)

8) Είναι ψευδές ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε τους Μακεδόνες βάρβαρους, άρα οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε βάρβαρο μόνο το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο (βλέπε: Ολυνθιακός Γ 16, Κατά Φιλίππου Γ 31, Κατά Φιλίππου Α 10 ) και αυτό όχι για την καταγωγή του (αφού ο Φίλιππος ήταν στην καταγωγή Αργείος), αλλά για την ηγεμονική συμπεριφορά του, επειδή κάνει λέει πράγματα όσο αφορά στις σχέσεις τους με τους άλλους Έλληνες ή στον τρόπο που σκέφτεται να ηγεμονεύσει των Ελλήνων που δεν αρμόζουν σε Έλληνες, αλλά σε βάρβαρους. Μάλιστα ο Δημοσθένης αποκαλεί το Φίλιππο όχι μόνο βάρβαρο, αλλά και αλλόφυλο (Περί Στεφάνου, 185), φαύλο, αλαζόνα, πλεονέκτη, αναιδή, εχθρό των Αθηναίων (Κατά Φιλίππου Α 9-10), εχθρό της δημοκρατίας και του πολιτεύματος και… και…(Επιστολή Φιλίππου, Περί των εν Χερονήσω κ.α.) που δείχνει πεντακάθαρα ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με εθνολογία, αλλά με πολιτισμό και πολιτική.

Ειδικότερα οι βασικές αιτίες που ο Δημοσθένης αποκαλεί με τα επίθετα αυτά το Φίλιππο είναι: Α) Το ότι ο Φίλιππος αποσπούσε περιοχές και πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες και φυσικά και στους Αθηναίους, όπως π.χ. την Όλυνθο, τη Μεθώνη, Απολλωνία και τριάντα ακόμη πόλεις στη Θράκη που κατάστρεψε λέει με μανία ο Φίλιππος. Η Όλυνθος ήταν λέει πόλη που την κατοικούσαν Έλληνες το γένος με καταγωγή από τη Χαλκίδα της Εύβοιας, η οποία ήταν αποικία των Αθηναίων. Β) Το ότι αφενός δεν ήταν δημοκρατικός, όπως ήταν ο Δημοσθένης, αλλά τύραννος (χουντικός θα λέγαμε σήμερα) και αφετέρου επειδή ο Φίλιππος επέμβαινε, είτε δια της βίας είτε με τεχνάσματα, στις άλλες ελληνικές πόλεις και άλλαζε τους άρχοντες με φιλικά προς αυτόν διακείμενους (δηλαδή τοποθετούσε τυραννικά καθεστώτα), ώστε να ηγεμονεύσει σε κάποια στιγμή σε όλους τους Έλληνες αντί των Αθηναίων.

Λέει ο Δημοσθένης (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

Α) Με ρητορικό ερώτημα: «Δεν κατέλαβε ο άνθρωπος αυτός όλες τις κτήσεις μας; Αν γίνει κύριος αυτής της περιοχής, δεν θα υποστούμε τον χειρότερο εξευτελισμό απ όλους; Δεν πολεμούν εναντίον του εκείνοι, στους οποίους είχαμε υποσχεθεί ότι θα τρέξουμε να τους σώσουμε, αν εμπλέκονταν σε πόλεμο μαζί του; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει εδάφη μας; Δεν είναι βάρβαρος; Δεν είναι ό,τι μπορεί να πει κάποιος; (Δημοσθένης, Ολυνθιακός Γ 15-17).

Κάτι που σε ελεύθερη απόδοση έχει ως εξής: «Αφού ο άνθρωπος αυτός κατέλαβε όλες τις κτήσεις μας; Αφού …. Άρα είναι εχθρός μας; … άρα είναι βάρβαρος και ό,τι μπορεί να πει κάποιος.

Β) Με περιφρόνηση ή αμετροεπρέια επικριτική: «Κι όμως, κανένας δεν οργίζεται εναντίον του Φιλίππου και της συμπεριφοράς του, που όχι μόνο Έλληνας δεν είναι, που όχι μόνο δεν έχει τίποτε ταιριαστό σε Έλληνα, αλλά δεν είναι καν βάρβαρος με καταγωγή από κάποιο καλό τόπο, αλλά ένας ολέθριος Μακεδόνας, από μέρος απ΄ όπου παλιότερα δεν μπορούσες ν’ αγοράσεις ούτε δούλο της προκοπής. Και πόσο υπολείπεται από έσχατη αναίδεια; Εκτός από την καταστροφή των πόλεων. Δεν προεδρεύει στους Πυθικούς αγώνες. Τους κοινούς αγώνες των Ελλήνων και αφού δεν μπορεί να παραστεί ο ίδιος, ε δεν στέλνει τους δούλους του ως αγωνοθέτες;» (Δημοσθένης, Κατά Φιλίππου Γ 31).

Όπως βλέπουμε και εδώ δεν έχουμε φυλετικά ή εθνολογικά κριτήρια, αλλά συμπεριφορά, γιατί, αν ο Φίλιππος δεν ήταν Έλληνας, ο Δημοσθένης δεν θα ανέφερε ότι ο Φίλιππος ήταν αρχηγός Ελλήνων. Απλώς εδώ ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά, μειωτικά εναντίον των Μακεδόνων.

Γ) Επιχειρηματικά: «Δεδομένου ότι ο Φίλιππος ο Μακεδών και στο παρελθόν παραβίασε τους όρους της ειρήνης που συνομολογήθηκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαό της Αθήνας, περιφρονώντας τους όρκους του και τις αρχές της δικαιοσύνης που αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, σφετερίζεται πόλεις που δεν του ανήκουν και μάλιστα κατέκτησε με πόλεμο ορισμένες που ανήκουν στους Αθηναίους, χωρίς να αδικηθεί προηγουμένως από τον Αθηναϊκό λαό, μεγαλώνει ολοένα τη βιαιότητα και την ωμότητά του, αφού σε μερικές ελληνικές πόλεις τοποθετεί φρουρές και ανατρέπει το πολίτευμα, άλλες τις μετατρέπει σε ερείπια, πουλώντας τους κατοίκους της ως δούλους ………….… το να κυβερνώνται (οι Αθηναίοι) από άνθρωπο αλλόφυλο και να χάσουν την ηγεμονία είναι ανάξιο και της δόξας των Ελλήνων και της αρετής των προγόνων μας» ( Δημοσθένης Περί Στεφάνου 181-185)

Όπως βλέπουμε εδώ, επειδή ο Φίλιππος παραβίασε τους όρους ειρήνας κ.τ.λ.. μεταξύ Μακεδόνων και Αθήνας, προκειμένου ο ίδιος να καταστεί δυνατός και έτσι να ηγεμνονεύσει στο τέλος των Ελλήνων αντί των Αθηνών, ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια, όμως δικαιολογημένη, και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά στο Φίλιππο.

Ας σημειωθεί ότι χαρακτηρισμοί του Δημοσθένη αφενός προέρχονται από σφοδρό, πολιτικό και τοπικό, πολέμιο και αφετέρου λέγονται κατά τη στιγμή της όξυνσης της αντιδικίας. Είναι δηλωτικοί χαρακτηρισμοί της οργής του ομιλητή για τη συμπεριφορά του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου έναντι των Αθηναίων και άλλων Ελλήνων και όχι σχόλια για την καταγωγή του Φιλίππου.

Πιο απλά ακόμη, μετά την άνοδο των Μακεδόνων, κάτι ως συμβαίνει και σήμερα με την άνοδο της Αμερικής, τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες ελληνικές πόλεις σχηματίστηκαν παρατάξεις που άλλες ήσαν φιλομακεδονικές και άλλες όχι. Στις μη φιλομακεδονικές παρατάξεις ανήκε ο Δημοσθένης εξ ου και όλα όσα καταμαρτυρεί εναντίον των ηγεμόνων τους.

9) Είναι ψευδές ότι ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων λέγοντας λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις), γιατί ο ίδιος, όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι οι Έλληνες πλην των Σπαρτιατών συναθροισθέντες στον ισθμό εξέλεξαν τον Αλέξανδρο ως αυτοκράτορα και στρατάρχη όλων των Ελλήνων. Άλλωστε, καθώς λένε Πλούταρχος και Αρριανός, η εκστρατεία κατά των Περσών με τον Αλέξανδρο δεν την έκαναν μόνο οι Μακεδόνες, αλλά όλοι οι Έλληνες (Αθηναίοι, Κορίνθιοι κ.τ.λ., πλην των Λακεδαιμονίων).

Ομοίως είναι ψευδές ότι ο Ισοκράτης λέει ότι οι Μακεδόνες δεν είναι του αυτού γένους με τους Έλληνες ή τη φράση "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" , αφού αφενός λέει το αντίθετο και αφετέρου προτρέπει-παρακαλεί το βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας (σε αντίθεση με το Δημοσθένη) να γίνει ο πρωτεργάτης της συμφιλίωσης των ελληνικών πόλεων-κρατών (Αθηναίων, Μακεδόνων, Σπαρτιατών κ.α.) και της εκστρατείας εναντίον των βαρβάρων της Ασίας, πρβ: «όμως η τύχη χάρισε σε σένα (Φίλιππε) μεγάλη εξουσία και σου πρόσφερε … όση σε κανέναν άλλο Έλληνα… Θέλω συγκεκριμένα να σε προτρέξω να γίνεις ο πρωτεργάτης της ένωσης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων και τις εκστρατείας εναντίων των βαρβάρων» («Μέλλω γαρ σοι συμβουλεύειν προστήναι της τε των Ελλήνων ομόνοιας και επί των βαρβάρων στρατείας» ) (Ισοκράτης Φίλιππος 11)

Απλώς ο Ισοκράτης αναφέρει στο Φίλιππο της Μακεδονίας ορισμένα κατά τη γνώμη του άσχημα πράγματα που ισχύουν στους Έλληνες, ώστε να τα λάβει υπόψη του και έτσι να μπορέσει να βρει τρόπο να τους ενώσει, τα εξής: «ο δε τον μεν τόπον τον Ελληνικόν όλως είασε, την δ’ εν Μακεδονία βασιλείαν, κατασχείν επεθύμησεν: ηπίστατο γαρ τους με Έλληνας ουκ ειθισμένους υπομένειν τας μοναρχίας τους δ’ άλλους ου δυναμένους άνευ της τοιαύτης δυναστείας διοικείν τον βίον τον σφέτερον αυτων……. και την βασιλείαν γεγενήσθαι πολύ των άλλων εξηλλαγμένην: μόνους γαρ Ελλήνων ουχ ομοφύλου γένους άρχειν αξιώσας μόνος και διαφυγειν ηδυνθη τους κινδύνους τους περί τας μοναρχίας γιγνομένους. (Ισοκράτης Φίλιππος 105-107) = στα νέα ελληνικά: «Για τα άλλα, όμως, πιστεύω ότι και ο πατέρας σου (ο Αμύντας Β) και ο ιδρυτής της δυναστείας σας (ο Περδίκκας Α’) και ο γενάρχης σας (ο Ηρακλής) θα άκουγε αυτά που λέω…. Εκείνος (ο Ηρακλής) άφησε τις ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία, καθώς ήξερε ότι οι Έλληνες δε συνηθίζουν να υπομένουν τη μοναρχία , ενώ οι άλλοι λαοί δεν μπορούν να ρυθμίσουν τη ζωή τους χωρίς αυτό το πολίτευμα. ….. Ήταν ο μόνος Έλληνας (ο Ηρακλής) που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του και ο μόνος που γλίτωσε από τους κινδύνους που εμφανίζονται στα μοναρχικά καθεστώτα….»

Φυσικά εδώ ο Ισοκράτης δεν υπονοεί ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες, γιατί αν ήταν έτσι, δε θα έλεγε ο ίδιος όλα αυτά που είδαμε λέει πιο πριν (δηλαδή ότι «ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππο πρέπει να γίνει ο πρωτεργάτης της ένωσης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων κ.τ.λ.»), αλλά από τη μια ότι οι Μακεδόνες είναι αφενός διαφορετικό φύλο από τους άλλους Έλληνες (οι Έλληνες ήταν αφενός τέσσερα φύλα και αφετέρου όχι ένα κράτος, αλλά πολλές-κράτη) και αφετέρου διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων (οι Μακεδόνες ήσαν βασιλικοί και οι άλλοι δημοκρατικοί) και από την άλλη ότι άλλο το διαμέρισμα Μακεδονία και άλλο η Ελλάδα. Ελλάδα αρχικά λέγονταν μια περιοχή δίπλα από τη Φθία στη Θεσσαλία, η οποία μαζί με τη Φθία αποτελούσαν το Κράτος του Πηλέα, σύμφωνα με τον Όμηρο. Μετά τα Τρωικά Ελλάδα κατ’ επέκταση ονομάστηκε η Θεσσαλία, η Στερέα Ελλάδα και η Πελοπόννησος. Μετά Ελλάδα λέγονταν και η Μακεδονία. Δηλαδή όταν λέμε Ελλάδα και Μακεδονία είναι κάτι ως λέμε και σήμερα π.χ. «Ελλάδα και Κύπρος». (Περισσότερα βλέπε «Η Ονομασία και η καταγωγή των Ελλήνων)

Υπενθυμίζεται επίσης ότι ο Ηρακλής, από τον οποίον έλεγαν ότι κατάγονταν οι βασιλιάδες της Μακεδονίας, ήταν στο γένος Αχαιός ή σωστότερα από το γένος των Περσειδών, το οποίο είχε δημιουργηθεί από την ανάμειξη των Αχαιών της Πελοποννήσου με τους Δαναούς που είχαν έρθει με το Δαναό από την Αίγυπτο στο Άργος, εξ ου και Αργείοι (= οι κάτοικοι του Άργους) = Δαναοί και Αχαιοί, αλλά και «Αργείοι» = ο βασιλικός οίκος των απογόνων του Ηρακλή. Αντίθετα οι Μακεδόνες ήσαν κατά τον Ηρόδοτο φύλο των Δωριέων και κατά τον Ησίοδο (Ηοία, 1 – 6) αδελφικό φύλο των Γραικών, και Μάγνητων. Επομένως ο βασιλιάς Φίλιππος ως απόγονος του Ηρακλή ήταν άλλου φύλου από αυτό που ήταν οι απλοί Μακεδόνες, καθώς και άλλη περιοχή η Ελλάδα και άλλη η Μακεδονία, όμως περιοχές στις οποίες ζούσαν αδελφικά φύλα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Ισοκράτης λέει ο Ηρακλής άφησε τις ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία» ή «ο Ηρακλής ήταν ο μόνος Έλληνας που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του ( «ουχ ομοφύλου γένους άρχειν».) και πήγε στη Μακεδονία κ.τ.λ. (Περισσότερα βλέπε «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων)