Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους (άλφα, βήτα, γάμα κ.λ.π.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: στίγμα η δίγαμα f) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

άλφα – βήτα – γάμα – δέλτα – έψιλον – στίγμα – ζήτα – ήτα- θήτα – ιώτα – κάπα – λάμδα – μι – νι – ξι – όμικρον - πι – ρο – σίγμα – ταυ – ύψιλον – φι – χι – ψι – ωμέγα

αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨΙ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!

ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΑ ΣΥΝΔΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΝΤΑΙ, ΕΧΟΥΜΕ:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,

ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ°

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Æ

λ φά, βτΓ!

μα δὲ Ἕλ, τᾶ ἕψ λν.

Στῇ ἶγμα (να) ζτα, τα,

Θτα Ἰώτα κατπαλλάν Δ.

(να) μνξ , μικρόν (στί)

πυρός δὲ ἶγμα ταφῆ ἕψ λν,

φύ(οι) Ψυχή, μέγα (στί) !

ΑΜΕΣΩΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ:

λ = ο νοητος ηλιος

Φάος = το φως

Β= προστακτικη του ρημ. Βαινω (=βαδιζω, ερχομαι)

Τα = δοτικη αρθρου δωρικου τυπου τ, εις την

Γ= γη (δωρικος τυπος)

μα = (επιρρ.) συγχρονωσ

λ = ο ορατος ηλιος, ο ερχομενοσ

ψ = ρημ. Εψομαι, εψ-ημενος - ψημενοσ

λν = ιλυς (ους.) = λασπη, πηλοσ

Στ= προστ. Ρημ. ιστημι

γμα = κατασταλαγμα, αποσταγμα

Ζ= προστ. Ρημ. ζω

= προστ. Ρημ. Ειμι, ειμαι

Θ= προστ. Ρημ. θετω

Ἰώτα = τα ιωγα, τα εγω

Παλάν = ρημ. Παλλω(=δονουμαι, περιστρεφομαι) επιθ. Παλλας = παλλουσα, περιστρεφομενη

Δ= αλλος τυπος της γα, γης π.ρ.β.λ. δα-μητηρ) δημητηρ > δημητρα = μητερα γη

Νύξ = (ους.) νυχτα

= (αναφ.) το οποιο, που

Φύ(οι) = ευκτικη ρημ. Φυω (φυτρωνω, ανπτυσσομαι)

αποδοση

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!

ΚΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ

(ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΥ).

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (ΜΙΑ ΞΗΡΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΟΜΕΝΗ ΓΗ.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΝΥΧΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ, ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΕΙ (ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ, ΝΑ ΧΑΘΕΙ) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!

ΙΑΛΥΣΣΟΣ

Πηγή

Περιοδικό ΡΟΜΦΑΙΑ 15 ΟΚΤ.-15 ΝΟΕ. 1997 ΤΕΥΧΟΣ 30

ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑΙ

Η γλώσσα είναι, όπως λέγεται, ζων οργανισμός και ως οργανισμός μεταπλάσσεται συνεχώς ως υποκείμενη εις τους νόμους της εξελίξεως. Αυτό είναι μία πραγματικότης εκτός πάσης αμφιβολίας, από την οποίαν δεν θα μπορούσε να εκφύγη και η ελληνική γλώσσα, η ύπαρξις της οποίας μετράται με τις χιλιετίες. Η γλώσσα μέσα από την εξελικτική της πορεία, είναι κατά κάποιον τρόπο ο καθρέπτης της ιστορικής ζωής ενός έθνους. Παρακολουθεί και καταγράφει τις ευτυχείς στιγμές και τις περιόδους εξάρσεως, όσο και τις δοκιμασίες και τα δεινοπαθήματα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν εξελικτικές διαδικασίες ομαλές και άρα αποδεκτές, που πραγματοποιούνται μέσα από ευνοϊκές συγκυρίες, όπως η εξέλιξις της ελληνικής γλώσσης από του Ομήρου μέχρι και των Αλεξανδρινών Χρόνων. Επίσης η αγγλική γλώσσα, που χάρις στην γλωσσοπλαστική μεγαλοφυία ενός Shakespeare, εξελίχθηκε στο σημερινό παγκόσμιο γλωσσικό όργανο.

Υπάρχουν όμως και γλωσσικές εξελίξεις, που γίνονται κάτω από άκρως δυσμενείς συνθήκες, οπότε τότε δεν μπορούμε πλέον να ομιλούμε περί προόδου, αλλά περί οπισθοδρομήσεως. Τέτοια ήταν η μετέπειτα πορεία της ελληνικής γλώσσης, που παρηκολούθησε και αυτή τις δοκιμασίες του έθνους μέσα από την μακραίωνα ρωμαϊκή κατάκτηση και αργότερα στην 400ετή τουρκική δουλεία. Ένα πρώτο σύμπτωμα ήταν η διεύρυνσις του χάσματος μεταξύ της γραφομένης και της ομιλουμένης γλώσσης, ενώ η τελευταία υφίστατο μία ραγδαία φθορά λόγω της επικρατούσης τότε γενικής αμαθείας και απαιδευσίας, αλλά και λόγω της μαζικής εισαγωγής εξωγενών στοιχείων και τύπων. Έτσι λοιπόν με την συνεχή απομάκρυνση της ομιλουμένης από την γραφομένη λογία, προέκυψε η δημώδης γλώσσα, από την μετεξέλιξη της οποίας προήλθε η σημερινή Δημοτική. Πρέπει να λεχθεί εκ προοιμίου ότι η δημώδης γλώσσα όπως προέκυψε αμέσως μετά την Απελευθέρωση από τους Τούρκους, ήταν προφανώς προϊόν αγραμματοσύνης και αμαθείας.

Η απλοϊκή και πηγαία γλώσσα του Μακρυγιάννη, μας δίνει το στίγμα της τότε ομιλουμένης, η οποία βεβαίως σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να διεκδικήση την επισημοποίηση και καθιέρωση. Αμέσως μετά την Απελευθέρωση εξέσπασε αγών για την επικράτηση μεταξύ Καθαρευούσης και Δημοτικής, που κράτησε με εναλλασσόμενες φάσεις περίπου 150 έτη και έληξε τελικώς με την καθιέρωση της Δημοτικής. Σήμερα η Δημοτική είναι η επίσημος γλώσσα του κράτους και αποτελεί μία πραγματικότητα αναμφισβήτητη, που δεν επιτρέπεται να αγνοούμε, είτε συμφωνούμε με αυτήν, είτε όχι. Αυτό όμως δικαιολογεί τόσο μένος κατά του γλωσσικού παρελθόντος της χώρας; Γιατί αυτή η αποστροφή προς την αρχαιότητα και προς την λογία γενικώς παράδοσι, που και αυτή αποτελεί επίσης μία ιστορική πραγματικότητα; Πρέπει να διαγράψομε τον Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον Παπαρρηγόπουλο κ.ά. ;

Σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το πείραμα της Δημοτικής, 20 χρόνια μετά την καθιέρωσί της και 12 χρόνια μετά την επιβολή του μονοτονικού, απέτυχε. Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα: Λεξιπενία, υποβάθμισις των σπουδών, γλωσσικός εκχυδαϊσμός. Ο λόγος πρέπει να αναζητηθή στο ότι θέλησε να τραβήξει τον δρόμο μόνη της, αποκόπτουσα τους οργανικούς δεσμούς με τον κορμό της ενιαίας ελληνικής γλώσσης, όπως την διεμόρφωσαν οι αιώνες. Σήμερα ο μύθος της αυθυπαρξίας της Δημοτικής έχει καταρριφθή και όλο και περισσότεροι γλωσσολόγοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι τείνουν στην αποδοχή του ενιαίου και διαχρονικού της ελληνικής γλώσσης. Από το άλλο μέρος, η ηττηθείσα τελικώς στην αναμέτρησι Καθαρεύουσα, είναι η μεγάλη αδικημένη της ιστορίας. Χαρακτηρίσθηκε ως τεχνητή γλώσσα, ενώ της απεδώθησαν κατά καιρούς και άλλοι χαρακτηρισμοί λιγότερο ευγενικοί. Αυτό όμως αποτελεί μία υπεραπλούστευσι και μία ασυγχώρητη παραγνώρισι της μεγάλης προσφοράς της.

Η Καθαρεύουσα τελεί εις άμεσον σχέσιν με τον ακένωτον γλωσσικό πλούτο της αρχαίας ελληνικής, ενώ χρεώνεται ακόμη με δύο μεγάλες ιστορικές επιτεύξεις: Την ευρυτάτη κάθαρσι της γλώσσης, που ανέλαβε μετά την Απελευθέρωσι, από τα αλλότρια στοιχεία (τουρκικά, αλβανικά, σλαβικά) και την γλωσσοπλασία χιλιάδων νέων λέξεων προσηρμοσμένων στις καινούργιες ανάγκες που ανέκυψαν την εποχή εκείνη. Π.χ. είδησις αντί χαμπέρι, στρατός αντί ασκέρι, παντοπώλης αντί μπακάλης, θερμάστρα (σόμπα), τυφέκιον (ντουφέκι), κτλ. Και ακόμη: Κατάστημα, δημοσιογράφος, ποδήλατο σιδηρόδρομος, βιομηχανία, βουλευτής, πρωθυπουργός, αλεξίπτωτον, λεωφορείον κτλ. Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε, ποιά θα ήταν η μορφή των όρων αυτών, αν συνετίθεντο με βάσιν την Δημοτική, όταν έχωμε παραδείγματα, όπως το πισωγύρισμα, χρονοντούλαπο, Παρθενός (αντί για τον Παρθενώνα, με δράστη τον Ιω. Ψυχάρη), αραχτός, κυριλές κ.ά. Ήταν λοιπόν τόσο κακό αυτό το έργο, ώστε να επισύρη το μένος και την μήνιν των ζηλωτών της Δημοτικής; Και όμως αν δεν υπήρχε η καθαρεύουσα, είναι βέβαιο ότι σήμερα θα μιλούσαμε ένα τουρκοελληνικό ιδίωμα, σαν αυτό που διακωμωδείται στην "Βαβυλωνία" του Δ. Βυζαντίου. Μετά το 1976 όμως μία αντίστροφη πορεία σημειώνεται και από την Κερκόπορτα της Δημοτικής μπήκαν στα σχολικά βιβλία εκατοντάδες τουρκόφερτες κυρίως λέξεις. Δεν ομιλώ για την μαζική εισβολή αγγλοσαξωνικών όρων γιατί αυτό αποτελεί θέμα για άλλη συζήτησι. Δεν έχει παρά να ανοίξει κανείς τα αναγνωστικά του Δημοτικού, για να αντιληφθή την έκταση του κακού. Ιδού μερικά δείγματα: Τσαλίμια, μπόλικος, ζεμπίλια, μπερδεύω, τεμπεσίρι, σόϊ, τσαντίρι, μανάβικο, τεμπέλης (Δ' Δημοτικού). Κέφι μπελάς, μπόγος, καυγάς, μπαϊλντίζω, σούσουρο, μπουρί, σόμπα, χαϊβάνι (!), ράφι, μπαμπάς, τσεμπέρι, λεφούσι, μαχαλάς, μπογαλάκια, καλντερίμι κτλ (Ε' Δημ.). Ευγενής τροφή για τους νεαρούς βλαστούς μας.....

Το σπουδαίο έργο της Καθαρευούσης τα τελευταία 150 χρόνια, πήγε δυστυχώς χαμένο και γυρίσαμε πάλι πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε. Ένα από τα κύρια προβλήματα της ελληνικότητος, είναι να αποκαθάρωμε την γλώσσα και την ζωή μας, από τις ανατολίτικες επιδράσεις, από τον τουρκισμό, που έχει εμποτίσει εις βάθος τα κύτταρα του Έθνους. Να ξετουρκέψουμε την γλώσσα μας. Το ζήτημα είναι, τι θα απομείνη από την δημοτική, όταν χιλιάδες οθνείαι λέξεις, όπως το μετερίζι, άτι, σούρουπο, πρεβάζι, αγιάζι, μπουγάζι, ντουβάρι, μαχαλάς, αμάν, καρδάσι κ.τ.λ., αποτελούν κύρια στοιχεία εκφράσεως και μάλιστα με καλλιλογικές προθέσεις. Ολίγα τινά τώρα για το μονοτονικό σύστημα, που επεβλήθη δια νόμου το 1982. Και αυτό εδοκιμάσθη δώδεκα χρόνια τώρα και τα αποτελέσματα δεν εδικαίωσαν τις αρχικές προβλέψεις. Η κατάργησις των τονικών σημείων διεσάλευσε την γλωσσική πειθαρχία, με πρώτο θύμα την ορθογραφία. Λάθος μέγα είναι το λεγόμενον ότι η αξία τους ήταν αμελητέα, "απλά σημαδάκια". Ουδέν τούτου αναληθέστερον, ιδίως προκειμένου περί της δασείας. Το επιχείρημα δε ότι οι αρχαίοι δεν χρησιμοποιούσαν τονικά σημεία, είναι ασύστατο και δεν αντέχει στην κριτική. Μήπως οι Αλεξανδρινοί δεν ήταν αρχαίοι: Άλλωστε η γραφή ουδέποτε έπαυσε εξελισσομένη. Αλλιώς εγράφετο την εποχή του Πεισιστράτου (π.χ. ΗΙLLΥΡΙΟΣ=ΙΛΛΥΡΙΟΣ, ΘΡΑΙΧΣ=ΘΡΑιΞ, ΤΕΙ=ΤΗι, ΣΚΥΘΕΣ=ΣΚΥΘΗΣ κτλ) και αλλιώς μετά την μεταρρύθμισι του Ευκλείδου (403 π.Χ.), οπότε Η=ΕΕ, Ξ=ΚΣ κ.ά. Γιά ποιά αρχαία λοιπόν ομιλούμε, όταν μάλιστα εγράφετο τότε μεγαλογράμματος και χωρίς διαστήματα; Η Ελληνική γραφή μετά την καθιέρωσι των τονικών σημείων περί το 200 μ. Χ., σταθεροποιήθηκε γιά πολλούς αιώνες μέχρι περίπου τον 8ον μ. Χ. ότε επεβλήθη πλέον η μικρογράμματος γραφή.

Το πολυτονικό σύστημα είχε λοιπόν μία μακραίωνα ζωή περίπου δώδεκα αιώνων, καθ΄ ην εδοκιμάσθη και επέτυχε, ώστε να θεωρήται ασυγχώρητος ελαφρότης η βάναυσος διά νόμου κατάργησίς του. Και είμαστε ακόμη στην αρχή και αν συνεχισθή αυτός ο κατήφορος, τότε από το μονοτονικό υπάρχει φόβος να οδηγηθούμε στο μονοφωνικό και αργότερα ίσως στην υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου. Όμως ο Δημοτικισμός δεν είναι μόνον ένα γλωσσικό κίνημα. Έχει φιλοδοξίες κατά πολύ ευρύτερες. Θα έλεγε κανείς οτι είναι η ιδεολογία της Ρωμιοσύνης, κατ΄ αντιδιαστολήν προς τον Ελληνισμόν. Ο Δημοτικισμός επιθυμεί πλήρη αυθυπαρξία και αυτονόμησι από την αρχαιότητα, ενώ συγχρόνως αισθάνεται συμπάθεια και οικείωσι προς την ρωμαϊκή αρχαιότητα και την μεσαιωνική συνέχειά της.

Το δημοτικιστικό κίνημα λοιπόν συνεδέθη από την αρχή με το όνομα των Ρωμηών και όχι απλώς με την "ρομέηκη γλόσα". Το αδιάλλακτο ιδεολογικό όργανο των δημοτικιστών, που εκδόθηκε το 1904 από τον Δ.Π. Ταγκόπουλο, δεν βρήκε άλλο όνομα για τίτλο, παρά εκείνο του δευτέρου βασιλέως της Ρώμης του Νουμά, μυθικού προστάτου των λατινικών γραμμάτων και το περιοδικό αυτό με τον ομώνυμο τίτλο υπεδήλωνε ότι υπηρετεί τα ρωμαϊκά και όχι τα ελληνικά ιδεώδη. Ένας άλλος πρωτοπόρος του Δημοτικισμού, ο Αργύρης Εφταλιώτης, θέλησε να δώσει μεγαλύτερη έμφασι στην ρομέϊκη συνείδησι και μάλιστα χωρίς υπαινιγμούς και υπονοούμενα. Με το σχεδίασμά του "Ιστορία της Ρωμιοσύνης", που εδημοσίευσε το 1901, διασπά πλήρως το Έθνος, διαχωρίζων τους Νέους από τους Παλαιούς, τους Ρωμηούς από τους Έλληνες. Η άλωσις της Κορίνθου (146 π. Χ.) και η υποδούλωσις της Ελλάδος στους Ρωμαίους, είναι γιά τον Εφταλιώτη και τους ομοίους του, "η ένδοξη αρχή της ιστορίας των Ρωμηών". Ο νεογραικυλισμός στην αποθέωσή του ...! Τις θέσεις των "ρωμαιοφρόνων" υπεστήριξαν με πολύ ζήλο ο Α. Πάλλης και ο Πέτρος Βλαστός, στον δε δημοσιογραφικό αγώνα που ακολούθησε, συνετάχθη με αυτούς και με το όνομα της Ρωμιοσύνης και ο Κωστής Παλαμάς. Να και κάτι πολύ λίγο γνωστό για τον "εθνικό" μας ποιητή. Ο Γιάννης Ψυχάρης, ο πατριάρχης του δημοτικισμού, ήταν και αυτός θαυμαστής του ρωμαϊκού πνεύματος της ενότητος και περιφρονούσε την ελληνική τάσι για διάσπαση. Επίστευε οτι "Οταν το 1821 ο Μπότσαρης και οι όμοιοί του ξεσηκώνονταν, υπήκουαν χωρίς μήτε να το ξέρουν (ο Ψ. όμως το ήξερε...) σε μία ρωμαϊκή ώθηση". Αντίθετα έβλεπε οτι "Η Ακρόπολη μ' όλη την αρχαία της δόξα είναι έτοιμη (άκουσον!) να πέση και να μας πλακώση", όπως γράφει στις πρώτες σελίδες του περιβόητου "Ταξιδιού" του. Και αισθανόταν μέχρι τέλους Ρωμηός ο Ψυχάρης. Άλλος "ρωμαιόφρων" δημοτικιστής, ο Μένος Φιλήντας, που μάλιστα απεκλήθη "Πρωτοπαλλήκαρο της Ιδέας", έγραφε το 1929: "Prepi na grafoume me to latiniko alfavito ...". Στο ίδιο μήκος κύματος, ο άλλος επιφανής του Δημοτικισμού Δημήτρης Γλυνός, έλεγε περίπου την ίδια εποχή: "το λατινικό αλφάβητο μας εισάγει μορφικά στην οικογένεια των ευρωπαϊκών λαών, έπειτα λύνει με μιας το ορθογραφικό πρόβλημα". Λαμπρό δίδαγμα παρακμής και ήσσονος προσπαθείας και μάλιστα από ένα πρωταγωνιστή της πρώτης "Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης". Όπως βλέπομε λοιπόν ο Δημοτικισμός εμφανίσθηκε με διαθέσεις συγκεκροτημένης ιδεολογίας και όχι σαν μία απλή γλωσσική ανανεωτική κίνησις. Το άσχημο όμως είναι ότι λίγοι αντελήφθησαν τις πραγματικές του προθέσεις και δεν τον αντιμετώπισαν όπως θα έπρεπε επί του ιδεολογικού και εθνικού πεδίου.

Ιωάννης - Άδωνις Μελικέρτης

ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΑΙ Η ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, μετά τη δημοσιοποίηση της νέας Πρότασης Νίμιτς, παρατηρεί ότι πρόκειται για καθαρή πρόταση ΔΙΠΛΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ και ΣΥΝΘΕΤΗΣ Ραδιουργίας, με σκοπό να υφαρπαχθεί η συγκατάθεση του Ελληνισμού σε μια πράξη ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ, ανάλογη εκείνης που προέβλεπε για την Κύπρο το περιβόητο «Σχέδιο Αννάν»!

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ παρατηρεί κατά δεύτερο λόγο, ότι επί της ουσίας, η νέα ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΙΜΙΤΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, αφού εκείνη προέβλεπε ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ, δηλαδή του ονόματος που ενοχλούσε την Ελλάδα και με το οποίο αυτοαποκαλούνταν τα Σκόπια, κάτι το οποίο δεν υιοθετείται, αφού ο Μεσολαβητής, προτείνει να παραμείνει ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑ, ΩΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»!!!
Η αποδοχή μιας τέτοιας θεμελιώδους παραβίασης της Ενδιαμέσου Συμφωνίας από την Αθήνα, θα οδηγήσει σε απρόβλεπτα καταστροφικό τελικό αποτέλεσμα, αφού, συν τοις άλλοις, η Πρόταση Νίμιτς, όπως διαβάζεται πίσω από τις γραμμές:

1ον. ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΜΑΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ» σκέτα!!! Έτσι μας απαγορεύουν τη χρήση του ονόματος «ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «ΕΠΙΒΑΤΙΚΟΣ ΛΙΜΕΝΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», «ΥΠΕΡ-ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», ακόμη και το «Θεσσαλονίκη, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»!!! Μας απαγορεύουν ως φαίνεται και την Επίσημη Κρατική Εορτή του θρυλικού «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ»!!! ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ μέσα στην ίδια μας την πατρίδα!!! ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ!!! (II, § 8 «Κανένα κράτος δεν θα έχει αποκλειστικά δικαιώματα, πολιτικά είτε εμπορικά, στα ονόματα «Μακεδονία» ή «Μακεδονικός» μόνο του»).

2ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΟΤΙ ΘΑ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΡΗΤΑ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΜΕΡΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ και άλλων, που έχουν γίνει μέχρι τώρα ή θα γίνουν στο μέλλον, ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!!! (II, § 2 «Αναγνωρίζεται ότι το συνταγματικό όνομα του Δευτέρου Μέρους είναι Δημοκρατία της Μακεδονίας και ότι το έδαφος του Δευτέρου Μέρους περιλαμβάνει μέρος της ιστορικής Μακεδονίας»)!

3ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ» ΣΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ, ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΜΜΕ, ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ!!! (II, § 9 «Τα ονόματα “Μακεδονία” και «”Μακεδονικός” μπορεί να χρησιμοποιούνται εμπορικά και από τα δύο Μέρη και από τους πολίτες και από οργανωμένες ομάδες νομικά αναγνωρισμένες εκάστου των δύο Μερών αλλά μόνο σύμφωνα και υποκείμενο στην υφισταμένη διεθνή νομοθεσία, σε συμβάσεις και πρακτικές οι οποίες αφορούν τη χρήση γεωγραφικών ονομάτων για εμπορικούς και παρόμοιους λόγους.

4ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΜΕ ΣΥΝΘΕΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΡΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!!! Σε αντίθεση με την πάγια Εθνική Θέση!!! (II, § 3-4-5-6) [Η Πρόταση παραθέτει 5 πιθανά και απαράδεκτα Σύνθετα Ονόματα–μοντέλα, τα οποία αποτελούν δόλωμα «χαμηλής ευφυΐας», παρασκευασμένο στα αμερικανικά εργαστήρια, ώστε να μπορέσουν να εμφανιστούν σαν άλλοθι, τραγικών εθνικών υποχωρήσεων]!!!

5ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΗΕ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ (ΝΑΤΟ – Ε.Ε.) ΣΑΝ ΕΠΙΣΗΜΟ ΟΝΟΜΑ, ΕΝΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΠΡΟΤΑΘΕΝΤΑ ΣΥΝΘΕΤΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ-ΜΟΝΤΕΛΑ, με ρητή σημείωση ότι θα αναφέρονται και θα αναγράφονται και εν συντομία!!! Δηλαδή δεν θα γράφεται στις πινακίδες ή έγγραφα π.χ. “DEMOCRATIC REPUBLIC OF MACEDONIA” αλλά “D.R. MACEDONIA”!!! ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!!! Όπως γινόταν με το ανεπτυγμένο “The Former Yugoslavian Republic of Macedonia” που γινόταν “F.Y.R.O. MACEDONIA”!!! (II, § 6 «…Το Επίσημο Διεθνές Όνομα μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται όπου κρίνεται σκόπιμο σε συντομευμένες μορφές σύμφωνα με την εφαρμοζόμενη πρακτική που ισχύει σε ανάλογους διεθνείς οργανισμούς και συνεπές με την αποδεκτή πρακτική η οποία εφαρμόζεται γενικώς από τα κράτη, εκτός από όσα αναφέρονται στην παρακάτω παράγραφο 7»)!

6ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ αμοιβαία, ΣΚΟΠΙΑΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ!!! ΕΝΑ «ΡΕΠΟΥΣΗ-2»!!! Την ώρα που το μάθημα Ιστορίας των Σκοπίων θα ονομάζεται με δική μας αναγνώριση «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Δημοκρ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», η «ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ Δημοκρ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» κοκ!!! Με αποτέλεσμα να αναπαράγεται ανεξέλεγκτα η σκοπιανική εσωτερική προπαγάνδα και να τροφοδοτείται η εσωτερική αλυτρωτική δίψα!!! (VI «Τα Μέρη θα εκφράσουν την πρόθεσή τους να αρχίσουν συνομιλίες με σκοπό τη δημιουργία μιας κοινής επιτροπής η οποία θα εξετάσει και θα κάνει υποδείξεις σχετικές με πολιτιστικά και εκπαιδευτικά θέματα όπως αυτά θα προτείνονται στην επιτροπή από τα Μέρη»)!

7ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΓΙΑ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ» που πλησιάζει τα 300.000 άτομα (ελληνόφωνους, σλαβόφωνους, βλαχόφωνους) και ζει σε καθεστώς καταπίεσης και τρόμου, χωρίς να έχει δικαίωμα σε γλώσσα, εθνότητα και ατομικό έστω αυτοπροσδιορισμό!!! (ΙV)

8ον. ΜΑΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΕΙΣΟΔΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!!! (II, § 2,5).

9ον. Επίσης, δεν διευκρινίζεται:
Α. Εάν θα καταθέτουμε ΣΧΕΔΙΑ ΠΤΗΣΗΣ στο όνομα «Δ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», όπως απαιτούν τελευταία τα Σκόπια, για υπερπτήση επάνω από τον εναέριο χώρο τους!
Β. Εάν θα χρησιμοποιείται σαν ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΗΜΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ τους το “ΜΚ”!

► ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ, ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΙΜΙΤΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΕΦΙΑΛΤΗΣ!!! ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ!!!

Απορρίπτουμε το περιεχόμενο του ως παντελώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!!

Καλούμε την Κυβέρνηση να το ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΑΜΕΣΑ KAI ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ!!!

Η ΥΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ!!!

Η «ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ» ΑΠΟ ΟΠΟΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΘΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΕΘΝΙΚΟΣ ΞΕΠΕΣΜΟΣ, ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΣ ΜΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΕΔΑΦΟΥΣ!!!

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!!

ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΧΩΡΟΣ!!!

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ, ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣΜΕΝΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!!!


√ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
3.500.000 ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Θεσσαλονίκη, Μακεδονία

21 Φεβρουαρίου 2008 μ.Χ.

Τελευταία ανανέωση ( 28.02.08 )

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Αμερικανιές της καθημερινής ζωής...

"Θα σε πάρω πίσω" από το "I will call you back"

"Πρώτη προτεραιότητα" από το "First/Top priority"

"Πώς αισθάνεστε/σαι;" από το "How do you feel?"

"Έχω την αίσθηση ότι" από το "I have the feeling that..."

Αυτή η έρμη η ελληνική γλώσσα έχει αρκετές λέξεις και εκφράσεις, ώστε να μην χρησιμοποιούνται τα μεταφραστικά δάνεια.

Νίκος Βασιλάκος

Τήνελλα καλλίνικε...

Η λέξη "τήνελλα" ('τλονγκ' ή 'τλανγκ' στα Νεοελληνικά) σχηματίστηκε από τον Αρχίλοχο ως απομίμηση του ήχου που κάνει η χορδή της κιθάρας.

Ο Αρχίλοχος χρησιμοποίησε τη λέξη αυτή στην αρχή ενός επινίκιου ύμνου στον Ηρακλή:

"Tήνελλα, ω Καλλίνικε, χαίρε...".

Γι' αυτόν το λόγο η φράση "τήνελλα, καλλίνικε" καθιερώθηκε ως επευφημία προς τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων.

Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι

Η έκφραση υπάρχει στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τη λέει ο Σωκράτης:

"Λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως μεν ερριμμένα, ουδέν χρήσιμά εστίν".

Ξενοφών 'Απομνημονεύματα' 3.1.7.3

Ο Σωκράτης αναφέρει τα δομικά υλικά που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή μιας οικοδομής, τονίζοντας ότι όταν μεν είναι χύμα ερριμμένα δεν είναι διόλου χρήσιμα, για να καταλήξει ότι το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση ενός στρατεύματος που είναι άτακτο.

Ούριος 'Ανεμος, Καινούριος 'Ανεμος, Καινούργιος 'Ανεμος...

Το επίθετο 'καινούργιος' προέρχεται από το 'καινουργής' και το μεταγενέστερο 'καινουργός'.

Η λέξη ετυμολογικά προέρχεται από το αρχαίο ρήμα 'καινουργώ (-έω)' που σημαίνει "αναδημιουργώ, ξεκινώ κάτι νέο" < καινός+εργώ.

Η γραφή καινούριος δεν δικαιολογείται από την ετυμολογία της λέξης. Επιπροσθέτως, αξίζει να αναφερθεί ότι η λέξη συναντάται στους αρχαίους και τους βυζαντινούς συγγραφείς 304 φορές με -ργ- και όχι με -ρι-.

Εν κατακλείδι, ακόμη και ο απλός ομιλητής της Ελληνικής αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει καμμία σημασιολογική σύνδεση της λέξης καινούργιος με τον ούριο, ούτε βέβαια με τα ουρί του παραδείσου, ώστε να δικαιολογείται η γραφή χωρίς το -γ-.

Κατατρέχω ή Κατατρύχω...

Κατατρέχω σημαίνει 'διάκειμαι εχθρικά απέναντι σε κάποιον, προσπαθώ να του κάνω κακό'. Από το κατατρέχω προέρχεται και ο κατατρεγμός και το κατατρεγμένος με την σημασία του 'άτυχου', του 'κυνηγημένου'.

Κατατρύχω σημαίνει 'βασανίζω, ταλαιπωρώ', πχ. 'Με κατατρύχουν οι τύψεις ή οι συμφορές'.

Η χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας...

Ο ρομαντικός ποιητής 'Αγγελος Βλάχος (1838-1920) είχε γράψει ένα ποίημα με τίτλο "Η ωραία Ελλάς".

'Η ωραία Ελλάς'
Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα
που κοκκινίζ' η σταφυλή
και θάλλει η ελαία;
Ω δεν την αγνοεί κανείς,
είναι η γη η ελληνίς

Το ποίημα διακωμωδήθηκε στο περιοδικό "Ραμπαγάς" και έκτοτε η φράση 'η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας' χρησιμοποιείται ως ειρωνική αναφορά σε παλαιότερη στομφώδη και εξωπραγματική ωραιοποίηση της Ελλάδας.

Φαιδρός: Αυτός που λάμπτει από χαρά. Αυτός που προκαλεί γέλιο ή ευχαρίστηση. Μεταφορικά -με κακή σημασία- αυτός τον οποίο δεν μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά.

ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ Ή ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗ ;;; ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ

Αλέξης Αλεξόπουλος, αλεξηπτωτιστής

Καταρχάς, ας κάνουμε μία υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει διαφωνία ως προς τον τρόπο γραφής της νεοελληνικής λέξης «αλεξίπτωτο». Η ετυμολογία της λέξης έχει ως εξής: από το ρήμα «αλέξω» που σημαίνει «προφυλάσσω» και «πίπτω > πτώση» που σημαίνει «πέφτω». Δηλώνει, δηλαδή, την πτυσσόμενη συσκευή που επιτρέπει την ομαλή και κατά το δυνατόν ασφαλή προσγείωση του ανθρώπου κατά τη ρίψη του από αεροπλάνο.


Ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, όμως, ο Αλέξης Αλεξόπουλος, αλεξιπτωτιστής στο επάγγελμα, γόνος επιφανούς οικογένειας αλεξιπτωτιστών (πάππου προς πάππου) που δεν είχε πώς να σκοτώσει την ώρα του (βρισκόταν σε άδεια), ανακάλυψε στα κειμήλια της οικογένειάς του, το από χρόνια χαμένο ημερολόγιο του παππού του, ο οποίος έφερε το ίδιο όνομα, «Αλέξης» και ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν εκείνα τα παλιά χρόνια με το επάγγελμα του αλεξιπτωτιστή. Ξεφυλλίζοντάς το, βρήκε σε μία σελίδα γραμμένα τα εξής: «Σήμερα, την τάδε, του μηνός τάδε, του έτους τάδε, εγώ, ο Αλέξης Αλεξόπουλος ο πρεσβύτερος, αποφασίζω να δημιουργήσω εκ του μη όντος μία νέα λέξηֹ τη λέξη «αλεξήπτωτο» ως φόρο τιμής στη συσκευή που με προφυλάσσει κάθε φορά που πέφτω από το αεροπλάνο. Τη δημιούργησα, εγώ (φτου μου να μη βασκαθώ, ο γλωσσοπλάστης) από το όνομά μου, «Αλέξης» και τη λέξη «πτώση».

Ο Αλέξης junior είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα! «Βρε τι παππού - Καζαντζάκη είχα και δεν το ’ξερα! Αύριο, πρωί - πρωί με τη δροσούλα, θα τρέξω στην Ένωση Αλεξιπτωτιστών Ελλάδος, να κατοχυρώσω το πνευματικό εφεύρημα του παππού μου και να εισηγηθώ την αλλαγή της λέξης από «αλεξίπτωτο» σε «αλεξήπτωτο» όπως είναι η σωστή γραφή της».

Επινόησα αυτήν την ιστοριούλα, που όσο «παιδιάστικη» και αν δείχνει, βοηθάει ωστόσο να καταλάβουμε πώς μία γλωσσική αυθαιρεσία ή έστω ιδιοτροπία είναι δυνατόν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να θεωρηθεί «κανόνας», όταν επιπροσθέτως:

1. έχει λογική βάση - η λέξη «Αλεξήπτωτο» έχει σαφή ετυμολογία «Αλέξης + πτώση» (αν παραβλέψουμε ότι και το «Αλέξης» προέρχεται από το Αλέξ-ανδρος )

2. μπορεί να δεχτεί αναγωγή σε υπαρκτή αρχική σημασία

3. δεν είναι αμάρτυρη, καθώς βρίσκεται σε γραπτή πηγή, δηλαδή το ημερολόγιο του παππού

4. διαθέτει ισχύ σε περιορισμένο τοπικό ή χρονικό πλαίσιο (π.χ. μπορεί άνετα να χρησιμοποιείται εν είδει αστείου στο οικογενειακό περιβάλλον του Αλέξη).

Στη συνέχεια, εφόσον θεωρηθεί «κανόνας», είναι δυνατό να υιοθετηθεί από σταδιακά ολοένα και περισσότερους ομιλητές (για παράδειγμα, αυτό θα μπορούσε να γίνει αν η Ένωση Αλεξιπτωτιστών Ελλάδος υιοθετούσε την πρόταση του Αλέξη και εξέδιδε σχετικές εγκυκλίους), να περιληφθεί σε κανονιστικές γραμματικές, λεξικά και σχολικά βιβλία και στο τέλος, πιθανόν να «θεσμοθετηθεί» ως η «σωστή» γραφή εκτοπίζοντας την πραγματικά «σωστή» ή έστω πιο λογική ετυμολογικά γραφή.

Ίσως τώρα βρεθεί ένας ερευνητής να πει στον καημένο τον Αλεξάκο ότι δεν έχει δίκιο κι ότι η σωστή γραφή της λέξης είναι «αλεξ-ί-πτωτο», διότι λέξεις με πρώτο συνθετικό το «αλεξι-», το οποίο σημαίνει «αυτός που προστατεύει από…», μαρτυρούνται κατά κόρον σε κείμενα αρχαίων συγγραφέων, όπως για παράδειγμα:

«αλεξι-βέλεμνος» (=αυτός που προστατεύει από τα βέλη)

«αλεξί-μορος» (=αυτός που προστατεύει από τη Μοίρα)

«αλεξι-φάρμακος» (= αυτός που προστατεύει από τα δηλητήρια).

Είναι επομένως αυτονόητο ότι και «αυτό που προστατεύει» από την πτώση λέγεται «αλεξί-πτωτο».

Τότε, στη μαύρη απελπισιά του, και, καθώς είναι αγύριστο κεφάλι, θα σκεφτόταν ο Αλέξης: «Δε με πείθετε με τίποτα. Δε δίνω δεκάρα τσακιστή αν στην αρχαιότητα υπήρχαν όλες αυτές οι «αλεξι»-λέξεις. Εγώ θα πειστώ μόνον εάν μου βρείτε αυτούσια και απαράλλαχτη τη λέξη «αλεξίπτωτο» σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας»!

Σε αυτό το σημείο, κάθε προσπάθεια για συνέχιση της συζήτησης περιττεύει. Έχει κάθε δικαίωμα ο Αλέξης να παραμένει πιστός στις επιταγές του παππού του. Καθώς, όμως, για λόγους ευνόητους, δεν προβλέπεται στα αμέσως προσεχή χρόνια οι κλασσικοί φιλόλογοι να ανακαλύψουν τη λέξη «αλεξίπτωτο», τουλάχιστο με τη σημερινή σημασία της λέξης (ούτε, βέβαια, τις λέξεις «αλεξικέραυνο», «αλεξιπτωτιστής», «αεροπλάνο», «C-130», «F-16» κτλ) σε κάποιο στίχο της Ιλιάδας ή σε κάποιο χωρίο του Αριστοτέλη – δυστυχώς για τον Αλέξη ο φιλόσοφος έγραψε «Περί Ποιητικής» και όχι «Περί Αεροναυπηγικής» -, τότε είναι καλύτερα όλη η υπόλοιπη Ελλάδα, πλην του Αλέξη, να συνεχίσει να γράφει τη λέξη ως έχει, δηλαδή «αλεξίπτωτο».

Μία σειρά από ερωτήματα / σκέψεις ανακύπτουν από τους παραπάνω συλλογισμούς :

1. Γιατί θα πρέπει να αλλάξουμε τη γλώσσα μας επειδή κάποιος, έστω διαπρεπής, πλην όμως αλλόγλωσσος επιστήμονας κατασκεύασε πριν από 3 αιώνες μία λέξη; Το «αλλόγλωσσος» δεν έχει σε καμία περίπτωση χαρακτήρα μομφής ή περιφρόνησης. Απλώς θα ήθελα να ξέρω αν γνώριζε ελληνικά (λατινικά είναι δεδομένο ότι έπρεπε να κατέχει άπταιστα, για να μπορεί κάποιος το 18ο αιώνα να συντάξει τη διδακτορική του διατριβή) και αν ναι, σε ποιο επίπεδο ώστε να μπορεί να συνθέτει όρους από ελληνικές λέξεις;

2. Το ότι ο Nicolas Andry, εκείνο το έτος, δημιούργησε μία λέξη, τη λέξη «ορθοπαιδικός», αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτα! Είναι, βέβαια, ιστορικό γεγονός αναμφισβήτητο (αναμφισβήτητο, μέχρι τη στιγμή που θα βρεθεί - μάλλον απίθανο - κείμενο άλλου επιστήμονα, προγενέστερο του 1741, που να περιλαμβάνει αυτή τη λέξη) ότι την επινόησε αυτός, όμως, δεν πρόκειται εδώ για ζήτημα κατοχύρωσης ευρεσιτεχνίας. Εδώ το ζητούμενο είναι το κατά πόσον η λέξη που δημιούργησε ήταν επιτυχής κι αυτό είναι σίγουρα ένα άλλο ζήτημα…Πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι επέλεξε τις κατάλληλες λέξεις για το σχηματισμό και ότι η λέξη αυτή που παρήγαγε περιγράφει ορθά το ζητούμενο;

3. Κι αν ακόμη, όμως, δεχτούμε ότι βρήκε τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει επακριβώς τον «κλάδο» της ορθοπεδικής στα 1741, γιατί θα πρέπει η επιστημονική κοινότητα απανταχού της γης να υιοθετεί σήμερα αυτήν την ατυχή ή έστω απηρχαιωμένη άποψη; Σε μια τόσο παλιά εποχή, που ακόμη και επιστήμες όπως η Φυσική, τα Μαθηματικά και η Χημεία ήταν σε κάποιο βαθμό ενωμένες, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι υπήρχε «κλάδος ορθοπεδικής»; Σε αυτό το θέμα, οι πλέον αρμόδιοι να απαντήσουν είναι οι ίδιοι οι ορθοπεδικοί και φυσικά, οι ιστορικοί της επιστήμης.

4. Οι «ορθοπεδικοί» της εποχής (α΄ μισό του 18ου αιώνα) ασχολούνταν περισσότερο με την υγεία των παιδιών και αν ναι, σε ποιο βαθμό; Αν και τέτοια ερωτήματα έχουν ήδη απαντηθεί, τα θέτω για να δείξω πόσο απερίσκεπτα κάποιοι προβαίνουν αυθαίρετα σε αλλαγές λέξεων λες και πρόκειται για την περιουσία τους.

5. Μήπως ο Andry συνέθεσε τον όρο «ορθοπαιδικός» για τις ανάγκες του συγκεκριμένου βιβλίου ή για τις συγκεκριμένες έρευνες που διεξήγαγε και μόνο; Το απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Andry που παρατίθεται δε μας διαφωτίζει επ’ αυτού («quant au titre en question, Orthopedie, je l’ai forme de …). Περιγράφει μόνο το τι έκανε. Λέει πουθενά το γιατί επέλεξε αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις; Αν το λέει παρακάτω, τότε, κακώς το χωρίο παρατίθεται αποσπασματικά.

6. Οι γνώσεις του της αρχαίας ελληνικής του επέτρεπαν να ξεχωρίζει τη λατινική λέξη “pes, γεν. pedis” [= πόδι] (η οποία προέρχεται από το ελληνικό «πους < *ποδς») από την ελληνική «παις, γεν. παιδός» (=παιδί); Ας μου συγχωρεθεί το ότι αμφιβάλλω για τη γλωσσική επάρκεια (της ελληνικής) του συγχωρεμένου καθηγητή. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει, ως γιατρός, να είχε πολύ καλή κλασική παιδεία. Δεν το κάνω για να αμφισβητήσω το κύρος του – είμαι, εξάλλου, ο πλέον αναρμόδιος για να κάνω κάτι τέτοιο. Προσπαθώ απλώς, με βάση τη λογική, να καταδείξω πόσο άκριτα κάποιοι εκδίδουν γλωσσικές «οδηγίες προς ναυτιλλομένους». Ε, λοιπόν, μας ζητάτε να αλλάξουμε τη γλώσσα μας και περιμένετε να το κάνουμε αυτό χωρίς να το ψάξουμε καθόλου; Και ας μη μας πουν οι οπαδοί της «ορθοπαιδικής» ότι όλα αυτά τα είχαν ερευνήσει, γιατί σε αυτήν την περίπτωση κάκιστα έχουν κρατήσει τα πορίσματά τους κρυφά.

7. Στα χρόνια εκείνα του Διαφωτισμού και της διακαούς επιθυμίας για σύνδεση με την Κλασική Παιδεία και Αρχαιότητα, μήπως η λέξη “paidion” (=παιδίον) παρέπεμπε πιο εύκολα στη λέξη «παιδεία»; Ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο του Andry προορίζεται για «όσους ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών».

8. Ποιον όρο (μονολεκτικό ή περιφραστικό) χρησιμοποιούσαν οι προγενέστεροι και σύγχρονοι με τον Andry γιατροί για να περιγράψουν την ειδικότητά τους ή έστω τις δραστηριότητές τους (σε περίπτωση που δεν υπήρχε κλάδος ορθοπεδικής τόσο παλιά);

9. Σήμερα οι ορθοπεδικοί θεραπεύουν αποκλειστικά και μόνο παιδιά; Εδώ και πόσα χρόνια (ή αιώνες;) θεραπεύουν ανθρώπους όλων των ηλικιών;

10. Στο άρθρο του R. Kohler (European Orthopaedics Bulletin, May 1995 Issue No 2) αναφέρεται ότι «Μολονότι ο όρος [ενν. “orthopaedics”] αρχικά κάλυπτε ένα ευρύτερο φάσμα, το πεδίο του έχει σταδιακά μειωθεί και πλέον περιορίζεται στη θεραπεία των προβλημάτων του κινητικού συστήματος. Αρχικά το αντικείμενο αποτελούσε τμήμα της Γενικής Χειρουργικής, αργότερα όμως αποτέλεσε ένα σημαντικό χειρουργικό κλάδο από μόνο του. Περιέργως, πλέον υποδιαιρείται στην “Ορθοπαιδική ενηλίκων” (μία εννοιολογική παρερμηνεία) και στην “Ορθοπαιδική παίδων” (πλεονασμός)». Οι οπαδοί της «ορθοπαιδικής» με αυτές τις ενέργειες αφήνουν υπονοούμενα ότι ο κλάδος της ορθοπεδικής, τελικά, δεν είναι σαφώς προσδιορισμένος και οριοθετημένος. Αν δεν είναι, με ποιους άλλους κλάδους υπάρχει αλληλοεπικάλυψη; Συχνά το πώς λέγεται αυτό που είσαι καθορίζει (περιορίζει ή διευρύνει) αυτά που κάνεις. (Και πάλι, οι ορθοπεδικοί είναι οι μόνοι αρμόδιοι να μας διαφωτίσουν επ’ αυτού).

11. Για να είμαστε περήφανοι για την ελληνική προέλευση της λέξης πρέπει αυτή να ετυμολογείται «ορθός + παις»; Δηλαδή, η άλλη ελληνικότατη ετυμολογία «ορθός + πεδάω» η οποία, μάλιστα, είναι και η μόνη ακριβής στην περιγραφή του συγκεκριμένου κλάδου και, πιθανότατα, εξίσου «αρχική», θα έπρεπε να μας γεμίζει ντροπή;

Πώς είναι δυνατόν κάποιοι να υιοθέτησαν τόσο άκριτα αυτήν την απίθανη και αστήρικτη θεωρία και να άρχισαν «σταυροφορίες» και «προσηλυτισμό», χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να διερευνήσουν έστω και ένα μόνο από τα παραπάνω ζητήματα;

ΓΙΑ ΈΝΑ ΌΝΟΜΑ

Δυστυχώς φαίνεται ότι η αντίφαση είναι στό αίμα μας. Εμείς, μέ συλλαλητήρια, διαδηλώνουμε τήν θέλησή μας νά αγωνιστούμε γιά τήν πατρίδα, κι εμείς, μέ τήν αδιαφορία μας (στήν καλύτερη περίπτωση), κάθε λεπτό πληγώνουμε αυτήν τήν πατρίδα. Εμείς είμαστε περήφανοι γιά τήν Ελλάδα μας, κι εμείς τήν έχουμε κάνει έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Εμείς θαυμάζουμε τήν Ελληνική φύση, αλλά καταπατούμε καί πυρπολούμε τά δάση της, μπαζώνουμε τά ρέματά της καί βρωμίζουμε τίς ακρογιαλιές της. Εμείς αγανακτούμε μέ τούς ξένους καί μέ οποιονδήποτε Νίμιτς προσβάλλει καί αμφισβητεί τήν ιστορία καί τήν Ελληνικότητά μας, κι εμείς είμαστε πάλι αυτοί, που πρώτοι προσβάλλουμε αυτήν τήν Ελληνικότητα. Γιατί τί άλλο σημαίνουν οι μή Ελληνικές επιλογές ονομάτων, που κάνουμε γιά μάς, τά παιδιά μας, τά καταστήματά μας, τίς επιχειρήσεις μας ....
Ως πότε όλοι αυτοί οι Ελληνες (που βέβαια δέν αμφισβητώ ούτε τήν Ελληνική καταγωγή τους, ούτε τό Ελληνικό τους φρόνημα) θά ανέχονται, λόγω ίσως οικογενειακών συναισθηματισμών, π.χ. αυτό τό "...ογλου " τού ονόματός τους; Κατάληξη που υπό τήν πίεση συνθηκών καί δυναστών, χρησιμοποίησαν οι παππούδες τους, στίς Ελληνικές καί χαμένες πρός τό παρόν, πατρίδες τους. Η Τουρκοκρατία ήταν ένας εφιάλτης στήν πορεία τού Έθνους, που όμως πέρασε. Εμείς γιατί διατηρούμε μοιρολατρικά κι έτσι αποδεχόμαστε τά ίχνη που μάς άφησε; Πόσο τραγελαφικό θά έμοιαζε άν αύριο βλέπαμε καί σχολιάζαμε στά πανταχού παρόντα πλέον ΜΜΕ, έναν Έλληνα υπουργό "...ογλου " νά κάθεται σέ ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων καί νά προσπαθεί νά πείση απέναντι του, έναν Τούρκο υπουργό " ...ογλου ", γιά τήν Ελληνικότητα τών νησιών μας! Η διαδικασία αλλαγής τής κατάληξης είναι πολύ απλή καί πολλοί τήν έχουν πραγματοποιήσει καί εύγε τους.
Αλλαγές όμως πρέπει νά γίνουν καί σέ όσα απέμειναν αλλόγλωσσα τοπωνύμια. Οι Σκοπιανοί μάς κατηγορούν σέ διεθνείς οργανισμούς (π.χ. HELSINKI WATCH), πως μετονομάσαμε τήν σλαβικότατη "Σολούν" σέ "Θεσσαλονίκη"(!!!), τό επίσης σλαβικό "Ποστόλ" σέ "Πέλλα" (!!!), τό "Βόδεν" σέ "Εδεσσα" (!!!) κτλ. Αυτοί κλέβουν ό,τι είναι δικό μας κι εμείς, μέ μή Ελληνικά ονόματα, τούς προτρέπουμε νά διεκδικήσουν κι άλλα!
Ως πότε πάλι, οι Ελληνες θά ονομάζουμε τά παιδιά μας μέ δισύλλαβα ξενόγλωσσα ή υποκοριστικά ή πάλι ... Αβραάμ, Γαβριήλ, Δανιήλ, Σεραφείμ ...! Ονόματα μέ ήχους "φρεναρίσματος", ανοίκειους στήν εύηχη Ελληνική γλώσσα, αντί τών ωραίων, μουσικών καί ιστορικών Ελληνικών ονομάτων. Οι παππούδες καί γιαγιάδες ας θυσιάσουν τήν μικροεγωϊστική χαρά τής συνέχειας τού ονόματός τους, στήν υπερηφάνεια τού όχι μόνο νά είναι, αλλά καί νά φαίνονται τά εγγόνια τους, Έλληνες. Όσα πιό πολλά Ελληνικά ονόματα, τόσο αποστομώνονται οι καλοθελητές που βλέπουν μειονότητες ή Εθνικές ασυνέχειες. Αλλά τόσο γεμίζει κι η ατμόσφαιρα κι η ζωή μας μέ τήν μουσική, νοητική καί εννοιολογική χροιά τών Ελληνικών ονομάτων. Κι ας μήν ξεχνούμε ότι κατά τόν Αντισθένη: "αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις", καί κατά τόν Πλάτωνα (Κρατύλος): "ονόματος ορθότητα εκάστω τών όντων πεφυκυία".

Επαμεινώνδας Παντελεμίδης