Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΑΝΘΕΣΦΟΡΙΑ - ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ - ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ


του ιστορικού ερευνητού Σπυρίδωνος Σταυρόπουλου
Προέδρου παραρτήματος ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ Αθηνών

Τα Διονύσια, τα οποία άρχιζαν 19-22 Δεκεμβρίου ως εορτή των αγρών, του οίνου, του θεάτρου και της χαράς, στην τρίτη τους φάση ονομάζονταν Ανθεστήρια και τελούντο τον μήνα Ανθεστηριώνα (Φεβρουάριο-Μάρτιο) όπου δοκιμαζόταν νέος οίνος και γινόντουσαν προς τούτο τελετές με προσφορά ανθέων ή ψημένων χόρτων προς τον Διόνυσο. Η τετάρτη φάση, τα μεγάλα Διονύσια, εορτάζονταν τον μήνα Ελαφηβολιώνα (28 Μαρτίου- 2 Απριλίου), όπου ελάμβαναν χωράν κυρίως αγώνες τραγωδιών, λυρικοί αγώνες με παρουσία ποιητών, χορευτών, υποκριτών (ηθοποιών) και χορηγών. Εξαιρέσει των σκωπτικών βωμολοχιών των «εξ αμάξης», επικρατούσε πλήρης θρησκευτική σεμνότητα. Οι εορτές αυτές εορτάζονταν κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε Ιωνικές πόλεις, στην Κέρκυρα και στις Κυκλάδες.
Τα Ανθεσφόρια, εορτή της φύσεως και των ανθέων, εορτάζονταν στην Σικελία την άνοιξη προς τιμήν της Περσεφόνης. Συνηθίζονταν η έξοδος στους αγρούς και το στόλισμα της κεφαλής των κοριτσιών (κόραι) με άνθη, οι οποίες εκαλούντο ανθεσφόραι. Αγάλματα ανθεσφόρων παρθένων υπήρχαν στην Μεγαλόπολη και στο Άργος, όπου και ναός της Άνθειας "Ήρας ("Ήρας των ανθέων). Συνήθιζαν επίσης να πλέκουν στέφανα από άνθη και να στολίζουν με αυτά τον περιβάλλοντα χώρο.
Οι Ρωμαίοι, την ίδια εποχή με τους "Έλληνες γιόρταζαν τα Liberalia, εορτή των δασών προς τιμήν του θεού Liber (Διόνυσος). Βακχική ακόλαστος εορτή, η οποία προσπάθησε αργότερα να «περάσει» από την Νότιον Ιταλία, εδιώχθη απηνώς υπό της Συγκλήτου, απαγορεύτηκε δια νόμων και τιμωρηθέντων δια θανάτου πλέον των 10.000 ατόμων.
Απότοκος και ανάμνηση των ανωτέρω εορτών παραμένει σήμερον η λαϊκή μας Πρωτομαγιά, ως εορτή χαράς, λουλουδιών, εορτή αναγεννήσεως της φύσεως από τον «θάνατο» του χειμώνα, εορτή χρωμάτων και ζωής. Από εμάς τους Έλληνες διαδόθηκε το ωραίο αυτό έθιμο στα άλλα βάρβαρα έθνη του κόσμου.
Την Πρωτομαγιά του 1886, σε διαδήλωση εργατών στο Σικάγο έχασαν την ζωή τους δύο άνθρωποι. Ο Εβραϊσμός δεν έχασε την μοναδική ευκαιρία. Στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό συνέδριο στο Παρίσι (Β' Διεθνής) οι απανταχού της γης εβραιοκομμουνιστές έλαβαν την απόφαση, η 1η Μαΐου να θεωρείται ως ήμερα ισχυροποιήσεως των δεσμών ανάμεσα στους εργάτες όλου του κόσμου. Μοναδικοί στο να εκμεταλλεύονται ευκαιρίες, νεκρούς και θύματα οι κομμουνιστές κατάφεραν το 1947 να καθιερωθεί επισήμως η 1η Μαΐου ως διεθνής εργατική εορτή. Έτσι κατάφερε ο σιωνισμός να λερώσει την ημέρα αυτή της χαράς και της ζωής που οι Έλληνες χάρισαν στον κόσμο με την απάνθρωπη και ανθελληνική ιδεολογία του κομμουνισμού.
Για τους εργάτες και εργαζόμενους δεν χρειάζονται Πρωτομαγιές των κούφιων λόγων και των ψευδών υποσχέσεων. Χρειάζονται όλες οι υπόλοιπες ήμερες του χρόνου των έργων, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της στοργής και της φροντίδας. Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειάζεται κράτος όχι υπηρέτης των κεφαλαιοκρατών και των διεθνών μονοπωλίων αλλά κράτος υπηρέτης του λαού. Σήμερα βέβαια τίθεται και το ερώτημα τίνος λαού? Και για ποιους εργάτες αναφερόμαστε? Δυστυχώς η πατρίδα μας έχει γεμίσει από αλλόφυλους και οι έλληνες εργαζόμενοι πέρα από την εκμετάλλευση των εργοδοτών, τις χαμηλές αμοιβές, την απουσία μέτρων ασφαλείας, την μαύρη εργασία έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας όλων αυτών των παρανόμως εισελθόντων στην πατρίδα μας.