Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Έρευνα: φτωχό το γλωσσικό απόθεμα των μαθητών

του Απόστολου Λακασά

Η παπαγαλία στο σχολείο καλά κραττεί. Τα ελληνόπουλα δεν μπορούν να λύσουν μία άσκηση που παρόμοια δεν έχουν διδαχθεί, και -στην καλύτερη των περιπτώσεων- χρησιμοποιούν το πολύ 900 λέξεις και αυτές μονοσήμαντα, στερούμενα της χαράς να κατανοήσουν και να γευτούν τον πλούτο και τη γοητεία της ελληνικής γλώσσας. Δεν μπορούν, για παράδειγμα, να δώσουν στην απλή λέξη "λόγος" τη διττή της σημασία ως "ομιλία" και ως "αιτία". Η μονοκρατορία της αποστήθισης που προκαλεί κατά συνέπεια η παθογένεια του εκπαιδευτικού συστήματος αναδεικνύονται με τον πιο δραματικό τρόπο από έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 4.127 μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου από το Παιδαγωγικό Τμήμα Αθηνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπό την εποπτεία της καθηγήτριας του τμήματος κ. Μαρίας Τζάνη. Τα αποτελέσματα είναι θλιβερά. Στα τεστ γλώσσας και μαθηματικής σκέψης, στα οποία υπεβλήθησαν οι μαθητές όλοι οι μέσοι όροι -πλην μόνο μίας περίπτωσης- είναι κάτω από τη βάση. Μόνο τα κορίτσια της έκτης δημοτικού κατάφεραν να συγκεντρώσουν μέσο όρο λίγο μεγαλύτερο από το 10 (συγκεκριμένα 11,08).

Η τραγική ένδεια των σημερινών παιδιών στην ελληνική γλώσσα καταδεικνύεται με τα πιο μελανά χρώματα στη βαθμολογία των μαθητών της τρίτης λυκείου· των παιδιών, δηλαδή, που βρίσκονται ένα βήμα πριν από την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Στα τεστ γλωσσικής ικανότητας
τα αγόρια συγκέντρωσαν μέσο όρο 5.72 και τα κορίτσια 7.35, ενώ οι αντίστοιχοι μέσοι όροι των μαθητών τρίτης γυμνασίου είναι 9.23 για τα αγόρια και 9.66 για τα κορίτσια. Χειρότερα είναι τα αποτελέσματα στα τεστ που καταγράφουν τη δυνατότητα των παιδιών να εμβαθύνουν στα μαθηματικά. Ολοι οι μέσοι όροι είναι πολύ κάτω από τη βάση των 75 μονάδων με άριστα το 150.
'Οπως, μάλιστα, ανέφερε στην «Κ» η κ. Μαρία Τζάνη η εικόνα χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο σε σύγκριση και με τα αποτελέσματα ανάλογης έρευνας που είχε πραγματοποιηθεί στις αρχές της δεκαετίας του '90. «Το εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί σε απαιδευσιά. Κύριος λόγος των αποτελεσμάτων αυτών είναι η ακολουθούμενη διδακτική μεθοδολογία μέσα στην τάξη και είναι γεγονός ότι ο εκπαιδευτικός φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης. Το γλωσσικό απόθεμα των παιδιών είναι ιδιαίτερα μικρό με τραγικά αποτελέσματα για την πρόοδο της κοινωνίας. Η γλωσσική συρρίκνωση σημαίνει ψυχοδιανοητική συρρίκνωση», επισήμανε η κ. Τζάνη.

Επιτακτικά τίθεται το θέμα της αλλαγής των παιδαγωγικών μεθόδων που εφαρμόζονται στην τάξη. «Η πρόσληψη της γνώσης οφείλει να είναι πιο εύπεπτη και η μάθηση θα πρέπει να γίνει βιωματική. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά αποκτούν την ικανότητα να εμβαθύνουν, χρησιμοποιώντας κριτικά αυτά που μαθαίνουν στο σχολείο», πρόσθεσε η κ. Τζάνη, τονίζοντας ότι τα αποτελέσματα της έρευνας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τους φορείς που έχουν επωμισθεί τη χάραξη της εκπαιδευτικής στρατηγικής και εκείνους που έχουν αναλάβει την υλοποίησή της...

Από την εφημερίδα "Καθημερινή"

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και η έκταση της Γενοκτονίας 1910-1922

Τὸ σπίτι ποὺ μεγάλωσα, κι ἂς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι,
στοιχειό ᾿ναι, καὶ μὲ προσκαλεῖ, ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.
Τὸ σπίτι, ἂς τοῦ νοθέψανε τὸ σχῆμα καὶ τὸ χρῶμα·
καὶ ἀνόθευτο, καὶ ἀχάλαστο, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα!

(Κωστῆς Παλαμᾶς)


Ως και οι πέτρες της Ιωνίας γης αντηχούν την πανάρχαια ελληνικότητα και κλαίνε γοερά για την μεγάλη γενοκτονία...

Παραθέτω ακολούθως στοιχεία για την πληθυσμιακή εξάπλωση του Γένους των Ελλήνων (από τον Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη, που λέγει και η λαϊκή μούσα), προ της Καταστροφής, καθώς και για το μέγεθος της γενοκτονίας που έλαβε χώρα, κατά το προμελετημένο σχέδιο των Νεοτούρκων, κατά τα έτη 1910-1922.

«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτική Αθηνών, 1977· τ. ΙΔ' (1881-1913), «Η ζωή και η δράση των υπόδουλων Ελλήνων - Μικρά Ασία»

Σελ. 370:

[...] Δίνοντας κάπως πιο συγκεκριμένη μορφή σ' αυτή τη γενική παρατήρηση ο Κ. Dieterich, μιλώντας το 1915 και αυτός για τη διείσδυση του ελληνικού στοιχείου στις κοιλάδες της δυτικής Μικράς Ασίας, σημειώνει πως οι πόλεις με το πολυπληθέστερο ελληνικό στοιχείο τόσο στο βιλαέτι του Αϊδινίου, όσο και του Χουδαβεντικιάρ ήταν αυτές που βρίσκονταν πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές. Η Μαγνησία π.χ. είχε 11.000 Έλληνες σε συνολικό πληθυσμό 35.000. Στον Κασσαμπά η αναλογία ήταν 6.000 προς 23.000, στο Αλασεχίρ (Φιλαδέλφεια) 4.500 προς 22.000 και στο Αϊδίνι 8.500 προς 35.000.

Όλη αυτή η οικονομική ζώνη είχε ως επίκεντρο τη Σμύρνη, μια πόλη όπου το ελληνικό στοιχείο είχε αυξηθεί σημαντικά από τις αρχές του 19ου αι. Το 1803 η Σμύρνη αριθμούσε 100.000 κατοίκους από τους οποίους το ένα τρίτο ήταν Έλληνες. Το 1850 από τους 125.000 κατοίκους Έλληνες ήταν οι 60.000. Το 1910 η αναλογία ήταν 225.000 προς 100.000. Αντίθετα, ο τουρκικός πληθυσμός έπεσε μέσα στα εκατό αυτά χρόνια από 75.000 σε 60.000 ή 50.000. Για ολόκληρο το σαντζάκι της Σμύρνης η στατιστική του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του 1912 δίνει τους ακόλουθους αριθμούς: Τούρκοι 219.494, Έλληνες 449.044, Αρμένιοι 11.395, Βούλγαροι 415, Εβραίοι 18.130, ξένοι υπήκοοι 55.568· σύνολο 754.046. [...]

Σελ. 372:

Η συνολική αριθμητική δύναμη του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας δεν μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια, διότι δεν υπάρχουν αξιόπιστες στατιστικές. Ωστόσο η επίσημη οθωμανική στατιστική του 1910 και η στατιστική του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του 1912 δεν παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές και επιτρέπουν να σχηματίσουμε κάποια εικόνα :


ΣΥΝΟΛΟ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (δεν περιλαμβάνεται η Κων/πολη)
Επίσημη οθωμανική στατιστική 1910
Στατιστική πατριαρχείου Κων/πόλεως 1912
Τούρκοι [σ.σ. ορθότερα, μουσουλμάνοι]
8.192.589 75,7% 7.048.662 72,7%
Έλληνες 1.777.146 16,4% 1.782.582 18,4%
Αρμένιοι 594.539 5,5% 608.707 6,3%
Εβραίοι 39.370 0,4% 37.523 0,4%
Λοιποί 219.451 2,0% 218.102 2,2%
Σύνολο 10.823.095 100,0% 9.695.576 100,0%
[Σ.σ. Και με αυτά τα πληθυσμιακά δεδομένα (κατά τις μετριοπαθέστερες εκτιμήσεις, η Ελλάς διεκδικούσε μόνον το 5% του μικρασιατικού εδάφους (περιοχή Σμύρνης)! (Οι Τουρκοκύπριοι, με το 18% του πληθυσμού στην Κύπρο, επήραν το 40% του εδάφους.) Και τολμούν σήμερα μερικοί αλήτες μισέλληνες ψευδολόγοι (Νακρατζάς, Τριαρίδης, Γαβριηλίδης κ.ά. προδότες) να ομιλούν θρασύτατα για αδικία εις βάρος των τούρκων! Έσσεται ήμαρ, άθλιοι!]


«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτική Αθηνών, 1977· τ. ΙΕ' (1913-1941), «Η καταστροφή της Σμύρνης και το ξερίζωμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού - Η έκταση της καταστροφής»

Σελ. 246-247:

Ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων της Μικράς Ασίας δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς. Στα 1912, σύμφωνα με τη στατιστική του πατριαρχείου, υπήρχαν στη Μικρά Ασία 1.782.582 Έλληνες.

Στην περίοδο των διώξεων, ιδίως κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, μετατοπίστηκαν ελληνικοί πληθυσμοί προς το εσωτερικό. Ο Γ. Σκαλιέρης (1922) γράφει ότι ο αριθμός των Ελλήνων της Μ. Ασίας ανερχόταν σε 2.568.351. Ό Macartney ανεβάζει το ελληνικό στοιχείο σε 2.000.000 περίπου άτομα· ο Puaux αναφέρει 1.715.000, ενώ ο sir E. Pears τους υπολογίζει γύρω στις 1.600.000 ψυχές·τέλος, ο R. Blanchard θεωρεί ότι περίπου 1.500.000 Έλληνες υπήρχαν στη δυτική Μικρά Ασία, δηλαδή από την περιοχή της Προύσας ως την περιοχή απέναντι από τη Ρόδο.

Η περιοχή της Σμύρνης ξεχώριζε ως προς την αριθμητική υπεροχή του ελληνικού στοιχείου. Εκεί, όπως αναφέρει ο Δ. Πεντζόπουλος στο βιβλίο του «The Balkan exchange of Minorities and the Impact upon Greece», υπήρχαν περίπου 550.000 Έλληνες και 299.000 Τούρκοι, χωρίς να υπολογισθούν και 92.000 ακόμη κάτοικοι άλλων μειονοτήτων. Άλλη πληροφορία του J. Ancel στο βιβλίο του «Peuples et Nations des Balkans» (Paris 1926) αναφέρει ότι οι Έλληνες στην περιφέρεια της Σμύρνης ήταν ακόμα περισσότεροι, δηλαδή παραπάνω από 600.000. Έτσι, το ελληνικό στοιχείο στη Σμύρνη αποτελούσε το 60 % του συνολικού πληθυσμού. Μέσα στην ίδια την πόλη της Σμύρνης οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Έλληνες ξεπερνούσαν τις 160.000 ή ακόμη και τις 200.000. Κατά τον Ι. Καψή υπήρχαν 165.000 Έλληνες και 80.000 Τούρκοι. Ο συνολικός πάντως πληθυσμός της πόλεως ξεπερνούσε τις 300.000. Ο Λ. Οικονόμος, υπολογίζει σε 400.000 τους κατοίκους της πόλεως. Η δυτική Μικρά Ασία μόνο, δηλαδή τα βιλαέτια Αϊδινίου, Προύσας και το σαντζάκι Βίγας είχαν ελληνικό πληθυσμό γύρω στο 1.000.000.

Στα βιλαέτια Αδάνων και Άγκυρας, όπου δεν είχε φτάσει ο ελληνικός στρατός, υπήρχαν λιγότεροι από 150.000 Έλληνες, σύμφωνα με τη στατιστική του πατριαρχείου στα 1912. [Σ.σ. Ακόμη και στην Άγκυρα, Έλληνες!]

Σε πόσες χιλιάδες ανέρχονται τα θύματα της μικρασιατικής καταστροφής δεν είναι δυνατό να υπολογιστεί με ακρίβεια. Κατά τον Πεντζόπουλο μόνο στη Σμύρνη έχασαν τη ζωή τους τις μέρες της πυρκαγιάς γύρω στα 12.000 άτομα, ενώ οι υλικές ζημιές ξεπερνούσαν τα 200.000.000 δολλάρια (ή πάνω από 40.000.000 λίρες Αγγλίας). Οι υλικές όμως ζημιές είχαν δευτερεύουσα σημασία σε σύγκριση με τις ανθρώπινες απώλειες. Ο Ι. Καψής ανεβάζει υπερβολικά τον αριθμό σε 1.000.000 θύματα. Ο Κ. Μισαηλίδης τα υπολογίζει σε 400.000, ενώ ο Σπ. Μαρκεζίνης σε 300.000. Ο Α. Α. Πάλλης γράφει ότι: «για τον αριθμό των ατόμων που χάθηκαν στα ενδότερα της Μικράς Ασίας και του Πόντου κατά την τραγική αυτή περίοδο δεν υπάρχουν, φυσικά, ακριβείς στατιστικές, αλλ' ο αριθμός μπορεί να υπολογιστεί σε τουλάχιστο 640.000». Ο Κ. Τριανταφύλλου αναφέρει ότι στην Κιλικία, την Καππαδοκία και τον Πόντο τα θύματα του 1922 ανέρχονταν σε 100.000, αριθμό βέβαια κατά προσέγγιση, και όχι εξακριβωμένο. Από τις τρεις αυτές περιοχές κυρίως ο Πόντος είχε υποφέρει.

Ως τις 29 Αυγούστου 1922 είχαν συγκεντρωθεί, όπως αναφέρει ο Λ. Οικονόμος, στα λιμάνια της δυτικής Μικράς Ασίας, στη Σμύρνη, στις Κυδωνιές, στα Μουδανιά, στο Γκεμλίκ, στο Δικελί, περίπου 500.000 πρόσφυγες. Σε 100.000 θεωρείται ότι ανερχόταν ο αριθμός των Ελλήνων προσφύγων στα Μουδανιά και το Γκεμλίκ. Ήδη είχαν εκπατρισθεί από τη Νικομήδεια μετά την αποχώρηση του αγγλικού και ελληνικού στρατού περίπου 35.000 Έλληνες, όπως γράφει ο Τριανταφύλλου, και άλλοι τόσοι σχεδόν από την Κιλικία μετά την αποχώρηση των Γάλλων. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι περισσότεροι από 1.000.000 διώχτηκαν προς τις ακτές.

Το Σεπτέμβριο του 1922 πολλά πλοία μετέφεραν πρόσφυγες, κυρίως γυναικόπαιδα, στον Πειραιά, στα νησιά και αλλού, ιδίως μετά τη διαταγή του Νουρεντίν. Ο Α. Οικονόμος γράφει ότι στις 6 Σεπτεμβρίου ήδη 20.000 πρόσφυγες μεταφέρθηκαν από τη Σμύρνη στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα, ενώ περίμεναν άλλες 100.000. Ήδη ως τις 11 Σεπτεμβρίου 100.000 χριστιανοί πρόσφυγες είχαν βρει καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά και στα νησιά. Ο Χρ. Σολομωνίδης αναφέρει ότι, σύμφωνα με τον ανταποκριτή της «Tribune» του Σικάγου, τα γυναικόπαιδα και οι γέροι πού κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Σμύρνη και σώθηκαν ανήλθαν σε περισσότερες από 250.000. Ο Λ. Οικονόμος αναφέρει ότι ως το τέλος Σεπτεμβρίου είχαν μεταφερθεί στα νησιά, στη Θράκη και γενικά στην ηπειρωτική Ελλάδα 750.000 πρόσφυγες, αριθμό που αναφέρει και ο Πεντζόπουλος. Ειδικότερα, στη Θεσσαλονίκη είχαν μεταφερθεί περισσότεροι από 100.000, στη Θράκη και τα νησιά περίπου 120.000, στη Μυτιλήνη 130.000, στη Χίο 60.000, στη Σάμο 15.000, στον Πειραιά 50.000, στην Κρήτη 27.500. Στις 10 Οκτωβρίου, περίπου 20.000 ορφανά Ελλήνων και Αρμενίων παρέμεναν ακόμα στην Τουρκία, περιμένοντας τη μεταφορά τους στην Ελλάδα. Μετά τη συμφωνία για την ανταλλαγή των πληθυσμών, καθώς γράφει ο Μ. Ροδάς, «ο αριθμός των ανταλλαξίμων κατά μέσον όρον ανήλθεν σε 180.000 άτομα».

Συνήθως ο συνολικός αριθμός των προσφύγων στρογγυλοποιείται σε 1.500.000, αριθμός που αντιπροσώπευε «το 1/4 του ολικού πληθυσμού της Ελλάδος», κατά τον Πεντζόπουλο. Αυτό τον αριθμό αναφέρει και ο Τριανταφύλλου. Σύμφωνα με το Μ. Ροδά «μέχρι σήμερον ακριβής στατιστική των προσφύγων δεν εγένετο, αλλά κατά τους ασφαλεστέρους υπολογισμούς, ο αριθμός των ανήλθεν εις 350.000 οικογενείας, ήτοι 1.400.850 άτομα».

Ο Μιχ. Γ. Θεοτοκάς, νομικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης, στη μελέτη του «Περί Ανταλλαγής Πληθυσμών», αντλώντας τους αριθμούς από τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της η ελληνική αντιπροσωπία στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης και από τα στοιχεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αναφέρει συγκεκριμένα ότι το 1914 ο πληθυσμός των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ήταν 1.700.000 περίπου και της Κωνσταντινουπόλεως και της περιοχής της 400.000. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου, με τους εκτοπισμούς και τα διαβόητα «αμελέ ταμπουρού», εξοντώθηκαν 300.000 Έλληνες Μικρασιάτες. Συνεπώς στο τέλος του πολέμου στα 1920, το ελληνικό στοιχείο της οθωμανικής αυτοκρατορίας έφτανε το 1.800.000. Οι Κεμαλικοί εξολόθρευσαν γύρω στις 100.000. Στο 1921 διώχτηκαν από την Κιλικία και τη Νικομήδεια στην Ελλάδα περίπου 70.000 και από τον Αύγουστο ως τον Οκτώβριο του 1922 από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη περίπου 900.000. Με αυτά τα δεδομένα, όταν άρχισε ή Συνδιάσκεψη της Λωζάννης την 1η Νοεμβρίου 1922 έμεναν ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και στα περίχωρά της περίπου 300.000 Έλληνες και στη Μικρά Ασία άλλες 400.000.


Χρῆστος Ἀ. Σαρτζετάκης, «Τὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ»

[...] Ὁ Ἑλληνισμὸς μέχρις ἀκόμη καὶ τῶν πρώτων δεκαετιῶν τοῦ αἰῶνος, ποὺ μόλις συνεπληρώθη, ἀπετέλει τὴν ἀπὸ κάθε ἄποψι, κυρίως πνευματικὴ καὶ πολιτιστική, σὲ ἱκανὸ δὲ βαθμὸ καὶ πληθυσμιακή, κυριαρχοῦσα δύναμι εἰς τὴν γεωγραφική μας περιοχή: καὶ εἰς τὰ Βαλκάνια, νοτίως νοητῆς γραμμῆς διηκούσης διὰ τῆς ὁροσειρᾶς τοῦ Αἵμου, καὶ εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, κυρίως τὰ δυτικὰ παράλιά της, μὲ ἀνθοῦσαν τὴν παρουσίαν του καὶ νοτιώτερον, ἰδίως μάλιστα εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὥστε ὄχι ἀδικαιολογήτως νὰ γίνεται λόγος περὶ τῆς «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς».

Καὶ διὰ μὲν τὴν ἀλησμόνητη Μικρὰ Ἀσία, ὅπου ἐπὶ χιλιετηρίδες ἄνθισεν ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἐξεπήγασεν ὁ ἐκπληκτικὸς φιλοσοφικός του λόγος, ἀρκεῖ ἡ ἀναφορὰ τῶν παρατιθεμένων στοιχείων εἰς τὸ ἐξαίρετον βιβλίον τοῦ Γεωργίου Κλεάνθους Σκαλιέρη, «Λαοὶ καὶ φυλαὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας», ἐκδοθὲν τὸ 1922 (ἐλάχιστον χρόνον πρὸ τῆς καταστροφῆς), τὸ ὁποῖον ἐπανεκυκλοφόρησε καὶ τὸ 1990 εἰς φωτοτυπικὴν ἐπανέκδοσιν ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ρῆσος». Τὸ βιβλίον αὐτό, μὲ λεπτομερεῖς πίνακες καὶ χάρτες, συνετέθη ἀντικειμενικώτατα, κατ’ αὐστηρῶς ἐπιστημονικὴν μέθοδον καὶ μὲ ἐπίκλησιν στοιχείων ἀντληθέντων καὶ ἀπὸ ἐπίσημες τουρκικὲς ἐκθέσεις καὶ στατιστικές, ὡς καὶ ἐκπαιδευτικὲς στατιστικὲς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἀπὸ τὴν ἐν τέλει τοῦ βιβλίου (σελ. 433 ἑπ.) «Ἀνακεφαλαίωσιν κατὰ φυλὰς καὶ κατ’ ἐθνότητας» προκύπτει, ὅτι, πρὸ τῆς καταστροφῆς, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀνήρχοντο σὲ 2.660.316, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι καὶ Ὀθωμανοὶ ἦσαν πολὺ ὀλιγώτεροι, μόλις 1.802.697. Ὁ δὲ λοιπὸς πληθυσμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατενέμετο μεταξὺ «Μουσουλμάνων καὶ Μουσουλμανοφανῶν μὴ Τούρκων» [ ἐξ αὐτῶν «Ἕλληνες καὶ Φρυγοπελασγοὶ» 4.382.374, καὶ «Ἄριοι Σλάβοι» 64.462 ], «Χριστιανῶν ἀκαθορίστων ἐθνικῶς» (10.019), «Ἀρμενίων» (637.268), «Ἀθιγγάνων καὶ Ἀτσιγκάνων» (78.221), «Ἰουδαίων» (56.970), «Σύρων» (67.744), καὶ λοιπῶν «ξένων» [ἐξ αὐτῶν «Χριστιανοὶ» 30.397, «Μουσουλμᾶνοι» 78.518 ]. Ὥστε οἱ ἐπικυρίαρχοι Τοῦρκοι ἀπετέλουν μειονοψηφίαν εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, οἱ δὲ εἰς αὐτὴν Ἕλληνες, καὶ μὴ συνυπολογιζομένων τῶν ἐκμουσουλμανισθέντων, ἦσαν πολυαριθμότεροι, ἄνω τῶν δύο ἑκατομμυρίων ἑξακοσίων χιλιάδων. Ἀπὸ αὐτοὺς κατέφυγον εἰς τὴν Ἑλλάδα περὶ τὸ ἕνα ἑκατομμύριον μὲ τὴν, κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης (1923), ἀνταλλαγὴν τῶν πληθυσμῶν. Ἑπομένως, ἀπέμειναν τότε εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν ἄνω τοῦ ἑνάμισυ ἑκατομμυρίου Ἑλλήνων Χριστιανῶν, ἀφοῦ δὲν συνυπολογίζονται οἱ ἔχοντες προηγουμένως ἐξισλαμισθῆ. Ἔτσι καὶ ἐξηγεῖται ἀνακοίνωσις εἰς πρόσφατον, τὸ 1998, συνέδριον τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν πολυετεῖς ἔρευναι καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεικνύουν, ὅτι τὰ 30 % τῶν σημερινῶν Τούρκων εἶναι ἑλληνογενεῖς. [...]


Λεπτομερή ιστορικά στοιχεία για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού:

Ιάκωβος Ακτσόγλου, «Η εξόντωση του μισητού λιονταριού: Ο Ελληνισμός της καθ' ημάς Ανατολής και οι επάλληλοι κύκλοι του αφανισμού του», εκδ. Τσουκάτου, 2005.

Κωνσταντίνος Φωτιάδης, «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (τόμοι 14), 1999.

Ν. Μουτσόπουλος, Αρ. Κεσόπουλος, Κ. Βακαλόπουλος, «Αλησμόνητες πατρίδες: Η φωτοδότρα Μικρασία», εκδ. Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, 2006

Ν. Μουτσόπουλος, Αρ. Κεσόπουλος, Κ. Βακαλόπουλος, «Η γενοκτονία και η προσφυγιά του ελληνισμού», εκδ. Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, 2006

Ν. Μουτσόπουλος, Αρ. Κεσόπουλος, Κ. Βακαλόπουλος, «Πώς φθάσαμε στις αλησμόνητες πατρίδες», εκδ. Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, 2006

Ν. Μουτσόπουλος, Αρ. Κεσόπουλος, Κ. Βακαλόπουλος, «Όχι άλλες αλησμόνητες πατρίδες», εκδ. Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, 2006

Χρήστος Νεράντζης, «Το έπος της Μικράς Ασίας 1919-1922», εκδ. Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, 2004

http://tourkofagos.blogspot.com/2007/04/1910-1922.html

ΤΟΥΡΚΟΙ:ΟΙ ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΙ

Τον Ιουλιο του 1908, με την επικρατηση των Νεοτουρκων, γεννιεται ουσιαστικα το σημερινο κρατος της Τουρκιας (ο Κεμαλ συνεχισε την ιδια πολιτικη (ιδίας προελεύσεως άλλωστε ο ίδιος με τους νεότουρκους)), δηλαδη το αποκρουστικο προιον της διαρκους ασκησεως φασιστικης-ρατσιστικης στρατιωτικης βιας επανω στα καταδυναστευομενα Μικρασιατικα εθνη. Απο τοτε χαρασσεται η τουρκικη πολιτικη και εφαρμοζεται με αξιοθαυμαστη συνεπεια και επιμονη εως σημερα. (Αρμενια 1915, Ποντος 1916, Ιωνια 1922, Κωνσταντινουπολη 1955, Κυπρος 1974, Κουρδισταν σημερα, ειναι απλα μερικοι σταθμοι της ιδιας συνεχους και σταθερης πολιτικης.)

Η τραγικη ειρωνια ειναι οτι η επικρατηση των Νεοτουρκων χαιρετιστηκε με ενθουσιασμο απο την Ελλαδα και τους υπολοιπους Βαλκανιους (αλλα και απο τους χριστιανικους πληθυσμους της Οθωμ. Αυτοκρατοριας), με την ελπιδα της καθιερωσεως πληρους ισοτητας μεταξυ των εθνων της Οθωμανικης Αυτοκρατοριας. Πολυ γρηγορα οι ελπιδες διαψευστηκαν, καθως διαπιστωθηκε οτι στο κινημα των Νεοτουρκων την εξουσια ειχε εξ αρχης (και συντομα την επεβαλε πληρως) η πλεον βαρβαρη ναζιστική μεριδα.

Στις 4 Σεπτ. 1908, ο Ναζημ μπεης, εξεχον στελεχος του κυριαρχου κομιτατου "Ενωση και Προοδος" δινει συνεντευξη στον Μιχ. Αργυροπουλο. (Δημοσιευτηκε στον τυπο της εποχης, επισης στο βιβλιο του Μιχ. Ροδά "Πώς η Γερμανια κατεστρεψε τον Ελληνισμο της Τουρκιας" (1916). (Πραγματι, ο ρολος της Γερμανιας ειναι βασικος.)) [Πολύ πριν την Μικρασιατική Εκστρατεία, επομένως, πολύ πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (τότε η συστηματική γενοκτονία πήρε τεράστιες διαστάσεις υπό την καθοδήγηση του Γερμανού στρατηγού Λήμαν Φον Σάντερς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αδόλφος Χίτλερ εδήλωσε "ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμενίους; Το ναζιστικό γερμανικό 3ο Ράιχ είχε δάσκαλο τον τουρκικό κεμαλισμό, αλλά και ο τελευταίος έθεσε σε εφαρμογή τα γενοκτονικά σχέδιά του με την βοήθεια γερμανικών εγκεφάλων), πριν ακόμη τους Βαλκανικούς Πολέμους, η γενοκτονία του Ελληνισμού είχε αποφασισθεί και σχεδιασθεί στο υψηλότερο επίπεδο: την ηγεσία του νεοτουρκικού κομιτάτου "Ένωση και Πρόοδος".]

Ναζημ μπεης:

"...εκει βαθμιαιως θα επελθη η εθνικη ισοπεδωσις περι ης κηδομεθα ιδιασμενως. Διοτι δεν επιθυμω να σας κρυψω ευθυς εξ αρχης την ακλονητον γνωμην του Κομιτατου. Εννοουμεν, και το εννοουμεν αντι πασης θυσιας, να αφομοιωσωμεν υπο μιαν εθνικην οθωμανικην ιδεαν τα εν τω τοπω ημων στοιχεια... Βεβαιοτατα η γλωσσα δεν δυναται να εινε παρα η επισημος Οθωμανικη... Το νεον Κρατος εννοει να ζηση ως τοιουτον. Ομοειδες και ομογλωσσον και συμπαγιωμενον... Δεον να σημειωθη καλως οτι ουδεποτε ωνειρευθημεν να ιδωμεν, ουτε θα ιδωμεν, την Τουρκιαν μεταβαλλομενην εις Αυστριαν, με τας πολυπλοκους φυλετικας και γλωσσικας της διαιρεσεις. Το νεοτουρκικον πνευμα θα αντιταχθη απο της σημερον κατα πασης τοιαυτης ιδεας. θα καταρριψωμεν απο της βασεως τα ορια του τοιουτου γλωσσικου και ομου φυλετικου χωρισμου και πλειοτερον ακομη, αυτας τας διακρισεις και διαιρεσεις των συνοικιων, των σημειουμενων εις τους χαρτας, και υπο της συνηθειας, ως μουσουλμανικων, ελληνικων, αρμενικων και ιουδαικων, και θα ισοπεδωσωμεν εθνικως τους παντας και τα παντα, δια το καλον της μιας κοινης Πατριδος. ...Σημερον υπολογιζεσθε εν Ανατολη 3 εκατομμυρια περιπου ψυχων. Ηδη ευρισκεσθε εν μειονοψηφια τοιαυτη ομως, ωστε ενασμενιζετε κινουμενοι και απαιτουντες. Αυριον η εθνικη αυτη μειοψηφια σας θα ελαττωθη... Παρακολουθησατε το θεαμα και σας αφηνω να μαντευσητε τοτε την μοιραν των σημερινων σωβινιστων!"

Το προγραμμα της γενοκτονιας εγκρινεται και επισημως σε μυστικο συνεδριο του κομιτατου "Ενωση και Προοδος", τον Αυγουστο του 1910 στην Θεσσαλονικη, οπου δια χειλεων του αρχισφαγεως Ταλαατ πασα, λεγονται τα ακολουθα (βλ. "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", Εκδοτική Αθηνών):

"Γνωριζετε οτι το συνταγμα διακηρυσσει την ισοτητα μεταξυ μουσουλμανων και γκιαουρηδων, αλλα αντιλαμβανεσθε και αισθανεσθε ολοι οτι αυτο ειναι αδυνατον. Ο ιερος νομος, ολο το παρελθον μας και τα αισθηματα εκατονταδων χιλιαδων μουσουλμανων, αλλα και των ιδιων των γκιαουρηδων, που πεισματικα αντιδρουν σε καθε προσπαθεια μας να τους εξοθωμανισουμε, αποτελουν αδιαπεραστο εμποδιο για την επιβολη πραγματικης ισοτητας. Προσπαθησαμε, αλλα χωρις επιτυχια, να μεταβαλλουμε τον γκιαουρη σε νομιμοφρονα Οθωμανο, και ολες οι σχετικες προσπαθειες δεν μπορουν παρα να αποτυχουν, εφοσον τα μικρα ανεξαρτητα κρατη της Βαλκανικης εξακολουθουν να ειναι σε θεση να διαδιδουν διασπαστικες ιδεες μεταξυ των κατοικων της Μακεδονιας. Επομενως δεν ειναι δυνατον να τιθεται θεμα ισοτητας ωσοτου επιτυχουμε στις προσπαθειες μας για τον εξοθωμανισμο της αυτοκρατοριας - μια μακρα και επιπονη προσπαθεια, στην οποια τολμω να προβλεψω οτι τελικα θα επιτυχουμε, οταν επιτελους θεσουμε τερμα στις προπαγανδιστικες δραστηριοτητες των βαλκανικων κρατων."

Η εφαρμογη της πολιτικης αυτης αρχισε αμεσως. Απο δε το 1913 τουλαχιστον εχουμε συστηματικες γενοκτονιες ευρειας κλιμακος. Η Ελλαδα αναγκαζεται (και για να διευθετηθει επισης το ζητημα των νησιων του Αιγαιου) να συμφωνησει (1 Ιουλ. 1914) ανταλλαγη πληθυσμων μεταξυ χριστιανων σαντζακιου Σμυρνης και μουσουλμανων Μακεδονιας-Ηπειρου, κατι που ματαιωνεται με την εισοδο της Τουρκιας στον πολεμο (Νοεμ. 1914). Ας δουμε μερικους μετριους υπολογισμους της τουρκικης θηριωδιας.

Συμφωνα με εκθεση Ελληνων βουλευτων του οθωμανικου κοινοβουλιου (τελη 1918), μεχρι το τελος του Α' Παγκ. Πολεμου 250.000 Ελληνες εξοντωθηκαν στα "ταγματα εργασιας" ("αμελε ταμπουρου"). Συνολικα τα θυματα (νεκροι και εκτοπισμενοι) 750.000.

Συμφωνα με αναλυτικους πινακες του Πατριαρχειου, δημοσιευμενους απο τον Rene' Puaux ("La deportation et le repatriement des Grecs en Turquie", Paris 1919), οι αριθμοι των εκτοπισμενων εχουν ως εξης:


1913-14 1914-19 συνολο

Μικρα Ασια 153.890 144.559 298.449
Ποντος - 257.019 257.019 (+80.000 προσφυγες στη Ρωσια)
Αν. θρακη 130.282 88.165 218.447

συνολο 284.172 489.743 773.915


Συμπερασμα:

Μια γλωσσα μονον καταλαβαινει το βρωμερό τουρκικό γενοκτονικό κτήνος:

Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ

(Περικλής Γιαννόπουλος)


[Σημ.: Το κείμενο ήταν φυλαγμένο από ετών σε παλαιά κωδικοποίηση, χωρίς τόνους.]

http://tourkofagos.blogspot.com/2006/05/blog-post_30.html

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

"ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ"

Τὸ κυριότερο ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Μανουὴλ Χαιρέτη εἶναι τὸ βιβλίο του ΕΘΝΟΛΟΓΙΣΜΟΙ Ἤ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΕΘΝΙΣΜΟΥ.Σὲ αὐτό, μετὰ ἀπὸ ἕναν ἁπλὸ πρόλογο 10 σειρῶν, προτάσσει τὸ ΕΘΝΙΚΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ, καὶ ἀκολουθοῦν τὰ κεφάλαια:

ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ (Α-Β)
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ (Γ)
ΖΕΥΣ-ΧΡΙΣΤΟΣ (Δ)
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ (Ε)
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (Ζ)
ΒΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ (Η)
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (Θ)
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ (Ι)
ΦΩΤΟΒΟΛΟΣ ΤΡΙΑΣ (Κ)
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Λ)
καὶ τελειώνει μὲ ἕναν μικρὸ ΕΠΙΛΟΓΟ 21 σειρῶν.

Κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ κεφάλαια αὐτὰ εἶναι καὶ ἕνα σωστὸ δοκίμιο [...]
Τὸ ΕΘΝΙΚΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ (σελ. 7-8) εἶναι ἕνα κείμενο ὁκτὼ παραγράφων, στὸ ὁποῖο μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Χριστιανικοῦ «Πιστεύω» ἔχει διατυπωθεῖ τὸ ἀπαύγασμα τῆς πίστης κάθε γνήσιου Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ, ὅπως τουλάχιστον τὴν ἔβλεπε καὶ τὴν αἰσθάνονταν ὁ Μανουὴλ Χαιρέτης:

«Πιστεύω εἰς μίαν Ἑλλάδα, μεγάλην ἐνιαίαν καὶ ἀδιαίρετον, τρισένδοξον καὶ ἀθάνατον, πατρίδα τοῦ πνεύματος, τοῦ φωτός, τῆς σοφίας, τῆς ἐπιστήμης, παντὸς τοῦ τελείου· δημιουργὸν τῆς καλλιτεχνίας, τοῦ ὡραίου, τοῦ πολιτισμοῦ καὶ πάσης προόδου.

Καὶ εἰς τὸν Ἑλληνισμόν, πνευματικὴν τῆς φυλῆς δύναμιν, γεννηθέντα ἐκ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς φύσεως τῆς Ἑλληνικῆς.

Καὶ εἰς τὸ Ἑλληνικὸν πνεῦμα τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Ἑλληνικοῦ φωτὸς ἐκπορευόμενον, καὶ διὰ τοῦ φωτὸς τοῦ πολιτισμοῦ πληρῶσαν τὴν οἰκουμένην καὶ καταυγάσαν τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ ἀπωτάτου αἰῶνος· τὸ ἐκ τῆς Ἑλληνίδος γῆς παραχθέν, καὶ διδάξαν τὸν πολιτισμὸν ἐν μέσῳ τῆς βαρβαρότητος.

Εἰς τὴν ἀκαταμάχητον τοῦ πνεύματος τούτου δύναμιν, μὴ καταβληθέντος, μηδὲ ταπεινωθέντος, μηδὲ ἐκλιπόντος ποτὲ ἀνὰ τὰς δεινὰς ἐθνικὰς δοκιμασίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἀλλ᾿ ἀεὶ ζῶντος καὶ ἀκτινοβόλου ἀνατείλαντος ἐν μιᾷ τῆς πατρίδος γωνίᾳ, καὶ ἀναλλοιώτου καὶ ἀμειώτου ἀναβλαστήσαντος.

Εἰς τὴν ἐκ νέου ἀναλαμπὴν τοῦ πνεύματος τοῦ πατρῴου, μὲ τὴν αὐτὴν ἔξοχον γονιμότητα ἐν τῇ σοφίᾳ, τῇ ἐπιστήμῃ, τῇ τέχνῃ.

Καὶ εἰς τὴν Ἐθνικὴν μας Θείαν Θρησκείαν, τὴν ἀεὶ διαφυλάξασαν ἀλώβητον τὸν Ἐθνισμὸν καὶ τὴν γλῶσσαν καθ᾿ ὅλας τὰς δεινὰς τῆς φυλῆς καταιγίδας, καὶ ἀρρήκτως συνδεδεμένην μετὰ τῆς ὑπάρξεως καὶ τοῦ μεγαλείου τοῦ Ἔθνους.

Προσδοκῶ τὴν ἀναπόδραστον καὶ νῦν κατίσχυσιν, ὠς πάλαι καὶ τέως, τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐναντίον παντὸς ἐχθροῦ καὶ παντὸς ἐμποδίου, καὶ ἀσφαλῆ τὸν τελικὸν αὐτοῦ θρίαμβον ἀνὰ μέσον τῶν ἐναντίων.

Τὸ παλαιὸν τῆς πατρίδος λαμπρὸν μεγαλεῖον, καὶ τοῦ ἀναστάντος Ἔθνους ἀπροσμάχητον τὴν δόξαν, τὴν ἰσχύν, καὶ τὸ κλέος εἰς πάντας τοὺς αἰώνας· Ἀμήν!»


*

Μέσα σὲ ἐλάχιστες γραμμὲς ἔχουν συμπυκνωθεῖ ἐδῶ ἡ γνῶσις τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας αἰώνων ὁλόκληρων, ἡ Πίστις στὸ Γένος καὶ τὸν προορισμό του, στὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα, τὴν Ἑλληνικὴ Φύση, ἀλλὰ καὶ τὸν προορισμὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Σὲ ὁλόκληρη τὴν νεοελληνικὴ γραμματεία μας δύσκολα θὰ βρεθεῖ ἕνα κείμενο παρόμοιας περιεκτικότητας, μεστὸ τόσων νοημάτων καὶ πλῆρες μηνυμάτων...

Στὸν Μανουὴλ Χαιρέτη χρωστᾶμε τὸν πρῶτο προσδιορισμὸ καὶ τὴν ἀνάλυση τοῦ περιεχομένου τοῦ Ἑλληνισμοῦ: «Φύσις καὶ κλῖμα καὶ Οὐρανὸς Ἑλληνικός· θάλασσα καὶ βουνά, γραμμαὶ καὶ χρώματα Ἑλληνικά· φῶς καὶ σκιὰ καὶ γλῶσσα καὶ θρησκεία Ἑλληνικαί, καὶ Ἥλιος καὶ ἀὴρ Ἑλληνικοί, καὶ πνεῦμα Ἑλληνικόν, ὅλα ταῦτα μαζύ εἶναι ὁ Ἑλληνισμός», τονίζει, θεωρώντας τον σὰν δημιούργημα καὶ ἔκφραση τῆς Ἑλληνικῆς φύσης μέν, μὲ ἀπαραίτητα ὅμως συστατικά του τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν θρησκεία μας... (σ. 9)

---

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο:

Ο Χαιρέτης είναι ο πρώτος ουσιαστικός κήρυκας της σύγχρονης ελληνικής αυτογνωσίας. Γνώστης της Ιστορίας του Έθνους του, μέσα στη διαδρομή της οποίας η οικογένεια και οι πρόγονοί του είχαν δώσει τόσα και τόσα ουσιαστικά "Παρών", τοποθετεί τον Έλληνα κάτω από τα κριτήρια του Εθνισμού και της θρησκευτικότητάς του και τον εξετάζει, τον αναλύει, τον προσδιορίζει. Στόχος του δεν είναι να εμφανιστεί σαν εθνοσωτήρας, δεν επιδιώκει να πολιτευτεί. Ούτε ζητά την αναγνώρισή του σαν συγγραφέα. Το μόνο που ασφαλώς τον ενδιαφέρει είναι να προσφέρει στους συμπατριώτες του μέτρο εθνικής κρίσεως και κατανόησης των διδαγμάτων της ιστορίας...

Μια μεγάλη και περίλαμπρη θέση ανάμεσα στο πλήθος των Νεοελλήνων Φωτιστών ανήκει οπωσδήποτε και στον Μανουήλ Θ. Χαιρέτη. Δεν έχει καμμία σημασία αν προηγήθηκε του Περικλή Γιαννόπουλου, αν αυτός ήταν ο πρώτος, αν είναι δεύτερος ή αν χρονικά είναι και οι δυο τους σύγχρονοι και ταυτόσημοι. Υπήρξαν και οι δύο συνεχιστές της οικογενειακής τους παράδοσης, εκφραστές του πνεύματος του Κήρυκου Χαιρέτη και πρωτοδουλευτές της Νεοελληνικής Ιδέας. Αυτούς ακολούθησαν όλοι οι άλλοι και όλοι μαζί σχημάτισαν την περίλαμπρη ελληνική Πούλια, που έδειξε σε πλήθος Ελλήνων τον δρόμο της εθνικής πορείας, καθ' όλη τη διάρκεια της σκοτεινής νύχτας που ακολούθησε το μαύρο 1897 αλλά και αργότερα...

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Η αποχαύνωση ως παιδαγωγική μέθοδος

Ρωτάς τα παιδιά, τους μαθητές: «τι δώρο θέλεις να σου προσφέρουν οι γονείς, οι συγγενείς, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, στη γιορτή σου ή στα γενέθλιά σου;». (Η ονομαστική εορτή σχεδόν καταργήθηκε. Σχεδόν κανένα παιδί δεν γιορτάζει, δεν κερνάει, δεν προσκαλεί την ημέρα της χριστιανικής γιορτής. Υπάρχουν μόνο τα γενέθλια. Η δυτικόφερτη φραγκοσυνήθεια έχει επικρατήσει πλήρως. Και αυτά ακόμη τα γενέθλια δεν εορτάζονται στο γονικό σπίτι, αλλά σε κάτι φανταχτερές, ιδιωτικές παιδοφυλακές. Το παιδί της πόλης, ως γνωστόν, ευρίσκεται υπό διωγμόν από την ευλογημένη πατρική εστία. Φωνάζουν, λερώνουν, γελούν, κλαίνε, μαλώνουν, πεινούν, πράγματα απαράδεκτα για ένα ψευτοπολιτισμό, που θέλει τα πάντα αποστειρωμένα και αποστεωμένα. Ακόμη και μηνύσεις υποβάλλουν ενοχλημένοι γείτονες και περίοικοι κατά παιδικών φωνών. Ας κάνουν όλοι υπομονή. Οσονούπω θα καθιερωθεί το λεγόμενο ολοήμερο σχολείο, οπότε θα επιστρέφουν εξουθενωμένα, το απόγευμα τα παιδιά στο σπίτι, για να ξαναρχίσει το φροντιστηριακό λαχάνιασμα. Οι γονείς θα περιορίζονται σε μια «καληνύχτα» και ένα «καλημέρα» και μετά θα αναρωτιούνται, εν φόβω και τρόμω, γιατί έμπλεξε αυτό το παιδί. Σημείωση ακροτελεύτιος της παρένθεσης: στα βιβλία γλώσσας – περιοδικά ποικίλης ύλης του Δημοτικού, δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη νύξη για ονομαστική εορτή. Υπάρχουν μόνο γενέθλια). Επανέρχομαι στο προλογικό ερώτημα. Τα παιδιά εν χορώ απαντούν: κινητό τηλέφωνο ή υπολογιστή. Και τα παιχνίδια ακόμη που επιθυμούν «διαπλέκονται» με υπολογιστές. Και πώς αλλιώς; Νυχθημερόν βομβαρδίζονται από ελκυστικότατες συσκευές της επικοινωνίας. Όπου και να στρέψουν το βλέμμα τους, αντικρίζουν το «αντικείμενο του πόθου». Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι και συγγενείς όλοι μ’ ένα κινητό στο χέρι. Επικοινωνώ άρα υπάρχω. Όπως προσφυώς ειπώθηκε για να εξασφαλίσουν την συνοχή τους οι κοινωνίες με μνήμη χρησιμοποιούν την ιστορία και οι κοινωνίες χωρίς μνήμη χρησιμοποιούν την επικοινωνία. Διάβασα πρόσφατα επιστολή μητέρας παιδιού της Α΄ Γυμνασίου. Διαμαρτυρόταν γιατί το παιδί της «εισέρχεται ανεξέλεγκτα όσες ώρες αυτή εργάζεται, σε ιστοσελίδες, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε ασύρματη σύνδεση υπάρχει στην πολυκατοικία». Ο φορητός υπολογιστής, υπενθυμίζω, είναι δώρο του υπουργείου, πρώην εθνικής, Παιδείας στα γυμνασιόπαιδα της πρώτης τάξης. Ως συνήθως κατόπιν εορτής οι ενστάσεις.

Τώρα που το υπουργείο προτίθεται από την πρώτη δημοτικού να καθηλώσει τα ανυπεράσπιστα παιδιά μπροστά σε υπολογιστές, θα αντιδράσει κανείς; Απορώ και εξίσταμαι! Δεν κατανοούν οι γονείς το έγκλημα που σχεδιάζεται εις βάρος των παιδιών τους. Στο προσχέδιο του «νέου σχολείου» που οραματίζεται η διαβιουπουργός, καταγράφεται σαφέστατα ότι όλα, έμβια και άβια, αποκτούν ψηφιακή υπόσταση. Ακόμη και ο δάσκαλος, ως φυσική παρουσία, ως πρόσωπο θα καταργηθεί. Θα περιοριστεί σε ρόλο, θα χειρίζεται πλήκτρα, τα οποία θα μεταφέρουν στον εγκέφαλο των παιδιών τις αναχωνευμένες στα εργαστήρια του πολυπολιτισμικού – αποχαυνωτικού υπουργείου παιδομαζώματος, πληροφορίες. Οι νέες γενιές, θα είναι οι μικροί πειθαρχημένοι στρατιώτες, προετοιμασμένοι από ένα σχολείο πνιγμένο από την εμποροχυδαία πραγματικότητα. Έχω χαρακτηρίσει τα νέα σχολικά βιβλία της γλώσσας, κακέκτυπο του διαδικτύου. Προφανώς στάλθηκαν ως ένα είδος προπαιδείας σ’ αυτό που έρχεται. Ό, τι αντικρίζει ο μαθητής στην τηλεόραση μεταφέρθηκε στο βιβλίο. Συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, κείμενα ανούσια, ολιγόλογα, κείμενα χρήσιμα για την υποβολή μιας αίτησης ή ενός σύντομου βιογραφικού για μια θέση υποαπασχόλησης. Σε μια γλώσσα παρδαλή, τραυματισμένη, μιξοελληνική. «Πολλές ρήσεις έχουμε δει ν’ ανατρέπονται, ποτέ όμως την αποφθεγματική εκδοχή: όπου γλώσσα πατρίς», θα πει ο Ελύτης στον «κήπο με τις αυταπάτες». Αν έβλεπε τα τωρινά βιβλία ίσως θα δυσκολευόταν να γράψει αυτό το «ποτέ». Σχολείο ψηφιακό είναι σχολείο της ορθοπεταλιάς, για να παραφράσω τον τίτλο ενός σπουδαίου βιβλίου του Γ. Καλιόρη. («Η κοινωνία της ορθοπεταλιάς»). Ένα σχολείο που ξεθεωμένο τρέχει να προλάβει τις δήθεν εξελίξεις, να ανοίξει, όπως λέει ένα κρανιοκενές ευφυολόγημα, στη ζωή. Όμως το σχολείο, για να παραμείνει σχόλη και σχολή, οφείλει να είναι συντηρητικό, με την απλή και πρωταρχική σημασία της λέξης. Να συντηρεί τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά που παρέλαβε απ’ όσους πέρασαν και να τα παραδίδει στους νεότερους, εμπλουτίζοντας, βέβαια, την παράδοση με τα άξια λόγου και μίμησης (αξιόλογα και αξιομίμητα) νεότερα. «Μου φαίνεται ότι ο συντηρητισμός νοούμενος ως συντήρηση, αποτελεί την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης, η οποία έχει πάντοτε ως έργο της να περιβάλλει και να προστατεύει κάποιο πράγμα – το παιδί έναντι του κόσμου, τον κόσμο έναντι του παιδιού, το καινούργιο έναντι του παλαιού, το παλαιό έναντι του καινούργιου», εξηγεί η Χάννα Άρεν, ήδη από το 1958, στο απροσπέλαστο δοκίμιό της «η κρίση της εκπαίδευσης».

Πώς όμως να εξηγήσεις την συντηρητική διάσταση που πρέπει να έχει το σχολείο σήμερα, σε ανθρώπους «ξιπασμένους οψίπλουτους», της μάθησης, που υποστηρίζουν ότι «το Νέο Σχολείο είναι πρώτα απ’ όλα ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ…ΤΟΙΧΟΥΣ! Ένα σχολείο ανοικτό στις ιδέες και στην κοινωνία, στην γνώση και το μέλλον, που αξιοποιεί κάθε σύγχρονο εργαλείο. Ο διαδραστικός πίνακας, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ο προσωπικός μαθητικός υπολογιστής». (Α. Διαμαντοπούλου. Υποψιάζομαι ότι εκείνο το «τοίχους» γράφτηκε αντί του «τείχη». Από κάτι τέτοιες σαπουνόφουσκες παρασύρονται κάποιοι δάσκαλοι και τριγυρίζουν με τους μαθητές τους ολημερίς και ολονυχτίς, τάχα και εκπαιδευτικές επισκέψεις, αντί να στρωθούν να κάνουν μάθημα μες στην τάξη). Το κακό είναι πως σ’ αυτόν τον τόπο ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία έχει ποινικοποιηθεί.

Πάσχουμε από άκρατο και άκριτο, ας μου συγχωρεθεί ο όρος, «νεανισμό». (Θυμήθηκα μια φράση του Χάιντεγκερ: «το δέντρο μεγαλώνει από τα κλαδιά του αλλά και από τις ρίζες του»). Βλέπουμε τις ολέθριες συνέπειες αυτού του καταστρεπτικού δόγματος: ό,τι αρέσει στους νέους. Γι’ αυτό και υπολογιστές και διαδίκτυο από το δημοτικό. Αντί το σχολείο να είναι θεματοφύλακας των τιμαλφών αξιών του Γένους και κάστρο συντήρησης τους, μεταβάλλεται σε πολλαπλασιαστή της περιρρέουσας αμορφωσιάς. Η αναγωγή της αποχαύνωσης σε καινοτόμο παιδαγωγική μέθοδο. Αν υλοποιηθεί η εξαγγελία της διαβιουπουργού σε μερικά χρόνια δίπλα από κάθε σχολείο θα χτίζεται και ένα κέντρο απεξάρτησης των νέων από τις νέες τεχνολογίες. Πώς να τα εξηγήσεις όμως αυτά σε ανθρώπους που θεωρούν το σχολείο χώρο πειραματισμών, επικοινωνίας, εξουδετέρωσης των κοινωνικών αδικιών και ταξικών ανισοτήτων, εντάξεως των μεταναστών και άλλων εύηχων πραγμάτων;

Θα κλείσω με κάτι που αυτές τις ημέρες μου προκάλεσε «θλίψιν απαρηγόρητον». Προμηθεύτηκα τα αναγνωστικά που είχαν οι μαθητές του δημοτικού πριν από το 1983, πριν ενσκήψει η λαίλαπα του προοδευτισμού. Έχω ενώπιόν μου της Ε΄ δημοτικού. (Στην οποία φέτος διδάσκω). Διαβάζω ονόματα λογοτεχνών που στολίζουν τις σελίδες του: Σολωμός, Παλαμάς, Δροσίνης, Πολέμης, Καρκαβίτσας, Κονδυλάκης, Νιρβάνας, Ξενόπουλος, Παπαδιαμάντης, ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η πατρίδα μας. Πιάνω τα τωρινά με τις συνταγές μαγειρικής και τις οδηγίες χρήσης καφετιέρας και απελπίζομαι. (Περίπου 20 συνταγές στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Ένα ή δύο τα δημοτικά τραγούδια. Σαφές το μήνυμα: αποκοπεί από τις ρίζες και εθισμό στην ευτέλεια). Σκέφτομαι ότι αν μορφώσουμε μια γενιά Ελλήνων με τα «συντηρητικά» εκείνα βιβλία, θα βγουν άνθρωποι που θα σώσουν την πατρίδα μας. Πράγμα βέβαια αδύνατον, όσο επιβιώνει η τιποτοκρατία.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, καθώς θα ‘λέγε και ο ποιητής, «το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε».



Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1456

Εν αναμονή της θρυαλλίδας

«Ουκ εστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς»

Δημοσθένης


Ακούγεται, «η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων» γράφει ο Καβάφης. Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί η ελληνική κοινωνία. Το ποδόσφαιρο και η προσμονή των θερινών διακοπών καταπαύουν, κατασιγάζουν προς ώρας την οργή και την σωρευμένη αγανάκτηση. Όταν όμως έλθει το φθινόπωρο και ο δαπανηρός χειμώνας, τι θα συμβεί; Όταν θα πολιορκείται το σπιτικό από λογαριασμούς, πετρέλαια και φροντιστήρια παιδιών, οι οικονομικοί χαλκάδες και οι πνιγηρές αλυσίδες που απελπίζουν τον κόσμο, ποιος εγγυάται την ηρεμία; Τότε θα ξεβραστεί η πραγματική κρίση, θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. «Τα ακαθαρτότερα στοιχεία» της κοινωνίας που επιπλέουν τόσα χρόνια «εν είδει εξαφρίσματος» (=αφρός) επί της επιφανείας, που κυβερνούν φλυαρούν και κλέπτουν ασυστόλως την Ελλάδα» (Ροΐδης) είναι τα πρώτα που, θα κριθούν και θα καταδικαστούν. Φαύλοι και ευτελείς πολιτικοί, δημοσιογράφοι – σαλιγκάρια που εξυμνούν την εξουσία, τηλεπώνυμα νούμερα, διαφθορείς του λαού, ψευτοεπιχειρηματίες δανειοσυντήρητοι λυμεώνες του δημόσιου χρήματος, γι’ αυτούς έρχεται δριμύς ο χειμών. «Ει μη ταχέως απολλώμεθα ουκ αν εσώθημεν», αν δεν καταστραφούμε «ταχέως», δεν θα σωθούμε, λέει ο αρχαίος λόγος. Διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, το κράτος της εξάρτησης, της οικογενειοκρατίας, του θεσιθηρισμού των «ημετέρων», της στυγνής κομματοκρατίας, της περιφρόνησης των «πατρίων», πτωχεύει, χρεοκοπεί πολιτικά, πνευματικά, οικονομικά. Ήλθε, μάλλον, η ώρα της κοινωνικής, της λαϊκής επανάστασης. Ο βρώμικος, ο ρυπαρός αφρός που επικάθησε στην επιφάνεια της πατρίδας και την κατέστρεψε, θα οδηγηθεί στην φυσική του κατάληξη: στον υπόνομο.

Αυτό νομοτελειακά θα συμβεί, όλοι το προβλέπουν. (Το σεσηπός σύστημα όταν καταρρέει, προσφεύγει για να εκτονωθεί η δυσφορία, στο γνωστό κουτοπόνηρο τέχνασμα: προκήρυξη βουλευτικών εκλογών. Δύο μήνες βατραχομυομαχίες, δημοκοπίες, ψεύδη και υποκρισίες. Μάλλον τελείωσε η νομιμοφανής εξαπάτηση του λαού. Μειώθηκαν εξάλλου δραματικά οι ολιγόφρενοι οπαδοί και οι αφοσιωμένοι ζητωκραυγαστές. Ως γνωστόν «ζη χύτρα, ζη φιλία»).

Η χρεοκοπία, «το δυστυχώς επτωχεύσαμεν» υπάρχει κατ’ ουσίαν προ πολλού. Αναβλήθηκε για λίγο, διότι οι Προστάτιδες Δυνάμεις – συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τρόικας και Ε.Ε. έδωσαν παράταση ζωής στον εν ληθάργω Βαλκάνιο παρία για να «κλείσουν» κάποια θέματα. Ο προθυμότατος Γ.Α.Π. και η αμερικανοειδής παρέα του που καμώνονται τους κυβερνήτες, επείγονται, κατ’ εντολήν, να:

Πρώτον: Προδώσουν και παραδώσουν την Μακεδονία. Είναι έτοιμοι, ερήμην του λαού, να διαπράξουν την ανηθικότερη, την αισχρότερη διαχρονικώς και παγκοσμίως πολιτική πράξη. Ανταλλάσουν με το μελάνι μιας υπογραφής και με τα φαρισαϊκά «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη, ποταμούς αίματος για την ελευθερία της Μακεδονίας. Πού ακούστηκε κράτος, κρατίδιο και ανθυποκρατίδιο να παραχωρεί, χωρίς στρατιωτική ήττα, την μισή του ιστορία; Τα χαζοχαρούμενα, ευτυχισμένα Αμερικανάκια δεν νοιάζονται, τους ενδιαφέρουν οι χαιρέκακοι έπαινοι των ισχυρών. Ο λαός όμως δεν βλέπει, δεν προβλέπει την επερχόμενη καταστροφή. Την επομένη της επαίσχυντης υπογραφής, το κρατίδιο των Σκοπίων, «χωμένο κάτω από τα σκέλια των Τούρκων», θα απαιτεί όλη τη Μακεδονία, εφ’ όσον θα είναι ο μοναδικός και «νόμιμος» κάτοχος του ονόματος. Είχε γράψει κάποτε ο Ουράνιος Ιωαννίδης, πρώην υπουργός Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το εξαιρετικό. Το αντιγράφω: «Η ιστορία, εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζωντανών και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων». Η ιστορία της Μακεδονίας ανήκει στα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Και τα γεγονότα δεν αλλοιώνονται με τετρομαγμένες υπογραφές. (Η λέξη γεγονότα είναι μετοχή παρακειμένου του ρήματος, γίγνομαι. Σημαίνει αυτά που έχουν συμβεί).

Δεύτερον: Να παραδοθεί, στο λυσσασμένο σκυλί που ενδύθηκε τώρα την οθωμανική δορά, η Κύπρος. Ο Γ.Α.Π. ένθερμος υποστηρικτής του κακοποιού σχεδίου Ανάν, ο Χριστόφιας πειθήνιο ενεργούμενό του, ο περίεργος αυτός Δρούτσας, φραγκολεβαντίνος ολκής… πού θα βρεθεί καλύτερη συγκυρία για να αλωθεί το πολύπαθο νησί;

Τρίτον και τέταρτο: Αιγαίο και Θράκη. Τι να γράψεις και τι να αναλύσεις. Αισχρόν εστί και λέγειν και γράφειν.

Βαυκαλίζουν τον λαό με κενές ελπίδες, για έξοδο από την κρίση. Ψεύδονται και εξαπατούν. Μπορεί να πανηγύριζαν οι ημέτεροι υπάλληλοι του Δ.Ν.Τ. για τα δάνεια, όμως μια ματιά στην ιστορία μας αποκαλύπτει ότι οι τέσσερις πτωχεύσεις της Ελλάδας ήταν άμεσες συνέπειες δανειοδότησης υπό άκρως δυσμενείς όρους. Στο εξαίρετο, δυσεύρετο βιβλίο «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους (1821-1945)», ο Τάσος Λιγνάδης σημειώνει τα εξής:

«Τρία έτη μετά την σύναψιν των δυο δανείων της Ανεξαρτησίας (1824-1825) ακολουθεί η πρώτη πτώχευσις της Ελλάδος (1827). Μετά την χορήγησιν του δανείου των 60.000.00 φρ. εις τον Όθωνα, σημειούται η δευτέρα πτώχευσις (1843). Τρία έτη μετά την σύναψιν του δανείου του 1890 έχομεν την τρίτην πτώχευσιν (1893). Τέλος, μετά τα μεγάλα δάνεια της αποκαταστάσεως των προσφύγων, επακολουθεί η τετάρτη πτώχευσις (1932). Εάν συγκρατήσωμεν εις την μνήμην τους πολιτικούς λόγους, οι οποίοι ωδήγησαν και εις την σύναψιν των δανείων και εις τα πτωχεύσεις, ήτοι την δυνατότητα να μετατρέπεται το οικονομικόν χρέος της Ελλάδος εις χρέος πολιτικής υποδουλώσεως, αντιλαμβανόμεθα την όλην, όσον και μοιραίαν, συμπεριφοράν ενός απλού φαινομένου, του οποίου τα συμφέροντα των ξένων και η συνακόλουθος υποκριτική ιστοριογραφία ηθέλησαν να το εμφανίσουν δια λόγους ευεξήγητους ως σύνθετον.

Η Ελλάς κατεδικάσθη να πληρώνη τα δάνειά της δι’ άλλων δανείων κα τούτο εξησφάλισε ες αεί και την ανάγκην εξαρτήσεως και την μόνιμον πτωχευτικήν συμπεριφοράν της χώρας. Εν κατακλείδι δε πρέπει να προστεθή ότι η Ελλάς υπήρξε το μόνον εκ των ευρωπαϊκών κρατών, το οποίον υπέστη δ ι π λ ω μ α τ ι κ ό ν έ λ ε γ χ ο ν της οικονομίας του και το μόνον κράτος εις όλον τον κόσμον, το οποίον υπεχρεώθη να καταβάλη και το αρχικόν ονοματικόν κεφάλαιον και τον αρχικόν ονοματικόν τόκον. Τα εκ της δανειοδοτήσεως υπάρξαντα αναμφιβόλως πλεονεκτήματα ωχριούν ενώπιον του φόρου αίματος, τον οποίον ηναγκάσθη να καταβάλη η Ελλάς, διά να κατορθώση να υπάρξη ως «ελεύθερον» κράτος. Η τελευταία αυτή φράσις αφιερούται εις το ρομαντικόν ψεύδος του φιλελληνισμού, το οποίον έχει αντικατασταθεί εις τας ημέρας μας, από την θεωρίαν περί ευρωπαϊκής συνειδήσεως, η οποία υποκρύπτει τον επενδεδυμένον κίνδυνον της μονοπωλιακής επικρατήσεως και την μέσω τρίτων «ευγενών» φορέων οικονομικήν αποικιοποίησιν της Ελλάδος».

Ας προσεχθεί η αραιογραμμένη -και στο πρωτότυπο -φράση. Διπλωματικός έλεγχος της οικονομίας, δηλαδή υποδούλωση και γονάτισμα στα κελεύσματα των ξένων. Αναβολή της πτώχευσης, κολακείες και χαζοχαρούμενες γαλιφιές μέχρι να υπογραφούν οι προδοσίες. Στη συνέχεια οι προδότες είναι άχρηστοι. Δεν θα προλάβουν όμως. Το μείγμα είναι εκρηκτικό. Αναμένεται η θρυαλλίδα…



Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1710

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

«Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»

Θα ξεκινήσω με τρία κείμενα. Ένα από την αρχαία Ελλάδα, το επόμενο από την Πονεμένη Ρωμιοσύνη, το κακώς λεγόμενο Βυζάντιο και το τρίτο από την νεότερη εποχή. «Άρξομαι των προγόνων» πρώτα, όπως λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο. Ίσως και ο λόγος μου σήμερα είναι και αυτός επιτάφιος, επικήδειος επάνω στο άταφο σώμα της Παιδείας μας, της πάλαι ποτέ εθνικής και νυν νεοταξικής και καλύτερα δαιμονικής. Δεν έλεγε ο Πατροκοσμάς «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»; Το κακό ήρθε και το κακό έχει όνομα «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος».

Το πρώτο κείμενο είναι από το εξαίσιο πόνημα του Πλουτάρχου «περί παίδων αγωγής». Αφού προτάσσει ο φιλόσοφος την μεγάλη αλήθεια «Παιδεία δε των εν ημίν εστίν αθάνατον κα θείον», αναφέρεται στον νομοθέτη της Σπάρτης, τον Λυκούργο: «Ο Λυκούργος ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων, πήρε δύο κουταβάκια γεννημένα από τους ίδιους γονείς και τα μεγάλωσε με τρόπο εντελώς διαφορετικό το ένα από το άλλο, κάνοντας το ένα λαίμαργο και με ροπή στην κλοπή, και το άλλο ικανό στην ανίχνευση και επιτήδειο στο κυνήγι. Αργότερα, όταν κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι είχαν συγκεντρωθεί σ’ ένα μέρος, τους είπε: Για την απόκτηση της αρετής, Λακεδαιμόνιοι, μεγάλη συμβολή έχουν και η συνήθεια και η εκπαίδευση και η διδαχή και ο τρόπος αγωγής, και τούτα ευθύς θα σας τ’ αποκαλύψω. Έφερε τότε τα δυο σκυλιά και τ’ άφησε ελεύθερα, αφού έβαλε στη μέση μπροστά τους ένα δοχείο με φαγητό κι ένα λαγό. Τότε το ένα σκυλί κίνησε κατά τον λαγό, ενώ το άλλο όρμησε στο δοχείο. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν ακόμα να καταλάβουν τι σημασία απέδιδε σ’ αυτό και με ποια πρόθεση τους έδειχνε τα σκυλιά∙ τότε τους είπε: Και τα δυο τούτα είναι από τους ίδιους γονείς, αλλά, με το να λάβουν διαφορετική αγωγή, το ένα έγινε του φαγητού και το άλλο του κυνηγιού».

Κείμενο δεύτερο, αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από το θαυμάσιο «περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων». «Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν, στην ψυχή του παιδιού, όταν ακόμη είναι τρυφερή, κανείς δεν θα μπορέσει να τις αφαιρέσει, γιατί θα έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί».

Το τρίτο είναι από τον λόγο του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838, στην Πνύκα. «Παιδιά μου, να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις του καφενέδες και εις τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τα σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δυο και τρεις χρόνους, και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κυττάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».

Με τα τελευταία του λόγια, ο αγράμματος, αλλά βαθιά μορφωμένος Γέρος του Μοριά, επαναλαμβάνει τον Θουκυδίδη. «Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ τα καθ’ εαυτόν, διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι, πολλώ μάλλον διασώζεται». (στο Β΄, 60). Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εκείνη την εποχή οι πολιτικοί ήξεραν γράμματα, τα σημερινά αγράμματα και απελέκητα απολειφάδια πολιτεύονται με ζεμπεκιές και κουμπαριές. Γράφει ο Βενιζέλος: «Διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί». Ας τα έχουν υπ’ όψιν τους αυτά τα λόγια οι τωρινοί χρυσοκάνθαροι με το κλεφτοκατσικάδικο ήθος. Κάπως το γράφει ο Καρυωτάκης: «Επρόδωσαν την αρετήν/ κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι/ με χρήματα παίρνεται η καρδιά/ κι αποτιμάται ο φίλος».

Και τα τρία τιμαλφή κείμενα που παρέθεσα, τζιβαϊρικά πολυτίμητα που μας παρέδωσαν σοφοί, ήρωες και άγιοι του Γένους μας, αναδεικνύουν την σπουδαιότητα της αγωγής, της Παιδείας με αξίες που πρέπει να λαμβάνει ο άνθρωπος στην παιδική ηλικία. ( Οι λέξεις αγωγή και αξία είναι ομόρριζες. Από το ρήμα άγω, στον μέλλοντα άξω- από δω η αξία. Η αγωγή πρέπει να οδηγεί σε αξίες). Κατ’ αρχάς τι είναι Παιδεία; Χρησιμοποιώ ένα ορισμό του Πλάτωνα: «Παιδεία εστί ου την υδρίαν πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν». Η Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα άδειου δοχείου, (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως. (Εδώ έχουμε σπερματικό λόγο: «ουχ αλλότρια εστί τα Πλάτωνος διδάγματα του Χριστού» γράφει ο άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας. Από τα φώτα του Πλάτωνος φτάνουμε στο «φως Χριστού φαίνει πάσι»). «Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους», λέει ο άγιος Κοσμάς.

Το σχολείο όμως σήμερα δεν φωτίζει, σκοτίζει, σκοτάδι πολύ που επικάθησε και στις ψυχές των παιδιών, γι’ αυτό το πετροβολούν. Όταν ένας νέος σπάζει μια βιτρίνα ή ένα τζάμι σχολείου αναγκάζει τα αντικείμενα να του απαντήσουν, ακόμη και να τον χειροκροτήσουν, μιας και οι πάντες τον αγνοούν ή τον περιφρονούν. Αυτό βιώνει σήμερα στο σχολείο, αισθάνεται ανύπαρκτος. Και ερχόμαστε εμείς, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία και λέμε στους νεότερους: Εμείς στα χρόνια σας είχαμε αξίες. Απαντούν: και τι τις κάνατε; Μπαζώσαμε την συνείδησή μας και περνάμε καλά. Ο λόγος του Πατροκοσμά είναι αδυσώπητος: «Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τι πρέπει να κατηγορήσουμε, τα μήλα ή τη μηλιά; Τη μιλιά. Λοιπόν κάμνετε καλά εσείς οι γονείς, οι δάσκαλοι συμπληρώνω, όπου είστενε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά». «Εκ γαρ του καρπού το δέντρο γινώσκεται». Τώρα είμαστε σε κρίση, δηλαδή, στο σάπισμα. Και για να φτάσουμε στο σάπισμα των καρπών, έπρεπε να πληγούν καίρια πρώτα οι γονείς, μετά οι δάσκαλοι και τελευταίοι, μέσω των βιβλίων, οι μαθητές. Και αυτό γιατί; Γιατί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που είναι το καλλιτεχνικό όνομα του μυστηρίου της ανομίας, δοκίμιο , τις δυνάμεις της πρώτα εδώ, στην Ελλάδα στην έπαλξη της σοφίας, στο προπύργιο της Ορθοδοξίας. Το κακό ξεκίνησε επί δικτατορίας. Γιατί; Γιατί συνθήματα όπως «πατρίς – θρησκεία- οικογένεια» ή «Ελλάς – Ελλήνων- Χριστιανών» σημαίνουν ότι μετατρέπεις σε ιδεολογία, αξίες εδραίες και τιμαλφείς τις οποίες βίωνε ο λαός μας για αιώνες. Ο Σεφέρης με λίγους στίχους συνόψισε το κακό: «Ελλάς πυρ/ Ελλήνων πυρ/ Χριστιανών πυρ/ τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;».

Ήρθε το Πολυτεχνείο. Αναλαμπή της νιότης. Χωρίς κουκούλες εκείνα τα παιδιά- μόνο οι δοσίλογοι, οι δήμιοι και οι προδότες φορούν κουκούλα - κλόνισαν το καθεστώς, το οποίο κατέπεσε εν μέσω τραγωδίας… αλώθηκε η Κύπρος μας. Μεταπολίτευση. Ρυτίδες εμφανίζονται στον λαό. Τον γέμισαν ενοχές, επειδή ανέχτηκε τους Απριλιανούς. Επέπεσαν πάνω του και οι δήθεν προοδευτικοί, οι οποίοι βρήκαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία να διαπομπεύσουν τις ριζιμιές αξίες του Γένους και την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια. Όποιος τις επικαλούνταν ήταν (και είναι) χουντικός. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητα μας, φορέσαμε προσωπείο, γίναμε μασκαράδες. Ο Έλληνας, ο Ρωμιός, ο Γραικός- όλα δικά μας είναι- υποκορίστηκε έγινε Γραικύλος. Νόμισε ο δυστυχής πως αν παραμείνει Έλληνας, όπως τον έμαθαν οι πατεράδες του, θα μείνει πίσω, θα είναι συντηρητικός. «Έκοψε δρόμο», έχασε τον προσανατολισμό του, βρέθηκε στον γκρεμό. Τον έφαγε η πρόοδος η πολλή, η αχώνευτη. Ύψωσε σε εθνικό ιδεώδες έναν «πολιτισμό» - (Δύση)- διαφορετικό από πολλές απόψεις από τον δικό τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υλικά υπέρτερος.

«Εδώ και τώρα» άρχισε η «αλλαγή» του, ο εξευρωπαϊσμός του, ξεπούλησε τιμημένα πρωτοτόκια αντί πινακίου φακής, σάπιας, μουχλιασμένης, βρώμικης. (Και η «αλλαγή» δεν άλλαξε μόνον τα «παιδιά της αλλαγής». Ο κοινωνικός μετασχηματισμός ήταν ολικός και δομικός). Από «αριστοκράτης», όπως λέει ο Ελύτης, ξέπεσε στην τάξη των λακέδων. Και αυτός ο ξεπεσμός, ονομάστηκε ευημερία. Ρίχτηκε με μανία στην ζήτησή της, διαβρώνοντας τις εσωτερικές του δυνάμεις. Στόχος του ο εύκολος και άκοπος πλουτισμός. Η λαϊκή θυμοσοφία συνόψισε ευθύβολα την περιρρέουσα σκυβαλοκρατία: τα λίγα βγαίνουν με κόπο τα πολλά με κόλπο. Πάχυνε το σώμα του, φτώχυνε η ψυχή του. Αλλάζει τον τρόπο ανατροφής των παιδιών του. Αναθρέφει μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς και μοναχοκόρες, παρέχοντάς τους άφθονα υλικά αγαθά, γιατί δεν μπορούσε να τους προσφέρει το φυσικό λίπασμα της ανατροφής των παιδιών, την αγάπη, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη» (Μέγας Βασίλειος). Λησμόνησε ο αξιοθρήνητος το ευλογημένο «όχι». Φοβήθηκε μην τον πουν οπισθοδρομικό. Έτρεμε, όπως προείπαμε, και τις λοιδορίες των κατ’ επάγγελμα προοδευτικών. Προσθέστε και την εξηλιθίωση μέσω της τηλεόρασης, που ανέλαβε τον ρόλο του τρίτου γονέα. Έχει υπολογιστεί στην Αμερική –αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική λέει ένα εύστοχο ρητό- μέχρι την ενηλικίωσή του ένα παιδί παρακολουθεί 100.000 φόνους. Η καταδιεφθαρμένη τηλεόραση πήρε την θέση της μάνας, γεγονός που εξηγεί και την γλωσσική ένδεια των μαθητών και των δασκάλων της νέας γενιάς. (παγκόσμιος=πάγκος + οσμή. Έτσι ετυμολόγησε την λέξη ένας εκκολαπτόμενος δάσκαλος σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ). Γιατί παιδεία θα πει γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δυο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας. ‘Όταν αυτός ο δροσερός σταλακτίτης στερεύει τότε αντικαθίσταται από το αναίσχυντο στόμα της τηλοψίας.

Σειρά έχει ο δάσκαλος. Καταστρέψαμε τον δάσκαλο ως θεμέλιο και ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε πρότυπο ιδιοτέλειας και αδιαφορίας, σε πενταροκυνηγό που ξέρει απλώς να έχει διεκδικήσεις και να πολιτικολογεί. Δεν καταλαβαίνουμε πως καλό είναι το σχολείο με αφοσιωμένους δασκάλους, με δασκάλους, οι οποίοι, μετ’ επιστήμης, χαλυβδώνουν τα παιδιά με ψυχή και Χριστό, με φιλοπατρία και φιλοτιμία, με πρότυπο τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» γράφει ο Δημ. Καμπούρογλου. «Η Ελλάδα είναι γεννημένη από τους πεθαμένους» λέει ο ποιητής. Έτσι φτιάχνουμε σχολείο, με το πολυτίμητο τζιβαϊρικό της παράδοσης και όχι με νέες τεχνολογίες, όπως οραματίζεται η διαβιουπουργός, ένα σχολείο – ΚΕΠ, με πανικόβλητους υπαλλήλους που τους λέμε δασκάλους και με καλωδιωμένους πελάτες, επισκέπτες που ονομάζονται και μαθητές. Σχολείο ίσον δάσκαλος λέει ο Παλαμάς. Ή όπως κανοναρχούσε ο άγιος της πολιτικής, ο Ιω. Καποδίστριας «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησή της αδύνατη».

Σειρά είχαν τα βιβλία, κυρίως της γλώσσας, τα οποία είναι τα σημαντικότερα και, από πλευράς συγγραφής, τα δυσκολότερα. Γεφυρώνουν την προσχολική ηλικία με την σχολική φάση της παιδικής και σημαδεύουν τον ψυχικό μας κόσμο εφ’ όρου ζωής. Ο δάσκαλος και το αναγνωστικό – όπως το λέγαμε παλιά – αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί. Στο σχολείο το παιδί καλείται για πρώτη φορά να εργασθεί υπεύθυνα, να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο ανέμελο παιχνίδι, αλλά κυρίως κόπος προσφοράς και ότι εν τέλει στην θυσία της προσφοράς, βρίσκεται η πιο μόνιμη, η πιο μεγάλη χαρά. Στα νέα βιβλία γλώσσας του δημοτικού (από το 2006) έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία υποχώρηση του λογοτεχνικού κειμένου κατά 40% και την εισαγωγή νέων κειμενικών ειδών όπως: συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, αφίσες, οδηγίες χρήσης συσκευών, κόμικς, άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά. Το επιχείρημα των αρμοδίων είναι η προσαρμογή στην σύγχρονη, νέα εποχή. Και αφού οι σύγχρονοι θεοί είναι ο καταναλωτισμός και η ανταγωνιστικότητα, γιατί το σχολείο να αντισταθεί; Ο λαός μας έλεγε: «κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Τώρα η γνώση υποκλίνεται στην πληροφορία, στο εφήμερο, στο άχρηστο, για να καταλήξουμε σ’ έναν νέο τύπο ανθρώπου: στον μορφωμένο βάρβαρο. Μια απλή περιδιάβαση στα βιβλία γλώσσας δημοτικού και γυμνασίου, τα περιοδικά ποικίλης ύλης, αποκαλύπτει γιατί τα βιβλία αυτά βάλλουν κατά της αγίας Ορθοδοξίας, κατά της πατρίδας μας και συνιστούν προπαιδεία καταναλωτισμού. Ας αφήσουν για λίγο οι γονείς το τηλεχειριστήριο της διαφθοράς και ας ανοίξουν τα βιβλία των παιδιών τους. Ερώτηση επιλογική: κάποιοι κολοκυθολογούντες μιλούν για «πολιτισμένη» εποχή και εξελιγμένο αιώνα, συγκρίνοντάς τον με τις δήθεν «καθυστερημένες» δεκαετίες του ’50 ή του ’60. Θα ανέχονταν όμως οι «αμόρφωτοι» εκείνοι Έλληνες κείμενο στην Α’ Γυμνασίου στο οποίο εξυμνείται η παιδεραστία; Τώρα περνά αντουφέκιστο.

Nατσιός Δημήτρης

δάσκαλος- Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1813

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Παρά προστάτας να ‘χωμεν

Μοριάς 1825. Ο αιμοσταγής Αιγύπτιος Ιμπραήμ πασάς με τους «παλιαραπάδες» του, όπως αποκαλούσαν οι δυστυχείς Έλληνες το ασκέρι του, δηώνει και ρημάζει τον τόπο. Η Επανάσταση τρεμοσβήνει. «Δεκαπέντε χιλιάδες τακτικοί του πολέμου, τέσσαρες χιλιάδες καβαλαραίοι (Αιγύπτιοι) και άλλοι τόσοι πεζοί άτακτοι Τούρκοι Πελοποννήσιοι τους οποίους ηύρε ο Μπραΐμης εις τα φρούρια, και οι Κρητικοί Τούρκοι, οίτινες ήρθον μετ’ αυτού εις την Πελοπόννησον, όλοι αυτοί εσκέπασαν τα βουνά και τις ράχες, και τα ρεύματα όλα εσκεπάσθησαν από την Βυτίνα έως τα Μαγούλιαναν. Τίποτε άλλο δεν ακούετο παρά φωναί ανθρώπων, χλιμιντρίσματα αλόγων, τουφεκίσματα αδιάκοπα, γογγυσμοί ενωμένοι με τους κρότους των τυμπάνων του τακτικού. Από τον φόβον μας εφαίνετο ότι ο τόπος όλος εσείετο και επήγαινε να γκρεμισθεί εις το βάραθρον». (Φωτάκου, «Απομνημονεύματα», σελ. 535 – 536).

Κυβέρνηση δεν υπήρχε, οι εμφύλιες διαμάχες διέλυσαν «την μεγάλη ομόνοια που υπήρχε εις τον πρώτον χρόνον της Επαναστάσεως» (Κολοκοτρώνης), που θα γράψει στην «Διήγηση» ότι «εις εκείνη την περίσταση είμεθα απελπισμένοι». Τα χρήματα των ληστρικών δανείων είχαν σπαταληθεί. Παρένθεση. Τα λεγόμενα ευφημιστικώς «δάνεια της Ανεξαρτησίας» είναι από τις αθλιότερες απάτες και λεηλασίες που στήθηκαν από ξένους και ημέτερους πολιτικούς γύρω από το ματωμένο κορμί της Ελλάδας, που βρισκόταν τότε στα πρόθυρα του ολέθρου.

Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για ποσό 800.000 λιρών με παρακαταθήκη όλων των εθνικών κτημάτων των τελωνειακών δασμών, των αλυκών και των αλιεύσεων. Στην πατρίδα έφθασαν περίπου 300.000. Τα υπόλοιπα φαγώθηκαν από κερδοσκόπους και λοιπούς τυχοδιώκτες. Το 1825 συνομολογείται το δεύτερο 2.000.000 λιρών. Ιλιγγιώδεις προμήθειες, εκβιασμοί, πλουτισμός απατεώνων, καταχρήσεις κλεφτοκατσικάδων, το μείωσαν στις 816.000. Τόσα έφτασαν στην Ελλάδα. Και αυτά σπαταλήθηκαν από τους «ταλαρίσιους», όπως έλεγε ο Καραϊσκάκης τους πουλημένους για τον παρά, εκλαμπρότατους και γενναιότατους τύπου Κωλέτη ή Μαυροκορδάτου. Αποτέλεσμα; Να υπογραφεί από τους επαναστατημένους Έλληνες ένα από τα πιο επονείδιστα και ατιμωτικά κείμενα της ελληνικής ιστορίας, το «αίτημα αγγλικής προστασίας», το «συμφωνητικόν της πωλημένης Ελλάδος», όπως το αποκάλεσε ο μίνιστρος Δικαιοσύνης Ιω. Θεοτόκης, με αποτέλεσμα να παυθεί αμέσως και να φυλακιστεί. Παραθέτω το κείμενο: «Τα Ελληνικόν Έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως, εκθέτει εκουσίως την Ιεράν παρακαταθήκην της Αυτού Ελευθερίας, Έθνικής Ανεξαρτηρτησίας και της Πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την απόλυτον υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας. Εν Πελοποννήσω τη λ’ Ιουνίου αωκέ (30 Ιουνίου 1825). Τότε είναι που ο ποιητής μας Ανδρέας Κάλβος θα γράψει το περίφημο «Καλύτερα, καλύτερα/ διασκορπισμένοι οι Έλληνες/ να τρέχωσι τον κόσμον/ με εξαπλωμένην χείρα/ παρά προστάτας να ‘χωμεν».

Αν αφαιρέσουμε από το «συμφωνητικόν» του ξεπουλήματος την Μεγάλη Βρετανία και γράψουμε Δ.Ν.Τ. νομίζω ελάχιστα απέχουμε από την τωρινή μας κατάσταση. Από την πληγή αυτής της επαίσχυντης προστασίας το ελλαδικό κράτος έκανε έναν αιώνα να συνέλθει. Έπρεπε να εμφανιστεί ένας Βενιζέλος για να απλωθούν τα τσαλακωμένα του φτερά. Τα εκατό περίπου χρόνια της απροκάλυπτης επέμβασης των Προστατών είναι από τα ατιμωτικότερα του λεγόμενου ελεύθερου βίου. Μια ελάχιστη ιστορική περιδιάβαση, για να αντιληφθούμε τι μας περιμένει.

Το 1850 ένας τυχοδιώκτης Εβραίος ονόματι Πατσίφικο, διαμένων στην Αθήνα ως πρόξενος της Πορτογαλίας, έγινε αίτιος επεισοδίου, λόγω ασέβειας που επέδειξε κατά την εκφορά του Επιταφίου. Οι πιστοί που μετείχαν στην λιτανεία εξεμάνησαν και πρέβησαν σε μικροκαταστροφές στην οικία του, προπηλακίζοντας και τον ουτιδανό διπλωμάτη. Η Αγγλία όμως απαίτησε αποζημίωση για τις μικροφθορές, το αστρονομικό ποσό των 888.736 δραχμών. Η Κυβέρνηση δεν συναίνεσε. Αποτέλεσμα; «Ένας μεγάλος στόλος των σκύλων (Άγγλων) μας έχουν μπλόκον (= αποκλεισμός λιμανιών), οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας επήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια και γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα». (Μακρυγιάννης. Είναι γνωστά στην ιστορία ως «Παρκερικά», από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Πάρκερ, που ηγείτο του «προστατευτικού» στόλου).

Το 1853 ξεσπά ο Κριμαϊκός πόλεμος. Αγγλογάλλοι στο πλευρό των Τούρκων εναντίον της Ρωσίας. Η Ελλάδα επωφελείται από την ρωσοτουρκική ρήξη και επιχειρεί να απελευθερώσει τις σκλάβες ‘Ηπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία. Οι «Προστάτες» αντιδρούν. Τον Μάιο του 1854 αποβιβάζονται στον Πειραιά μια γαλλική μεραρχία και ένα αγγλικό σύνταγμα. Επιβάλλεται ο αποκλεισμός. Οι εισβολείς βιαιοπραγούν εναντίον των Ελλήνων. Και το χειρότερο, ο στρατός κατοχής, μεταδίδει επιδημία χολέρας που οδήγησε στον τάφο 3.000 Αθηναίους.

1885. Ένας χωροφύλακας «απώθησε βιαίως» τον Άγγλο επιτετραμμένο που θέλησε να περάσει από απαγορευμένη περιοχή στην Αθήνα. Οι «Προστάτες» απαιτούν υπό τον Χαρίλαο Τρικούπη ηθική ικανοποίηση. Αποτέλεσμα; «Τη 11η π.μ. ώρα της 7ης Ιανουαρίου 1887 έκπληκτοι οι πολίται παρετήρουν το σώμα της χωροφυλακής μετά των αξιωματικών και του τότε διοικητού της μοιραρχίας Αττικής, Στεφάνου, πάντων εν μεγάλη στολή, να παρατάσσηται μετά της μουσικής της φρουράς εν τη πλατεία του Συντάγματος. Μετά την παράταξιν αφίκετο ο πρόξενος της Αγγλίας Μέρλιν εις ον η φρουρά παρουσίασε όπλα». (Τρ. Ευαγγελίδης, «Τα μετά τον Όθωνα»).

1886, εξαιτίας της αρπαγής της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους, ο λαός εξεγείρεται. Όμως ναυτικές μοίρες των «Προστατών» καταπλέουν στα ελληνικά παράλια και επιβάλλουν με τα πυροβόλα αποκλεισμό, για να αποτρέψουν ελληνική επίθεση κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πολιτικοί γονατίζουν, το γόητρο της χώρας καταβαραθρώνεται, «νομιμοποιείται» η αρπαγή της προαιώνιας ελληνικής γης της Αν. Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους.

Τα ίδια συμβαίνουν και στην εθνική ατίμωση του 1897. Τα ίδια και στις ηρωικές επαναστάσεις της Κρήτης, που πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι κανονιοφόροι των Προστατών, προστατεύουν τους Τούρκους. Τα ίδια και στην Κύπρο, που συνεχίζεται η ατιμία…των Μεγάλων Δυνάμεων. Από κοντά και οι Έλληνες κομματάρχες, να ενεργούν ως πειθήνια ενεργούμενα των Δυνάμεων, γεγονός που θα αναγκάσει τον οξυδερκή ιστορικό Επ. Κυριακίδη να γράψει στην «Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού» τα εξής, τότε, νυν και αεί επίκαιρα: «Όσα έλεγεν η Αγγλία εν Αθήναις ίνα εκάστοτε συγκρατεί τον Ελληνισμόν, επί τοσούτον συνεζυμώθησαν μετά του εγκεφάλου Ελλήνων τινών πολιτευομένων, ώστε κατήντησε να λέγωσι πρώτοι εις τους Άγγλους εκείνο το οποίον αυτοί προτίθεντο να συμβουλεύσωσιν». Δηλαδή, σαν να λέμε, ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας βγαίνει στο εξωτερικό και μιλάει για περιορισμένη εθνική κυριαρχία και για διάλυση του κράτους και του λαού. Κατόπιν τούτων έρχεται το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε., η Μέρκελ και λοιποί καθωσπρέπει «Προστάτες» και επιφανή καθάρματα, μας επιβάλλουν «αποκλεισμόν», «τζαλαπατούν την σημαία» και την όποια εθνική μας αξιοπρέπεια. Έπονται οι ατιμωτικοί αποκλεισμοί και οι ταπεινώσεις ενός λαού, που πριν από 70 χρόνια ανάγκαζε την οικουμένη να αναφωνήσει με θαυμασμό ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1490

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Κιλκίς: «η ματοθρεμμένη γη»

ΕκτύπωσηE-mail«Ήταν δυο σύγγαμβροι από την Κύμη της Ευβοίας, ο συνταγματάρχης Ιωάννης Παπακυριαζής και ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου. Και οι δυο λεβέντες. Τα ανδραγαθήματα τους υπήρξαν από τα φωτεινότερα δείγματα ατομικής γενναιότητος. Οι δυο αυτοί συγγενείς είχαν τσακωθεί…σαν σύγγαμβροι που ήσαν. Στην μάχη του Κιλκίς βρέθηκαν οι μονάδες τους να πολεμούν πλάι – πλάι και ο συναγωνισμός των δυο τσακωμένων έφθασε φυσικά στο αποκορύφωμα. Στην τελευταία μάχη, όπως αναφέρει ο Πάγκαλος, επήλθε το δράμα: “..Ήρξατο τότε σφοδρότατος καταιγισμός πυρός, κατά την διάρκειαν του οποίου οι 6 λόχοι του Βελισσαρίου, προχωρούντες ταχέως έφθασαν εις απόστασιν εφόδου από της πρώτης γραμμής των βουλγαρικών ορυγμάτων. Και είδoν το αλησμόνητον θέαμα της εφόδου των 6 ευζωνικών λόχων του Βελισσαρίου, οι οποίοι καθ’ ας είχαν οδηγίας υπό του διοικητού των, έβαλον αιφνιδίως ταχύτατον ολιγόλεπτον πυρ εναντίον του εχθρού, μετά το οποίον ώρμησαν ακάθεκτοι και με βροντώδεις αλαλαγμούς εναντίον των επί της πρώτης οφρύος του λόφου βουλγαρικών χαρακωμάτων. Η γραμμή των εφορμούντων λόχων, με τας απαστράπτουσας υπό τον ήλιον υπερχιλίας λόγχας ωμοίαζεν προς χαλυβδίνην ταινίαν, η οποία απειλητική επήρχετο εναντίον των εχθρικών ορυγμάτων. Ο αγών υπήρξεν μεγαλειώδης. Οι Βούλγαροι ανετράπησαν ή εξοντώθηκαν δια της λόγχης. Αυτό ήτο το μεγαλύτερον κατόρθωμα του Βελισσαρίου και με δικαίαν υπερηφάνειαν εφώναξεν εις τον λοχαγόν Ζήραν, άλλον γενναίον, ο οποίος υπηρετούσε εις το σύνταγμά του Παπακυριαζή, του μπατζανάκη του Βελισσαρίου.

-Βρε Ζήρα, πού είναι ο Διοικητής σου να δει;

Ζήρας: Σκοτώθηκε.

Είχε πέσει προ ολίγου μόλις, μαχόμενος με τον ίδιον απαράμιλλον τρόπον. Και τότε το πρόσωπο του Βελισσαρίου εμαύρισεν από το πένθος. Έβγαλε το πηλήκιόν του, έκαμε τον σταυρό του, εδάκρυσεν και ετράβηξεν μπροστά με περισσοτέραν ορμήν. Εκεί παρακάτω στη Τζουμαγιά, στο ύψωμα 1378, τον περίμενε κι αυτόν ο Χάρος…».

(Από το Αναμνηστικό Λεύκωμα για τα 50 χρόνια της μάχης του Κιλκίς. Θεσσαλονίκη 1964).

23 Ιουλίου του 1929, ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, επισκέπτεται το Κιλκίς. Σκοπός του να τιμήσει τους ατίμητους μαχητές της Μακεδονίας μας, τους Κιλκισιομάχους. Ο σπουδαίος Αθηναίος γλύπτης Γ. Δημητριάδης έχει «ιστορήσει» και κοσμήσει, μ’ ένα εξαιρετικό γλυπτό, τον λόφο όπου διαδραματίστηκε η περιώνυμη μάχη. Μαζί του ο εθνικός μας ποιητής Κ. Παλαμάς, που διαβάζει το εξαίσιο: «Η Πατρίδα στους νεκρούς της». Και ακούγεται στον αιματοβαμμένο λόφο η φωνή, η φλογέρα του Γέροντα ποιητή του Γένους: «- Παιδιά μου, όσοι, προφήτες μου, στρατιώτες, αρχηγοί,/ σαν τα λιοντάρια στήσατε κορμιά και σαν τα κάστρα/ και μεσ’ στη μακεδονική ματοθρεμμένη γη/ βάλατε την εικόνα μου φερτή σαν από τ’ άστρα/ στου Λαχανά και στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα,/ πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε/ σας λειτουργώ στη δόξα μου. Μακαρισμένοι να ‘στε».

Γράφει η επιτύμβιος στήλη της μάχης του Κιλκίς, ονόματα. Ονόματα ηρώων, αξιωματικών και στρατιωτών, που άφησαν τα αγιασμένα κόκαλά τους στα σιταροχώραφα τους Κιλκίς, πολλοί κάηκαν ζωντανοί από τη φωτιά που άρπαξαν τα μεστωμένα στάρια, τραυματίες αβοήθητοι. Όργωναν τα κατοπινά χρόνια, οι αγρότες τα χωράφια από το Καμπάνη έως το Κιλκίς. και οι παπαρούνες σ’ αυτά τα χωράφια, έλεγε ένα παλιός, είχαν χρώμα σαν το αίμα. Και ξεσήκωναν τα αλέτρια κόκαλα….τα τύλιγαν οι γεωργοί σε καθαρά πανιά και τα έθαβαν και έκαναν το σταυρό τους….αιωνία η μνήμη των μαχητών του Κιλκίς.

«Αν σκάψουμε, παιδιά το χώμα που πατάτε, θα βρούμε κόκαλα Ελλήνων στρατιωτών».Όπως το λέει ο ποιητής μας, έτσι βγήκε η ελευθερία μας», έλεγαν οι παλιοί μας οι δάσκαλοι. Τώρα οι «δια βίου» ανθέλληνες ποδοπατούν, ντροπιάζουν τα ιερά κόκαλα. Γράφει στο ηρώον της μάχης και το όνομα «λοχίας Νίκος Παπανδρέου», αιωνία η μνήμη, έπεσε υπέρ πατρίδος και πίστεως στην μάχη του Κιλκίς. Ο αδελφός του Γεώργιος, ο κατοπινός πρωθυπουργός, λίγο πριν από την κήρυξη του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου έφυγε στη Γερμανία, για μεταπτυχιακά…Εγκατέλειψε την πατρίδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της και σπούδαζε την μετέπειτα καριέρα του….Τώρα ο εγγονός ετοιμάζει την παράδοση του ιερού ονόματος…

Πίσω στην ιστορία για να ανασάνουμε.

«Αντισυνταγματάρχα Καμάρα, διατάσσει ο Διοικητής της V Μεραρχίας, πρέπει να καταλάβεις οπωσδήποτε τα δεσπόζοντα του Κιλκίς υψώματα.

Μάλιστα θα τα καταλάβω και καλήν αντάμωση στον άλλο κόσμο. Δυο ώρες μετά βουλγαρική οβίς τον πληγώνει βαριά. Πέφτοντας ο ήρωας αναφωνεί:

Εμπρός, εμπρός, ζήτω η πατρίδα μας».

Συζητούν για «Μακεδονία του Βαρδάρη». Έγραψε η «Καθημερινή», ότι επίκειται συμφωνία. Θα αναγνωρίσουμε ψιθυρίζουν οι γονατισμένοι, δηλαδή θα ξεπουλήσουμε. Γι’ αυτό έπεσαν οι ήρωες του Κιλκίς-Λαχανά; Είμαι Μακεδών το γένος, 20 χρόνια δάσκαλος. Όλοι εμείς οι δάσκαλοι διδάσκαμε ότι εμείς οι Έλληνες πολεμήσαμε για να απελευθερώσουμε την Κρήτη, την Ήπειρο, την Θεσσαλία, την Θράκη, την Μακεδονία. Και ό,τι μέρος μας απελευθερώναμε ήταν Ελλάδα. Στο Κιλκίς έπεσαν 5.000. Κατατροπώθηκαν οι υπερφίαλοι Βούλγαροι. Τώρα. Αν τολμήσουν τα απολειφάδια της σήμερον και παραδώσουν το όνομα (όνομα = έδαφος κατά τον Ζουράρι), θα μας ελέγξουν ως πνευματικά ανέντιμους όλες οι προηγούμενες γενεές των μαθητών μας. Τι θα πω στους μαθητές μου; Συγγνώμη λάθος, σας έλεγα τόσα χρόνια ψέματα. Το ψεύδος όμως ανήκει στους προσκυνημένους.. Πρόταση: Αν τυχόν αποφασίσουν οι Γραικύλοι του ΥΠΕΞ να υπογράψουν παράδοση του ονόματος, όλοι οι Μακεδόνες, όλοι οι Έλληνες δάσκαλοι, είμαστε πολλοί, να αρνηθούν να διδάξουν την προδοσία. Εμείς δεν θα αναγνωρίσουμε ποτέ άλλη Μακεδονία, ποτέ «κι ας μας κάμουν ό,τι θέλουν». Να ξεσηκώσουμε μαθητές, γονείς, κοιμώμενους παράγοντες, (έρχονται καλλικρατικές εκλογές), δεσποτάδες. Αν χαθεί το όνομα, «να πάμε να πνιγούμε» όλοι μας. Ξαναγράφω ένα ηρωικό επεισόδιο που συνέβη κατά την Μικρασιατική Καταστροφή. Στις 26 Αυγούστου 1922, στη Σμύρνη ο στρατός επιβιβάζεται σε πλοία για επιστροφή στην Ελλάδα. Με την βία ανεβαίνει και ο ταγματάρχης πεζικού Κων. Μουτσούλας. Όταν το πλοίο «Νάξος» εισερχόταν στο λιμάνι της Χίου, κατάμεστο από ρακένδυτους πρόσφυγες, ο Μουτσούλας ανέβηκε στο κατάστρωμα, τράβηξε την προσοχή όλων και φώναξε: «έπειτα απ’ αυτό το αίσχος της εθνικής συμφοράς, δεν μας επιτρέπεται να πατήσουμε χώμα ελληνικό. Να πάμε να πνιγούμε πρέπει και πρώτος εγώ δίνω το παράδειγμα». Έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. (Το διέσωσε ο Χρ. Αγγελομάτης, στο «Χρονικόν της Μεγάλης Τραγωδίας», σελ. 184).

Ήρθε η στιγμή εμείς οι τωρινοί Έλληνες, οι Μακεδόνες να απαντήσουμε στο ερώτημα στο προαιώνιο, σ΄ αυτό που σπάνια παρουσιάζεται στην ζωή των εθνών, που όμως σημαδεύει ανοξείδωτα το βάδισμά τους στην ιστορία. Ναι ή Όχι…


Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://networkedblogs.com/4XTqU

Αλώσεις άλλοτε και τώρα

ΕκτύπωσηE-mailΤο 1453 δεν συνέβη η πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Αυτή είχε συμβεί το 1204 κατά την Δ΄ Σταυροφορία. Οι Τούρκοι βρήκαν μία κεφαλή χωρίς σώμα, μία Κωνσταντινούπολη χωρίς ενδοχώρα. Το κτύπημα που κατέφεραν οι Φράγκοι στην Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη και η κατανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας άνοιξαν τον δρόμο για τη δεύτερη Άλωση από τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Εκείνη τη χρονιά, το 1204, ανιχνεύουμε και τη γέννηση του Νέου Ελληνισμού. Το βυζαντινό κράτος παύει πλέον να είναι πολυεθνικό με ελληνικό πολιτισμό και στη θέση του εμφανίζονται μικρά κράτη αμιγώς ελληνικά,. Η Νίκαια πρωτίστως, αλλά και η Ήπειρος και η Τραπεζούντα είναι τα πρώτα εθνικά κράτη στα Βαλκάνια. Εκφράζουν την ελληνορθόδοξη ελπίδα και γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα. Το μυστικό της επιβιώσεως του Ελληνισμού μετά το 1453 βρίσκεται στην ιδεολογία και στα κείμενα των ανθρώπων που στελέχωσαν το κράτος της μικρασιατικής Νικαίας από το 1204 μέχρι το 1261, όταν αυτό το κράτος έδιωξε τους Λατίνους από την Κωνσταντινούπολη.

Το μυστικό αυτό λέγεται : Πίστη στην διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Και είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε τώρα που διερχόμαστε μία ηθική, πνευματική και οικονομική κρίση. Τώρα που πολλές μικρές αλώσεις απειλούν το έθνος μας με απώλεια ταυτότητος και προσανατολισμού. Από το 1204 μέχρι και τον Κυπριακό Αγώνα του 1955-59 η πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού μάς κρατούσε όρθιους. Περάσαμε αλώσεις, δουλείες, σταυρώσεις, μαρτύρια, αλλάξαμε κατακτητές, αγωνισθήκαμε σε καιρούς πολεμικούς ή ειρηνικούς, προδοθήκαμε από συμμάχους και υπονομευθήκαμε από μισθοφόρους και από φορείς ξενόφερτων ιδεών, αλλά επιβιώσαμε. Γιατί πιστεύαμε στον εαυτό μας, στο παρελθόν μας και στο μέλλον μας.

Ήδη από το 1204 αυτή την πίστη στη συνέχεια του Ελληνισμού εκφράζουν οι Αυτοκράτορες της Νικαίας. Ο Θεόδωρος Λάσκαρις Α΄, ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης, ο Θεόδωρος Λάσκαρις Β΄. Αποτελεί άφθαστο μάθημα αξιοπρεπείας και ιστορίας η απάντηση του Βατάτζη -Θρακιώτη από το Διδυμότειχο- προς τον Πάπα Νικόλαο το 1237.Ο ηγέτης ενός μικρού κράτους του καθημαγμένου Ελληνισμού απαντά προς τον Πλανητάρχη της εποχής, αφού ο Παπικός θρόνος έστρεψε τους Σταυροφόρους προς την Κωνσταντινούπολη αντί για την Ιερουσαλήμ. Γράφει, λοιπόν, ο ελεήμων και ευλαβής Ορθόδοξος Αυτοκράτωρ ότι ο ίδιος και οι υπήκοοί του κατάγονται από το αρχαίο γένος των Ελλήνων «εξ ού η σοφία εξήνθησεν» για όλο τον κόσμο και ότι οι περισσότεροι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες ήσαν και αυτοί Έλληνες. Και προσθέτει ότι στους Έλληνες εδόθη η Κωνσταντινούπολη από τον Μέγα Κωνσταντίνο και ότι πιστοί στην ιστορία μας και στις παραδόσεις μας θα αγωνισθούμε για να απελευθερώσουμε την Κωνσταντινούπολη και να την ξανακάνουμε ορθόδοξη και ελληνική. Αν θέλαμε να κρίνουμε με σημερινά δεδομένα ο Ιωάννης Βατάτζης είναι ο ηγέτης της δυσπραγούσης Ελλάδος και ο Πάπας είναι το Δ.Ν.Τ. Τότε είχαμε ηγέτες που ύψωναν φωνή εθνικής υπερηφανείας προς τους ισχυρούς. Τώρα άραγε έχουμε;

Αυτή η πεποίθηση στη συνέχεια του Ελληνισμού έδωσε δύναμη στους προγόνους μας μετά την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς. Έστω και αν χρησιμοποιούσαμε εναλλάξ τα εθνικά ονόματα Ρωμηός, Γραικός και Έλληνας ουδέποτε χάσαμε την εθνική μας συνείδηση που ήταν άρρηκτα δεμένη με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η πίστη στη διαχρονικότητα του Γένους διατρανώθηκε μέσα από αναγνώσματα όπως η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου και η Αχιλλιάς, μέσα από την εμμονή στην Ελληνική γλώσσα , μέσα από την αναπαράσταση Αρχαίων σοφών στόν πρόναο πολλών εκκλησιών, μέσα από ποιήματα και δημοτικά τραγούδια, μέσα από κηρύγματα και ομιλίες λογίων. Η συνέχεια του Ελληνισμού ενέπνευσε τον Ρήγα, τους κλεφταρματολούς, τις διακηρύξεις και τα Συντάγματα του 1821, τον Διονύσιο Σολωμό που καλεί τους Τριακόσιους του Λεωνίδα να σηκωθούν και να έλθουν κοντά μας. Σήμερα που περνούμε μία πολλαπλή κρίση αναμένουμε από τους πνευματικούς ταγούς μας να ξαναμιλήσουν γι’ αυτή τη διαχρονικότητα του Έθνους, να μάς δώσουν διδάγματα από την Αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, να μας ποτίσουν με το κρασί του ’21 που έλεγε ο Κωστής Παλαμάς. Κι όμως βλέπουμε ορισμένους από αυτούς τους διανοουμένους μας να μάς δηλητηριάζουν με σάπιες πνευματικές τροφές. Αρνούνται τη συνέχεια του Ελληνισμού, χλευάζουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, αφελληνίζουν την παιδεία μας, εισάγουν στρατιές μισθοφόρων από διάφορες χώρες στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού, αποδομούν την Παιδεία μετατρέποντας τα σχολεία σε κέντρα ταχύρρυθμης εκπαίδευσης Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και αφήνοντας τα παιδιά χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες.

Μπορούμε και δικαιούμαστε να βγούμε από την κρίση. Αρκεί να μη ξεχάσουμε το μυστικό των προγόνων μας. Να αντισταθούμε στις ηθικές, πνευματικές και οικονομικές αλώσεις προτάσσοντας τη συνέχεια του Ελληνισμού. Να μετατραπούμε σε μία δυναμική ηθική πλειοψηφία, η οποία με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο θα βάλει στο περιθώριο τους διανοουμένους της συμφοράς και θα ξανασυνδέσει τις τύχες της Ελλάδας, της Κύπρου και των Αποδήμων με το γάργαρο νερό της διαχρονικής ελληνικότητας, το μόνο που μάς ξεδιψά και μας ξεπλένει. Να βάλουμε στο περιθώριο τις υλιστικές ιδεολογίες που αποχαυνώνουν τους νέους μας μιλώντας τους είτε για τη νομοτέλεια της δικτατορίας του προλεταριάτου είτε για τη νομοτέλεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης , η οποία γκρέμισε τα σύνορα για να φέρει τελικά στην Ευρώπη τα προβλήματα των αμερικανικών τραπεζών.

Το πνεύμα του Ελληνισμού ήταν πάντα αγωνιστικό και αντιστασιακό. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν υπετάγη στους όρους του Μωάμεθ, αλλά έπεσε μαχόμενος. Οι σημερινές μάχες δεν θα δοθούν με σπαθιά, αλλά με ιδέες και ιδανικά. Αρκεί να ξαναπιστέψουμε στη συνέχεια του Ελληνισμού!

Κ.Χ. 13-5-2010

http://www.antibaro.gr/node/1589

Το περιττό προσκυνοχάρτι

«Κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος»

Γ΄ Εθνοσυνέλευσις, Τροιζήνα, 5 Μαΐου 1827


«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Μ’ αυτήν την αγέρωχη φράση «επικήρυξε» ο Κολοκοτρώνης τους κιοτήδες που υπέγραφαν προσκυνοχάρτια, δηλώσεις υποταγής στον Ιμπραήμ πασά. Μεταξύ αυτών των προδοτών και ο γνωστός Νενέκος Δημήτριος, τον οποίο, κατόπιν προτροπής του Γέρου του Μοριά, σκότωσε ο αγωνιστής Σαγιάς. Τώρα, με την εν χορδαίς και τυμπάνοις, εκστρατεία του Ερντογάν «πασά», υπογράφτηκαν 21 «προσκυνοχάρτια», «μνημόνια κατανόησης», όπως ευφημιστικώς ονομάστηκαν. Μεταξύ αυτών και η συμφωνία της ημέτερης διαβιουπουργού και της αντίστοιχης Τουρκάλας, με σκοπό την «απάλυνση» των σχολικών βιβλίων, ώστε να εξοβελιστούν γεγονότα που διχάζουν τους δυο προαιωνίως φίλους λαούς. Δηλαδή, η ιστορία να μη λέγει τ’ αληθή (η λέξη σημαίνει αυτά που δεν καταπίνει η λήθη), αλλά τα ευχάριστα. Για παράδειγμα, όπως φαντάζομαι τις ιστορικές θωπείες και «πλαστικές επεμβάσεις» στα βιβλία ιστορίας, η σφαγή στη Χίο, τα ανήκουστα εγκλήματα που ερήμωσαν το ανθηρό νησί, θα μετονομαστούν σε «παράπλευρες απώλειες» ή «προληπτικές επιχειρήσεις» του τουρκικού στόλου. Η Έξοδος του Μεσολογγίου, δεν ήταν παρά ένας «συνωστισμός» των ηρωικών λειψάνων στις πύλες της ιερής πόλης. Και βέβαια δεν υπήρξε καμμιά Γενοκτονία, αυτή είναι εφεύρημα εθνικιστών, κυρίως ποντιακής καταγωγής, που έδωσαν βάση στις «μωρολογίες» των παππούδων τους. Και αφού εφαρμοστούν οι υποδείξεις που περιέχουν τα «μνημόνια – προσκυνοχάρτια», θα επιτύχει η Τουρκιά τον σημαντικότερο στόχο της: την Γενοκτονία της μνήμης…ύστερα έπονται οι αποβάσεις, εφ’ όσον κανείς δεν θα θυμάται για ποιο λόγο να υπερασπιστεί και να θυσιαστεί για κάτι κατσάβραχα του Αιγαίου.

Υπάρχει, όμως, ένα θέμα εδώ. Παρέλειψε η διαβιουπουργός, πρώην εθνικής, Παιδείας, να πληροφορήσει την «απέναντι», ότι ήδη στα σχολικά μας βιβλία εφαρμόζουμε το δόγμα της ελληνοτουρκικής φιλίας τους. Προς τι τα τυμπανοκρουστικώς αναγγελθέντα μνημόνια, όταν τα βιβλία που κρατούν στα χέρια οι μαθητές μας, είναι «ξεθωριασμένα», λογοκριμένα από δυσάρεστες για τους φίλους μας αναφορές; Τα προσκυνοχάρτια απλώς επισημοποίησαν ένα τετελεσμένο γεγονός. Παραδείγματα για του λόγου το αληθές. «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 28. Κείμενο με τίτλο «Ο αγωνιστής με την πένα». Αφιέρωμα στην Επανάσταση του ’21. Στις δυόμισι σελίδες που καταλαμβάνει το κείμενο, ο μικρός μαθητής διαβάζει για ήρωες, για λευτεριά, για τον Σολωμό, ένα πράγμα όμως δεν αντικρίζει γραμμένο: Ότι επαναστατήσαμε κατά των Τούρκων. Σε ποιους είμαστε σκλαβωμένοι, ποιους πολέμησε ο Ανδρούτσος ή ο Μπότσαρης αυτό αποσιωπάται. Ο μαθητής μπορεί να υποθέσει ότι ήταν Ινδιάνοι

Βιβλίο γλώσσας Στ΄ Δημοτικού. Σελίδα 105. Περιέχεται ο περίφημος λόγος του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838. Λέει ο ήρωας: «Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι». Και συνεχίζει το βιβλίο: «Οι έμποροι και οι προκομμένοι…» κλπ. Μετά όμως την λέξη «Μουσουλμάνοι» ο στρατηγός αναφέρει κάποια άλλα πράγματα, τα οποία προφανώς (λογο)κρίθηκαν ως εθνικιστικά, απάδοντα στο πνεύμα των μνημονίων. Διαβάζω από τον Τερτσέτη το οχληρό απόσπασμα: «Και έκαμαν ότι ημπορούσαν διά να αλλάξη ο λαός την πίστην του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον Σταυρόν του έκαμε». Έτσι φτάσαμε στην ρεπούσειο σύλληψη περί «θαυμαστής τάξης» την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Έτερο κείμενο Β΄ Γυμνασίου «Νεοελληνική Γλώσσα», τετράδιο Εργασιών, σελ. 35. με τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή». Το παραθέτω ολόκληρο. Μετά την ανάγνωσή του, ας σκεφτούμε όλοι μας, γιατί είναι περιττά τα «προσκυνοχάρτια» και γιατί οι μαθητές προτιμούν, κατά τις ημέρες των εθνικών επετείων, να τιμούν τους απελευθερωτές προγόνους μας, πίνοντας «φρεντοτσίνο» στις καφετέριες, παρά να παρακολουθούν την σχολική γιορτή.

«Τέλεια. Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια. Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες με τη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα. Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα ‘ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του. Φέτος θα ‘χουμε και την Τζίνα με τ’ ακορντεόν και μελόντικες και ξυλόφωνα. Θαυμάσια. Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφειώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα. Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων.

Σοβαρά σοβαρά, λέω στη Βαφειώτη, που είναι πολύ κλασική καλλιτεχνικού και ώρες ώρες μιλάει καθαρευουσιάνικα: -

Είμαι στη διάθεσή σας, κυρία Βαφειώτη, έτοιμη να ταχθώ στην καλλιτεχνική δημιουργία. (μα που τα βρίσκω!!…) Σηκώνει τα φρύδια με ύφος σαν να λέει «Τώρα με δουλεύει η μικρή; Τι γίνεται;» και πετάει: -

Καλά…ναι…βέβαια…να το συζητήσουμε…. -

Τι να συζητήσουμε κυρία; Θέλω πολύ να τ’ αναλάβω. Και νομίζω πως κι ο Οικονομίδης θέλει να βοηθήσει.

Ορίστε, πάω να κάνω κατάσταση και στο Βασίλη, για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν τον σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας.

Ευτυχώς πολλοί εθελοντές για το δημιουργικό μέρος της γιορτής δεν υπάρχουν και έτσι έχουμε πολλές πιθανότητες με το Βασίλη να είμαστε εμείς οι επίσημοι μπογιατζήδες της εθνικής γιορτής. Αλλά κάτι δεν προβλέψαμε.

Μας παίρνει λοιπόν η Βαφειώτη στο διάλειμμα και μας πάει στο Γυμνασιάρχη, για να τον ρωτήσει αν μπορούμε να αναλάβουμε εμείς και τις αφίσες. -

Και γιατί να μην μπορούμε; Γιατί να πει όχι; Αφού προσφερόμαστε. Εθελοντικά ερχόμαστε. Επιμένω. -

Ναι, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, είστε ήδη μέλη της χορωδίας μας και δεν ξέρω αν θα ήτο φρόνιμο να χάσετε περαιτέρω διδακτικές ώρες, λαμβάνοντας μέρος και στην παρούσα δραστηριότητα, απάντησε η Βαφειώτη στ’ αρχαία. -

Γι’ αυτό, χρειαζόμαστε την έγκριση του κυρίου Γυμνασιάρχου.

Ο κύριος Γυμνασιάρχης δίνει, ευτυχώς τη συγκατάθεσή του, ελλείψει άλλων εθελοντών, κι έτσι, να ‘μαστε οι «Εθνικοί Μπογιατζήδες». Για ένα μήνα και βάλε θα χάνουμε περίπου τέσσερις έως έξι ώρες τη βδομάδα. Βέβαια, δε μας χαρίζουν Φιλολογικά ή Μαθηματικά, αλλά μας παίρνουν απ’ τα Θρησκευτικά, τις Γυμναστικές και αυτά.

Η Καρακατσάνη, η μουσικού, είναι γεμάτη ενθουσιασμό και προσπαθεί να δέσει όλες τις φωνές και τα όργανα μαζί, ενώ βγάζει και δυο τρεις που θα κάνουν σόλο, έτσι, για να γίνει ακόμα πιο συγκινητική η ατμόσφαιρα. Και οι προετοιμασίες των αφισών προχωρούν. Είναι η Μάρθα με τον Πέτρο που βοηθούν στις ζωγραφικές».

Όταν τα μήλα είναι ξινά, φταίνε οι μηλιές και τέτοιες μηλιές άκαρπες κόπτονται και εις πυρ βάλλονται.


Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1568

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Διαταγή: ἐκτελέστε τούς λογοτέχνες

Συχνή ἡ ἐπωδός: «Τά παιδιά δέν διαβάζουν ἐξωσχολικά βιβλία». Τήν ἀκοῦμε ἀπό γονείς, τήν προσυπογράφουμε καί ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι. Εἶναι τέχνη λησμονημένη ἡ ἀνάγνωσις πιά. Ὅπως κάθε τέχνη πού διδάσκεται, πρέπει νά μαθητεύσῃς «παρά τούς πόδας ἀνθρώπου» καί ἀφοῦ μιλᾶμε γιά μαθητές ἰσχύει τό ἀπροσπέλαστο, ὑπό τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν».

Τό παράδειγμα προσφέρεται πρῶτα στό σπίτι. Ὅμως σήμερα «οἱ ἀπησχολημένοι γονεῖς παρκάρουν τά παιδιά τους μπροστά στήν τηλεόρασι…. οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἐδιάβασαν ἢ δέν τούς εἶπαν ἱστορίες, τείνουν νά ἐπιβάλλουν τήν ἴδια στέρησι καί στά παιδιά τους». Ἀποτέλεσμα; «Ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ἔχει ἀναδυθῇ τόν τελευταῖο καιρό: ὁ μορφωμένος βάρβαρος –πού ἔχει σπουδάσει εἴκοσι χρόνια, ἔχει ἀποκατασταθῇ θαυμάσια ἐπαγγελματικῶς, ἀλλά δέν ἔχει διαβάσει τίποτα, δέν ξέρει ἱστορία καί ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε εὑρίσκεται ἐκτός τῆς εἰδικότητός του….Μερικοί τυγχάνει νά εἶναι καί δάσκαλοι. Δέν διαβάζουν τίποτε ἐκτός ἀπό τά βιβλία πού πρέπει νά διδάξουν∙ δέν ἔχουν νοιώσει ποτέ τήν ἀπόλαυσι τῆς ἀνάγνωσης∙ καί δέν μποροῦν νά μεταγγίσουν ἐνθουσιασμό, γιά νά μήν πῶ ἀγάπη γιά τό ἀντικείμενό τους». (Τό ἀπόσπασμα περιέχεται στό βιβλίο «ὁ ἀντιχριστιανισμός», τοῦ Σ. Γουνελᾶ, ὁ ὁποῖος παραπέμπει σέ ἄρθρο τῆς Βρετανίδος Ντ. Λέσιγκ, πού δημοσίευσε ἡ «Ἐλευθεροτυπία»). Τό προαναφερθέν χωρίο μιλάει γιά γονεῖς ἀδιάφορους, γιά δασκάλους ἀπονήρευτους καί ἀκοινώνητους, ἀποσιωπᾷ ὅμως τόν φθοροποιό ρόλο τῶν σχολικῶν βιβλίων.

Θά ἀναφερθῶ καί πάλι στοῦ Γυμνασίου τά γλωσσικά ἐγχειρίδια. Κατ’ ἀρχάς ὑπῆρχε στά βιβλία αὐτά (κυρίως τῶν κειμένων Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας) μία ρητή προδιαγραφή, τήν ὁποίαν ἔπρεπε νά ἐφαρμόσουν οἱ συγγραφικές ὁμάδες πού εἶχαν ἀναλάβει τήν ἐκπόνησί τους: τά νέα βιβλία ἔπρεπε νά μή περιλαμβάνουν οὕτε ἕνα ἀπό τά κείμενα πού περιελαμβάνοντο στά παληά. (Ἡ γνωστή «ἐθνική νόσος» πού περιέγραψε ὁ Παπαδιαμάντης: περιφρονοῦμε «ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν»).

Κατά δεύτερον τά κείμενα πού ἐπιλέχτηκαν ὤφειλαν –στά πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας– νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό «παρωχημένες» πλέον ἰδέες (ἔθνος, πίστις, παράδοσι), νά προσαρμοστοῦν στά νέα δεδομένα. Ἡ γνῶσι δέν πρέπει νά ὑφαίνεται γύρω ἀπό κοινές ἀξίες, οἱ ὁποῖες, ποινικοποιήθηκαν ὡς ἑλληνοχριστιανικό ἰδεολόγημα, νά μήν συγκινῇ, ἀλλά νά διασκεδάζῃ, νά εἶναι ἐπικοινωνιακή. (Παράδειγμα: «Ἡ Φρικαντέλα ἡ μάγισσα πού ἐμισοῦσε τά κάλαντα» ὡς κυρίαρχο ἀνάγνωσμα Χριστουγέννων στην Ε΄ δημοτικοῦ). «Τό σχολεῖο δέν ἔχει πιά σκοπό νά μεταδίδῃ οὐσιαστικές γνώσεις, πού ἡ κατοχή τους φωτίζει τήν συνείδησι καί προσφέρει τά ὑλικά της ἐλευθερίας», ἀλλά, ὑπό τό πρόσχημα τῆς ἀναβαθμίσεως, καταλήγει σ’ αυτό πού ἀνομολογήτως στοχεύει: στήν παραγωγή ὑποταγμένων μυαλῶν, «μορφωμένων βαρβάρων» καί χειρότερα, γενιτσάρων.

Γιά νά συμβῇ αὐτό ἐφρόντισαν οἱ ἐπίδοξοι ἀναβαθμιστές –ἰσοπεδωτές τῆς Παιδείας νά καταστρέψουν (κυριολεκτικῶς) τήν κλασσική μας λογοτεχνία. Ἀποκαθήλωσαν τούς μάστορες τοῦ λόγου, αὐτούς πού γράφουν μέ «ἰθαγένεια τόπου καί τοπίου», τους «ἐθνικούς συγγραφεῖς» (Λιγνάδης), ὄχι μέ τόν ἐξοβελισμό τους ἀπό τά βιβλία, ἀλλά μέ πιό ὕπουλο, ἀναίσχυντο, γκεμπελικό τρόπο. Δηλαδή: Δέν βάζεις στά βιβλία τά πιό ἀξιόλογα καί ὡραῖα, τά ἀριστουργήματά τους, ἀλλά τά χειρότερα, τά ξέψυχα, τά μίζερα. (Σ’ όλους τους λογοτέχνες βρίσκεις καί ἀτυχεῖς ἐμπνεύσεις).

Παίρνεις γιά παράδειγμα τόν Παπαδιαμάντη, κλέος καί ἀγλάϊσμα τῆς λογοτεχνίας μας, καί ἰδοῦ τό ἀπόσπασμα ἀπό τά εὐφρόσυνα «ρόδιν’ ἀκρογιάλια»:… «Μᾶς ἦρθε, εἶπεν, ἡ μυζήθρα, μυρωδάτη, ἀχνιστή. Τήν ἔφερε πεσκέσι τό Ξενιώ, ἡ μικρή τσούπα τοῦ Πατσοστάθη. Ὕστερ’ ἀπό λίγο θἄρθη, λέει, ὁ ἀφέντης της –δηλαδή ὁ πατέρας της- νά μᾶς φέρῃ, λέει, τό κοκορέτσι ψημένο, ἔτοιμο. Ὅσον διά τά δύο μπούτια θά μᾶς τά φέρη, λέει, ὠμᾶ, γιά νά τά ψήσουμε ἀργότερα ἐδῶ -Μπεκερεβέτσιν (ὁ θεός νά τά πληθύνῃ). - Τό ἄλλο μισό κατσίκι, τό ἐκράτησε, λέει, γιά τήν φαμίλια του. Τώρα θά μᾶς ἔρθῃ κι ὁ Ἀγάλλος, νά μᾶς ζυμώςῃ τήν πίττα. Σ’ ἀρέσει ἡ τυρόπιττα μέ χλωρό τυρί καί μέ δέκα αὐγά;». (Νεοελληνική Γλώσσα, Α΄ Γυμνασίου, σελ. 70-71).

Μέ κείμενο δώδεκα ἀράδων τιμᾶται ὁ Σκιαθίτης γέροντας. Καί τόν κατήντησαν, τόν ἀσκητικό καί ὀλιγοδεή λογοτέχνη μας, πρότυπο πολυφαγίας καί καλοπέρασης. «Κακουργοῦν ἐν γνώσει» ὡς θά ἔλεγε ὁ ἐξαίσιος ὑμνητής τῆς ἐντίμου πενίας.

Οἱ ἴδιες κουτοπόνηρες ἐπιλογές ἐφαρμόζονται καί στά «ἀπομνημονεύματα» τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἄρχηγοί, ἔγιναν ἐκλαμπρότατοι, ἔγιναν γενναιότατοι καί οἱ ντόπιοι καί οἱ φερτικοί… ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καί φίλοι πλούσιοι ἀπό γαῖες, ἐργαστήρια, μύλους, σπίτια, σταφίδες καί ἄλλα πλούτη τῶν Τούρκων. Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπό τήν Ζάκυνθο, δέν εἶχαν οὔτε πιθαμή γης∙ τώρα φαίνεται τί ἔχουν…» . («Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 48).

Ἐρωτῶ: Γιατί ὄχι ἐκεῖνο τό θαυμάσιο «τούτην τήν πατρίδα τήν ἔχομεν ὅλοι μαζί…» ἢ τό ἀνδρεῖο «ἐκεῖ ὅπου ἔφκιανα τίς θέσεις εἰς τούς Μύλους ἦρθε νά μέ δῇ ὁ Ντερνύς…». Αὐτά δέν ἀντέχουν στήν προκρούστειο κλίνη τῶν νεογραικύλων.

Σαφές τό μήνυμα: τέτοιοι καί οἱ ἥρωές σας, μικροπρεπεῖς, ἰδιοτελεῖς, μήν τούς διαβάζετε, ξεπεράστηκαν… ἐνῷ στήν «Γλῶσσα» τῆς Α΄ Γυμνασίου, ἐξυμνεῖται τό σαχλούργημα μιᾶς λοξῆς Ἀγγλίδος, ὁ «Χάρι Πότερ», «γιατί ξανάφερε τά παιδιά στό διάβασμα καί τά ἀπεμάκρυνε γιά λίγο ἀπό τήν ὀθόνη τῶν βίντε–γκέιμς». (video-games) (σελ. 4).

Ἡ ἴδια τακτική τῆς… μύγας καί στό ἔργο τοῦ Ξενόπουλου. (Τήν μύγα καί μέσα σέ ἀνθόκηπο νά τήν βάλῃς, θαὕρῃ κοπριά νά καθίσῃ). «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222, τίτλος: Ἡ γάτα τοῦ παπᾶ». Πηγαίνει ὁ Χρῆστος ὁ κλαμπανάρος (=κωδωνοκρούστης) καί λέει στόν παπα-Ζήσιμο: «Πάλε τά ἴδια παπᾶ μου». « Ἡ γάτα πανάθεμά την». «Ὤ! συμφορά μου…στό ἴδιο μέρος;». «Ὄχι, στήν Ἁγία Πρόθεσι». Δηλαδή, ἡ γάτα, ἐμπῆκε στό Ἁγιο Βῆμα, στήν Ἁγία Πρόθεσι καί ἔκανε τίς ἀκαθαρσίες της. (Οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς φρίττουν μέ αὐτήν τήν μιαρά καί βέβηλη ἀναφορά).

Στό ἴδιο βιβλίο. «Τό θέλγητρο τῆς Ἀνδαλουσίας), τοῦ Κ. Οὐράνη (σελ. 4.), καί πάλι ἡ μαγαρισιά. Διαβάζει τό πρωτάκι τοῦ Γυμνασίου φράσεις ὅπως: «Ἡ Ἀνδαλουσία εἶναι μία νέα γυναίκα τοῦ λαοῦ… πού δίνει ἐρωτικές συνεντεύξεις μέσα στίς ἐκκλησίες» καί ὅτι ἡ Σιέρρα Νεβάδα εἶναι «χώρα ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἀγαπᾶν τήν γυναίκα σάν Παναγία καί τήν Παναγία σάν γυναίκα» (σελ. 4-5). Καταλάβαμε. Πνευματικός ὑποσιτισμός, ἀφελληνισμός καί ἐκκλησιομαχία.

Οἱ ἄνθρωποι ἐκτελοῦν ἐντολές, κάνουν τό κέφι τους, ρυπαίνουν ψυχές, βαπτίζοντας τά ἀνοσιουργήματά τους, Παιδεία καί ὅλα ἀτιμωρητί. «Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες. Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες ὅπου μᾶς ἐκυβέρνησαν ἀρχή ὡς τέλος».


Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1614

Από την πτώχευση στην εθνική αναγέννηση (1893-1912)

ΕκτύπωσηE-mailΔέν εἶναι εὐχάριστο γιά τήν ἐθνική ἀξιοπρέπεια ἑνός λαοῦ νά ζεῖ μέ δανεικά ἀπό ἄλλα κράτη ἤ ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἐπιβάλλουν σκληρούς ὅρους. Ὅμως χειρότερη ἀπό τήν οἰκονομική πτώχευση εἶναι ἡ ἠθική, πνευματική καί ἐθνική παρακμή. Ἡ προσπάθειά μας ὡς Ἑλλήνων πρέπει νά στραφεῖ πρωτίστως στήν ἀνάδειξη τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες βοήθησαν τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας νά ξεπεράσει καί ἄλλες δύσκολες στιγμές στό παρελθόν. Εἶναι χρήσιμο, λοιπόν, νά ἀντλήσουμε διδάγματα ἀπό τήν περἰοδο 1893-1912 ὅταν ὁδηγηθήκαμε ἀπό τήν οἰκονομικἠ πτώχευση τῆς Ἑλλάδος στήν Ἐθνική Ἀναγέννηση τοῦ 1912-13. Μία μικρή Ἑλλάδα κατόρθωσε νά ἀνορθωθεῖ πνευματικά, πολιτικά καί στρατιωτικά καί μετά από λίγα χρόνια ἀπελευθέρωσε τή Νότιο Ἤπειρο, τή Μακεδονία, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου καί τήν Κρήτη.

Εἶχε προηγηθεῖ τό 1893, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ὁμολόγησε δημοσίως: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Πάντως ὁ ἴδιος ἔκανε σαφές ὅτι δέν δικαιολογεῖ τίς ἐθνικές ὑποχωρήσεις μέ πρόσχημα τόν δανεισμό τῆς χώρας. Εἶχε μάλιστα δώσει καί τό μέτρο τῆς αἰσιοδοξίας του μέ τήν ἱστορική φράση: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει»! Τό 1897 εἴχαμε τόν ἐν μέρει ἀτυχῆ πόλεμο μέ τήν Τουρκία. Λέω ἐν μέρει, διότι ἡττηθήκαμε στρατιωτικῶς στό μέτωπο τῆς Θεσσαλίας ἀπό τούς Τούρκους, ὅμως σέ διπλωματικό ἐπίπεδο προεβλήθη γιά πρώτη φορά τό αἴτημα τῆς Κρήτης γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα καί οὐσιαστικά ἡ Μεγαλόνησος ἔγινε ἡμιαυτόνομη. Τό 1898 ἐπεβλήθη στήν Ἑλλάδα ὁ προσβλητικός, ἀλλά ὑποχρεωτικός Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος. Γιά νά εἶναι βέβαιες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀποπληρώσει τά δάνεια πού πῆρε ἐγκατέστησαν ὐπαλλήλους τους στή χώρα μας, οἱ ὁποῖοι εἰσέπρατταν γιά λογαριασμό τῶν ξένων τραπεζῶν μέρος ἀπό τά ἔσοδα τῶν μονοπωλιακῶν ἐποιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἀπό τή Βρετανία, τή Γαλλία, τή Γερμανία, τή Ρωσία, τήν Ἰταλία καί τήν τότε Αὐστρουγγαρία. Ἡ Γερμανία ἀπεσύρθη τό 1914, ἀλλά ἡ δράση τοῦ Δ.Ο.Ε. τερματίσθηκε μέ τή λήξη τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Ποιἐς δυνάμεις βοήθησαν τήν Ἑλλάδα μετά ἀπό τόσες ταπεινώσεις νά φθάσει στήν Ἀναγέννηση τοῦ 1912; Πιστεύω ὅτι ἦσαν τέσσερις. Ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ φιλοπατρία κάποιων ἀνθρώπων πού θυσιάσθηκαν, ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν καί τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τότε κήρυτταν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό Ἔθνος πίστευε στή διαχρονική του ἑνότητα ἀπό τήν Ἀρχαιότητα μέσῳ τῆς Βυζαντινῆς Ρωμηοσύνης μέχρι τό 1821 καί τή σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἀκοῦμε ὁρισμένες φωνές νά ἀμφισβητοῦν αὐτή τή συνέχεια καί νά ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές. Ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα αὐτούς τούς 4 παράγοντες.

1)Ἡ πίστη στόν Θεό. Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης. Ἕνας φτωχός τσαρουχοφόρος νερουλᾶς ἀπό τό μαρούσι κέρδισε τό 1896 τόν Μαραθώνιο Δρόμο στούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη πού φιλοξένησε τήν πρώτη σύγχρονη διοργάνωση καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνέβασε τό ἠθικό τῶν προγόνων μας καί ἔδωσε στή χώρα τή χαμένη της ἀξιοπρέπεια. Ὁ Λούης τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ἀγῶνα νήστεψε καί προσευχήθηκε ὡς συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐκφράζει τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων στόν Θεό πού εἶναι τό ἀπαραίτητο θεμέλιο τῆς ἐλπίδας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.

2)Ἡ φιλοπατρία καί ἡ αὐτοθυσία ἀποκρυσταλλώνονται στό πρόσωπο τοῦ Πάυλου Μελᾶ. Ἕνας νέος Ἀνθυπολοχαγός, μέ πατέρα Δήμαρχο Ἀθηναίων καί πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ἄφησε τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν καί μετέβη ἐθελοντικῶς στά βουνά καί στά λασπόνερα τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Πῆγε γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕληνες νά ἀντιμετωπίσουν τούς Βουλγάρους κομιτατζῆδες. Ὁ Μελᾶς σκοτώθηκε ἀπό τουρκικό ἀπόσπασμα στίς 13-10-1904 στό χωριό Στάτιστα ( σημερινό Μελᾶς) τῆς Καστοριᾶς. Ὁ ἡρωικός θάνατός του ἀφύπνισε τήν ἀδρανῆ ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν καί ἔδωσε θάρρος στόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο ἤ ὑπόδουλο.

3)Ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν.Ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ κατήγετο ἀπό τό Μέτσοβο καί ἀπέκτησε περιουσία ἐκτός Ἑλλάδος. Ὡς πραγματικός Ἐθνικός Εὐεργέτης-καί δέν ἦταν ὁ μόνος- ἀπέδειξε τί μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἐπιχειρηματίες ὅταν ἔχουν ἐθνική συνείδηση καί συλλαμβάνουν σωστά τά μηνύματα τῶν καιρῶν. Ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό Παναθηναϊκό Στάδιο ὅπου τελέσθηκαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 1896 καί πλήρωσε κατά ἕνα μέρος τήν ἀγορά ἑνός μεγάλου θωρηκτοῦ γιά τόν Ἑλληνικό Στόλο. Τό θωρηκτό αὐτό φέρει τό ὄνομά του. Ὁ θρυλικός «Ἀβέρωφ» πρωταγωνίστησε στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ.

4)Τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων.Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἐκφράζει χαρακτηριστικά μία ὁλόκληρη γενιά διανοητῶν, ποιητῶν, συγγραφέων καί ἐπιστημόνων πού πίστευαν μέ θέρμη στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς καί ἡ γενιά του προετοίμασαν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ γιά τή μεγάλη ἐξόρμηση τοῦ 1912. Μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τή διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γιά τά διδάγματα πού μᾶς στέλνουν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Βυζαντινοί καί οἱ Κλεφταρματολοί. Ὁ Παλαμᾶς ξεκίνησε τό 1902 νά γράφει τό ἐπικό ποίημά του «Η Φλογέρα τοῦ Βασιιλιᾶ» πού ἀναφερόταν στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Βασίλειο Β΄τόν Μακεδόνα. Τό ποίημα ἀρχίζει μέ ἕναν ἀνεξάρτητο πρόλογο, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν περίφημη φράση:» «Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μέσ’ στή χώρα» καί ἐξέφραζε τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως ὅταν τό ποίημα ὁλοκληρώθηκε τό 1908 (πρόκειται γιά ὁλόκληρο βιβλίο) κατόρθωσε νά ἀναστρέψει τό κλίμα πανελληνίως. Ὁ Παλαμᾶς περιγράφει πῶς ὁ Βασίλειος, ἀφοῦ νίκησε τούς Βουλγάρους τό 1014 καί πρίν ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη, πέρασε μέ ὅλο τόν στρατό του ἀπό τήν Ἀθήνα. Πρῶτον γιά νά προσκυνήσει στόν Παρθενῶνα πού εἶχε μετατραπεῖ σέ χριστιανικό ναό τῆς Παναγίας Ἀθηνιώτισσας. Καί δεύτερον γιά νά καταδείξει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόν σεβασμό τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν πρός τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Μέ τέτοια ἔργα οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προετοίμασαν τή μεγάλη Ἐθνική Ἀναγέννηση.

Ἄν θέλουμε καί σήμερα νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀπαισιοδοξία καί νά βροῦμε τά ἐρείσματα γιά μία ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μετά ἀπό τήν κρίση, ἄς μελετήσουμε προσεκτικά τά διδάγματα τῆς περιόδου 1893-1912. Σήμερα ἡ Ἐθνική Ἀναγέννηση δέν θά ἔχει πολεμική μορφή ὅπως τότε. Θά ἔχει εἰρηνικό περιεχόμενο, πολιτιστικό, ἠθικό, κοινωνικό. Ἀλλά θά βασίζεται καί πάλι σέ ἀξίες καί ἰδανικά. Ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ζήσει χωρίς δανεικά. Δέν μπορεῖ, ὅμως νά ζεῖ χωρίς ἰδανικά. Ἄς ξαναδώσουμε στά παιδιά μας τήν πίστη στόν Θεό, τήν φιλοπατρία, τήν τεκμηριωμένη πεποίθηση γιά τή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θά δοῦμε τή νέα γενιά νά δημιουργεῖ καί νά ἀνα-δημιουργεῖ μία καινούργια Ἑλλάδα. Ὀρθόδοξη, δημοκρατική, μαχητική ταγμένη νά πρωτοπορεῖ πολιτιστικά καί οἰκουμενικά. Εἶμαι αἰσιόδοξος γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος!


Κωνσταντῖνος Χολέβας –Πολιτικός Ἐπιστήμων

http://www.antibaro.gr/node/1626

«Νεοελληνική Γλῶσσα» Γ΄ Γυμνασίου

Ἔχω σέ πολλά κείμενα ἀσχοληθῇ μέ τά βιβλία γλώσσας τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, τά ἀπελέκητα «περιοδικά ποικίλης ὕλης», ὅπως πρέπει νά ὀνομαστοῦν. Ἐδῶ καί λίγο καιρό ἐστρώθηκα καί ἐμελέτησα τά γλωσσικά βιβλία του Γυμνασίου. (Σέ κάθε τάξη, πλήν τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν διανέμονται στούς μαθητές τρία ἐγχειρίδια. Ἕνα βιβλίο «Νεοελληνικῆς Γλώσσας», συνοδευόμενο ἀπό τό «Τετράδιο Ἐργασιῶν» καί ἕνα τρίτο πού τιτλοφορεῖται «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας». Ἐπιπροσθέτως παρέχεται καί μία «Ἱστορία Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» κοινή καί γιά τίς τρεῖς τάξεις). Πρῶτα παραθέτω τό συμπέρασμα καί κατόπιν ἡ τεκμηρίωσή του: Ἄν τά βιβλία τοῦ δημοτικοῦ συνιστοῦν ἄχρωμα, ἄγευστα καί ἄοσμα περιοδικά, προπαιδεία καταναλωτισμοῦ καί ἀμορφωσιᾶς, τοῦ Γυμνασίου προετοιμάζουν καί ἐκπαιδεύουν τόν αὐριανό ἀνθέλληνα καί ἐκκλησιομάχο. Θά τά ἀποκαλοῦσα, χωρίς φόβο καί πάθος, ἐγχειρίδια γενιτσαρισμοῦ. ( Ἐξαιρετική κριτική ἄσκησε στά βιβλία τοῦ Γυμνασίου ἡ συνάδελφος, φιλόλογος καί θεολόγος κ. Εὐδοξία Αὐγουστίνου).

Στό παρόν ἄρθρο θά καταπιαστῶ μ’ ἕνα μόνο «βιβλίο», τήν «Νεοελληνική Γλῶσσα» Γ΄ Γυμνασίου. Νά ἔχουμε πάντοτε ὑπ’ ὄψιν ὅτι τά νῦν σχολικά βιβλία χρηματοδοτοῦνται κατά 75% ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμεῖο καί 25% ἀπό ἐθνικούς πόρους («ἐθνικοί πόροι»; τί εἶναι αὐτό; τρώγεται;).


Ἀνάδοχος συγγραφέας, ὁ «νονός», εἶναι τό «ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ», ἐκδοτικός οἶκος, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν «ΠΑΤΑΚΗ», ἐξέδωσαν τά πανάκριβα βοηθήματα, πρίν ἀκόμα φθάσουν τά μαθητικά βιβλία στά σχολεῖα. (Ἰδοῦ πεδίον δόξης λαμπρόν γιά εἰσαγγελεῖς).

Ἀρχίζω τό ξεφύλλισμα τοῦ βιβλίου. Παραθέτω τούς τίτλους τῶν ἐνοτήτων.

1η). Ἡ Ἐλλάδα στόν κόσμο. 2η). Γλῶσσα – Γλῶσσες καί πολιτισμοί τοῦ κόσμου. 3η). Εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Εἴμαστε ὅλοι διαφορετικοί. 4η). Ἐνωμένη Εὐρώπη καί Εὐρωπαῖοι πολίτες. 5η). Εἰρήνη – Πόλεμος. 6η). Ἐνεργοί πολίτες διά τήν ὑπεράσπισι οἰκουμενικῶν ἀξιῶν. 7η). Τέχνη: Μία γλῶσσα γιά ὅλους, σέ ὅλες τίς ἐποχές. 8η). Μπροστά στό μέλλον.

Ἀπό τούς τίτλους διαπιστώνουμε ὅτι μᾶλλον πρόκειται γιά κομματικό φυλλάδιο τῆς προοδοαριστερᾶς, παρά γιά σχολικό βιβλίο. Εἰσερχόμαστε στά ἐνδότερα τοῦ νεοταξικοῦ κουρελουργήματος.

Σελ. 10. Ποίημα τοῦ Ὀδ. Ἐλύτη, ὄχι βέβαια ἀπό τό «ἆσμα ἡρωΐκό καί πένθιμο» οὔτε ἀπό τό «Ἄξιον Ἐστί», ἀλλά κάποιο πού τιτλοφορεῖται «ἡ Alfa Romeo».

Ὁ ἡρωϊσμός εἶναι «μικροαστική προκατάληψις» καί «εἶναι μεγάλη ἀνάγκη νά εὑρεθοῦν τρόποι, ὥστε νά ἀπαλλαγῇ ὁ κόσμος ἀπό τήν βάρβαρη ἀξία του ἡρωϊσμοῦ», ὅπως δηλώνει ἡ ἀρχηγέτης τοῦ γραικυλισμοῦ Ἄννα Φραγκουδάκη.

Σελ. 11η. Κείμενο μέ τίτλο: «Ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀλλάζει», συγγραφέας Χριστίνα Κουλούρη, τῆς γνωστῆς πολυπολιτισμικῆς συμμωρίας (= συν+μωρίας). Τό γνωστό ἀξιολύπητο παραλήρημα περί ἀφομοιώσεως καί συνυπάρξεως «διαφορετικῶν ἐθνοπολιτισμικῶν ὁμάδων» καί λοιπές ἀερογεμεῖς φυσαλίδες. Διαβάζοντας την 3η ἐνότητα, ἔχεις τήν ἐντύπωση ὅτι γράφθηκε γιά ἀνθρώπους πού βαρύνονται μέ ρατσιστικά ἐγκλήματα.

Σελ. 46. «Ὁ ρατσισμός ὅπως τόν ἐξήγησα στήν κόρη μου».

Σελ. 50. Ἐρωτήσεις τοῦ τύπου «ὑπάρχει σήμερα ρατσισμός στήν Ἑλλάδα;».

Σελ. 52. «Πολυεθνικές τάξεις στό σχολεῖο», τοῦ Π. Τσίμα, τοῦ γνωστοῦ μεγαλοδημοσιογράφου τοῦ ΔΟΛ.

Σελ. 54. Ἐρωτηματολόγιο στό ὁποῖον οἱ μαθητές καλοῦνται νά ἀποδείξουν τά ἀντιρατσιστικά τούς αἰσθήματα.

Σελ. 55. Ἐρώτησις: «Εἶναι οἱ Ἑλληνες ρατσιστές;» καί ἀπό κάτω φυλλάδιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς κατά τοῦ ρατσισμοῦ.

Σελ. 57. Κείμενο: «Ἡ γενετική εἶναι .… ἀντιρατσίστρια». (Ἀξιοσημείωτο: σχεδόν ὄλα τά κείμενα εἶναι ἀποκόμματα ἀπό τό «ΒΗΜΑ» καί τά «ΝΕΑ»).

Μέ λίγα λόγια πρέπει τά παιδιά νά νοιώσουν ἐνοχές, νά ὁμολογήσουν τό ρατσισμό τούς, τό κακό πού τούς βρῆκε γιατί εἶναι Ἕλληνες, νά ἐξομολογηθοῦν τό ἀνόμημά τους καί νά δηλώσουν ὅτι ἐφεξῆς θά προσπαθοῦν νά ἀποδείξουν τόν ἀντιρατσισμό τους καταστρέφοντας ἐνίοτε καί πυρπολώντας τήν ρατσιστική αὐτή χώρα πού τούς γέννησε, τήν Ἑλλάδα.

Σελ. 65. Κείμενο: «Εὐρωπαϊκή Ἔνωση καί ἑλληνική ταυτότητα». Διαβάζω μία ἀριστουργηματική πρόταση. «Εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι σέ ἀληθινό βομβαρδισμό πολιτιστικῶν προϊόντων πού διαμορφώνονται σύμφωνα μέ τήν διεθνή διαφημιστική προβολή. Τά κράτη –ἔθνη δέν ἀνέκοψαν ἀλλά ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη. Ἡ Ἑλλάδα τήν ἐνίσχυσε μάλιστα ἔμμεσα μέ ἰδεολογικό προσανατολισμό σέ μία διαστρεβλωμένη καί γι’ αὐτό χωρίς ἀπήχηση ἑλληνική καί χριστιανική παράδοση…». Ὑπογραφή: Κ. Σημίτης, ὁ ἐκσυγχρονιστής τιποτάνθρωπος.

Σελ. 72. Κείμενο: «Μετανάστες, οἱ εἵλωτες τῆς Εὐρώπης» (καί πάλι ἡ ἀντιρατσιστική ὑστερία). Ἀπό τά «ΝΕΑ», ὅπου ὁ συγγραφέας Γκαζμέτ Καπλάνι, Ἀλβανός μετανάστης, ἐγκαλεῖ τήν Ἑλλάδα γιά τήν μή ἀπόδοση ἰθαγένειας στούς καταπιεζόμενους ἐπήλυδες. (τό 2003). Ὁ ἀγῶνας του βεβαίως δικαιώθηκε…

Σελ. 106. Κείμενο: «Ὁ νεανικός ἰδεαλισμός». Ἐδῶ τά παιδιά μαθαίνουν ότι «τό πιό σημαντικό στήν ζωή τους εἶναι νά προστατεύουν τά τροπικά δάση, νά σώσουν τίς θαλάσσιες χελῶνες…». Συγγραφέας κάποιος Dalglish, ἀκτιβιστής, οἰκολόγος, φιλόζωος καί τά συναφῆ, παρδαλοειδῆ μπουρδολογήματα. Σαφές τό μήνυμα. Δῶστε νόημα στή ζωή σας, σῶστε τήν Καρέτα – Καρέτα.

Σελ. 113. Κείμενο ἐπαινετικό γιά τούς Μή Κυβερνητικούς «Ὀργανισμούς (ΜΚΟ).

Σελ. 116. Πάλι κείμενο ἐξυμνητικό γιά τούς Δούρειους Ἵππους πού λέγονται «Μή Κυβερνητικές «’Οργανώσεις». Συγγραφέας; Ὁ άνθρωπος πού αἰσθάνεται δυστυχής πού εἶναι Ἕλληνας, ὁ Νίκος Δήμου, ἡ γνωστή «ἀνθρωποκάμπια» (Κόντογλου), πού δήλωσε σέ συνέντευξή του στήν ἰστοσελίδα «Schooligans» πώς στήν ταφόπλακά του ἐπιθυμεῖ νά γραφθῇ τό ἐξῆς ὑβριστικό: «Άντε και γ… Δέν ντρέπεστε νά εἶστε ἐσεῖς ζωντανοί καί ἐγώ νά μήν ὑπάρχω». Γράφει στό ἔντυπο…λύμα του ὅτι εἶναι ὑπερήφανος πού ἀνήκει στίς περισσότερες ΜΚΟ (οἱ ὁποῖες μισθοδοτοῦνται μέ 500.000.000 εὐρῶ ἀπό τό Δημόσιο κατ’ ἔτος, ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ «Στάθης» στήν Ἐλευθεροτυπία), καί ὅτι ἐμεῖς οἱ κακοί Ἕλληνες ἀντιδροῦμε, ὅταν οἱ ΜΚΟ «διαμαρτύρονται γιά καταπίεση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, τῶν Σλαβόφωνων ἡ τῶν Μουσουλμάνων στήν Ἑλλάδα».

(Γι’ αὐτόν τόν «καντιποτένιο» ὅπως θα ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης, εὑρῆκαν θέση στά σχολικά βιβλία. Παλαμάς, Κάλβος, Σολωμός, Σεφέρης, καί ἄλλοι καί ἄλλοι «ὡραῖοι Ἕλληνες» εἶναι προγραμμένοι. Μάλιστα οἱ συγγραφεῖς τοῦ γυμνασιακοῦ βιβλίου παραπέμπουν καί στήν ἱστοσελίδα τοῦ νεογραικύλου, γιά νά ἐντρυφήσουν καί νά ἐμπεδώσουν οἱ μαθητές τίς «ἐθνοσωτήριες» καί «παιδαγωγικότατες» σάχλες του).

Σελ. 148. Διαβάζω τό ἁρμόζον, σέ οἰνόφλυγες χασομέρηδες ξενυχτάδικου καί ὄχι σέ 14χρονους ἢ 15χρονους μαθητές, κείμενο. «Ἅμα ξυπνήσεις καί ἔχεις βγάλει οὐρά/ ἄν κοιταχτεῖς καί ἔχεις βγάλει βυζιά/ Don’t worry be happy…». Κλείνω τό βιβλίο, πιάνω τήν μύτη μου, δέν ἀντέχω ἄλλο τίς ἀναθυμιάσεις.

Ἄς μήν αποροῦμε, λοιπόν, καί ἄς μη πέφτουμε ἀπό τά σύννεφα, γιατί τό ἀθῶο καί γελαστό παιδί τοῦ Δημοτικοῦ, μεταμορφώνεται σέ 5-6 χρόνια, σέ κουκουλοφόρο πού πυρπολεῖ καταστήματα καί ἀνθρώπους. Χωρίς Θεό, χωρίς φιλοπατρία, σέβας, φιλοτιμία, ἀξίες πού δέν ἀντικρίζει πουθενά στά ρυπαρογραφήματα πού τοῦ φορτώσαμε, μαθαίνει πώς ὅλα ἐπιτρέπονται.




Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

http://www.antibaro.gr/node/1627