Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΦΟΙΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

15.000 χρόνια πριν και πλέον, κάποιοι λαοί που ζούσαν στις κοιλάδες της Μεσογείου ανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμό που μετέδωσαν στους γύρω λαούς μέχρι της Παγχαία και την Ινδία. Αυτό επιβεβαιώνεται στο γαλλικό σπήλαιο Λασκώ, όπου βρέθηκαν βραχογραφίες που χρονολογούνται στο 13.000π.Χ., μία από τις οποίες είχε το συλλαβόγραμμα WA της γραμμικής Β. Νεώτεροι γλωσσολόγοι απορρίπτουν κατηγορηματικά τις θεωρίες περί φοινικισμού και ινδοευρωπαϊσμού, καθώς αποδεικνύεται ότι οι ελληνικές γραμμικές γραφές είναι προκατακλυσμιαίες.
Ποιος ο λόγος λοιπόν που γνωστοί καθηγητές συνεχίζουν να επιμένουν διδάσκοντας αυτήν την απάτη; Από πού τάχα υποκινούμενοι και γιατί αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν, κόπτονται και υποστηρίζουν τέτοια αισχρά ψεύδη που προκατασκευάστηκαν με υποχθόνιους σκοπούς; Φοινικισμός σημαίνει ότι τα γράμματα της αλφαβήτου οι Έλληνες τα πήραν από τους Φοίνικες.
Ινδοευρωπαϊσμός σημαίνει ότι οι Έλληνες και άλλοι λαοί της Μεσογείου κατάγονται από μια μυστηριώδη Ινδική φυλή που ανέβηκε στην Ευρώπη, η οποία όμως δεν προσδιορίζεται συγκεκριμένα, επειδή υπήρχαν ελληνικές λέξεις που συναντώνται στην Σανσκριτική, στην αρχαία Περσική και στην Λατινική γλώσσα. Πρόκειται για δύο πελώρια ψεύδη που στη συνέχεια θα αποκαλυφθούν μέσα από αρχαίες πηγές και νεώτερα στοιχεία. Θεωρείται αξιολύπητο δε ότι, σύγχρονες διατριβές, μελέτες και εγκυκλοπαίδειες σιγά σιγά αποστασιοποιούνται από αυτό το ανιστόρητο ψεύδος, χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες στα διάφορα Πανεπιστήμια, εξακολουθούν να διδάσκονται το σκανδαλώδες αυτό “δόγμα” και να παπαγαλίζουν ότι “τα
γράμματα τα πήραμε από τους Φοίνικες” και ότι “καταγόμαστε από την Ινδοευρωπαϊκή φυλή”. Στην συνέχεια, θα εξετάσουμε τα ψεύδη αυτά – τα οποία υποστηρίζονται και από κάποιους μεγαλοεφοπλιστές, οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς, ή χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες κάποιων πανεπιστημιακών – που όχι μόνο αδικούν τον Ελληνισμό με την ανιδιοτελή προσφορά του στο
πνεύμα και τον πολιτισμό, αλλά ενισχύουν και την εντύπωση ότι βαίνουμε προς εκλατινοποίηση της Ελληνικής γλώσσας.Μόλις η θεωρία της Βαβέλ, η κύρια εκπρόσωπος του Αφροκεντρισμού, άρχισε να ξεφτίζει, βιάστηκαν κάποιοι ...επιστήμονες να διατυπώσουν μια πιο ...επιστημονική θεωρία, την ινδο-
ευρωπαϊκή, όρος που επινοήθηκε από κάποιον Άγγλο δικαστή στην Ινδία.
Οι ινδοευρωπαϊστές πήραν κάποιες λέξεις με κοινές ρίζες που συναντώνται στην Ελληνική, την Λατινική και την Σανσκριτική, σχημάτισαν γλωσσικό τύπο και επινόησαν μια φυλή, τους ινδοευρωπαίους, οι οποίοι δεν άφησαν πίσω τους ούτε κάποιο έγγραφο του πολιτισμού τους, ούτε ένα σκελετικό κατάλοιπο της φυλής τους, ούτε ένα κτήριο, ούτε ένα αγγείο, ούτε ένα συλλαβικό ή αλφαβητικό μνημείο, ούτε κάποια επιγραφή. Απολύτως τίποτα. Ποια είναι άραγε αυτή η μυστηριώδης ινδοευρωπαϊκή φυλή, σύμφωνα με την οποία ο Έλληνας που υποτίθεται ότι κατάγεται από τη φυλή αυτή, πρέπει να εξηγήσει πώς πηγαίνοντας στην Ινδία έγινε μελαμψός και πώς ο μελαμψός Ινδός ερχόμενος στην Ελλάδα έγινε λευκός! Ορίστε λοιπόν η ινδοευρωπαϊκή απάτη, η οποία στηρίχθηκε χωρίς καμία σκέψη σε ένα κοινό γλωσσικό ιδίωμα που μιλιόταν σε μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, με επίκεντρο την Μεσόγειο και ειδικότερα την Ελλάδα. Ήταν η πανμήτηρ γλώσσα που μιλούσε και έγραφε η Αρία μεσογειακή και ειδικότερα η Αιγαία φυλή, η οποία εξακτινώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις κατά το μέτρο τήξεως των πάγων και βελτιώσεως των κλιματολογικών συνθηκών, σύμφωνα με τις επιστημονικές μαρτυρίες του καθηγητού της Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ηλία Μαριολάκου, ο οποίος βεβαιώνει με στοιχεία βεβαίως και άλλων συνεργατών καθώς και ξένων καθηγητών, ότι στο Αιγαίο επικρατούσαν σταθερές θερμοκρασίες 19 βαθμών Κελσίου πριν από 18.000 έως 7.000 χρόνια. Όπως είναι γνωστό η Μεσόγειος ήταν γη που βρισκόταν μεταξύ δύο μεγάλων ενδοχωρικών λιμνών, αλλά λόγω τήξεως των πάγων στο τέλος της Βουρμίου περιόδου, αυτή η γη κατεκλύσθη από τα ύδατα και σχηματήσθηκε η θαλάσσια λεκάνη της Μεσογείου. Τότε λοιπόν, πριν από 25.000 – 15.000 χρόνια έγινε η μεγάλη “γλωσσική επανάσταση”, που συνέπεσε με την ανακάλυψη συστηματικής γραφής. Αδιάψευστη μαρτυρία αποτελούν οι περίφημες βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ. Βρέθηκαν εκεί θαυμάσιες αναπαραστάσεις ζώων με λαμπρά χρώματα, όπως βουβάλων, αλόγων κ.α. Σε μία από τις παραστάσεις αυτές που απεικονίζει ίππο, έχει ζωγραφισθεί το ελληνικό συλλαβόγραμμα ή ιδεόγραμμα με ηχητική αξία WA, σύμφωνα με το συλλαβάριο του Ventris. Και αφού η χρονολόγηση της εν λόγω σπηλαιογραφίας μας μεταφέρει στην 13η χιλιετία π.Χ., δικαιούμεθα να πούμε με βεβαιότητα ότι η γέννηση της γραφής, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως παλαιοελληνική, αρχίζει τουλάχιστον την εποχή εκείνη. Ίσως σ' αυτή τη συγκλονιστική διαπίστωση οφείλεται η διάδοση ότι οι βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ είναι δήθεν πλαστές. Η σπηλαιογραφία αυτή, αποδεικνύει ότι η εξάπλωση των Ελλήνων σ' εκείνες τις περιοχές ήταν γεγονός όπως ακριβώς αναφέρεται στις μυθολογικές παραδόσεις. Ο μύθος του Ηρακλή και οι κατακτήσεις του στην Ιβηρική χερσόνησο αποτελούν απόηχο εκείνων των εποχών. Το λάθος των ινδοευρωπαϊστών έγκειται τόσο στο ατυχές γεγονός της ονομασίας και στο ότι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους τα ιδεογράμματα και τα συλλαβικά ευρήματα, αλλά μόνο τις αλφαβητικές γραφές. Είναι δηλαδή σαν να λέμε ότι η λέξη “ανθρωπολογία” προέρχεται από την λέξη “αντροπόλοτζι” επειδή έτσι γράφεται η λέξη στην αγγλική anthropology.
Παρά τις οφθαλμοφανείς αυτές αντιφάσεις ο ινδοευρωπαϊσμός εξακολουθεί να στηρίζεται πάνω στην αμάθεια των πολλών και στη διδασκαλία αδρώς αμοιβομένων καθηγητών. Ο φοινικισμός είναι αλληλένδετος με τον ινδοευρωπαϊσμό αφού και οι δυο εκπορεύονται από τα ίδια ανθελληνικά κέντρα. Μέχρι το 1900 πιστευόταν ότι το ελληνικό Α προέρχεται από το φοινικικό άλεφ, που σημαίνει βόδι και εγράφετο πλαγίως για να θυμίζει κεφαλή βοδιού. Όμως αυτή η πεποίθηση ανετράπη από σειρά νεώτερων γλωσσολόγων (ντε Ρουζέ, Χαλεβύ,Γκριμ, Ντέλις, Νέεκ), οι οποίοι κατέρριψαν τη θεωρία αυτή που διετύπωσαν ύποπτοι ξένοι και ανθέλληνες. Νεώτεροι ακόμη γλωσσολόγοι απέδειξαν ότι οι Φοίνικες ενεπνεύσθησαν τα ψηφία του αλφαβήτου τους από τα λεγόμενα “συλλαβικά” και “αρκαδοκυπριακά” ψηφία.
Ο Γάλλος σοφός Ντυσσώ υπεστήριξε ότι όχι οι Έλληνες από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητό τους και ότι ακόμη – όπως ερμηνεύει τον Πλούταρχο-οι Βοιωτοί έδωσαν πρώτοι με το τοποθετημένο πλαγίως άλφα το υποτυπώδες σχήμα κεφαλής βοδιού. Η θεωρία του Ντυσσώ έκανε πάταγο στην εποχή της. Έρχεται στη συνέχεια ο πολύς Έβανς (1919) και αποδεικνύει ότι μητέρα του φοινικικού αλφαβήτου ήταν η κυπριακή γραφή.Το σημιτικό αλφάβητο δημιουργήθηκε σε εποχή κατά την οποία ο φοινικικός πολιτισμός δεν ήταν άλλος από έναν εκφυλισμένο μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό, ήτοι μετά το 900 π.Χ.
οπότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι φοίνικες. Προ του 1000 π.Χ. δεν υπήρχαν φοίνικες. Υπήρχαν οι Πελασγοί, Λέλεγες, Τελχίνες, Φρύγες, Κρήτες και Κύπριοι, που ήταν πανάρχαια προϊστορικά φύλα. Όλη η ανθελληνική θεωρία στηρίχθηκε σε μια περικοπή του Ηροδότου (βιβλίο Δ, 258) όπου αναφέρει ακρίτως (ως εμοί δοκέειν=όπως εγώ νομίζω) ότι οι Έλληνες παρέλαβαν τα γράμματα από τους Φοίνικες. Αλλά ο Ηρόδοτος απατήθηκε σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Διόδωρος ο
Σικελιώτης. Ο Ηρόδοτος δεν μας λέει τι γράμματα χρησιμοποιούσαν οι Ίωνες πριν από τον Κάδμο, διαπιστώνει όμως ότι είχε δει Κάδμια γράμματα στην Θήβα της Βοιωτίας, που τα πιο πολλά ήταν ίδια με τα ιωνικά: “Τα πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι” = τα πιο πολλά ήταν όμοια με τα ιωνικά. Δεν μας λέει δηλαδή ο Ηρόδοτος, ότι τα Ιωνικά γράμματα ήταν όμοια με τα Φοινικικά αλλά το αντίστροφο, ότι δηλαδή τα φοινικικά γράμματα έμοιαζαν με τα Ελληνικά. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι κονιορτοποιεί την θεωρία του φοινικισμού. Στον “Κριτία” και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος, γηραιός Αιγύπτιος ιερέας, συνομιλώντας με τον Σόλωνα, τον πληροφορεί ότι οι Αθηναίοι είναι παλαιότεροι κατά 1000 χρόνια από τους Αιγύπτιους και είχαν αναπτύξει ένα θαυμάσιο πολιτισμό και γραφή περί το 9500 π.Χ., αλλά
λόγω ενός μεγάλου κατακλυσμού όλα τα γραπτά κείμενα χάθηκαν και σώθηκαν μόνο όσα είχαν μεταφερθεί προηγουμένως στην Αίγυπτο. Έτσι οι Αθηναίοι δεν θυμούνται τίποτα. Υπό το φως της μαρτυρίας αυτής, προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά των λεξικών της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, τα οποία σαφώς μιλούν περί παλαιότερων ελληνικών γραμμάτων, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος εκ Φοινίκης. Συγκεκριμένα το “Μέγα λεξικό της Ελληνικής γλώσσης του Henry G. Lidell και Robert Scott, στο λήμμα “Κάδμος” αναφέρει τα εξής: “Κάδμος, υιός του Φοινίκης βασιλέως Αγήνορος αδελφός δε της Ευρώπης θεμελιωτής των εν Βοιωτία Θηβών. Η διήγησις αυτή είναι των μεθ' Ομήρου χρόνων διότι κατά τα εν Οδυσ.Λ 262 ο Αμφίων και ο Ζήθος ήσαν οι κτήτορες αυτής. Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοι-
νίκης το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ δέκα έξ γραμμάτων, οπότε ταύτα εκλήθησαν Καδμήια ή φοινικικά γράμματα (Ηρόδοτος 5.58,59). Ταύτα βραδύτερον ηυξήθησαν τη προσθήκη άλλων οκτώ γραμμάτων καλουμένων Ιωνικών, η, ω, θ, φ, χ, ζ, ξ, ψ”. Ώστε οι Έλληνες είχαν προ του Κάδμου 16 γράμματα του παλαιού αλφαβήτου των, που υπαινίσσεται ο Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος στην Ελλάδα. Γι' αυτό ήταν όμοια με τα Ιωνικά. Τα ίδια περίπου αναφέρει και το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης του Ι. Σταματάκου. Τα ίδια και με περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρει το λεξικό και το Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό “Ήλιος” Ιω. Πασά. Αλλά και η εγκυκλοπαίδεια
“Δομή” (τόμος Α σελ.13) αναφέρει ότι “ κάποιοι επιστήμονες δεν αποκλείουν την περίπτωση να ήταν το φοινικικό σύμβολο (το άλεφ που σημαίνει βόδι) τύπος παλαιοτέρας ελληνικής γραφής από την οποία οι Φοίνικες διαμόρφωσαν το δικό τους.
Ακόμη νεώτεροι γλωσσολόγοι, οι Ίαν Μόρις και Μπάρμπυ Πάουελ στο βιβλίο τους “A new companion of Homer” αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: σελ. 7: “Η γραμμική γραφή Β εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα γύρω στο 1400π.Χ. Οι Ελληνιστές κραυγάζουν μερικές φορές ότι είναι αταίριαστο το γράψιμο για να καταχωρίσουν την Ελληνική σημειώνοντας ότι η Γραμμική Β χρησιμοποιεί μόνο καταλόγους και λογαριασμούς, ενώ η αλφαβητική γραφή παρουσιάσθηκε μετά τον Όμηρο. Τέτοιες συγκρίσεις είναι ανιστόρητες. Στην πραγματικότητα το συλλαβάριο του Αιγαίου απεικονίζει με καταπληκτική ακρίβεια την φωνολογία του ελληνικού λόγου.
Η ανακάλυψη της φωνητικής γραφής είναι αναπόσπαστο ελληνικό κατόρθωμα”.
Σελ. 25:“Η σημιτική γραφή και το ελληνικό αλφάβητο είναι λειτουργικώς ανόμοια συστήματα με ξεχωριστές καταγωγές”. Σελ. 29:“Το ελληνικό αλφάβητο ήταν ένα τελείως διαφορετικό είδος γραφής. Ακόμη και όταν ο αναγνώστης δεν γνωρίζει το νόημα, μπορεί να προφέρει τις λέξεις. Το Κυπριακό συλλαβάριο που παρουσιάσθηκε αργότερα, ανήκει στην ίδια παράδοση με τη Γραμμική Β και εχρησιμοποιείτο
δίπλα- δίπλα με το ελληνικό αλφαβητάριο στην Κύπρο ακόμη και μετά το 800π.Χ.”.
Παρά τις ηχηρές αυτές ανακαλύψεις ο φοινικισμός ζει και βασιλεύει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πώς όμως το ελληνικό αλφάβητο χάθηκε από την Ελλάδα και μεταφέρθηκε στη Φοινίκη; Την απάντηση δίνει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στο Ε βιβλίο του και συγκεκριμένα αναφέρει(βιβλίο Ε 57,3,4,5):“3.Όταν αργότερα έγινε κατακλυσμός στους Έλληνες κι απ' την νεροποντή χάθηκαν οι περισ-
σότεροι άνθρωποι, μαζί μ' αυτούς χάθηκαν και τα γραπτά μνημεία(σ.σ. τα οποία προηγουμένως είχε μεταφέρει ο Ακτίς στην Αίγυπτο, όταν ίδρυσε την Ηλιούπολη).
4.Κι απ' αυτόν τον λόγο οι Αιγύπτιοι βρήκαν την ευκαιρία και ιδιοποιήθηκαν την γνώση της Αστρονομίας και, καθώς οι Έλληνες από άγνοια δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεσθούν γραπτές μαρτυρίες, επικράτησε η γνώμη ότι αυτοί πρώτοι ανακάλυψαν τ' αστέρια.5.Κατά τον ίδιο τρόπο κι οι Αθηναίοι, που έχτισαν στην Αίγυπτο μια πόλη που ονομαζόταν Σάις, δοκίμαζαν την ίδια άγνοια λόγω του κατακλυσμού. Γι' αυτούς τους λόγους πολλές γενεές αργότερα ο Κάδμος ο γιος του Αγήνορος, θεωρήθηκε ότι ήταν ο πρώτος που έφερε τα γράμματα από την Φοινίκη στην Ελλάδα. Κι από τότε πιστεύθηκε ότι οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια έκαναν πάντα και κάποια συμπληρωματική ανακάλυψη των γεγονότων, αφού πλήρης άγνοια κατείχε όλους τους Έλληνες”. Υπάρχει και μια ακόμη πιο συντριπτική απάντηση του Διόδωρου Σικελιώτου στο ίδιο βιβλίο Ε 74 όπου αναφέρει τα εξής:
“Τώρα και μια απάντηση σ' αυτούς που λένε ότι εφευρέτες των γραμμάτων είναι οι Σύροι, από τους οποίους έμαθαν οι Φοίνικες και τα παρέδωσαν στους Έλληνες. Πρόκειται γι' αυτούς που έπλευσαν μαζί με τον Κάδμο στην Ευρώπη και γι' αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά. Λέμε, λοιπόν, σ' αυτόν ότι οι Φοίνικες δεν ήταν οι πρώτοι που επινόησαν τα γράμματα, αλλά απλώς άλλαξαν τη μορφή των γραμμάτων και η πλειοψηφία των ανθρώπων χρησιμοποίησε αυτόν τον τύπο γραμμάτων και γι' αυτό ονομάστηκαν “Φοινικικά”. Στις Μούσες δόθηκε
από τον πατέρα τους η εφεύρεση των γραμμάτων και ο συνδυασμός των λέξεων σαν λειτουργία της ποιήσεως”. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια, την οποία συστηματικά αγνοούν κάποιοι πανεπιστημιακοί και συνεχίζουν αυτή την σκευωρία που επιτέλους επιβάλλεται και πρέπει να σταματήσει.

Κ. Δούκας, περ. ΙΧΩΡ,
04\07 Τ.77.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΙΝΙΟΥ

Η κωμόπολη του Αιγινίου είναι χτισμένη σε λοφώδη έκταση που αποτελεί μέρος των Πιερίων, και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον ποταμό Αλιάκμονα και μόλις 5 χλμ από τη θάλασσα.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην κοντινή περιοχή, χρονολογούν την ύπαρξή του στον 7ο π.Χ. αιώνα. Τα ευρήματα αυτά έχουν ανασκαφεί τόσο στα Παλιάμπελα και στην Κυψέλη Ημαθίας, όσο και στην περιοχή της Πύδνας, και μαρτυρούν το πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων, καθώς και την αδιάλειπτη κατοίκηση της περιοχής.

Η έλλειψη ιστορικών στοιχείων μας οδηγεί στο αναγάγουμε τις πληροφορίες από τα μέχρι τώρα γνωστά ευρήματα καθώς και από αναφορές των ιστορικών.

Το όνομα Αιγίνιο προέρχεται από τη ρίζα αιγ = που κατά τον Ησύχιο, προέρχεται από τη δωρική λέξη αίγαι = κύματα, του ρήματος αίσω = κινούμαι ορμητικά.

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή θέση του πρώτου οικισμού, μπορούμε εύκολα –λόγω του ονόματός του-να τον τοποθετήσουμε προς το μέρος της θάλασσας και όχι ψηλότερα στους πρόποδες των λόφων. Αν και υπάρχουν αρχαιολόγοι που τοποθετούν το Αιγίνιο δυτικότερα στα υψώματα ή και στα Πιέρια Όρη, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η αρχαία πόλη βρισκόταν στη σημερινή θέση του Αιγινίου. Αυτή η άποψη ενισχύεται και από το πλήθος αρχαίων ευρημάτων που έχουν βρεθεί στις εκκλησίες της Παναγίας (κιονόκρανο και αρχαίοι ογκόλιθοι) και του Αγίου Αθανασίου(κεφάλι γυναίκας ρωμα’ι’κων χρόνων). Ανάλογα ευρήματα, κατέγραψε και ο Γάλλος αρχαιολόγος Leon Heuzey που πέρασε από το χωριό τον 19ο αιώνα.

Πολύ σημαντική ήταν η εποχή της βασιλείας του Αρχέλαου που θωράκισε στρατιωτικά την περιοχή, όπου έχτισε φρούρια, χάραξε δρόμους και ίδρυσε την Πέλλα, όπου μετέφερε τον 5ο αιώνα π.Χ. την πρωτεύουσα του Μακεδονικού Κράτους. Το Αιγίνιο ισχυροποίησε τη θέση του, όντας επάνω στην αρχαία οδό που οδηγούσε από την Πέλλα και τη Θεσσαλονίκη στη νότια Ελλάδα, μέσω Μεθώνης-Πύδνας-Ηράκλειου(Πλαταμώνα). Η οδός αυτή εξελίχθηκε σε εμπορική αρτηρία, απ’ όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια και μετέτρεπε τις πόλεις από τις οποίες περνούσε σε μεγάλα εμπορικά κέντρα.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Λίβιος, αναφέρει το Αιγίνιο σαν μια πόλη ισχυρή, μέχρι την κατάληψή του από τις ρωμα’ι’κές λεγεώνες του Αιμίλιου Παύλου, αμέσως μετά τη μάχη της Πύδνας, το καλοκαίρι του 168 π.Χ. Η τεράστιας σημασίας μάχη της Πύδνας, που κατέληξε σε ήττα του Βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα, προδιάγραψε και τη μοίρα του Αιγινίου.

Μετά την Πύδνα που παραδόθηκε στους Ρωμαίους και καταστράφηκε ολοσχερώς, πολιορκήθηκε το Αιγίνιο από τον στρατηγό Ανίκιο. Η θέληση για αντίσταση των κατοίκων και της φρουράς που το προστάτευε ήταν τόσο ισχυρή, που οδήγησε στην ηρωική έξοδο των Αιγινιωτών, σκοτώνοντας 200 Ρωμαίους στρατιώτες. Όπως λέει ο Λίβιος, το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αιμίλιο Παύλο και για εκδίκηση διέταξε τη λεηλασία του Αιγινίου. Όμως η πόλη λεηλατήθηκε και δεύτερη φορά, εξαιτίας της βιαιοπραγίας των κατοίκων κατά της ρωμα’ι’κής φρουράς, που είχε εγκατασταθεί σαν δύναμη κατοχής.

Αυτή η λεηλασία και η σκληρή στρατιωτική παρουσία των Ρωμαίων, συνέβαλλαν στην σχεδόν εξαφάνιση του Αιγινίου μέχρι τα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, οπότε αρχίζει να αναπτύσσεται το και πάλι.

Το όνομα «Αιγίνιον» παύει να υπάρχει και να ακούγεται και όπως μαρτυρεί ένα έγγραφο του 16ου αιώνα, τη θέση του παίρνει το όνομα «Λιμπάνοβα». ‘Αλλοτε αναφέρεται σαν Λιμπάνοβο ή Λιμπάνοβη ή Λιμάνοβο. Επικρατέστερη όμως εκδοχή φαίνεται να είναι το «Λιμπάνοβα» και πιθανότερη προέλευση του, από τις τούρκικες λέξεις ‘λίμπα νόβα’ = καινούρια πεδιάδα, το οποίο δηλώνει και την προσχωματική δράση του Αλιάκμονα που δημιούργησε τον αιγινιώτικο κάμπο.

Παρά την έλλειψη γραπτών πηγών για το Αιγίνιο, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως ήταν ένας αξιόλογος και πλούσιος οικισμός. Αυτό συνεπάγεται από την ύπαρξη δύο εκκλησιών (Παναγίας και Αγίου Αθανασίου) με πλούσιες αγιογραφίες, που μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης κοινότητας. Δυστυχώς όμως, κατά τη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, εξαιτίας της θέσης του επάνω στην αρχαία οδό, δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους βαρβάρους που κατέβαιναν προς το νότο και δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί περισσότερο.

Το 1393 γεύεται για πρώτη φορά την τούρκικη αγριότητα, που διήρκησε μέχρι το 1402, οπότε και απελευθερώνεται προσωρινά από τον αυτοκράτορα Μανουήλ τον Β’. Το 1430 όμως παραχωρείται από τον Σουλτάνο στους Τούρκους αξιωματούχους και η ζωή των κατοίκων γίνεται αφόρητη, χωρίς καμία πρόοδο. Οι χωρικοί υποφέρουν από τη φτώχεια, τις αρρώστιες και την οικονομική τους αφαίμαξη. Κύριο μέλημά τους είναι η διαφύλαξη της ζωής τους και της μικρής περιουσίας τους.

Στην επανάσταση του 1821 επαναστατούν και οι κάτοικοι του Λιμπάνοβου και συμμετέχουν στα επαναστατικά σώματα του Διαμαντή Νικολάου και του Κασομούλη, χωρίς όμως απτά αποτελέσματα, , τόσο λόγω της κακής οργάνωσης του αγώνα, όσο και εξαιτίας της μη οχυρής θέσης του χωριού, το οποίο καταστρέφεται από τη μανία των Τούρκων και γίνεται τόπος συγκέντρωσης τούρκικων στρατιωτικών δυνάμεων.

Αργότερα, το 1878, που έγινε η επανάσταση της Χαλκιδικής και του Ολύμπου, οι κάτοικοι του Λιμπάνοβου συμμετέχουν ενεργά στο πλευρό του Γιάννου Παπαργυρίου και του μουχτάρη (κοινοτάρχη) του χωριού, οι οποίοι είχαν μυηθεί από τον επαναστάτη Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο Λούση. Το επαναστατικό όμως κίνημα, γνωρίζει για ακόμη μία φορά την αποτυχία και είτε οδηγεί τους κατοίκους να καταφύγουν στα βουνά, είτε διώχνονται από τους κατακτητές.

Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγών, και πάλι το χωριό συμμετέχει ενεργά, οργανώνοντας Εθνική Επιτροπή – όπως άλλωστε σ’όλα τα χωριά της Πιερίας – με σκοπό να οργανώσει τους κατοίκους για να συνεισφέρουν στον Αγώνα, με κάθε δυνατό τρόπο. Έτσι το χωριό έδινε οδηγούς, οι οποίοι έπαιρναν τους αγωνιστές από τις εκβολές του Αλιάκμονα (όπου τους έβγαζαν με βάρκες τα ελληνικά καράβια), και τους οδηγούσαν στα βουνά και τους βάλτους. Ένα άλλο σκέλος του αγώνα ήταν η οργάνωση της μεταφοράς όπλων και εφοδίων προς τους αγωνιστές Μακεδονομάχους, καθώς και η μεταφορά και περίθαλψη τραυματιών.

Η πολυπόθητη απελευθέρωση, ήρθε στις 17 Οκτωβρίου του 1912 από την 7η Μεραρχία, η οποία έφτασε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Κατερίνης, χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση από τους Τούρκους.

Πολλοί Τούρκοι έφυγαν φοβισμένοι πριν ακόμα την άφιξη του Ελληνικού Στρατού, οι περισσότεροι όμως έμειναν και μετά την απελευθέρωση. Εντέλει, οι τελευταίοι Τούρκοι, έφυγαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922.

Από το 1912-1914, άρχισαν να φτάνουν στο Λιμπάνοβο οι πρώτοι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, από την περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών. Από αυτούς, ελάχιστοι έμειναν στο χωριό, αφού μέχρι το 1918 η πλειονότητα ξαναγύρισε στην πατρίδα τους. Κατά την ανταλλαγή όμως του πληθυσμού του 1922, ξαναγύρισαν πίσω κατατρεγμένοι, σε τραγική κατάσταση, και σε πολλές περιπτώσεις με διαλυμένες οικογένειες.

Τον πληθυσμό του σημερινού Αιγινίου συμπληρώνουν το 1925 οι πρόσφυγες από το Ακ-Μπουνάρ της Ανατολικής Ρωμυλίας και το 1926 οι Καβακλιώτες από το ομώνυμο κεφαλοχώρι της Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι Θρακιώτες εγκαταστάθηκαν μέσα στον οικισμό των ντόπιων, Οι Ακμπουναριώτες στα βόρεια του οικισμού στην περιοχή του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού και οι Καβακλιώτες στα νότια του χωριού, δίπλα από τους ντόπιους.

Στον αγώνα των προσφύγων, σημαντική ήταν η βοήθεια της Επιτροπής Εποικισμού, παρέχοντάς τους σπίτια ή υλικά για το χτίσιμο των σπιτιών τους, καθώς και χαμηλότοκα δάνεια για την αγορά γεωργικών ειδών στους αγρότες.

Η άφιξη τόσο μεγάλου αριθμού προσφύγων, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό, ανθρωπιστικό σοκ, το οποίο όμως ξεπεράστηκε γρήγορα και το χωριό κατάφερε να αναπτυχθεί ταχύτατα. Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης αποτελεί η απογραφεί των προσφύγων που το 1923 υπήρχαν 182, ενώ το 1928 έφτασαν τους 1810. Η μετονομασία του χωριού από Λιμπάνοβο σε Αιγίνιο, έγινε το 1926 με βάση την εισήγηση της επιτροπής μετονομασιών.

Σήμερα το Αιγίνιο είναι μία κωμόπολη με 4.500 κατοίκους και αποτελεί περιφερειακό διοικητικό κέντρο με δημόσιες υπηρεσίες, Οργανισμούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους αλλά και σχολεία όλων των βαθμίδων. Κύριο επάγγελμα των κατοίκων είναι η γεωργία, ενώ σημαντικό έσοδο για τα ταμεία του δήμου αποτελεί η εμποροπανήγυρη, την οποία επισκέπτεται κάθε χρόνο πλήθος κόσμου.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ο Tελευταίος Λόγος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου



Απο το βιβλίο του Κώστα Αβτζιγιαννη <<Η Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως>>, σελίς 61.

«Υμείς μεν, ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και γενναίοι συστρατιώται και πας ο πιστός και τίμιος λαός, καλώς οίδατε ότι έφθασεν η ώρα και ο εχθρός της πίστεως ημών βούλεται, ίνα μετά πάσης τέχνης και μηχανής ισχυροτέρως στενοχωρήση ημάς και πόλεμον σφοδρόν μετά συμπλοκής μεγάλης και συρρήξεως εκ της χέρσου και θαλάσσης δώση ημίν μετά πάσης δυνάμεως, ίνα ει δυνατόν ως όφις τον ιόν εκχύσει και ως λέων ανήμερος καταπίη ημάς. Δια τούτο λέγω και παρακαλώ υμάς, ίνα στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής, ως πάντοτε έως του νυν εποιήσατε, κατά των εχθρών της πίστεως ημών· παραδίδωμι δε υμίν την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων. Καλώς ουν οίδατε, αδελφοί, ότι δια τέσσαρα τινά οφείλεται κοινώς εσμέν πάντες, ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζην, πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων.
Λοιπόν αδελφοί, χρεώσται εσμέν υπέρ ενός εκ των τεσσάρων αγωνίζεσθαι έως θανάτου, πολλώ μάλλον υπέρ πάντων τούτων. Εάν δια τα εμά πλημμελήματα παραχωρήση ο Θεός την νίκην τοις ασεβέσιν, υπέρ της πίστεως ημών της αγίας, ην Χριστός εν τω οικείω αίματι ημίν εδωρήσατο κινδυνεύομεν. Ο έστι κεφάλαιον πάντων. Και εάν τον κόσμον όλον κερδήση τις και την ψυχήν ζημιωθεί, τι το έφελος; Δεύτερον, πατρίδος περιφήμου υστερούμεθα και της ελευθερίας ημών. Τρίτον, βασιλείας της ποτε περηφανούς, τέταρτον δε και φιλτάτων τέκνων και συμβίων και συγγενών στερούμεθα. Αυτός δε ο αλιτήριος ο Αμηράς πεντήκοντα και επτά ημέρας άγει σήμερον, αφ’ ου ελθών απέκλεισε και μετά πάσης μηχανής και ισχύος καθ’ ημέραν τε και νύκτα ουκ επαύσατο πολιορκών ημάς. Και χάριτι τω Πεντεπόπτου Χριστού, εκ των τειχών, μετά αισχύνης, άχρι του νυν πολλάκις κακώς απεπέμφθη. Τα νυν δε πάλιν, αδελφοί, μη δειλιάσετε, εάν το τείχος μερόθεν ολίγον έπεσε, διότι, ως υμείς θεωρείτε , κατά το δυνατόν εδιορθώσαμεν πάλιν αυτό. Ημείς πάσαν την ελπίδα εις την άμαχον δόξαν του Θεού ανεθέμεθα· ούτοι εν άρμασιν, εν ίπποις και δυνάμει και πλήθει, ημείς δεν εν ονόματι Κυρίου του Θεού και Σωτήρος ημών πεποίθαμεν, δεύτερον δε και εν ταις ημετέραις χερσί και ρωμαλεότητι, ην εδωρήσατο ημίν η Θεία δύναμις. Γνωρίζω δε ότι αύτη η μυριαρίθμητος αγέλη των ασεβών, καθώς η αυτών συνήθεια, ελεύσονται καθ’ ημών μετά βαναύσου και επηρμένης οφρύος και θάρσους πολλού και βίας, ίνα δια την ολιγότητα ημών θλίψωσι και εκ του κόπου στενοχωρήσωσι και μετά φωνών μεγάλων και αλαλαγμών αναριθμήτων, ίνα ημάς φοβίσωσιν. Αλλ’ ου βλάψως, διότι υμάς θεωρών και λίαν αγάλλομαι και τοιαύταις ελπίσι τον λογισμόν τρέφομαι, ότι ει και ολίγοι πάνυ εσμέν, αλλά πάντες επιδέξιοικαι επιτήδειοι, ρωμαλέοι τε και ισχυροίκαι καλώς παρασκευασμένοι υπάρχετε. Ταις ασπίσιν υμών καλώς την κεφαλήν σκέπεσθε επί τη συμπλοκή και συρρήξει. Η δεξιά υμών, η την ρομφαίαν έχουσα, μακρά έστω πάντοτε. Αι περικεφαλαίαι υμών και οι θώρακες και οι σιδηροί ιματισμοί λίαν εισίν ικανοί άμα και τοις λοιποίς όπλοις και εν τη συμπλοκή έσονται πάνυ ωφέλημα. Α οι εναντίοι ου χρώνται αλλ’ ούτε κέκτηνται.
Οίδατε καλώς, ότι ο δυσεβής αυτός Αμηράς και εχθρός της αγίας ημών πίστεως χωρίς ευλόγου αιτίας την αγάπην, ην είχομεν, έλυσε και τους όρκους αυτού τους πολλούς ηθέτησεν, αντ’ ουδενός λογιζόμενος, και ελθών αιφνιδίως φρούριον εποιήσεν επί των στενών του Ασωμάτου ίνα καθ’ εκάστην ημέραν δύνηται βλάπτειν ημάς. Τους αγρούς ημών και κήπους και παραδείσους και οίκους ήδη πυριαλώτους εποίησε. Τους αδελφούς ημών τους Χριστιανούς, όσους εύρεν, εθανάτωσε και ηχμαλώτευσε. Την φιλίαν ημών έλυσε, τους δε του Γαλατά εφιλίωσε και αυτοί χαίρονται, μη ειδότες και αυτοί οι ταλαίπωροι τον του γεωργού παιδός μύθον, του εψήνοντος τους κοχλίας και είποντος. «Ώ ανόητα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε!» Ελθών ουν, αδελφοί, ημάς απέκλεισε και καθ’ εκάστην το αχανές αυτού στόμα χάσκων, πως εύρη καιρόν επιτήδειον ίνα καταπίη ημάς και την πόλιν ταύτην, ην ανήγειρεν ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος εκείνος και τη Πανάγνω τε και υπεράγνω Δεσποίνη ημών Θεοτόκω και αειπαρθένω Μαρία αφιέρωσε και εχαρήσατο του κυρίαν είναι και βοηθόν και σκέπην τη ημετέρα πατρίδι καταφύγιον των Χριστιανών, ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων, το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό την του ηλίου ανατολήν. Και τούτος ο ασεβέστατος την πότε περηφανή ως ρόδον του αγρού βούλεται ποιήσαι θπ’ αυτόν, ήτις υπέταξε, σχεδόν ειπείν, πάσαν την υφήλιον, αυτός τα νύν βούλεται δουλώσαι, και την κυριεύουσαν των πόλεων ζυγώ υποβαλείν και δουλεία και τας αγίας εκκλησίας ημών, ένθα προσκυνείται η αγία τριάς και δοξολογείται το Πανάγιον, και όπου οι άγγελοι ακούονται υμνείν το θείον και την ένσαρκον του Θεού Λόγου οικονομίαν, βούλεται ποιήσαι προσκύνημα της αυτού βλασφημίας…
«Αδελφοί και συστρατιώται, παραδώσατε εις την αιωνιότητα την ελληνικήν φήμην, την ελληνικήν δόξαν, την ελληνικήν ελευθερίαν!» Στραφείς κατόπιν προς τους Βενετούς είπε: «Βενετοί ευγενείς, αδελφοί ηγαπημένοι εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και στρατιώται δυνατοί και εν πολέμοις δοκιμώτατοι, οι δια της εστιλβωμένης υμών ρομφαίας πολλάκις πλήθος των αγαρηνών εθανατώσατε και το αίμα αυτών ποταμηδόν εκ των χειρών υμών έρρευσε, τη σήμερον παρακαλώ υμάς, ίνα την πόλιν ταύτην, την ευρισκομένην επί τοιαύτη συμφορά του πολέμου, ολοψύχως υπερασπισθήτε· οίδατε γαρ καλώς, και δευτέραν πατρίδα και μητέραν αυτήν αενάως είχετε. Διό και εκ δευτέρου πάλιν λέγω και παρακαλώ, ίνα εν ταύτη τη ώρα αγωνισθήτε ως φιλόπιστοι και ομόπιστοι και αδελφοί».
Στραφείς είτα προς τους Γενουαίους, είπεν: «Ώ, Λιγουρίται, εντιμότατοι αδελφοί, άνδρες πολεμισταί και μεγαλοκάρδιοι και φημισταί, καλώς οίδατε και γιγνώσκετε, ότι η δυστυχής αυτή πόλις πάντοτε ουκ εμοί μόνον υπήρχεν, αλλά και υμίν δια πολλά τινά αίτια. Υμείς μεν πολλάκις μετά προθυμίας αυτή εβοηθήσατε, και συνδρομή υμετέρα ελυτρώσατε από των Αγαρηνών, των αυτής εναντίον. Τα νύν πάλιν ο καιρός έστιν επιτήδειος, ίνα δείξητε είς βοήθειαν αυτής την εν Χριστώ αγάπην και ανδρείαν και γενναιότητα υμών».
Στραφείς κατόπιν προς πάντας, είπε: «Το σκήπτρον μου εις τας χείρας υμών ανατίθημι. Παρακαλώ δε και δέομαι της υμετέρας αγάπης, ίνα την πρέπουσαν τιμήν και υποταγήν δώσητε τοις υμετέροις στρατηγοίς και δημάρχοις και εκατοντάρχοις, έκαστος κατά την τάξιν αυτού και τάγμα και υπηρεσίαν. Αδελφοί και στρατιώται, έτοιμοι έστε. Χάριτι και αρετίι τη παρά του Θεού υμίν δωρηθείση, και συνεργούσης της Αγίας Τριάδος, εν η την ελπίδα πάσαν ανεθέμεθα, ποιήσωμεν τους εναντίους μετά αισχύνης εκ των εντεύθεν κακώς αναχωρήσαι. Ο στέφανος ο αδαμάντινος εν ουρανοίς εναπόκειται υμίν και μνήμη αιωνία εν τω κόσμω έσεται».

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Η ΔΑΕΙΡΑ, Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ

Αναστασίου Δ. Στάμου
Εκπαιδευτικού - Μηχανολόγου Μηχανικού


Πώς, πότε και γιατί ήλθε η Δήμητρα στην Ελευσίνα;
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 2001 του περιοδικού για την Οικουμενική Ελληνικότητα « ΙΧΩΡ ».
«Εντοπίστηκαν ίχνη του Κατακλυσμού», έγραφε η εφημερίδα «Το Βήμα» της Τρίτης 28 Σεπτεμβρίου 1999 (πηγή THE TIMES). Στο άρθρο αυτό ο δημοσιογράφος έλεγε, ότι πρόκειται για ένδειξη που ενισχύει τα όσα αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη για τον κατακλυσμό του Νώε. Ο Ωκεανολόγος κ. Ρόμπερτ Μπάλαρντ, που ανακάλυψε μεταξύ άλλων το ναυάγιο του Τιτανικού, εντόπισε στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας αρχαία ακτογραμμή σε βάθος 150 μέτρων και εξηγεί: «Πριν από 12.000 χρόνια, οι παγετώνες άρχισαν να υποχωρούν και να λιώνουν σταδιακά. Κατόπιν, πριν από 7.600 χρόνια, τα νερά της Μεσογείου υψώθηκαν, διέσπασαν ένα φυσικό φράγμα στον Βόσπορο και εισέβαλαν στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία ήταν λίμνη. Προκλήθηκαν καταστροφικές πλημμύρες και πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά 130 μέτρα κάτω από την επιφάνεια». Ένα άλλο μέλος της ομάδας των εξερευνητών, ο κ. Ντέιβιντ Μίντελ, επίσης δήλωσε: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο κατακλυσμός ήταν ή όχι του Νώε, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι υπήρξε κατακλυσμός».
Στο βιβλίο του κ. Παν. Μαρίνη «Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός», δίδονται όλες οι αποδείξεις για τον Μεγάλο Κατακλυσμό του 9.500 π.Χ., την τρομερή εκείνη καταστροφή που σάρωσε όλη την Γη με γιγαντιαία κύματα, που δικαιολογείται μόνον από πτώση μεγάλου ουρανίου σώματος (στον Ειρηνικό κατά τα φαινόμενα Ωκεανό). Άλλαξε τότε θέση ο άξων της Γης και υπήρξαν ανυψώσεις και καταβυθίσεις μεγάλων τμημάτων ξηράς. Ο Οικουμενικός Ελληνικός Πολιτισμός της Χρυσής εκείνης Εποχής ανεσχέθη και η ανθρωπότης επέστρεψε εξ αρχής στην Λίθινη Εποχή.
Τα Αρχαία μας Κείμενα όμως αναφέρουν και αυτόν αλλά και επόμενους κατακλυσμούς και καταστροφές, που δεν γνωρίζει δυστυχώς ο πολύς κόσμος – ούτε καν εμείς οι Έλληνες δεν διδασκόμεθα στα σχολεία μας – πλην όλοι μαθαίνουμε αυτόν του Νώε στο Αραράτ.
Μας διασώζει λοιπόν ο Πλάτων: «πολλών ουν γεγονότων και μεγάλων κατακλυσμών εν τοις ενακισχιλίοις έτεσι» (Κριτίας 111 α), και μας φανερώνει τον καταποντισμό της Ατλαντίδος (και όχι μόνο) που έγινε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα: «σεισμών εξαισίων και κατακλυσμών γενομένων, μιας ημέρας και νυκτός χαλεπής επελθούσης, το τε παρ’ υμίν μάχιμον (ο δικός μας στρατός) παν αθρόον έδυ κατά γης (καταποντίστηκε), η τε Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά θαλάττης δύσα ηφανίσθη (και η Ατλαντίς βυθίστηκε στην θάλασσα)» (Τίμαιος 25 δ).
Τότε στην Θεσσαλία (= θέσις αλός, δηλαδή θαλάσσης, που λόγω της γεωλογικής αναστατώσεως – άνοιγμα του στενού των Τεμπών – χύθηκε στην θάλασσα), βασίλευε ο Δευκαλίων (= δεύω + αλς, βρέχει θάλασσα), ο οποίος «τεκτηνάμενος λάρνακα, και τα επιτήδεια ενθέμενος, εις ταύτην μετά Πύρρας εισέβη….Τότε δε και τα κατά Θεσσαλίαν όρη διέστη….Δευκαλίων δε εν τη λάρνακι δια της θαλάσσης φερόμενος ημέρας εννέα και νύκτας ίσας, τω Παρνασώ προσίσχει» (Απολλόδωρος, Α VII 2). Δηλαδή ο Δευκαλίων έφτιαξε Κιβωτό, έβαλε μέσα προμήθειες και μαζί με την Πύρρα την γυναίκα του, μετά από εννέα μερόνυχτα πλεύσεως προσάραξε στον Παρνασό (= παρά νήσον).
Ο υψηλός Πολιτισμός εκείνης της εποχής και η συνακόλουθη ανάπτυξη της Αστρονομίας, επέτρεψε στους ανθρώπους να γνωρίζουν δεκάδες χρόνια πριν από την καταστροφή, τι περίπου θα συνέβαινε. Περίμεναν δηλαδή την ενδεχόμενη πτώση στην Γη κάποιου ουρανίου σώματος που από καιρό παρακολουθούσαν. Έτσι προετοίμασαν μια πιθανή διάσωσή τους (όπως ο Δευκαλίων) αλλά και επεχείρησαν την καταγραφή των Γνώσεών τους επί γιγαντιαίου οικοδομήματος, που έμελλε πράγματι να διασωθεί: Η μεγάλη Πυραμίδα (το συγκρότημα των τριών και η Σφίγγα) στην Αίγυπτο, είναι έργο ενός βασιλέως της προκατακλυσμιαίας δυναστείας των Ελλήνων «θεών» και «ημιθέων» (τους αναφέρει ο Μανέθων στα Αιγυπτιακά).
Στην διδακτορική του διατριβή, ο Έλλην αστρονόμος Κων/νος Χασάπης (βλέπε «τα Ορφικά» του Ιωάννη Πασσά), αποκαλύπτει για πρώτη φορά παγκοσμίως τις αστρονομικές γνώσεις των Ορφικών περί: σφαιρικής Γης και άξονος περιστροφής της, Ηλιοκεντρικού συστήματος, ακριβούς μετρήσεως της διαρκείας των τεσσάρων Εποχών και του Έτους, της διακρίσεως Αστέρων και Πλανητών, του Ζωδιακού κ.α.π.
Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, γνήσια δημιουργήματα του Ελληνικού Πνεύματος, αναφέρουν πολλά ουράνια φαινόμενα, τα οποία επιτρέπουν την εφαρμογή της αστρονομικής μεθόδου χρονολογήσεως (που αγνοούν οι φιλόλογοι και οι αρχαιολόγοι). Η εξίσωση π.χ. που προκύπτει από τα αστρονομικά δεδομένα του στίχου 21 του Ύμνου του Απόλλωνος, όπου γίνεται λόγος για ισότητα των εποχών Χειμώνος και Θέρους, «μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν», δίδει δύο λύσεις: το 1366 π.Χ. και το 11.835 π.Χ.
Το 1965 που εκπονήθηκε αυτή η εργασία, ήτο σχεδόν αδύνατον να δεχθεί κάποιος την δευτέρα χρονολογία. Σήμερα όμως με τις νέες γνώσεις που έχουμε, συμβιβάζεται ως χρονολόγησης των αστρονομικών παρατηρήσεων και εξακριβώσεων των Ορφικών να τεθεί το 11.800 π.Χ.!
Καταλήγει στο τέλος της μελέτης του ο Κ. Χασάπης, λέγων ότι: «απεβλέψαμε να δείξωμε τον αληθή πνευματικό πολιτισμό των μακρυνών Ελλήνων προγόνων μας και να αποκαταστήσωμε τούτους εις την πατρίδα τους την Ελλάδα, από την οποίαν επ’ αρκετόν τους εξετόπισαν οι δήθεν «Προέλληνες» του παρελθόντος που εφευρέθησαν από τους ξένους συγγραφείς»!
Ο Ηρόδοτος επίσης αναφέρει, ότι 11.340 χρόνια πριν απ’ αυτόν κυβερνούσαν την Αίγυπτο οι «θεοί» : «Αιγύπτιοί τε και ιρέες έλεγον, αποδεικνύντες από του πρώτου βασιλέως τον τελευταίο βασιλεύσαντα…. Ούτω εν μυρίοισί τε έτεσι και χιλίοισι και τριηκοσίοισί τε και τεσσαράκοντα έλεγον θεόν ανθρωποειδέα ουδένα γενέσθαι» (Β΄,142), δηλαδή από τότε κανένας θεός δεν πήρε ανθρώπινη μορφή.
Τα Ονόματα της Ελληνικής Γλώσσης διασώζουν πληροφορίες του Πολιτισμού μας πριν και μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Από μονοσύλλαβες και δισύλλαβες πρωτολέξεις και με την βοήθεια των Συλλαβικών (προαλφαβητικών) Γραφών μας και της Ετυμολογίας, προβαίνουμε στην εξής μελέτη:
ΔΑ είναι η αρχαιότερη Ελληνική λέξη για την Γη. Είναι η Μεγάλη Θεά που λατρεύεται απ’ όλους. Αργότερα προσωποποιείται και λαμβάνει πολλές μορφές. Με το Δ (δέλτα) δηλώνει την θεία αυτής ιδιότητα, την κίνηση (θέω=τρέχω, κινούμαι ταχέως, εξ ού θεός). Με το Γ (γάμμα) εκφράζει απλώς το φυσικό μέγεθος ΓΑ (Γη).
Ο ΔΕΥΣ (γενική του Διός, από το δεύω = βρέχω) γεννημένος στην Κρήτη, έδωσε όνομα στον Θεό όλων των Ευρωπαίων. DEUS λέγουν τον Θεό οι Γερμανοί, DEU οι Γάλλοι, DIOS οι Ισπανοί, DIO οι Ιταλοί. Με την ανάπτυξη της Ελληνικής Θεολογίας (Ορφεύς) το όνομα του Θεού έγινε ΖΕΥΣ (γενική του Ζηνός) και δηλώνει την Ζωή. Η Ορφική Θεολογία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Ορθοδοξία (πέραν από δογματισμούς) οδεύουν πάνω στην Ελληνική γραμμή περί Θεού (Εγώ ειμί η Ζωή).
Τα ψιλά, μέσα και δασέα σύμφωνα, στο Συλλαβικό σύστημα Γραφής, για μεν τα ουρανικά (κ,γ,χ) και τα χειλικά (π,β,φ) δηλώνονται με το ίδιο γράμμα, για δε τα οδοντικά (τ,δ,θ) οι συλλαβές που αρχίζουν από Δ έχουν ιδιαίτερο σύμβολο, ίσως διότι συμμετέχουν στην αναγραφή των θείων όντων (Δα, Δε-ύς, Δι-ός).
Η συλλαβή ΔΑ συμβολίζεται με το γράμμα  εστραμμένο κατά 90° δεξιόστροφα. Ενώ η συλλαβή ΓΑ συμβολίζεται με το γράμμα  που δείχνει την Γήινη σφαίρα με άξονα και ισημερινό, το οποίον αργότερα στο Αλφαβητικό σύστημα Γραφής ονομάσθηκε Θέ-τα (θήτα) εκ του θέ-ειν. Σημειωτέον ότι το Η (ήτα) τέθηκε εκ των υστέρων ως φωνήεν (στα περισσότερα Αλφάβητα – π.χ. Αττικόν – συμβόλιζε το δασύ πνεύμα - hέτα), για να εκφράσει το μακρόν Α και το μακρόν Ε, ενώ στο Ιωνικόν Αλφάβητο εξ αρχής υπήρχε το Η ως φωνήεν καθώς και το Ω ως μακρόν Ο.
Όταν η ΔΑ διακρίνεται σε γένη, προκύπτει η Δα-jα>Γα-jα>Γαία και Αία, που ως θηλυκά ονόματα της Γης τα τελευταία είναι γνωστά από τα Ομηρικά έπη και τους Ορφικούς Ύμνους. Ως αρσενικό όνομα προκύπτει ο Δα-ο>Δάων>Δών, που είναι δεύτερο συνθετικό της λέξεως Ποσειδών<Ποσειδάων<Πο-σε-δα-ο με συλλαβική γραφή. Είναι ο θεός αρχικώς του ποσίμου ύδατος, των πηγών της Γης και αργότερα των θαλασσών. Αναγράφεται και ως Ποτιδάων ή Ποτιδάν.
Το πρώτο συνθετικό του Ποσειδώνος, η ρίζα Ποτι- Ποσε- , από τα πόσις, ποτόν, ποταμός, υπάρχει στην λέξη Πότνια<Πο-τι-νι-jα με συλλαβική γραφή, ως επίθετο θηλυκής θεότητας. Περαιτέρω έχουμε παραγόμενο τον Πότιν (ως κύριον και σύζυγο), τον Δεσπότη και την Δέσποινα (ως τίτλο τιμής για αγίους ανθρώπους). Όπως η Παναγία προσφωνείται Δέσποινα, υπάρχει η Α-θα-να Πο-τι-νι-jα = Αθάνα Πότνια = Αθηνά Δέσποινα, από το απώτατο παρελθόν.
Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος. «Ελευσίνα δε ήρωα, αφ’ ού την πόλιν ονομάζουσιν, οι μεν Ερμού παίδα είναι και Δαείρας Ωκεανού θυγατρός λέγουσι…» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Το όνομά της ετυμολογείται από την ίδια την λέξη για την Γη. Είναι όμως συγκλονιστικό ότι Δά-ειρα = Δα + ερα, όπου Δα είναι το όνομα της Γης ως θεάς και έρα το «σώμα» της. Το πανάρχαιο αυτό Όνομα-αριστούργημα της Ελληνικής Γλώσσης - ΔΑΕΙΡΑ - υπάρχει αναγεγραμμένο με συλλαβική-γραμμική γραφή επί του ετεροστόμου Αμφορέως της Ελευσίνος. Ο εν λόγω αμφορεύς ανατίθεται στην Δα, την θεά Γη, γιατί η επιγραφή στην πρώτη σειρά αναφέρει: ΔΑ ΤΙΘΩ. Την Δάειρα ελάτρευσαν οι Ελευσίνιοι, ως αγία πρόγονό τους, μητέρα του οικιστού της πόλεως, του ήρωος Ελευσίνος. Στο πρόσωπό της βέβαια λάτρευαν την ίδια την Μεγάλη Μητέρα. Το διαλαλούν στην επιγραφή του αμφορέως, που θαμμένος επέζησε μετά την εγκαθίδρυση της νέας Ολυμπιακής λατρείας (της Δήμητρας του Κελεού που ήλθε από τον Όλυμπο), η οποία αντικατέστησε την παλαιά της Δαείρας!
Άλλοι μάλιστα λέγουν ότι ο Ελευσίς είναι υιός του Ωγύγου, που έκτισε την πόλη μετά τον Κατακλυσμό του Ωγύγου, «…τοις δ’ έστι πεποιημένα Ώγυγον είναι πατέρα Ελευσίνι» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Φαίνεται ότι λόγω της απώτατης αρχαιότητος των εποχών αυτών συγχέονται, από τους μεταγενεστέρους Κλασικούς συγγραφείς που καταγράφουν τις Παραδόσεις μας, η Ελευσίς της Αττικής και η Ελευσίς της Βοιωτίας. Γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βιέννης στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού (το 1818, λίγο πριν την Εθνεγερσία) στο έργον του Ωγυγία ή Αρχαιολογία : «Ο Ώγυγος και Ωγύγης λεγόμενος, νομίζεται ο πρώτος αυτόχθων βασιλεύς της Αττικής και αρχαιότατος αυτής οικιστής. Οι μεν ουν Αττικοί έλεγον αυτόν Υιόν της Γης, οίον αυτόχθονα εξ αγνώστων γονέων. Άλλοι δε του Ποσειδώνος…. Εβασίλευε δε άμα εν τη Αττική και εν τη Βοιωτία, και απ’ αυτού ωνομάσθησαν αι Ωγύγιαι πύλαι των Θηβών…. Βασιλεύοντος τοίνυν του Ωγύγου, συνέβη ο πρώτος κατακλυσμός εις την Ελλάδα, του Ωγύγου καλούμενος και έπνιξε την Αττικήν. Οι δε εγκάτοικοι άλλοι μεν επνίγησαν, άλλοι δε έφυγον….
Είχε δε γυναίκα ο Ώγυγος την Θήβην, θυγατέρα του Διός, και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τας Πραξιδίκας ως είρηται…. Ο μεν ουν Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινεν εκεί μετά τον κατακλυσμόν. Άλλοι δε λέγουσι τούτον υιόν του Ερμού και της Δαείρας του Ωκεανού. Ήτον όμως και άλλη κωμόπολις, Ελευσίνα, και άλλη Αθήναι καλουμένη εν τη Βοιωτία πλησίον της Κωπαΐδος λίμνης, τας οποίας έπνιξε η λίμνη αύτη επί Κέκροπος πλημμυρίσασα. Τινές δε είπον τον Τριπτόλεμον υιόν του Ελευσίνος» (Ωγυγία, Δ΄τόμος, σελ.221).
Το βέβαιον είναι ότι η Δάειρα ελατρεύετο στην Ελευσίνα πριν από την Δήμητρα. Η εποχή της Δαείρας ανάγεται στον Δευκαλίωνα. Τότε έζησε ο Κέκροψ και ο Κραναός στην Αττική. Την απώτατη εκείνη περίοδο λατρευτικοί τόποι ήσαν τα σπήλαια. Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης του Ιερού της Ελευσίνας, είναι το σπήλαιον που βρίσκεται στους πρόποδες του βραχώδους λόφου, στα βορειοανατολικά, και το παρατηρούμε από την Ιερά Οδό. Ο λόφος όλος απεκλήθη αργότερα «Αγέλαστος Πέτρα», δια την θλίψη της καθημένης επ’ αυτού θεάς Δήμητρας.
Το Σπήλαιον της Ελευσίνας αποτελούσε τον τόπο λατρείας της Δαείρας. Εκεί δίπλα βρέθηκε ο αναθηματικός Αμφορεύς, που φέρει την επιγραφή με το όνομά της (με αξιοπρόσεκτη Γραφή – καλλιτεχνική σχεδόν κρυπτογραφική), σε βάθος τριών μέτρων, στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό. Τούτο δεικνύει ότι ίσως επρόκειτο για Ναό της Δαείρας, που προσπαθούσε να επιβιώσει παραλλήλως προς την νέα λατρεία που ανέτελλε. Ο Αμφορεύς εκτίθεται στο οικείο Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς να γνωρίζουν επισήμως την σημασία του!
Η έλευση της Δήμητρας στην Ελευσίνα, στην πόλη που έμελλε να στηρίξει το Κλασικό Ελληνικό Πνευματικό οικοδόμημα, δημιουργεί στους ερευνητές της απαρχής των Ελευσίνιων Μυστηρίων πλείστα ερωτηματικά: Γιατί ήρθε στην Ελευσίνα η Δήμητρα κατά την αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, μετά από εννέα ημέρες περιπλανήσεων (υπόμνησις των εννέα ημερών του Δευκαλίωνος), όπως μας λέγει ο Ομηρικός ύμνος εις Δήμητρα, και δεν πήγε σε μιαν άλλη πόλη; Γιατί υπήρξε τότε η ανάγκη διδασκαλίας της Γεωργικής τέχνης, δια του Τριπτολέμου; Πότε συνέβησαν αυτά τα γεγονότα και τι συμβολίζουν τα ονόματα που πρωταγωνιστούν;
Μετά τον Μεγάλο Κατακλυσμό (του 9.500 π.Χ.) η Ανθρωπότης επιστρέφει στην εποχή του Λίθου. Στο σπήλαιον Φράγχθι της Αργολίδος, σε στρώμα της ογδόης χιλιετίας π.Χ., βρέθηκαν εργαλεία από οψιανό, πέτρωμα που μοναδικά υπάρχει στην νήσο Μήλο, καθώς και χονδρά κόκκαλα πελαγίσιων ψαριών, που πιστοποιούν Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Ο πολιτισμός αναπτύσσεται σιγά-σιγά και πάλι. Στην Νέα Νικομήδεια της Μακεδονίας έχουμε οικισμό της εβδόμης π.Χ. χιλιετίας με αγροτική καλλιέργεια σιτηρών. Στο Δισπηλιό Καστοριάς σε λιμναίο οικισμό της έκτης π.Χ. χιλιετίας ανεκαλύφθησαν μουσικά οστέινα όργανα και πινακίδα ξύλινη (από βάρκα απολιθωμένη) με Γραμμική Γραφή! Ο πολιτισμός του Σέσκλου και του Διμηνίου Θεσσαλίας της πέμπτης π.Χ. χιλιετίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανεπτυγμένης κεραμικής τέχνης με γραμμικές Ελληνικές παραστάσεις.
Κάθε τόσο καινούργια στοιχεία έρχονται στο φως για ν’ αποδείξουν και αρχαιολογικώς την συνέχεια της Ελληνικής παρουσίας στον ίδιο χώρο (στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα), καθώς και το υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό επίπεδο εκείνου του Πολιτισμού, με κατεργασία χρυσού και χαλκού, που εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Ασία. Μεταλλευτικοί κάμινοι στην Αρκαδία της τρίτης π.Χ. χιλιετίας αποδεικνύουν την προηγουμένη μακρά παράδοση γνώσεων.
Η Ελληνική συνεισφορά όμως στον Παγκόσμιο Πολιτισμό, αρχίζει να καταγράφεται πάλι, κατά την Τετάρτη χιλιετία π.Χ., οπότε ο Έπαφος εξ Άργους κτίζει την Μέμφιδα: «Έπαφος δε βασιλεύων Αιγυπτίοις γαμεί Μέμφιν την Νείλου θυγατέραν και από ταύτης κτίζει πόλιν Μέμφιν, και τεκνοί θυγατέρα Λιβύην. Λιβύης δε και Ποσειδώνος γίγνονται παίδες δίδυμοι Αγήνωρ και Βήλος. Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην εβασίλευσε κα’κεί μεγάλης ρίζης εγένετο Γενάρχης» (Απολλόδωρος Β, Ι 4). Του Αγήνορος και της Τηλεφάσσης παιδιά είναι ο Φοίνιξ, η Ευρώπη και ο Κάδμος που φέρει τα Ελληνοφοινικικά Γράμματα πάλι πίσω στην Ελλάδα μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου.
Κατά την Τετάρτη π.Χ. χιλιετία λοιπόν, τοποθετούμε την γνωστή μας Ηρωική Εποχή, που εξυμνούν όλοι οι Κλασικοί Έλληνες. Περί το 3400 π.Χ. διακόπτει την εξέλιξη του τόπου ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου. Ο Πολιτισμός μας μεταφέρθηκε όμως ήδη στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Μεσοποταμία, με την χαρακτηριστική διασπορά των Ελλήνων, και επιστρέφει πάλι, για να υπάρξει νέα πτώση μετά τον (εμφύλιο) Τρωικό Πόλεμο, όταν εχάθησαν τα καλύτερα παλικάρια της Φυλής.
Την Αίγυπτο μετά τον Κατακλυσμό αυτόν, εκυβέρνησαν 30 δυναστείες, με πρώτο αναφερόμενο (από τον Μανέθωνα) πάλι Έλληνα, τον Μήνη (έναν Μίνωα), πρώτο βασιλέα της Θινιτικής δυναστείας (3200 π.Χ.). Οι σπουδαιότερες πόλεις της Αιγύπτου έφεραν Ελληνικά ονόματα: Διόσπολις, Θήβαι, Ηρακλεόπολις, κ.τ.λ. Εκείνη λοιπόν την Εποχή, για να επανέλθουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό λίγο πριν τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, ο Ακτίς ο Ηλιάδης από την Ρόδο «εις Αίγυπτον απάρας έκτισε την Ηλιούπολιν ονομαζομένην από του πατρός. Οι δ’ Αιγύπτιοι έμαθον παρ’ αυτού τα περί την Αστρολογίαν (Αστρονομίαν) θεωρήματα. Ύστερον δε παρά τοις Έλλησι γενομένου Κατακλυσμού, και δια την επομβρίαν των πλείστων ανθρώπων απολομένων, ομοίως τούτοις και τα δια των Γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι…. Ομοίως δε και Αθηναίοι κτίσαντες εν Αιγύπτω την πόλιν την ονομαζομένην Σάιν (γενική της Σάιδος), της ομοίας έτυχον αγνοίας δια τον Κατακλυσμόν» (Διόδ. Σικελ. Ε,57,3–5).
Δηλαδή δεν έμειναν Γραπτά στοιχεία στους Έλληνες που να θυμίζουν ότι αυτές οι γνώσεις και αυτές οι πόλεις της Αιγύπτου ήσαν Ελληνικές, διότι έτυχον αγνοίας εξ αιτίας του Κατακλυσμού. Οι συνεχείς καταστροφές στο Ελλαδικό έδαφος επιτείνουν την σύγχυση των μετέπειτα Κλασικών ιστορικών συγγραφέων, που επιχειρούν να θέσουν μία σειρά στα γεγονότα. Ο γνωστός Τρωικός Πόλεμος, που όπως δεικνύει ο κ. Κουτρουβέλης στο βιβλίο του «Η αναχρονολόγηση της Προϊστορίας», συνέβη το 3100 π.Χ., έχει μετατεθεί στο 1200 π.Χ., διότι η τελευταία ισχυροτάτη καταστροφή εκ της εκρήξεως του Ηφαιστείου της Θήρας (το 1600 π.Χ.) επέφερε άγνοια πολλών αιώνων και ταύτιση όλων των προηγουμένων Καταστροφών με αυτήν (χωρίς να αναφέρεται από κανέναν συγγραφέα η έκρηξη του Ηφαιστείου!).
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε την Εποχή προ του Μεγάλου Κατακλυσμού (καταποντισμός της Ατλαντίδος, Δευκαλίων και Κιβωτός), από την Εποχή του Κελεού όταν επαναπολίζεται η Ελλάς μετά από έναν ισχυρό αλλά περιωρισμένο κυρίως στα Ευρωπαϊκά εδάφη (Εύξεινο Πόντο και Μεσόγειο) κατακλυσμό, της Τετάρτης π.Χ. χιλιετίας. Ο Κελεός που βασιλεύει στην Ελευσίνα, υφίσταται τα αποτελέσματα του Κατακλυσμού (προ) του Δαρδάνου. Έχει χάσει τα γόνιμα εδάφη (και τους γεωργούς). Οπότε μετά την νέα ισορροπία «κελεύει» τον υιόν του Τριπτόλεμο (= τρεις αρώσεις, εκ του πολέω-πτολέω=καλλιεργώ), να διδάξη εις άπαντας την Γεωργική Τέχνη για να επιβιώσουν. Συγχρόνως ιδρύει τα Ελευσίνια Μυστήρια με κεντρικά πρόσωπα την Δήμητρα και την Κόρη της, που συμβολίζουν την Ζωή και τον Θάνατο (Φερσεφόνη= φέρει φόνο), καθώς και την ελπίδα-παρηγορία της Επαναγεννήσεως (της Φύσεως και του Ανθρώπου).
Στην Ελευσίνα υπήρχε ήδη ιδιαίτερη λατρεία της Γής Μητέρας στο πρόσωπο της Δάειρας. Σ’ αυτήν στηρίχθηκε η αλλαγή του λατρευομένου προσώπου σε Δήμητρα. Τότε έζησε και ο (τελευταίος) Διόνυσος, ο γιός της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας, όταν βασίλευε στην Αθήνα ο Πανδίων Α΄. Η λατρεία του ήλθε συγχρόνως σχεδόν με την λατρεία της Δήμητρας στην Αττική, όταν στην Ελευσίνα βασίλευε ο Κελεός και ο Τριπτόλεμος (Απολλόδωρος Γ,XIV,7).
Ο Δάρδανος κατάγεται από την νήσο Σαμοθράκη, η οποία υπέστη πρώτη την καταστροφή εκ της υπερεκχειλίσεως των υδάτων του Ευξείνου Πόντου. «Οι δε Σαμόθρακες ιστορούσι, προ των παρά τοις άλλοις γενομένων κατακλυσμών, έτερον εκεί μέγαν γενέσθαι, το μεν πρώτον του περί τας Κυανέας στόματος ραγέντος (άνοιξε ο Βόσπορος = Βούς + πόρος, πέρασμα) μετά δε ταύτα του Ελλησπόντου. Το γαρ εν τω Πόντω πέλαγος….μέχρι τοσούτου πεπληρώσθαι διά των εισρεόντων ποταμών….και της επιπέδου γης εν τη Σαμοθράκη θάλατταν εποίησε» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,47,4). Οι παραθαλάσσιες πόλεις βυθίστηκαν τότε στην θάλασσα. Πολλά στοιχεία για όλους τους κατακλυσμούς παραθέτει ο κ. Διαμαντής Κούτουλας στο βιβλίο του «Οι χαμένες γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων».
Μετά από την καταστροφή γεννήθηκε ο Δάρδανος, ο οποίος αργότερα διεπεραιώθη στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, έκτισε δε πόλη, η οποία ωνομάσθη Τροία από τον εγγονό του, τον Τρώα. «….εκ Διός και μιάς των Ατλαντίδων Ηλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε και Ιασίωνα και Αρμονίαν. Ών τον μεν Δάρδανον πρώτον εις την Ασίαν επί σχεδίας διαπεραιωθέντα, το μεν πρώτον κτίσαι Δάρδανον πόλιν και το βασίλειον το περί την ύστερον κληθείσαν Τροίαν συστήσασθαι» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).
Ο Σλήμαν με τα Ομηρικά έπη υπό μάλης, προ 120 ετών, ανέσκαψε τον χώρο που υπέθετε ότι υπήρχε η Τροία και βρήκε πράγματι εννέα πόλεις, την μια κάτω από την άλλη. Τότε απέδωσαν τον γνωστό Τρωικό Πόλεμο στο 1200 π.Χ. περίπου, ώστε να αντιστοιχεί στην 7η προς τα πάνω πόλη, ενώ η πρώτη πόλις (κάτω–κάτω) αντιστοιχούσε στο 2800 π.Χ., όπως συμβατικώς χρονολόγησαν. Όμως ο Όμηρος περιγράφει άλλη τοπογραφία, αυτήν του μέρους όπου προσκύνησε ο Αλέξανδρος στον τάφο του Αχιλλέως, και όχι του σημερινού Χισσαρλίκ που ανέσκαψε ο Σλήμαν. Η πρώτη εκείνη πόλη που ίδρυσε ο Δάρδανος κατεστράφη το 3100 π.Χ. από τον Πόλεμο που περιγράφει ο Όμηρος, και όσοι επέζησαν έκτισαν σε άλλη παραπλήσια τοποθεσία την νέα Τροία του Σλήμαν.
Ο Δάρδανος είχε αδελφό τον Ιασίωνα, τον οποίον η «Δήμητρα ερασθείσα, τον καρπόν του σίτου δωρήσασθαι», όταν παρευρέθη όπως όλοι οι θεοί του Ολύμπου στους γάμους της αδελφής του, της Αρμονίας με τον Κάδμο. Ο Κάδμος έφθασε τότε στην Σαμοθράκη, όταν έψαχνε την Ευρώπη, την αδελφή του. «….Κάδμον τον Αγήνορος κατά ζήτησιν της Ευρώπης αφικέσθαι προς αυτούς, γήμαι την αδελφήν του Ιασίωνος (και του Δαρδάνου) Αρμονίαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).
Ο Ιασίων ανέλαβε να (ανα)συστήση «την των Μυστηρίων τελετήν», που είναι τα αρχαιότατα Καβείρια της Σαμοθράκης. Παρόμοια είναι την ίδια εποχή η ενέργεια του Κελεού στην Ελευσίνα, όπου με την Έλευσιν της Δήμητρος ιδρύονται τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Η παρουσία της Δήμητρας στην Σαμοθράκη, στον Γάμο της Αρμονίας (αποκαταστάσεως της φυσικής Ζωής), μετά την αναζήτηση της Ευρώπης (Ελλάδος) από τον Κάδμο, που χάθηκε εξ αιτίας του Διός (Κατακλυσμού), καθώς και ο ερχομός της Δήμητρας (Μητέρας Γης) στην Ελευσίνα, μετά την αναζήτηση της Κόρης της Περσεφόνης (έδαφος), που την απήγαγε (εις βάθος) ο Πλούτων με την συναίνεση του Διός (Κατακλυσμού), δεν αφήνουν αμφιβολία για τον αποσυμβολισμό τους.
Ο Κάδμος μυήθηκε στα Μυστήρια, «μετά δε ταύτα, τον μεν Κάδμον κτίσαι τας Θήβας τας εν τη Βοιωτία, τον δ’ Ιασίωνα γήμαντα Κυβέλην (εξ ού και τα Μυστήρια της Κυβέλης – Μεγάλης Μητέρας – στην Φρυγία)….τα της Μητρός των θεών ιερά….συναπάραι εις Φρυγίαν (Διόδ. Σικελ. Ε,49,1).
Αξίζει τώρα, στην απαρχή της ιδρύσεως των Ελληνικών Μυστηρίων, μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, να δώσουμε μια εικόνα τους : «Τα μεν κατά μέρος της τελετής εν απορρήτοις τηρούμενα, μόνοις παραδίδοται τοις μυηθείσι. Διαβεβόηται δ’ η τούτων των θεών επιφάνεια και παράδοξος εν τοις κινδύνοις βοήθεια, τοις επικαλεσαμένοις των μυηθέντων». Δηλαδή μόνο στους μυημένους εξηγούνται οι απόρρητοι συμβολισμοί των τελετών των Μυστηρίων, και οι θεοί αυτοί φανερώνονται και προσφέρουν απρόσμενη βοήθεια σε όσους εκ των μυημένων επικαλούνται την βοήθειά των. «Γίνεσθαι δε φασί και ευσεβεστέρους και δικαιοτέρους και κατά πάν βελτίονας εαυτών τους των Μυστηρίων κοινωνήσαντας».
Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση απ’ αυτήν, για όσους παρεξηγούν ή επικρίνουν τα Ελληνικά Μυστήρια και τους κοινωνήσαντας αυτά. Διότι «και των αρχαίων Ηρώων τε και Ημιθέων τους επιφανεστάτους πεφιλοτιμήσθαι μεταλαβείν της τελετής (ιδού και η Κοινωνία και η Μετάληψη, όπως μέχρι σήμερα ονομάζουμε). Ιάσονα και Διοσκούρους έτι δε και Ηρακλέα και Ορφέα μυηθέντας, επιτυχείν εν απάσαις ταις στρατείαις δια την των θεών επιφάνειαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,49,6). Όλοι αυτοί οι Ήρωες εκοινώνησαν τα Άγια Μυστήρια, έγιναν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι, καλύτεροι γενικώς στον χαρακτήρα τους, και επέτυχαν με την βοήθεια των θεών σε όλα τα επιχειρήματά τους.

Ο Ορφεύς, ο Θεολόγος των Ελλήνων, διδάσκων τα Μυστήρια έως την Αίγυπτο («ηδ’ όσον εν Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα» όπως λέγει ο ίδιος στα Αργοναυτικά του), «κατά τας τελετάς παρέδωκε (Διόνυσον) διασπώμενον υπό των Τιτάνων» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,75,4). Δηλαδή κατά την τέλεση των Μυστηρίων ο Ορφεύς εδίδαξε συμβολικώς εκ Παραδόσεως να τεμαχίζεται το σώμα του Διονύσου (Υιού του Διός) και να διανέμεται (παραβάλατε το «λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα μου» του Μυστικού Δείπνου και του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας).
Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλοι οι Έλληνες, κληρικοί και λαϊκοί, ότι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μας είναι μία. Παραμένει ίδια ανά τους αιώνες. Οι μορφές της λατρείας αλλάζουν, αναλόγως με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά ο λαός μας το ίδιο αισθάνεται όταν λατρεύει την Μεγάλη Μητέρα, είτε Δα την λέγει, είτε Δάειρα, είτε Δήμητρα, είτε Παναγία Δέσποινα. Όπως δε η λατρεία της Δήμητρας ήρθε σε σύγκρουση με την προηγουμένη λατρεία της Δάειρας, έτσι και η λατρεία του Ιησού ήρθε σε σύγκρουση με την λατρεία του Διονύσου, ενώ πρόκειται για όμοια θρησκευτικά περιεχόμενα. Η ουσία δεν αλλάζει. Ο Πατήρ ημών παραμένει ένας, με τις ιδιότητές Του ίδιες και απαράλλαχτες πριν από χιλιετίες. Είναι ο ΖΕΥΣ! Και «Ζεύς εστίν ο τα πάντα διοικών Λόγος». Ώστε «Διός εκ πάντα τέτυκται» και «Ενός Λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιάς Προνοίης επιτροπευσούσης». Αυτός είναι ο Τριαδικός Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς ο αίτιος του Ζην, και όχι ο Ιαχβέ της Εβραϊκής Βίβλου (Παλαιάς Διαθήκης).
Προκειμένου να νιώσετε την παρώθηση για να προσεγγίσετε την διαχρονική Θρησκεία μας καθώς και το βάθος της συνεπαγόμενης Ιστορίας μας, «αυτομυηθήτε» στην Ελευσίνα. Τότε αυτή αποκαλύπτεται και ελευθερώνει, γιατί «ελεύθω» αυτό σημαίνει. Εκ του μέλλοντος «ελεύσομαι» παράγεται η Έλευσις. Δεν υπάρχει καλύτερη σύσταση για την γνωριμία σας με την Ελευσίνα από αυτήν του Αριστείδου: «Είναι τις των Ελλήνων, ή τις των βαρβάρων, τοσούτον αμαθής και τοσούτον ασεβής, ώστε να μη νομίζη την Ελευσίνα Ναόν της Οικουμένης;» (Ωγυγία, Γ΄359). Απλώς ελάτε στο Σπήλαιον της Δαείρας και καθίστε στα λαξευμένα έδρανα του Τελεστηρίου των Ελευσινίων Μυστηρίων…..Ο Ιεροφάντης θα φανεί!…
Ο ετερόστομος Αμφορεύς της Ελευσίνος με την Συλλαβική Γραφή
Βρέθηκε στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό μπροστά από το Σπήλαιον σε βάθος τριών μέτρων. Πρόκειται ίσως για Ναό της Δαείρας αφού ο Αμφορεύς αφιερώνεται προς χάριν της.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Η ΔΙΗΝΕΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΠΕΡΙΑΙΓΑΙΑΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Του Φιλολόγου-Νομικού Π. Κ. Μητροπέτρου

α. ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
1.Είναι αποδεδειγμένο, ότι γεωλογικά η αρχαιότερη οροσειρά του Κόσμου είναι η Πελαγονική οροσειρά που ως τεράστιο V διασχίζει τα Βαλκάνια, τη σημερινή κυρίως Ελλάδα, το Αιγαίο πέλαγος και τη Μικρά Ασία κατευθυνόμενη προς τον Πόντο. Αυτό γίνεται προ 140.000.000 ετών, ενώ όλες οι άλλες οροσειρές (Ιμαλάια, Άλπεις, Άνδεις κλπ) αναδύονται ύστερα από 105.000.000 χρόνια.
2.Οι πρώτοι άνθρωποι του πλανήτη μας εμφανίζονται στον ευρύτερο Ελληνικό χώρο. Έχουμε ανθρώπινα εργαλεία 12.000.000 ετών στη Μάνη, 6.000.000 ετών σε άλλες περιοχές της Ελλάδος και 3.000.000 ετών στη Δυτική Μακεδονία. Τα αρχαιότερα ίχνη φωτιάς στη γη, ηλικίας 1.000.000 ετών βρίσκονται στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής.
3.Το αρχαιότερο δείγμα γραφής σε όλη τη γη βρέθηκε στο λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς και είναι του 5.250 π.Χ., τη στιγμή που οι γραφές των Σουμερίων και των Αιγυπτίων δεν ξεπερνούν το 3.000 π.Χ.
4.Οι αρχαιότερες Πυραμίδες της γης βρίσκονται στην Ελλάδα και μάλιστα αυτή, που βρίσκεται κοντά στο Κεφαλάρι του Άργους, στην είσοδο του χωριού Ελληνικό με βάση τις χρονολογικές μετρήσεις του Ακαδημαϊκού Π. Θεοχάρη και του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιω. Λυριντζή σε συνεργασία με το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών «Δημόκριτος» έχει ηλικία τουλάχιστον 5.000 ετών.
5.Ανθρωπολογικά, γλωσσικά και πολιτιστικά όλοι οι λαοί, που κατοικούσαν τα πανάρχαια χρόνια στα σημερινά Βαλκάνια, στην σημερινή Ελλάδα και στην σημερινή Μικρά Ασία με κέντρο το Αιγαίο πέλαγος, που προ χιλιάδων ετών ήταν ξηρά με το όνομα Αιγηίς, ήταν Έλληνες, ανεξαρτήτως της εκάστοτε ονομασίας τους. Ελληνοπελασγικά φύλα ήταν οι Χεταίοι, οι Κάρες, οι Λέλεγες, οι Λυδοί, οι Λύκιοι, οι Ετρούσκοι, οι Δαναοί, οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Δωριείς, οι Αιολείς και τόσοι άλλοι, όπως Φρύγες, Μυσοί, Πισίδαι, Λυκάονες, Ίσαυροι κλπ.
6.Από τον ελληνικό χώρο εξαπλώθηκαν στην Δύση (Ιταλία, μεσογειακές χώρες, Αμερική Βόρειο και Νότιο) και στην Ανατολή (Μέση Ανατολή, Ινδίες, Κίνα, Ιαπωνία και νησιά του Νοτίου Ειρηνικού). Για όλα αυτά υπάρχουν ακαταμάχητες αποδείξεις, αλλά δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για ανάπτυξη.
7.Και ερχόμαστε στα νεώτερα χρόνια για να δούμε μήπως επήλθε καμμία φυλετική αλλοίωση στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, με τις επιδρομές των Σλάβων, των Βουλγάρων και των Τούρκων.
β. ΣΛΑΒΟΙ - ΑΛΒΑΝΟΙ - ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ - ΒΛΑΧΟΙ
8.Οι Αλβανοί, οι Σλάβοι και οι Τούρκοι ήσαν ολιγάριθμοι οροφύλακες ή μισθοφόροι. Εισήλθαν και εγκατεστάθησαν κατά καιρούς με την πρόσκληση και την άδεια του Βυζαντινού Κράτους ή κατόπιν επικλήσεως εντοπίων στασιαστών. Οι ελάχιστοι αυτοί επήλυδες αποτελώντας ασήμαντη ανθρωπολογική ποσότητα μέσα στη μεγάλη μάζα του αυτόχθονος Ελληνικού πληθυσμού, δεν επέφεραν φυλετική αλλοίωση. Ονομαστικές μόνον και τεχνητές είναι οι εθνογραφικές διαφοροποιήσεις, που επήλθαν από αυτούς και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
9.Στη σημερινή Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία είναι ζήτημα, εάν η σλαβική φυλετική αναλογία υπερέβη ποτέ το 1 έως 10 τοις χιλίοις του γηγενούς πληθυσμού. Όλες οι από του 7ου αιώνος υποτιθέμενες Σλαβικές εξελίξεις στην Βαλκανική δεν είναι Σλαβικές, αλλά των σλαβοφωνησάντων εν τω μεταξύ αυτοχθόνων κατοίκων των Βορείων επαρχιών.
10.Βούλγαροι - Βουργάριοι (Burgus =Πύργος και Βουργάριοι = Οροφύλακες, φύλακες των Πύργων). Δεν πρόκειται για επήλυδες. Μάλιστα ο Μιχαήλ Άτταλειάτης γράφει «Μυσοί δε, οις ειδική προσηγορία το των Βουλγάρων όνομα καθέστηκεν» και επομένως αρνείται κάθε φυλετική ή εθνική Βουλγαρική υπόσταση, υπαινισσόμενος σαφώς, ότι επρόκειτο για τους αυτόχθονες Μυσούς, μετονομασθέντες σε Βουλγάρους.
11.Από επιγραφή στην Ελληνική γλώσσα με την οποία το 202 μ. Χ. εκαλούντο οι περίοικοι της περιοχής Τσακαρλάρ της Βουλγαρίας, μεταξύ Φιλιππουπόλεως και Τατάρ Παζαρτζίκ, να προσέλθουν ως μέτοικοι για ίδρυση εμπορικού σταθμού («εμπόριον») με υπόσχεση προς τους προσερχόμενους, ότι θα έχουν «μεγάλας δωρεάς, τουτέστιν πολιτικού σίτου ανεισφορίαν, και συντηρείας Βουργαρίων και φρουρών και αγγαρειών άνεσιν...», προκύπτει, ότι υπήρχε κατηγορία στρατιωτών, καλουμένων Βουργαρίων, τους οποίους υποχρεούντο οι περίοικοι να συντηρούν και παντοιοτρόπως να υπηρετούν στο έργο τους με παροχή αγγαρειών, φυλάκων κλπ.
12.Ελάχιστοι μετακλητοί Σκιπτάρ ( =οπλοφόροι) ήσαν οι πρώτοι πυρήνες των μετέπειτα Αλβανών. Με τους Σκιπτάρ έχουμε ανάλογη εξέλιξη με εκείνη των Βουργαρίων.
13.Βλάχοι: Λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες Έλληνες πλησίον των Ρωμαϊκών λεγεωνών.
γ.ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΕΛΤΖΟΥΚΟΙ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ
14.Δύο έως τέσσαρες χιλιάδες αποτελούσαν τον αρχικό πυρήνα των Οθωμανών Τούρκων - τετρακόσιοι δηλαδή πολεμιστές με τις οικογένειες τους. Ο Σουλεϊμάν Σάχ πάππος του Οσμάν στις αρχές του 13ου αιώνος κατήλθε πλησίον του Χαλεπίου πιεζόμενος από τους Μογγόλους του Τζεγκίς Χαν. Η αρχική πάτρια των μετέπειτα Οσμανιδών χρησιμοποιήθηκε στην οροφυλακή των Σελτζουκιδών Τούρκων εναντίον του Βυζαντίου.
15.Οι ελάχιστοι αυτοί Οθωμανοί, εντός δύο αιώνων από το 1233, είχαν βαθμιαίως ενσωματώσει, εξισλαμίσει και γλωσσικώς αφομοιώσει ολόκληρη την Μικρά Ασία και αρκετό μέρος του πληθυσμού της Βαλκανικής. Εάν δεν ήτο γνωστή η αρχή, οι χρονογράφοι και ιστορικοί των διαδοχικών φάσεων της εξελίξεως θα μας πληροφορούσαν, με πλήρη καλή πίστη, ότι δήθεν αλλεπάλληλα κύματα Τούρκων, κατά εκατοντάδες χιλιάδων εκάστοτε, είχαν εισβάλει κατά καιρούς από Ανατολών!!!
16.Δεν είναι ανεξήγητον πώς τέτοιες ολιγομελείς ομάδες- συμμορίες 2.000 ψυχών, όπως οι Οθωμανοί (για πολυανθρωπότερες ομάδες άλλωστε, περιλαμβάνουσες και αμάχους, θα εγεννώντο σοβαρά ζητήματα ασφαλείας και επισιτισμού), μπορούσαν να κινούνται με ασφάλεια και να ευδοκιμούν. Υπό την συνοχή, που δημιουργείται από τους πατριαρχικούς δεσμούς για τις νομαδικές ομάδες, και με την αμείλικτη πειθαρχία για τα συμμοριακά συγκροτήματα (όπως ήσαν οι Νορμανδοί της Ιταλίας, οι Κατάλανοί της Αττικής, οι Σκανδιναυοί της πρώτης δυναστείας του Κιέβου και λοιποί), μπορούσαν να διατρέχουν και να λεηλατούν ξένες χώρες, προσβάλλοντας ασθενή σημεία, αποφεύγοντας την σύγκρουση και διαφεύγοντας, όταν ευρίσκοντο προ υπερτερών δυνάμεων, και όταν αποβάλλονταν από μία επικράτεια, κατέφευγαν στην γειτονική και ανελάμβαναν υπηρεσία (οροφυλακής συνήθως) ως μισθοφόροι. Υπό ευνοϊκές συνθήκες οι συμμορίες αυτές καταδυνάστευαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ευρείες περιοχές και εξελίσσονταν σε κράτη. Όταν οι εξελίξεις ήσαν λιγότερο ευνοϊκές, διαλύονταν, διασκορπίζονταν και απορροφώνταν από τους εντοπίους. Όλα αυτά ελάμβαναν χωράν υπεράνω και δια μέσου των λαών των μαστιζομένων περιοχών, που παρέμεναν βασικά αμετακίνητοι και προσανατολίζονταν εκάστοτε προς τις δημιουργούμενες καταστάσεις.
17.Οι τετρακόσιοι Οθωμανοί εξαφανίσθηκαν μετ' ολίγον, μέσα στο πλήθος των ενταχθέντων και προσχωρησάντων αυτοχθόνων.
18.Δεν επέφεραν φυλετική αλλοίωση στους αυτόχθονες Ελληνικούς πληθυσμούς ούτε οι Οθωμανοί ούτε οι Σελτζουκίδες. Αλήθεια, ας μας δείξει κάποιος έναν σύγχρονο Τούρκο με σκιστά μάτια - γιατί οι αρχικοί Τούρκοι επιδρομείς ήταν Μογγολικής καταγωγής - και εμείς θα αλλάξουμε απόψεις.
19.Η ποσότητα των Σελτζουκιδών ήταν ακόμη πιο ασήμαντη από εκείνη των Οθωμανών. Οι κινήσεις και οι συνθήκες υπό τις οποίες τελούσαν τα Σελτζουκικά στρατεύματα: Η στρατιά της κατοχής και εν συνεχεία ο κύριος πυρήνας του Στρατού τους έπρεπε να σταθμεύει σε κάποιον κεντρικό χώρο και κατ' αρχήν πλησίον της έδρας του Μονάρχου, επανερχόμενος σε αυτόν μετά από κάθε στρατιωτική επιχείρηση ή εκστρατεία. Η ασφάλεια, η τάξη και όλες οι άλλες στρατιωτικές ανάγκες των άλλων διαμερισμάτων της χώρας έπρεπε να πληρούνται με μικρά αποσπάσματα, που πλαισίωναν εντοπίους, συστηματικά ή και εκτάκτως στρατολογουμένους. Για την εποχή εκείνη της αβεβαιότητας του βίου, της ανυπαρξίας εθνικής ενότητας και συνειδήσεως, όπως σήμερα την εννοούμε, της αοριστίας και της αστάθειας των εσωτερικών πολιτικών σχέσεων και δεσμών και άλλων αναλόγων συνθηκών, υπό τις οποίες η δημιουργία και η καλλιέργεια πνεύματος εθνικής αντιστάσεως ήτο αδύνατη, η στρατολογία και άμεση ενσωμάτωση πιστών εντοπίων, αλλά και ο προσεταιρισμός ολοκλήρων (αντιζήλων) φυλών και περιοχών, ήταν το ευκολότερο και το απλούστερο των πραγμάτων για οιονδήποτε κατακτητή.
20.Στον Βαλκανομικρασιατικό χώρο δεν υπάρχει σήμερα ουδείς φυσικός απόγονος των επιδρομέων Τούρκων.
δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
21.Κατόπιν των ανωτέρω αποδεικνύεται, ότι στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου, της Ελληνοβαλκανικής Χερσονήσου και της Μικράς Ασίας δεν υπάρχει σχεδόν κανένας, που να μην είναι φυλετικά Έλληνας. Άρα το πρόβλημα μας δεν είναι η Ελληνικότητα των νήσων Ίμια ή της υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου - αυτό δα έλλειπε! - αλλά η Ελληνικότητα όλου αυτού του χώρου: της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, και των λαών και των χωρών κάτω από τον Δούναβη ποταμό. 22. Επιτρέπεται να μην διεκδικούμε την Ελληνικότητα όλων αυτών; Μόνο με την καλλιέργεια της Ελληνικότητας θα βρούμε τον κοινό παρονομαστή Ελλαδιτών, Αλβανών, Σλάβων και Τούρκων. Όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά Έλληνες γενιτσαροποιημένοι, αλλαξοπιστήσαντες, αλλαξογλωσσήσαντες και αποκτήσαντες διαφορετική εθνική συνείδηση. Μάρτυρες μας τα ιερά κόκκαλα εκατομμυρίων προγόνων μας, που είναι θαμμένα σε όλες αυτές τις χώρες και που περιμένουν δικαίωση. Άλλωστε η Ελευθερία είναι απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, σύμφωνα με τον Εθνικό μας ύμνο, και κρατάει ένα σπαθί με κόψη τρομερή. Εκτός εάν νομίζουμε, ότι Έλληνες είναι μόνον οι Ελλαδίτες και μάλιστα οι εξ αυτών αναρχοκουλτουριάρηδες, που είναι έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους, για να υπονομεύσουν προπαγανδιστικά τις Ένοπλες δυνάμεις μας και το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων. Κάποια αλλοδαπά Γραφεία Ψυχολογικού Πολέμου έκαναν πολύ καλή δουλειά. Συγχαρητήρια!
23.Το να μην διεκδικούμε τίποτε αντιτάσσεται προς την αλήθεια, προς την ιστορία, προς την επιστήμη, προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ελληνισμού και λειτουργεί ως ένας εθνικός αυτοευνουχισμός. Όταν οι άλλοι μονίμως και πομπωδώς διεκδικούν εις βάρος μας εκατό περιοχές και εμείς δεν διεκδικούμε τίποτε από αυτούς, τότε υπό την πίεση της διεθνούς Κοινότητας για διάλογο και «ειρηνική επίλυση των διαφορών» κάποτε θα αναγκασθούμε να συρθούμε σε κάποιο δήθεν λογικό συμβιβασμό, οπότε δεν θα παραχωρήσουμε βέβαια και τα εκατό που μας ζητούν, αλλά απλώς μόνον τα πενήντα και θα είμαστε και ευχαριστημένοι από πάνω, διότι αποφύγαμε τον πόλεμο! Λογική δούλων! Το «Δεν διεκδικούμε τίποτε» είναι το άλλο πρόσωπο της ηττοπάθειας, της υποχωρητικότητας, της ελλείψεως Εθνικού φρονήματος και της Αθηνοκεντρικής Ελλαδικότητας εις βάρος του Ελληνισμού. Άλλωστε ας μην ξεχνούμε, ότι η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε στο Ιάσιο της σημερινής Ρουμανίας και είχε στόχο να υλοποιήσει το όραμα της δημιουργίας Ελληνικής Αυτοκρατορίας στα αχνάρια της Βυζαντινής, όπου όλοι οι λαοί της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας θα ζούσαν αδελφωμένοι υπό Ελληνική διακυβέρνηση. Φαντασθείτε τους αγωνιστές του 1821 να μη διεκδικούσαν τίποτε!!! Τότε γιατί πολέμησαν; Είναι δυνατόν να δεχόμαστε τη φαλκίδευση των απαράγραπτων δικαιωμάτων Ελληνικότητας λαών και εδαφών και ταυτόχρονα να λέμε, ότι δεν παραχωρούμε τίποτε; Τί άλλο μένει για να παραχωρήσουμε; Το ελατήριο δεν πιέζεται περισσότερο. Θα εκτιναχθεί και όποιον πάρει ο Χάρος.
24.Φιλοπόλεμοι οι Έλληνες δεν υπήρξαμε ποτέ. Αλλά φιλειρηνισμός δεν σημαίνει «Σφάξε με, Αγά μου, να αγιάσω». Εμείς διεκδικούμε. Και διεκδικούμε τα αδέλφια μας, που αλλαξοπίστησαν, αλλαξογλώσσησαν και έγιναν γενίτσαροι κατά των Γονέων τους. Θέλουμε να αποκαλύψουμε τις ρίζες τους για να αντιληφθούν, τί έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Ας αποκτήσουμε λοιπόν την χαμένη περηφάνεια μας διεκδικώντας αυτό, που μας ανήκει. Είμαστε οι δημιουργοί του παγκόσμιου πολιτισμού. Ας μην το κρύβουμε αυτολογοκρινόμενοι. Κανένας δεν εκτιμά τη μιζέρια και την κακομοιριά, τα παρακάλια και την ηττοπάθεια. Όλοι εκτιμούν την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη. Είμαστε Έθνος ηγετών. Ας μη γίνουμε Έθνος κομπάρσων.
Είναι απαράδεκτο να εκλιπαρούμε αδύναμους αντιπάλους να υιοθετήσουν τις θέσεις μας. Είμαστε δυνατοί. Ας το αντιληφθούμε επί τέλους. Στη διεθνή πολιτική μετράει μόνο η ισχύς και η αποφασιστικότης, καθώς και η μακροχρόνια και αταλάντευτη στρατηγική νίκης.
Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό το ξέρουν όλοι.
Δεν θα επιτρέψουμε στους αστράτευτους και στους αντιρρησίες «συνείδησης» να μας αποστρατεύσουν ψυχικά, όπως συστηματικά προσπαθούν. Τον δρόμο μας δείχνουν οι νεκροί Έλληνες του 1821, των Βαλκανικών και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Είναι ντροπή να μην ακούσουμε το μήνυμα τους, που το χάραξαν με το αίμα τους.
Χαλεπόν Έλληνα έμμεναι (είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας). Αλλά είναι τόσο υπέροχο!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Προανθρώπινη ζωή, του Αντ. Καψή
2.Αιγηίς, του Ξ. Λίβα
3.Η προϊστορία των Ελλήνων, του Παντ. Ιωαννίδη
4.Η αληθινή προϊστορία, του Ιω. Πασσά
5.Τα Αργοναυτικά, του Απολλώνιου του Ροδίου
6.Τα Ορφικά, του Ιω. Πασσά
7.Το σπήλαιο του Αρχανθρώπου των Πετραλώνων, του Άρη Πουλιανού
8.Οι Πελασγοί, της Άννας Δημητρίου
9.Τα πελασγικά, του Ιάκ. Θωμόπουλου
10.Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 1ος της Εκδοτικής Αθηνών
11.Η προέλευση των Ελλήνων, του Άρη Πουλιανού
12.Αιγαίου βουνό, του Ηλ. Τσατσόμοιρου
13.Ελληνικά γλωσσικά στοιχεία στις Πολυνησιακές γλώσσες, του Nors Josephson
14.Ελλάδα, η άθλια μοίρα ενός ιερού τόπου, του Τρύφ. Κωστοπούλου
15.Η καταγωγή των Ελλήνων του Δημ. Δημοπούλου
16.Των Ελλήνων τα ιερά, των Οδ. Ωγύγου και Γεωργ. Γαβριελάτου
17.Περί βασιλείας τέταρτος λόγος, Δίωνος του Χρυσοστόμου
18.Ο οίνοψ πόντος, της Ενρ. Μέρτζ
19.Ταξίδι στη μυθολογική κόλαση, του Ενρ. Ματτίεβιτς.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟΝ

1 Νοεμβρίου
+ Κοσμά και Δαμιανού Αναργ., Δαβίδ του εν Ευβοία, Ελένης παρθενομ.

1800 Οι αντιπρόσωποι της Γερουσίας των νήσων του Ιονίου,
Αντ. Καποδίστριας και Νικ. Σιγούρος, γίνονται δεκτοί στην
Κωνσταντινούπολη και παραλαμβάνουν από τον μέγα βεζύρη το
σύνταγμα, το οποίο αναγνωρίζει την αυτονομία των Επτανήσων.
Την σημαία του νέου κράτους ευλογεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

1824 Ο Ελληνικός Στόλος, αποτελούμενος από 45 μικρά πλοία, υπό τον
Ανδρέα Μιαούλη, διασκορπίζει κοντά στο Ηράκλειο Κρήτης τον
στόλο του Ιμπραήμ, ο οποίος περιελάμβανε περισσότερα από 200
πλοία. Κυριεύθηκαν επίσης πολλά φορτηγά πλοία με πολεμοφόδια
και τροφές.

1825 Ο Γ. Καραϊσκάκης νικά τον Ντελήμπαση στις Λάσπες Αιτωλο-
ακαρνανίας. Οι Έλληνες εξοντώνουν 60 πεζούς και ιππείς και
κυριεύουν πολλά λάφυρα και 500.000 γρόσια της χρηματαποστολής.

1920 Στις εθνικές εκλογές ηττάται το κόμμα των Φιλελευθέρων από
την Ηνωμένη Αντιπολίτευση. Τέσσερις ημέρες μετά ο Βενιζέλος
αναχωρεί για το Παρίσι.

1940 Ο Υπλγός Αλέξανδρος Διάκος, από την Δωδεκάνησο, επιτιθέμενος
με τον Λόχο του στην Τσούκα Πίνδου, πέφτει ηρωικά μαχόμενος.
Είναι ο πρώτος πεσών Έλληνας Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς
κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο.
[Σημ. Φ.Μ.: Την διοίκηση του Λόχου, μετά τον θάνατο του
Διάκου, αναλαμβάνει ο Έφ. Ανθλγός Ελευθέριος Ντάσκας, ο οποίος
μετά από λίγες στιγμές πέφτει και αυτός μαχόμενος ηρωικώς.
Είναι ο πρώτος πεσών Έφεδρος Αξιωματικός του πολέμου. Άξιοι,
όσο και ο τελευταίος στρατιώτης που έδωσε το αίμα του για την
Πατρίδα.]
---------------
2 Νοεμβρίου
Ακινδύνου, Πηγασίου, Αφθονίου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου μ.,
Μαρκιανού οσ.

1821 Οι Έλληνες επαναστάτες νικούν στο Χαλάνδρι τους Τούρκους που
έφευγαν από την Αθήνα.

1912 Το αντιτορπιλικό "Θύελλα" αποβιβάζει στην Δάφνη του Αγίου Όρους
άγημα από 40 άνδρες, οι οποίοι απελευθερώνουν τις Καρυές. Το
θωρηκτό "Αβέρωφ" και τα αντιτορπιλικά "Ιέραξ" και "Πάνθηρ"
αποβιβάζουν στην Αμμουλιανή Χαλκιδικής άγημα από 200 άνδρες,
οι οποίοι κυριεύουν την διώρυγα του Ξέρξη. Έτσι απελευθερώνεται
ολόκληρο το Άγιο Όρος και υψώνεται η Γαλανόλευκη στις Καρυές.

1940 Από τις 15:00 αρχίζει μεγάλη ιταλική επίθεση από τις μεραρχίες
Κένταυρος και Φερράρα, με ισχυρή υποστήριξη πυροβολικού και
αεροπορίας, εναντίον της τοποθεσίας Ελαίας-Καλαμά στην Ήπειρο,
χωρίς όμως αποτέλεσμα, χάρη στην σθεναρή άμυνα της VIII
Μεραρχίας, υπό τον Υπτγο Χ. Κατσιμήτρο.

Ιταλικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τα Ιωάννινα, το Μέτσοβο, την
Καστοριά, την Καρδίτσα, την Πύλο, το Αιτωλικό, το Ρέθυμνο, τα
Χανιά, την Πάτρα, την Κέρκυρα, την Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες
περιοχές με απώλειες στον άμαχο πληθυσμό.
---------------
3 Νοεμβρίου
Ακεψιμά, Ιωσήφ, Αειθαλά μ., Θεοδώρου Αγκύρας ομολ.,
Γεωργίου του εν Νεαπόλει ιερ.

1254 Πεθαίνει ο Aυτοκράτωρ της Νικαίας, Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης. Τον διαδέχεται
Στον θρόνο ανεβαίνει ο γιος του Θεόδωρος Β'.

1646 Οι τούρκοι καταλαμβάνουν από τους ενετούς το Ρέθυμνο.

1822 Οι αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών χωρών που συμμετέχουν στο
συνέδριο της Βερόνας χαρακτηρίζουν ως αύθαδες το αίτημα της
Ελληνικής αντιπροσωπείας να εμφανισθεί μπροστά τους.

1828 Υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και
Ρωσία) το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο προέβλεπε την
αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από την Ελλάδα. Προέβλεπε
ακόμη ότι η Πελοπόννησος και οι Κυκλάδες θα ήταν κάτω από την
προσωρινή εγγύηση των τριών Αυλών μέχρι να αποφασιζόταν
οριστικώς η τύχη τους.

1898 Από το λιμάνι της Σούδας εγκαταλείπει την Κρήτη και ο
τελευταίος τούρκος στρατιώτης. Μετά από 229 έτη, ο ήλιος της
ελευθερίας ανατέλλει και πάλι στην πολυτάραχη νήσο. Η ένωση
με την Μητέρα Ελλάδα δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί.
---------------
4 Νοεμβρίου
Ιωαννικίου Μεγάλου, Νικάνδρου Μύρωνος, Ερμαίου πρ., Πορφυρίου μ.

1804 Συνθήκη συμμαχίας μεταξύ των Μανιατών και των Ενετών για την
εκδίωξη των τούρκων.

1821 Δύναμη 1.000 Ελλήνων, υπό τον Κτενά, αρχίζει νέα πολιορκία
της Ακροπόλεως, μετά από αιφνιδιαστική είσοδο στην Αθήνα την
νύχτα της προηγουμένης. Οι τούρκοι πρόλαβαν να κλειστούν
επάνω στον Ιερό Βράχο.

1826 Δεύτερη νίκη του Καραϊσκάκη στην Δόμβραινα.

1912 Ισχυρές τουρκικές δυνάμεις με ορεινή πυροβολαρχία προσβάλλουν
την Σιάτιστα. Τα Ελληνικά τμήματα που βρίσκονταν εκεί,
αποκρούουν τους τούρκους και διασώζουν την πόλη και 30.000
γυναικόπαιδα της περιοχής, τα οποία είχαν καταφύγει εκεί για
ασφάλεια.

1940 Ιταλικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν το Μέτσοβο, πολλές γέφυρες,
τον Βόλο, τον Πειραιά κ.ά. Η Ελληνική Αεροπορία σε αερομαχία
καταρρίπτει 3 εχθρικά αεροσκάφη.

1944 Ολοκληρώνεται η εκκένωση της Ελλάδος από τους γερμανούς.
Γερμανικές φρουρές παραμένουν μόνο στα νησιά Ρόδο, Κάλυμνο,
Κω, Λέρο, Τήνο, Μήλο, και στο ΒΔ τμήμα της Κρήτης μέχρι τον
Μάιο του 1945.
---------------
5 Νοεμβρίου
Γαλακτίωνος και Επιστήμης μ., Ερμά και Λίνου εκ των Ο',
Δομνίνος και των συν αυτώ

1815 Συνθήκη των Παρισίων, με την οποία τα Επτάνησα αναγνωρίζονται
ελεύθερη και ανεξάρτητη πολιτεία.

1828 Απελευθέρωση της Λιβαδειάς από τις Ελληνικές δυνάμεις του
Δημ. Υψηλάντη, μετά από συνθηκολόγηση.

1912 Εθελοντικά σώματα Ηπειρωτών και 200 Κρητών, υπό τον Ταγματάρχη
Χωροφυλακής Σπύρο Σπυρομήλιο, αποβιβάζονται στην Χειμάρρα και
μετά από σύντομο αγώνα αιχμαλωτίζουν την τουρκική φρουρά και
απελευθερώνουν την πόλη.
Η VI Μεραρχία εκδιώκει τους τούρκους και εισέρχεται στην
Άρνισσα της Έδεσσας.

1914 Η Αγγλία κηρύσσει άκυρη την αγγλοτουρκική συνθήκη του 1878
και αναγγέλλει την προσάρτηση της Κύπρου υπό μορφήν Βασιλικής
Κτήσεως.
---------------
6 Νοεμβρίου
Παύλου Κων/πόλεως ομολ., Λουκά εν Κορινθία οσ., Λεονάρδου Δημητσάνης οσ.

1824 Ο Ομέρ Βρυώνης διαλύει το στρατόπεδο της Αμφιλοχίας.

1912 Μετά από επιτυχή επίθεση, το 8ο Τάγμα Ευζώνων (VI Μεραρχία)
απελευθερώνει το χωριό Κέλλη της Φλώρινας.

1940 Η επιτιθέμενη στην περιοχή Θεσπρωτίας ιταλική μεραρχία
"Σιέννα" κατορθώνει να δημιουργήσει ισχυρό προγεφύρωμα επί
του ποταμού Καλαμά και να προκαλέσει ανησυχητική κατάσταση
στην VIII Μεραρχία.
---------------
7 Νοεμβρίου
Των εν Μελιτηνή 33 μαρτ., Λαζάρου οσ., Αλεξάνδρου Θεσ/νίκης,
Λαζάρου Γαλησιώτου.

1185 Ο Στρατηγός Αλέξιος Βρανάς κατατροπώνει τους νορμανδούς σε
μάχη κοντά στον Στρυμόνα. Οι τελευταίοι, μετά την κατάληψη
του Δυρραχίου και της Θεσσαλονίκης, εκινούντο εναντίον της
Κωνσταντινουπόλεως.

1905 Φονεύεται ο αρχηγός ανταρτικού σώματος κατά τον Μακεδονικό
Αγώνα, Ανθλγός Μαρίνος Λυμπερόπουλος, σε σύγκρουση με τουρκικό
τμήμα.

1912 Ο Ελληνικός Στρατός (1ο Σύνταγμα Ιππικού), μετά από μάχη,
απελευθερώνει την Φλώρινα από τους τούρκους.
---------------
8 Νοεμβρίου
+ Σύναξις Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ
(Εορτή Πολεμικής Αεροπορίας)

392 Ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος Α' θέτει εκτός νόμου την αρχαία θρησκεία.

960 Ο Αυτοκρατορικός Στρατός, υπό τον Λέοντα Φωκά, καταλαμβάνει
την Ανδρασό της Μικράς Ασίας, μετά από μεγάλη νίκη κατά των
εκεί αραβικών δυνάμεων, οι οποίες αποδεκατίστηκαν.

1825 Νίκη του Ιμπραήμ στην Αγουλινίτσα Ηλείας.

1900 Τρεις φοιτητές χάνουν την ζωή τους, ύστερα από σύγκρουση
με την αστυνομία, σε ξεσηκωμό για να μην μεταφραστεί το
Ευαγγέλιο στην δημοτική ("Ευαγγελικά").

1912 Ναυτικό άγημα και δύναμη στρατού από 1.000 άνδρες, υπό τον
Αλέξανδρο Μανουσάκη, αποβιβάζονται από το θωρηκτό "Αβέρωφ"
και 3 επίτακτα ατμόπλοια στην Μυτιλήνη. Η τουρκική φρουρά
από 2.000 άνδρες συμπτύσσεται στο εσωτερικό της νήσου, όπου
και υποχρεώνεται να παραδοθεί μετά από μάχη στην Κλαπάδου.
Έτσι η νήσος της Σαπφούς βλέπει ξανά τον ήλιο της ελευθερίας,
ανήμερα των προστατών της Αγίων Ταξιαρχών.

1940 Μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες τους, οι ιταλικές δυνάμεις της
τοποθεσίας Ελαίας-Καλαμά μεταπίπτουν σε κατάσταση αμύνης.
Έτσι λήγει θριαμβευτικώς η πλέον κρίσιμη μάχη του Ελληνο-
ιταλικού πολέμου.
---------------
9 Νοεμβρίου
+ Νεκταρίου Αιγίνης θαυμ., Ονησιφόρου μ., Θεοκτίστης οσ.,
Συμεών μεταφραστού.

1822 Δύναμη του Στόλου Ύδρας και Σπετσών νικά τον τουρκικό στόλο,
ο οποίος πολιορκούσε το Μεσολόγγι.

1825 Ο Ιμπραήμ καίει τον Πύργο.

1828 Ο Δημήτριος Υψηλάντης νικά στο Κακοπέτρι (Βοιωτία) τους
τούρκους και αιχμαλωτίζει τον αρχηγό τους Κιαφίζ μπέη.

1866 Δύναμη από 250 μαχητές, υπό τον Ανθυπολοχαγό Ιωάννη
Δημακόπουλο και 714 γυναικόπαιδα κλείνονται στη Μονή Αρκαδίου
και αποκρούουν αλλεπάλληλες επιθέσεις 15.000 τούρκων και
αιγυπτίων. Αφού κατελήφθη η Μονή, ο Κων/νος Γιαμπουδάκης
ανατινάσσει την πυριδιταποθήκη της Μονής και φονεύονται όλοι
οι τούρκοι και οι Έλληνες που ευρίσκοντο στην Μονή. Κατά την
διάρκεια της μάχης έπεσε πολεμώντας γενναία ο ηγούμενος της
Μονής Γαβριήλ.

1867 Νίκη των Κρητών επαναστατών κατά των Τούρκων κοντά στην
περιοχή Ζούρβα.

1912 Μάχη στα Τρία Χάνια Μετσόβου. Απόκρουση από τους Έλληνες των
τούρκων ατάκτων που προσπάθησαν να καταλάβουν την περιοχή.

1921 (ν. ημ.) Η Συνδιάσκεψη των Πρεσβευτών κατακυρώνει στην αλβανία
ολόκληρη την Βόρειο Ήπειρο.
---------------
10 Νοεμβρίου
+ Αρσενίου Καππαδοκίας, Ολυμπά, Ροδίωνος, Εράστου εκ των Ο', Ορέστου μ.

1444 Τα χριστιανικά στρατεύματα ηττώνται στην Βάρνα της Βουλγαρίας
από τους τούρκους του Μουράτ Β'.

1825 Πολιορκία της Μονής Βαρθολομιού Ηλείας, κατά την οποία οι
πολιορκημένοι Έλληνες, αφού απέκρουσαν πολλές και σφοδρές
επιθέσεις των αιγυπτίων του Ιμπραήμ, έπεσαν τελικώς μέχρις
ενός.

1826 Αποτυχημένη απόπειρα ανατινάξεως της Ακροπόλεως των Αθηνών
από τον Κιουταχή.

1916 Η επαναστατική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης κηρύσσει τον πόλεμο
εναντίον της Βουλγαρίας και της Γερμανίας.
---------------
11 Νοεμβρίου
+ Μηνά, Βίκτωρος, Βικεντίου μεγαλομ. και ιερομ., Θεοδώρου Στουδίτου.

1028 Πεθαίνει ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Η', αδελφός του Βασιλείου Β'
Βουλγαροκτόνου. Στον θρόνο ανεβαίνει ο Ρωμανός Γ' Αργυρός.

1826 Η Ελληνική Κυβέρνηση μεταφέρει την έδρα της στην Αίγινα.

1912 Απελευθέρωση της Καστοριάς από τον Ελληνικό Στρατό.

Συγκρότημα του 7ου ΣΠ αποβιβάζεται μετά από αγώνα στην θέση
Κοντάρι, νότια του λιμανιού της Χίου. Την επομένη απελευθερώνεται
η πόλη Χίος και η τουρκική φρουρά (37 αξιωματικοί και 1.800
οπλίτες) αναγκάζεται να παραδοθεί στις 21-12-1912.

Επανάσταση της νήσου Σάμου υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη και
κήρυξη της ενώσεως της νήσου με την Μητέρα Ελλάδα.

1950 Σμήνος Ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών αναχωρεί για την Κορέα,
προκειμένου να λάβει μέρος στις εκεί επιχειρήσεις, υπό τις
δυνάμεις του ΟΗΕ.
---------------
12 Νοεμβρίου
+ Η' Λουκά
Ιωάννου ελεήμονος, Νείλου ασκητού, Μαρτίνου θαυμ.

1726 Οι τούρκοι αποκεφαλίζουν τον νεομάρτυρα Σάββα από την Νίγδη
της Μικράς Ασίας.

1732 Οι τούρκοι σφάζουν τον νεομάρτυρα Νικόλαο από την
Κωνσταντινούπολη.

1825 Ο Ανδρέας Μιαούλης σπάει τον κλοιό των τουρκικών πλοίων περί
το Μεσολόγγι και μεταφέρνει τρόφιμα στους πολιορκημένους
Έλληνες.

1894 Σύσταση της "Εθνικής Εταιρείας" με σκοπό την απελευθέρωση των
σκλαβωμένων πατρίδων.

1904 Το ανταρτικό σώμα του Ανθλγού Γεωργίου Κατεχάκη (Ρούβα), μαζί
με το σώμα του Ευθυμίου Καούδη εισβάλλουν στο Σκλήθρο Φλωρίνης
και επιτίθενται εναντίον οικίας όπου γινόταν γάμος σημαντικού
στελέχους του VMRO και παρεβρισκόταν ο αρχικομιτατζής Κόλε.
Στην μάχη που ακολουθεί εξοντώνονται 12 ένοπλοι κομιτατζήδες
και εξαφανίζεται η βουλγαρική οργάνωση της περιοχής.

1912 Το 7ο Σύνταγμα Πεζικού απελευθερώνει την πόλη της Χίου και
συνεχίζει τις επιχειρήσεις προς το εσωτερικό της νήσου,
αναγκάζοντας την τουρκική φρουρά από 37 αξιωματικούς και
1800 οπλίτες να παραδοθεί.

1940 Μετά την οικτρή αποτυχία της ιταλικής επιθέσεως στο Βορειο-
ηπειρωτικό Μέτωπο, ο Χίτλερ εκδίδει διαταγή προς το Γενικό
Επιτελείο του να εκπονήσει σχέδιο και να προπαρασκευάσει επίθεση
κατά της Ελλάδος.
---------------
13 Νοεμβρίου
+ Ιωάννου Χρυσοστόμου, Δαμασκηνού νεομ.

1646 Κατάληψη της πόλεως του Ρεθύμνου από τις τουρκικές δυνάμεις
του Χουσεΐν Πασά, μετά από αλλεπάλληλες επιθέσεις εναντίον των
ενετών.

1681 Οι τούρκοι αποκεφαλίζουν μπροστά στο Πατριαρχείο Κωνσταντινου-
πόλεως τον αγιορείτη νεομάρτυρα Δαμασκηνό.

1822 Μοίρα Υδραίικων και Σπετσιώτικων πλοίων, υπό τον Λάζαρο
Παναγιώτη, αποβιβάζει στο Μεσολόγγι σώμα 1.500 ανδρών, υπό
τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Ηλία Τσαλαφατινό, Κανέλλο
Δεληγιάννη και Ανδρέα Ζαΐμη, προς ενίσχυσιν της πολιορκημένης
φρουράς.

1940 Αποκατάσταση του μεγαλύτερου μέρους του τομέα Πίνδου και
συντριβή της ιταλικής Μεραρχίας Αλπινιστών (Τζούλια), η οποία
είχε διεισδύσει σε βάθος 30 χλμ και πλάτος 20 χλμ, μέχρι του
χωριού Βωβούσα, βορείως του Μετσόβου, μετά από πεισματώδεις
επιθετικές ενέργειες της Ι Μεραρχίας, της Ταξιαρχίας Ιππικού
και του υπολοίπου Β' Σώματος Στρατού, στις περιοχές
Επταχωρίου, Φούρκας, Διστράτου, Σαμαρίνας, Βωβούσας και
Παλαιοσέλιου. Οι ιταλοί εκδιώκονται από τον τομέα της Πίνδου.
---------------
14 Νοεμβρίου
Φιλίππου απ., Γρηγορίου Παλαμά, Κων/νου Υδραίου

1800 Οι τούρκοι απαγχονίζουν τον αγιορείτη νεομάρτυρα Κωνσταντίνο
από την Ύδρα.

1821 Οι Τούρκοι πυρπολούν τον Πολύγυρο Χαλκιδικής και σφάζουν
πολλούς από τους κατοίκους του.

1827 Νικηφόρος μάχη στο Τρικέρι Μαγνησίας.

1848 Οι τούρκοι απαγχονίζουν στην Κρήτη τον νεομάρτυρα Παντελεήμονα.

1906 Το ανταρτικό σώμα του Ανθυπολοχαγού Σαράντου Αγαπηνού (Τέλλου
Άγρα) επιτίθεται εναντίον της κεντρικής βουλγαρικής καλύβας
στο Ζερβοχώρι της λίμνης Γιαννιτσών για να την καταλάβει.
Παρά τις σοβαρές απώλειες των κομιτατζήδων, ο στόχος δεν
επιτυγχάνεται, ενώ τραυματίζονται ο ίδιος ο Αγαπηνός, ο
υπαρχηγός του σώματος και άλλοι 4 άνδρες.

1919 (π. ημ.) Συνθήκη του Νεϊγύ, με την οποία τερματίστηκε η
εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των νικητριών δυνάμεων και της
Βουλγαρίας. Η Βουλγαρία παραιτήθηκε των εδαφών της Δ. Θράκης
που αργότερα παραχωρήθηκαν από τις Μ. Δυνάμεις στην Ελλάδα.

1940 Απώθηση της ιταλικής μεραρχίας Φερράρα στο στενό Δελβινακίου
από τον Ελληνικό Στρατό.
---------------
15 Νοεμβρίου
Γουρία, Σαμωνά, Μαρκέλλου, Αβίβου μ.,
Ιουστινιανού Α' Βασιλέως, Θωμά Β' Αρχιεπ. Κων/πόλεως

1821 Ψήφιση για την σύσταση του Αρείου Πάγου, ενός πολιτικού,
διοικητικού και δικαστικού οργανισμού, από την συνέλευση της
ανατολικής Χέρσου Ελλάδος.

1826 Νικηφόρος μάχη στον Ελικώνα.
---------------
16 Νοεμβρίου
+ Ματθαίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού, Ιφιγένειας μ.

1825 Οι Έλληνες, υπό τον Καραϊσκάκη, νικούν τους τουρκαλβανούς,
υπό τους μπέηδες Μουστά και Καριοφίλ στην μονή Δομνούς.

1828 (ν. ημ.) Οι Μ. Δυνάμεις, Ρωσία, Αγγλία και Γαλλία, υπογράφουν
το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο προβλέπει την αποχώρηση
των τουρκικών στρατευμάτων από την Ελλάδα, και δηλώνουν ότι
θα θεωρήσουν ως εχθρική ενέργεια εναντίον τους κάθε επίθεση
στρεφόμενη κατά της Πελοποννήσου και των Κυκλάδων νήσων.

1942 Το υποβρύχιο "Τρίτων" επιτίθεται στο στενό Καφηρέα κατά
γερμανικής νηοπομπής και βυθίζει ένα πετρελαιοφόρο. Στην
συνέχεια καταδιώκεται επί ένα 6ωρο από γερμανικά πολεμικά
πλοία και βυθίζεται αύτανδρο (5 αξιωματικοί και 28 ναύτες).

1950 Αναχώρηση του Τάγματος του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος
Κορέας για την Κορέα, προκειμένου να συμμετάσχει με τις λοιπές
δυνάμεις του ΟΗΕ στον Κορεατικό Πόλεμο.
---------------
17 Νοεμβρίου
Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, Λογγίνου οσ., Γενναδίου και Μαξίμου Πατρ. Κων/πόλεως

1815 Υπογραφή συνθήκης στο Παρίσι μεταξύ της Μ. Βρετανίας και
της Ρωσίας, με την οποία οι Ιόνιοι Νήσοι θα αποτελούσαν
κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο, με την επωνυμία "Ηνωμένα
κράτη των Ιονίων Νήσων", υπό την αποκλειστική προστασία
της Μ. Βρετανίας.

1821 Σουλιώτες και Αιτωλοακαρνάνες, υπό τον Γεώργιο Βαρνακιώτη,
απελευθερώνουν την Άρτα, μετά από πεισματική αντίσταση των
τούρκων. Τελικά οι τούρκοι αποσύρθηκαν στο φρούριο της πόλεως.

1827 Οι Έλληνες επαναστάτες νικούν τους τούρκους στο Τρικέρι.

1828 Ο φρούραρχος της Άμφισσας Μεχμέτ μπέης Δεβόλης παραδίδει την
πόλη στον Δημήτριο Υψηλάντη.

1904 Ανταρτικό σώμα 40 ανδρών, υπό τον Ανθλγό Γεώργιο Τσόντο (Βάρδα),
από τα Σφακιά, περνά την ελληνοτουρκική μεθόριο κοντά στο
Αγιόφυλλο της Θεσσαλίας και εισέρχεται στην Μακεδονία. Σε
αυτόν ανέθεσε το Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο την γενική
αρχηγία των ανταρτικών σωμάτων του βιλαετίου Μοναστηρίου,
μετά την ασθένεια του προκατόχου του Γεωργίου Κατεχάκη.

1912 Επίθεση τουρκαλβανών κατά Ελλήνων της Χειμάρρας.

1940 Εκδιώκονται από τον Ελληνικό Στρατό και οι τελευταίοι ιταλοί
που είχαν εισχωρήσει στα Ελληνικά εδάφη.

1973 Αιματηρή καταστολή της εξεγέρσεως στο Πολυτεχνείο κατά της
δικτατορίας.
---------------
18 Νοεμβρίου
Πλάτωνος μεγαλ., Ρωμανού μ., Ζακχαίου διακ., Αναστασίου Παραμυθίας

1916 Δύναμη 3.000 γάλλων, υπό τον ναύαρχο Φουρνιέ, αποβιβάζεται
στο Φάληρο και στον Πειραιά, για να καταλάβει στρατηγικά
σημεία των Αθηνών, προκειμένου να εξαναγκάσει την Ελληνική
Κυβέρνηση να αποσύρει δυνάμεις από την Θεσσαλία και να
παραδώσει τις ποσότητες πολεμικού υλικού που ζητήθηκαν.
Ακολούθησε σκληρή μάχη στον χώρο Ζαππείου-Σταδίου, με πολλές
εκατέρωθεν απώλειες, όπου σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν 194
γάλλοι και 83 Έλληνες, χωρίς να υπολογίζονται οι άμαχοι.
Η ωμή αυτή επέμβαση των ξένων δυνάμεων έφερε, συν τοις άλλοις,
τον διχασμό του Ελληνικού λαού στο αποκορύφωμά του. Την
επομένη ημέρα έλαβαν χώρα σοβαρές οχλοκρατικές ενέργειες.
(Τα λεγόμενα Νοεμβριανά).

1822 Τουρκική επίθεση κατά της Ιεράπετρας και γενική υποταγή του
Λασιθίου.

1823 Ο Κίτσος Τζαβέλλας, επικεφαλής 300 ανδρών, κατανικά στο
Μεσολόγγι την εμπροσθοφυλακή του Μουσταή πασά.

1833 Οι τούρκοι απαγχονίζουν στην Κρήτη 100 πατριώτες.

1912 Ο Ελληνικός Στόλος απελευθερώνει την Ίμβρο.

1955 Η ομάδα Πιτσιλιάς της ΕΟΚΑ επιτίθεται στην φρουρά των
μεταλλείων στο Μετσερό.
---------------
19 Νοεμβρίου
+ Θ' Λουκά
Αβδιού προφ., Βαρλαάμ μ., Αναστασίου Παραμυθίας νεομ.

1822 Νίκη κοντά στην Κόρινθο των Ελλήνων επαναστατών.

1826 Σφαγές Ελλήνων από τούρκους στην Αθήνα.

1828 Ο Κιουταχής σουβλίζει 2 Έλληνες αιχμαλώτους στον βράχο του
Αρείου Πάγου.

1906 Οι Οπλαρχηγοί του Μακεδονικού Αγώνος Παύλος Κύρου και
Δημ. Νταλίπης φονεύονται στο Όστιμα (Τρίγωνο) της περιοχής
Κορεστίων και στο χωριό Ανταρτικό της περιοχής Κορεστίων
αντιστοίχως, σε μάχη με υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις.

[Σημ. Φ.Μ.: Η αναφερόμενη ημερομηνία θανάτου ποικίλλει, κυρίως για
τον Νταλίπη από ό,τι είδα σε άλλες πηγές (π.χ. "Μακεδονικός Αγώνας"
της Εκδοτικής Αθηνών). Και οι δύο αυτοί Μακεδονομάχοι υπήρξαν
συμπολεμιστές του καπετάν Κώττα. Ο Π. Κύρου, πρόγονος συνλιστοβίου,
σύμφωνα με πληροφορίες, από το Ζέλοβο, εγγονός του γνωστού κλέφτη
Ναούμ Κύρου, συμμαχητής του Κώττα από το 1898, συμμετέσχε στον
φόνο του τρομερού Κασίμ Μπέη (άνοιξη 1898). Το 1904 παρουσιάζεται
στην Ελλ. Κυβέρνηση, η οποία στέλνει αξιωματικούς στην Μακεδονία,
Π. Μελά κ.λπ., για να συνεργαστούν με Μακεδόνες αγωνιστές (Κώττα,
Κύρου, Νταλίπη κ.ά.) Μετά τον θάνατο του Κώττα συνεργάστηκε με το
σώμα του Ευθ. Καούδη και του Υπλγού Γ. Τσόντου (Βάρδα). Έδρασε
στην περιοχή του Ζελόβου, όπως και ο Δ. Νταλίπης.
Αλλά στην ίδια περίπου περιοχή έδρασε και άλλος, σύμφωνα με
πληροφορίες, πρόγονος συνλιστοβίου, ο Ανθλγός Ζαχαρίας Παπαδάς
(Φούφας), ο οποίος έπεσε επίσης υπέρ Πατρίδος τον Μάιο του 1907.]

1943 Μετά την επίθεση γερμανικών στρατευμάτων εναντίον της νήσου
Σάμου και την δυσμενή τροπή των επιχειρήσεων, το Στρατηγείο
της Μ. Ανατολής διατάσσει τους Ιερολοχίτες και τους Βρετανούς
κομμάντος, που στις 30 Οκτ. είχαν απελευθερώσει την Σάμο, να
εκκενώσουν την νήσο. Κατά την εκκένωση μεταφέρονται μαζί στην
τουρκία 12.800 Έλληνες πρόσφυγες και 8.000 ιταλοί.

1958 Μάχη στο Δίκημο της Κύπρου. Πέφτει ηρωικώς μαχόμενος κατά
των βρετανών ο Μάτσης, τομεάρχης Κυρήνειας της ΕΟΚΑ.
---------------
20 Νοεμβρίου
+ Προεόρτια Εισοδίων Θεοτόκου
Γρηγορίου Δεκαπολίτου, Πρόκλου Κων/πόλεως

1821 Πρώτη Εθνική Συνέλευση, αρχικά στο Άργος και εν συνεχεία
στην Επίδαυρο.

1912 Συνάπτεται 15ήμερη ανακωχή μεταξύ τουρκίας και βουλγαρίας, η
οποία εκπροσωπούσε και τις κυβερνήσεις Σερβίας και Μαυροβουνίου.
Έτσι, μόνο η Ελλάδα συνεχίζει τον πόλεμο κατά της τουρκίας.
---------------
21 Νοεμβρίου
+ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων

1940 Ο Ελληνικός Στρατός, μετά από επιθετικές επιχειρήσεις από
τις 14 Νοεμ., απελευθερώνει το Λεσκοβίκι και την Κορυτσά και
καταλαμβάνει τους ορεινούς όγκους Μόροβα και Ιβάν.

1915 Ισχυρή αγγλογαλλική ναυτική μοίρα καταλαμβάνει την Μήλο.
---------------
22 Νοεμβρίου
Φιλήμονος, Αρχίππου, Ονησίμου εκ των Ο', Καλλίστου οσ., Γερμανού οσ.

333 π.Χ. Μεγάλη νίκη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ισσό.

1354 Ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός παραιτείται από κάθε
εξουσία και κλείνεται σε μοναστήρι, όπου ως απλός μοναχός
έζησε έως το 1383 και έγραψε την περίφημη ιστορία του.

1821 Οι τούρκοι σφάζουν Έλληνες της Πάτρας.
---------------
23 Νοεμβρίου
+ Αμφιλόχιου επ. Ικονίου, Σισινίου Κυζίκου, Γρηγορίου Ακραγαντίνων

1826 Ο Γ. Καραϊσκάκης επιτίθεται στην Αράχωβα κατά των τουρκαλβανών
και επιτυγχάνει μεγάλη ιστορική νίκη. Οι τούρκοι υπέστησαν
βαριές απώλειες (1.300 νεκροί και 200 αιχμάλωτοι), ενώ των
Ελλήνων οι απώλειες ήταν ασήμαντες.

1828 Δύναμη 3.000 περίπου Ελλήνων υπό τον Κίτσο Τζαβέλα κατατροπώνει
τους 4.500 τούρκους του Καριοφίλ Μπέη στην περιοχή Καρπενησίου
και τους τρέπει σε άτακτη φυγή με κατεύθυνση τα Άγραφα. Η
περιφανής αυτή νίκη των Ελλήνων επέφερε μεγάλες απώλειες στον
εχθρό, σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό.
---------------
24 Νοεμβρίου
Κλήμεντος Ρώμ., Πέτρου Αλεξ., Ερμογένους, Φιλουμένου μ.
Θεοδώρου Αντιοχείας

1912 Ελληνικό απόσπασμα από 2 Τάγματα Πεζικού και μία Πυροβολαρχία
αποβιβάζεται και απελευθερώνει τους Αγίους Σαράντα. Κατόπιν
όμως δέχεται ισχυρή εχθρική πίεση και περιέρχεται σε δυσμενή
θέση, οπότε αναγκάζεται να αποχωρήσει και μεταφέρεται στην
Κέρκυρα.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (Γ' ΣΣ) απελευθερώνει την Μοσχόπολη της
Βορείου Ηπείρου.
---------------
25 Νοεμβρίου
+ Αικατερίνης Πανσόφου, Μερκουρίου Μεγαλ. του Στρατάρχου,
Πέτρου ησυχαστού

1823 Οι Έλληνες επαναστάτες, υπό τους Οδυσσέα Ανδρούτσο και
Κριεζιώτη, νικούν τους τούρκους, υπό τους Ομέρ μπέη και
Γιουσούφ αγά, στην Κακιά Σκάλα της Καρύστου.

1825 Ο Λάμπρος Βέικος νικά τους τούρκους στο Αιτωλικό.

1827 Οι αυστριακοί αποφυλακίζουν τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

1916 Επιβάλλεται από τις δυνάμεις της Αντάντ αποκλεισμός της
Ελλάδος. Η Ελλάς εξαναγκάζεται να αποδεχθεί τελεσίγραφο
να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις από την Πελοπόννησο
και να δεχθεί έλεγχο στον Ισθμό και την Πάτρα.

1942 Ανατινάσσεται η μεγάλη γέφυρα του Γοργοποτάμου από ομάδες
ανταρτών του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ και Βρετανών δολιοφθορέων.
Αποτέλεσμα ήταν η διακοπή του ανεφοδιασμού των γερμανικών
δυνάμεων Β. Αφρικής για 6 κρίσιμες εβδομάδες.
---
Μεγάλο οπωσδήποτε γεγονός της Εθνικής Αντίστασης, επιτευχθέν με
την συνεργασία, περιστασιακή δυστυχώς, των μεγαλύτερων ανταρτικών
οργανώσεων.
[Φράση Woodhouse]
1234567890123456789012345678901234567890123456789012345678901234567890
Φ.Μ.
---
---------------
26 Νοεμβρίου
+ ΙΓ' Λουκά
+ Στυλιανού Παφλαγόνος, Νίκωνος "Μετανοείτε"

1807 Οι τούρκοι αποκεφαλίζουν τον νεομάρτυρα Γεώργιο από την Χίο.

1912 Σώμα Ελλήνων Ερυθροχιτώνων, υπό τον Αλέξανδρο Ρώμα, μετά
από σφοδρή μάχη με τους τούρκους, κυριεύει το ύψωμα Δρίσκος
Ιωαννίνων.
[Στην μάχη συμμετέχει και ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.
Βλ. 29 Νοεμ.]

1943 Τα γερμανικά στρατεύματα εκτελούν στο Μονοδένδρι Λακωνίας
118 Έλληνες ομήρους. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν και ο
ιατρός Ν. Καρβούνης, ο οποίος δεν δέχθηκε να φύγει, όπως
τού επρότειναν οι γερμανοί [είχε σπουδάσει στην γερμανία,
συμφοιτητής του γερμανού επικεφαλής του αποσπάσματος],
αλλά τοποθετήθηκε μόνος του εμπρός στο εκτελεστικό απόσπασμα.
---------------
27 Νοεμβρίου
+ Ιακώβου Πέρσου, Ναθαναήλ οσίου, Θεοδοσίου εν Τυρνάβω

1866 Μάχη στους Λάκκους της Κρήτης. Πυρπόληση του χωριού από τους
τούρκους.

1868 Ο γηραιός αγωνιστής Δημήτριος Πετροπουλάκης, αρχηγός
εθελοντικού σώματος 1.000 ανδρών, συνοδευόμενος και από τον
γυιό του Λεωνίδα, αποβιβάζεται στον Μυλοπόταμο Κρήτης για να
ενισχύσει την Επανάσταση στην νήσο.

1895 Στην περιοχή του χωριού Βρύσες Αποκορώνου Κρήτης λαμβάνει χώρα
η πρώτη σύγκρουση των επαναστατών της Μεταπολιτευτικής Επιτροπής
κατά του τουρκικού στρατού (3.000 άνδρες), ο οποίος αναγκάστηκε να
υποχωρήσει, εγκαταλείποντας 200 νεκρούς και τραυματίες.

---
1970 ...Δεν πολυπιστεύω ότι θα διαβάζει κάποιος το επετειολόγιο
και θα μού ευχηθεί Χρόνια Πολλά, αλλά για την τιμή των όπλων
το αναφέρω! :-)
---
---------------
28 Νοεμβρίου
Στεφάνου ομολ., Ειρηνάρχου μ., Ρωμανού οσ.

1915 Μετά την ορμητική προέλαση των γερμανών στο σερβικό έδαφος,
ο βασιλιάς των Σέρβων Πέτρος με τα λείψανα του σερβικού
στρατού καταφεύγει στην Κέρκυρα.
---------------
29 Νοεμβρίου
Παραμόνου συν 370 μαρτ., Διονυσίου Κορίνθου ιερομ.,
Νικολάου Αρχιεπ. Θεσ/νίκης οσ.

1822 Ο Στάικος Σταϊκόπουλος εισέρχεται στο Παλαμήδι του Ναυπλίου
και υψώνει την Γαλανόλευκη.
Οι Έλληνες επαναστάτες, υπό τους Νικηταρά, Τσόκρη και
Χατζηχρήστο, νικούν τον Δελή Αχμέτ μπέη στην Κορτέσα Κορινθίας.

1826 Ο Φαβιέρος, επικεφαλής 480 φιλελλήνων, μετά από σκληρή μάχη
κατά των ανδρών του Κιουταχή, κατορθώνει να εφοδιάσει με
πυρίτιδα για έναν ολόκληρο μήνα τους υπερασπιστές της
Ακροπόλεως των Αθηνών.

1851 Πεθαίνει στην Αθήνα ο Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο, ιδρυτής,
μαζί με τους Νικόλαο Σκουφά και Αθανάσιο Τσακάλωφ, της Φιλικής
Εταιρείας.

1912 Απόσπασμα Ευζώνων και το Σύνταγμα Κρητών, μετά από σκληρό
αγώνα απελευθερώνουν το χωριό Πεστά της Ηπείρου και λαμβάνουν
επαφή με την κύρια γραμμή αντιστάσεως των τούρκων στο Μπιζάνι.

Εκπνέει, θανάσιμα τραυματισθείς και αφού επολέμησε ηρωικώς
κατά των τούρκων στο Δρίσκο ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.

---
52 ετών, μετέχων σε σώμα εθελοντών υπό τον πρώην πρόεδρο της Βουλής
και υπουργό Αλέξανδρο Ρώμα.
Το 1910 εκλέγεται βουλευτής. Στις 26 Φεβ. 1911 εκφωνεί τον ιστορικό
του λόγο στην Βουλή για την γλώσσα, όπου λέγει το περίφημο "χυδαία
γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι". Και κλείνει τον λόγο
του ως εξής:
"Άφετε, κύριοι, ελευθερίαν, μόνον ελευθερίαν ζητούμεν, εις τα
διάφορα ρεύματα ιδεών. Εκ της συγκρούσεως αυτών θέλει γεννηθεί ο
σπινθήρ, ο οποίος βαθμηδόν μεγενθυνόμενος θα είναι ο ποιητής της
φυλής, ο συνενών εν αυτώ πάσαν την θερμότητα και όλον το φως του
παρελθόντος της φυλής. Και δι' αυτής της θερμότητος και δι' αυτού
του φωτός θα καταυγάσει και θα θερμάνη την φυλήν εις τον δρόμον της
προς τον πανύψιστον προορισμόν της."
Το 1912 γράφει στον Σ. Θεοτόκη:
"Όσο για με, αποφάσισα να μην πολιτευθώ άλλο. Θα αποτραβηχτώ απ'
την πολιτική και θα περιμένω όταν σημάνη η σάλπιγγα, θα πάω και εγώ
να αφήσω τα ελεεινά μου κότζια σε μια ρεμματιά της ονειρεμένης μας
Ήπειρος."
Και ήταν εκεί.
Τις τελευταίες του στιγμές διεμοίφθη ο εξής διάλογος με τον επίσης
τραυματία Ρώμα:
Μαβίλης: "Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη αυτή τιμή,
να πεθάνω για την Ελλάδα!"
Ρώμας: "Αγαθή η μοίρα σου Λοχαγέ Μαβίλη!"

Φ.Μ.
---
---------------
30 Νοεμβρίου
+ Ανδρέα Πρωτοκλήτου, Φρουμεντίου Αιθιοπίας, Αλεξάνδρου Μηθύμνης

1822 Παράδοση από τους τούρκους στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη του
Ναυπλίου και του φρουρίου Ιτς Καλέ.

1827 Οι Τούρκοι του φρουρίου της Χίου εξορμούν και νικούν τον Φαβιέρο.

1904 Το ανταρτικό σώμα του Ανθλγού Γ. Κατεχάκη αντιμετωπίζει
νικηφόρα 70 κομιτατζήδες, υπό τους Μήτρο Βλάχο και Κορσάκωφ
στο χωριό Ανταρτικό Φλωρίνης.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (ΧΙΙΙ Μεραρχία) απελευθερώνει το Πόγραδετς.

1942 Το υποβρύχιο "Παπανικολής", με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο
Νικ. Ρουσέν, βυθίζει εχθρικό φορτηγό 8.000 τόνων στην περιοχή της
Δωδεκανήσου.