Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008

Η Αρχαία Μακεδονική γλώσσα ήταν μια διάλεκτος της Ελληνικής

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ
«Οι αρχαίοι συγγραφείς όταν έγραφαν για τους Μακεδόνες ότι μιλούσαν «μακεδονιστί» αναφέρονταν σε μια διάλεκτο της Ελληνικής κι όχι σε μια μη Ελληνική γλώσσα.»

Ένα από τα επιχειρήματα της σκοπιανής προπαγάνδας, αλλά και των ανθελληνικών κύκλων γενικότερα, είναι ο ισχυρισμός, εντελώς ανυπόστατος ισχυρισμός ότι η αρχαία μακεδονική δεν ήταν Ελληνική. Στην πραγματικότητα επρόκειτο απλά για μια διάλεκτο της Ελληνικής.
Η μακεδονική διάλεκτος για πολλούς και διάφορους λόγους δεν φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε ποτέ σαν φιλολογικό και λογοτεχνικό όργανο. Γνωρίζουμε μόλις δύο στίχους από την κωμωδία «Μακεδόνες» του Στράτιδος. Στο απόσπασμα γίνεται κάποιος διάλογος:
Α. Η σφύραινα δ’ έστι τις;
Β. Κέστραν μεν ύμμες ωττικοί κικλήσκετε
Α. Και ποια είναι η σφύραινα;
Β. Το ψάρι που εσείς οι Αττικοί κέστρα ονομάζετε
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι η μακεδονική διάλεκτος, η οποία διακωμωδείται σαν «επαρχιώτικη γλώσσα» στην κωμωδία «Μακεδόνες» δεν ήταν τίποτε άλλο από Ελληνικά.

Μάλιστα, το συγκεκριμένο απόσπασμα αναφέρεται σε ένα είδος ψαριού το οποίο οι Αθηναίοι ονομάζουν κέστρα και διακωμωδούν τους Μακεδόνες που το αποκαλούν σφύραινα. Πέρα από την ελληνική ετυμολογία της λέξεως σφύραινα υπάρχει και ένα πραγματολογικό γλωσσικό δεδομένο. Το δεδομένο ότι οι σημερινοί Έλληνες αποκαλούν μέχρι σήμερα το ψάρι αυτό σφύραινα (εγκυκλοπαίδεια Πυρσός τόμος ΚΒ’) και όχι κέστρα. Που σημαίνει πολύ απλά ότι η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων ήταν πιο κοντά στην γλώσσα του μέσου Έλληνα, ήταν πιο κοντά στην γλώσσα του λαού της αρχαίας εποχής.

Μία ακόμη από τις ιδιομορφίες της μακεδονικής διαλέκτου είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις επροφέρετο το γράμμα γάμα σαν βήτα. Δεν έλεγαν δηλαδή γλυφόν ύδωρ, αλλά βλυχόν ύδωρ. Ας μάθουν λοιπόν οι ανθέλληνες ότι στην μανιάτικη διάλεκτο των ημερών μας, η οποία περιέχει πολλές λέξεις της αρχαίας δωρικής διαλέκτου, η οποία ήταν άμεσα συγγενής με την αρχαία μακεδονική, παρόμοια προφέρεται το γάμμα-βήτα και αναφερόμενοι μάλιστα στη λέξη γλυφό θα πούμε ότι αποκαλείται ΒΛΥΧΟ!
Οι αρχαίοι συγγραφείς όταν έγραφαν για τους Μακεδόνες ότι μιλούσαν «μακεδονιστί» αναφέρονταν σε μια διάλεκτο της Ελληνικής κι όχι σε μια μη Ελληνική γλώσσα. Η διάλεκτος ήταν, βεβαίως, αρκετά διαφοροποιημένη από την καθιερωμένη και τη γενικευμένη κοινή ελληνική, που απλώθηκε από τα τέλη του 5ου - αρχές 4ου π. Χ. αιώνα σε όλες τις Ελληνικές περιοχές (συμπεριλαμβανόμενης φυσικά και της Μακεδονίας). Προφανώς η μακεδονική διάλεκτος θα εξακολουθούσε να μιλιέται παράλληλα με την κοινή ελληνική. Μέχρι το 1986 αυτό ήταν μια υπόθεση. Τότε αποκαλύφτηκε και απόσπασμα επιγραφής στην Πέλλα σε μακεδονική διάλεκτο (χρονολογείται γύρω στο 380 π. Χ.). Πρόκειται για κατάδεσμο (μαγικό κείμενο - κατάρα), χαραγμένο σε μολύβδινο έλασμα για να αποτραπεί ο γάμος του αγαπημένου της γυναίκας, που έκανε τα «μάγια» με άλλη γυναίκα…

Ο κατάδεσμος της Πέλλας – Aπάντηση στην προπαγάνδα από επιγραφή 2.400 ετών!



«Η επιγραφή, όπως και πολλές άλλες επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την Ελληνικότητα της Μακεδονικής διαλέκτου.» Tο κράτος των Αθηνών αναγνωρίζει ένα ανύπαρκτο ιστορικά έθνος και μία ανύπαρκτη γλώσσα.

Ο περίφημος κατάδεσμος της Πέλλας (ο οποίος είναι μια κατάρα (αρά) ή μαγική επωδός γραμμένη σε φύλλο μολύβδου και χρονολογείται στον 4ο ή 3ο αιώνα π. Χ. βρέθηκε στην Πέλλα το 1986 και δημοσιεύτηκε στο Hellenic Dialectology Journal το 1993.
Είναι ερωτική μαγική επωδός από μια γυναίκα, πιθανώς ονόματι Δαγίνα, της οποίας ο εραστής Διονυσοφών επρόκειτο να νυμφευθεί την Θετίμα (”εκείνη που τιμά τους θεούς”. Στην Αττική διάλεκτο το όνομά της θα έπρεπε να είναι Θεοτίμη. Επικαλείται τον “Μάκρωνα και τους δαίμονες” (παρκαττίθεμαι μάκρωνι και τοις δαίμοσι, [Αττικ. παρακατατίθεμαι) να μεταστρέψουν τον Διονυσοφώντα (το φως του Διονύσου) να παντρευτεί εκείνην αντί της Θετίμας, και ποτέ να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα εκτός αν η ίδια ξετυλίξει τον κατάδεσμο.

Η γλώσσα αναγνωρίζεται ως Βορειοδυτική Ελληνική ή Δωρική Ελληνική και η χαμηλή κοινωνική - μορφωτική θέση της συγγραφέως, όπως φαίνεται από το λεξιλόγιό της και την πίστη της στη μαγεία, υπονοεί ότι μια διακριτή μορφή της Δωρικής ομιλείτο στη Πέλλα στην εποχή που γράφτηκε η πινακίδα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΣΗ

1. [ΘΕΤΙ]ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΑΜΟΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΚΑΙ ΤΑΝ ΑΛΛΑΝ ΠΑΣΑΝ ΓΥ
2. [ΝΑΙΚ]ΩΝ ΚΑΙ ΧΗΡΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΩΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΘΕΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΚΑΤΤΙΘΕΜΑΙ ΜΑΚΡΩΝΙ ΚΑΙ
3. [ΤΟΙΣ] ΔΑΙΜΟΣΙ ΚΑΙ ΟΠΟΚΑ ΕΓΟ ΤΑΥΤΑ ΔΙΕΛΕΞΑΙΜΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΟΙΗΝ ΠΑΛLΙΝ ΑΝΟΡΟΞΑΣΑ
4. [ΤΟΚΑ] ΓΑΜΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΔΕ ΜΗ ΜΗ ΓΑΡ ΛΑΒΟΙ ΑΛΛΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΛΛ Η ΕΜΕ
5. [ΕΜΕ Δ]Ε ΣΥΝΚΑΤΑΓΗΡΑΣΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΦΩΝΤΙ ΚΑΙ ΜΗΔΕΜΙΑΝ ΑΛΛΑΝ ΙΚΕΤΙΣ ΥΜΩΝ ΓΙΝΟ
6. [ΜΑΙ ΦΙΛ]ΑΝ ΟΙΚΤΙΡΕΤΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΦΙΛ[Ο]Ι ΔΑΓΙΝΑΓΑΡΙΜΕ ΦΙΛΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΗΜΑ ΑΛΛΑ
7. [....]Α ΦΥΛΑΣΣΕΤΕ ΕΜΙΝ Ο[Π]ΩΣ ΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΑ[Υ]ΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΑ ΚΑΚΩΣ ΘΕΤΙΜΑ ΑΠΟΛΗΤΑΙ
8. [....]ΑΛ[-].ΥΝΜ .. ΕΣΠΛΗΝ ΕΜΟΣ ΕΜΕ ΔΕ [Ε]Υ[Δ]ΑΙΜΟΝΑ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΝ ΓΕΝΕΣΤΑΙ
9. [-]ΤΟ[.].[-].[..]..Ε.Ε.Ω[?]Α.[.]Ε..ΜΕΓΕ [-]
1. Για τον γάμο της [Θετί]μας και του Διονυσοφώντα γράφω την κατάρα, και για όλες τις άλλες γυ
2. [ναίκ]ες, χήρες και παρθένες, άλλα για την Θετίμα περισσότερο, και αναθέτω στον Μάκρωνα και
3. [τους] δαίμονες ότι μόνον όταν ξεθάψω και ξετυλίξω και ξαναδιαβάσω
4. [τότε] τότε να παντρευτούν τον Διονυσοφώντα και όχι πριν και είθε να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα, παρά μόνον εμένα
5. και είθε να γεράσω με τον Διονυσοφώντα και κανέναν άλλο. Ικέτιδά σου είμαι:
6. δείξτε ευσπλαχνία στην [ευνοούμενή] σας, αγαπημένοι δαίμονες, την Δαγίνα(;), γιατί με εγκατέλειψαν όλοι οι αγαπημένοι μου
7. παρακαλώ φυλάξτε με αυτά να μη συμβούν και με τρόπο κακό να χαθεί η Θετίμα
8. και σε μένα δώστε ευδαιμονία και μακαριότητα.
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζονται σχόλια για την Ελληνικότητα της Μακεδονικής διαλέκτου μετά και την ανακάλυψη αυτού του ευρήματος. Παρ’ όλα αυτά οι τερατολόγοι της σκοπιανής προπαγάνδας με τις ευλογίες των αμερικανών και των «ιστορικών» του ιδρύματος Σόρος εξακολουθούν να επιμένουν στην ανθελληνική τους υστερία.


«…Η Μακεδονική ήταν απλά μια Ελληνική διάλεκτος. Είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι η Μακεδονική είναι μια Βόρεια Ελληνική διάλεκτος και ανάμεσά τους περιλαμβάνονται ακαδημαϊκοί, όπως ο Φραντς Χάινριχ Ρούντολφ Άρενς (1843), ο Χόφμαν (1906), καθώς και ο καθηγητής Ολίβιε Μέισον, ο οποίος στο άρθρο του για την αρχαία Μακεδονική γλώσσα, στην 3η έκδοση του Κλασσικού Λεξικού της Οξφόρδης (1996) υποστηρίζει αυτό ακριβώς το πράγμα»

Η γνώση μας για τη συγκεκριμένη Ελληνική διάλεκτο είναι ιδιαίτερα περιορισμένη, καθώς δεν έχουν διασωθεί κείμενα αδιαμφισβήτητα γραμμένα στη αρχαία Μακεδονική, αν και υφίσταται ένα σώμα αυθεντικών μακεδονικών λέξεων συγκεντρωμένο από αρχαίες πηγές, κυρίως από επιγραφές νομισμάτων και από το λεξικό του Ησύχιου του 5ου αιώνα, στο οποίο είναι συγκεντρωμένες 700 λέξεις και ονόματα. Τα περισσότερα από αυτά τα ονόματα είναι Ελληνικά. Δυστυχώς από το έργο του Ησύχιου το οποίο ήτο τεράστιο, σώθηκε μόνο ένα μικρό μέρος από ένα χειρόγραφο στην Βενετία του 15ου αιώνος. Επιγραφότανε κατά πάσα πιθανότητα «Συγγραφή πασών λέξεων κατά στοιχείων» και περιλάμβανε σε αλφαβητική σειρά λέξεις και εκφράσεις που χρειάζονταν εξήγηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις διαλέκτους της Ελληνικής. Η Μακεδονική ήταν απλά μια Ελληνική διάλεκτος.