Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΈΝΑ ΌΝΟΜΑ...

Δυστυχώς φαίνεται ότι η αντίφαση είναι στό αίμα μας. Εμείς, μέ συλλαλητήρια, διαδηλώνουμε τήν θέλησή μας νά αγωνιστούμε γιά τήν πατρίδα, κι εμείς, μέ τήν αδιαφορία μας (στήν καλύτερη περίπτωση), κάθε λεπτό πληγώνουμε αυτήν τήν πατρίδα. Εμείς είμαστε περήφανοι γιά τήν Ελλάδα μας, κι εμείς τήν έχουμε κάνει έναν απέραντο σκουπιδότοπο. Εμείς θαυμάζουμε τήν Ελληνική φύση, αλλά καταπατούμε καί πυρπολούμε τά δάση της, μπαζώνουμε τά ρέματά της καί βρωμίζουμε τίς ακρογιαλιές της. Εμείς αγανακτούμε μέ τούς ξένους καί μέ οποιονδήποτε Γκλιγκόρωφ προσβάλλει καί αμφισβητεί τήν ιστορία καί τήν Ελληνικότητά μας, κι εμείς είμαστε πάλι αυτοί, που πρώτοι προσβάλλουμε αυτήν τήν Ελληνικότητα. Γιατί τί άλλο σημαίνουν οι μή Ελληνικές επιλογές ονομάτων, που κάνουμε γιά μάς, τά παιδιά μας, τά καταστήματά μας, τίς επιχειρήσεις μας ....
Ως πότε όλοι αυτοί οι Ελληνες (που βέβαια δέν αμφισβητώ ούτε τήν Ελληνική καταγωγή τους, ούτε τό Ελληνικό τους φρόνημα) θά ανέχονται, λόγω ίσως οικογενειακών συναισθηματισμών, π.χ. αυτό τό "...ογλου " τού ονόματός τους; Κατάληξη που υπό τήν πίεση συνθηκών καί δυναστών, χρησιμοποίησαν οι παππούδες τους, στίς Ελληνικές καί χαμένες πρός τό παρόν, πατρίδες τους. Η Τουρκοκρατία ήταν ένας εφιάλτης στήν πορεία τού Εθνους, που όμως πέρασε. Εμείς γιατί διατηρούμε μοιρολατρικά κι έτσι αποδεχόμαστε τά ίχνη που μάς άφησε; Πόσο τραγελαφικό θά έμοιαζε άν αύριο βλέπαμε καί σχολιάζαμε στά πανταχού παρόντα πλέον ΜΜΕ, έναν Έλληνα υπουργό "...ογλου " νά κάθεται σέ ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων καί νά προσπαθεί νά πείση απέναντι του, έναν Τούρκο υπουργό " ...ογλου ", γιά τήν Ελληνικότητα τών νησιών μας! Η διαδικασία αλλαγής τής κατάληξης είναι πολύ απλή καί πολλοί τήν έχουν πραγματοποιήσει καί εύγε τους.
Αλλαγές όμως πρέπει νά γίνουν καί σέ όσα απέμειναν αλλόγλωσσα τοπωνύμια. Οι Σκοπιανοί μάς κατηγορούν σέ διεθνείς οργανισμούς (π.χ. HELSINKI WATCH), πως μετονομάσαμε τήν σλαβικότατη "Σολούν" σέ "Θεσσαλονίκη"(!!!), τό επίσης σλαβικό "Ποστόλ" σέ "Πέλλα" (!!!), τό "Βόδεν" σέ "Εδεσσα" (!!!) κτλ. Αυτοί κλέβουν ό,τι είναι δικό μας κι εμείς, μέ μή Ελληνικά ονόματα, τούς προτρέπουμε νά διεκδικήσουν κι άλλα!
Ως πότε πάλι, οι Ελληνες θά ονομάζουμε τά παιδιά μας μέ δισύλλαβα ξενόγλωσσα ή υποκοριστικά ή πάλι ... Αβραάμ, Γαβριήλ, Δανιήλ, Σεραφείμ ...! Ονόματα μέ ήχους "φρεναρίσματος", ανοίκειους στήν εύηχη Ελληνική γλώσσα, αντί τών ωραίων, μουσικών καί ιστορικών Ελληνικών ονομάτων. Οι παππούδες καί γιαγιάδες ας θυσιάσουν τήν μικροεγωϊστική χαρά τής συνέχειας τού ονόματός τους, στήν υπερηφάνεια τού όχι μόνο νά είναι, αλλά καί νά φαίνονται τά εγγόνια τους, Έλληνες. Όσα πιό πολλά Ελληνικά ονόματα, τόσο αποστομώνονται οι καλοθελητές που βλέπουν μειονότητες ή Εθνικές ασυνέχειες. Αλλά τόσο γεμίζει κι η ατμόσφαιρα κι η ζωή μας μέ τήν μουσική, νοητική καί εννοιολογική χροιά τών Ελληνικών ονομάτων. Κι ας μήν ξεχνούμε ότι κατά τόν Αντισθένη: "αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις", καί κατά τόν Πλάτωνα (Κρατύλος): "ονόματος ορθότητα εκάστω τών όντων πεφυκυία".
Επαμεινώνδας Παντελεμίδης

Αρχαιότης και ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους

Ο ισχυρισμός ότι δεν υπήρχε η έννοια του έθνους πριν τον 18ο αι.
και ότι τα έθνη είναι κατασκευή του δυτικού διαφωτισμού, είναι
απαράδεκτος, ανιστόρητος και επικίνδυνος. (Και, ο ίδιος ο ισχυρισμός,
επαν-εφεύρεση του... 20ού αιώνος (μετά την παλαιομαρξιστική πρώτη
εφεύρεσή του), υποστηριζόμενη σήμερα εντόνως από την, επιθυμούσα
την πολτοποίηση και εξουσιασμό των λαών, νέα τάξη πραγμάτων.)
Εκείνο που εφευρέθηκε τότε στην Δύση ήταν το δυτικό εθνικό
κράτος, όχι το έθνος, το οποίο υπήρχε από τότε που εμφανίστηκαν
οι οργανωμένες κοινωνίες. (Και πάλι βέβαια έχουμε στην Ευρώπη
και εθνικά κράτη αιώνες πριν τον Διαφωτισμό.)
Αλλά και αν κάποια από τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά έθνη σχηματίστηκαν
και συνειδητοποιήθηκαν προσφάτως, αυτό ουδόλως έχει να κάνει με το
Ελληνικόν, το οποίο είναι έθνος πανάρχαιο και συνείδησή του δεν
απετέλεσε ο νεώτερος βρετανικός (με έμφαση στην γλώσσα), γερμανικός
(με έμφαση στην φυλετική καταγωγή) ή γαλλικός (με έμφαση στην κοινή
συνείδηση) εθνικισμός, αλλά η πορεία των χιλιετιών, η καταγωγή,
ο πολιτισμός που οι χιλιετίες συσσώρευσαν και αφομοίωσαν στον λαό
αυτόν. Επί τουρκοκρατίας π.χ. τα ανωτέρω στοιχεία εκφράστηκαν μέσω
της θρησκείας, η οποία έτσι απετέλεσε βασικό στοιχείο εθνικού
προσδιορισμού και διατηρήσεως της ιστορικής συνέχειας. Είναι
προφανές λοιπόν ότι υπάρχει διαφορά με τα νεώτερα Ευρωπαϊκά
έθνη.

Το Ελληνικόν Έθνος υφίσταται, όπως μαρτυρεί η Μυθολογία, από
καταβολής κόσμου και έχει θεια καταγωγή, από τους Ολύμπιους και
λοιπούς θεούς, ημιθέους, ήρωες και γενάρχες και, πάνω απ' όλα,
την Ελληνική Γη.

"Γης παις ειμι και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον."
(Ορφεύς, αποσπ. 17, 11-12)

Ο Ζευς αποκαλείται από τον Όμηρο ("Οδύσσεια", Α 28)
"πατήρ ανδρών τε θεών τε".

"ως ωμόθεν γεγάασι θεοί θνητοί τ' άνθρωποι"
("κοινή την καταγωγή είχανε οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι")
(Ησίοδος, "Έργα και Ημέραι", 108)

"Εν ανδρών, εν θεών γένος• εκ μιας δε πνέομεν ματρός αμφότεροι."
(Πίνδαρος, "Νέμεα", Ωδή 6η)

Κατά την πάροδο των χιλιετιών, η εθνική συνείδηση άλλοτε
εντεινόταν (κυρίως σε περιόδους όπου το Έθνος εβρίσκετο εν κινδύνω)
και άλλοτε ατονούσε, χωρίς όμως να παύσει ποτέ να υφίσταται.

Έτσι, επί Περσικών Πολέμων, οι Αθηναίοι λέγουν προς τους
Λακεδαιμονίους (Ηροδότου "Ιστορίαι", βιβλ. 8, 144, 14-17):
"αύτις δε το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών
ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα, των προδότας γενέσθαι
Αθηναίους ουκ αν ευ έχοι."

Η συνειδητοποίηση αυτή του Ελληνικού "τρόπου", οι αξίες και τα ήθη,
οδηγούν σε τέτοια άνθηση της Παιδείας, ώστε ο Ισοκράτης να θεωρήσει
την Παιδεία αυτή ως το μέγα κριτήριο της Ελληνικότητος
("Πανηγυρικός", 50):
"Τοσούτον δ' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν
τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι
γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους αλλά
της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της
παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας."

Φθάνουμε στον Ευσέβιο, επίσκοπο Καισαρείας (επί Μεγάλου
Κωνσταντίνου) ο οποίος γράφει ("Ευαγγελική Προπαρασκευή", βιβλ. 8,
κεφ. 14, παραγρ. 66, στιχ. 6-8):
"Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί, "φυτόν ουράνιον" και
βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον
επιστήμηι."

Ο Ελληνικός αυτός Πολιτισμός, όπως έχει εξελιχθεί, εκφράζοντας
πάντοτε τις αιώνιες Ελληνικές Αξίες, είναι το βασικό συστατικό της
συνείδησης και ιδεολογίας της Αυτοκρατορίας. Της οποίας ο λαός είναι
ο "περιούσιος". Συνιστά ο λαός της Αυτοκρατορίας, βάσει αυτής της
ιδεολογίας, ένα έθνος; Δεν παύει μάλλον η Αυτοκρατορία να είναι
πολυεθνική, με περιούσιον όμως εν αυτή έθνος το Ελληνικό και
τον πολιτισμό του κυρίαρχο.

Και πολύ γρήγορα η Αυτοκρατορία ταυτίζεται απολύτως με το
Ελληνικό Έθνος, ενώ και η συναίσθηση της καταγωγής γίνεται πια
απόλυτα ξεκάθαρη και έντονη.
Η συνειδητοποίηση αυτή του Ελληνισμού έχει τις βάσεις
της αρκετούς αιώνες πριν τον... 18ο αι. Γίνεται ιδιαίτερα έντονη
μετά την σύγκρουση με τους Φράγκους και Λατίνους (867, επί Φωτίου
του Μεγάλου, το πρώτο σχίσμα, 1204, επί Μιχαήλ Κηρουλαρίου, το
οριστικό) και ακόμα περισσότερο τη φραγκική κατάκτηση (1204).

Ο Charles Diehl γράφει: "Σ' αυτή την πόλη (Κων/πολη), η οποία επί
τόσο μακρό διάστημα είχε υποστηρίξει ότι είναι κληρονόμος της ρωμαϊκής
παραδόσεως, είναι σημαντικό να σημειώσει κανείς την καταπληκτική
αναβίωση της μνήμης του ελληνικού παρελθόντος και να παρατηρήσει
τη γένεση ενός ελληνικού πατριωτισμού, ο οποίος είναι έκφραση μιας
από τις ιδέες που οδήγησαν στην ανασύσταση της νέας Ελλάδος το 19ο αι."

Και οι Φράγκοι, όπως μας λέει ο στιχουργός του "Χρονικού του
Μορέως", γνώριζαν ότι οι Βυζαντινοί "από τη Ρώμη απήρασιν το όνομα των
Ρωμαίων" αλλά "Έλληνες είχαν το όνομα, ούτως τους ωνομάζαν."

Ήδη τον 11ο αι. η Άννα Κομνηνή ("Αλεξιάς") χρησιμοποιεί το όνομα
"Έλληνες" ως εθνικό προσδιορισμό του λαού της Αυτοκρατορίας.

Και την ίδια περίπου εποχή, κατά τον Runciman, οι αυτοκράτορες
αρχίζουν να αποκαλούνται και "Βασιλείς των Ελλήνων".

Ο Νικήτας Χωνιάτης ("Ιστορία") τον 12ο αι. χαρακτηρίζει
τους δυτικούς "σκοτεινές φυλές που ανάμεσά τους δεν καταφεύγει
ούτε η χάρις ούτε η μούσα", οι οποίες φυλές μόνο από την
Κωνσταντινούπολη παίρνουν φως.

Ο Αυτοκράτωρ της Νικαίας Ιωάννης Δούκας Βατάτζης γράφει προς τον
πάπα Γρηγόριο Θ' περί της σοφίας η οποία "εν τω γένει των Ελλήνων ημών
βασιλεύει". Υποστηρίζει ότι η μεταφορά της κληρονομιάς του Μεγάλου
Κωνσταντίνου είναι εθνική "εις το ημέτερον γένος" (και δεν ανήκει
επομένως στον Λατίνο, πλέον, αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως).
Ο υιός του Βατάτζη Θεόδωρος Β' Λάσκαρις προβάλλει το όνομα των
Ελλήνων με πραγματικό εθνικιστικό ζήλο ("Χριστιανική Θεολογια", 7):
Δεν τονίζει απλώς ότι "απασών γλωσσών το ελληνικόν υπέρκειται γένος",
αλλά και ότι "Πάσα τοίνυν φιλοσοφία και γνώσις Ελλήνων εύρεμα... Συ
δε, ω Ιταλέ, τίνος ένεκεν εγκαυχά;".

Και ο Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων (15ος αι.):
"Έλληνες γαρ το γένος εσμέν, ως η ημετέρα γλώσσα και παιδεία μαρτυρεί."

Ιδού η "νέα" (ή μάλλον παντοτινή) εθνική συνείδηση του Ελληνισμού.

Επί Επαναστάσεως ο Στρατηγός Μακρυγιάννης λέγει:
"Αυτά τα αγάλματα, όσα τάλιρα και να σας δώσουν, να μην καταδεχτείτε
να φύγουν από την πατρίδα μας. Γι' Αυτά πολεμήσαμε."

Ξέρει τι λέει ο Μακρυγιάννης, και πώς πρέπει να ερμηνεύσουμε τα
λόγια του; είναι χαρακτηριστικά της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων
και της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού;

Στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", 1975, τ. ΙΑ', σελ. 433,
ο Λ. Βρανούσης , γράφει (ένθερμος θαυμαστής του Νεοελληνικού
Διαφωτισμού, δεν θεωρεί όμως, όπως θα δούμε, τεχνητό κατασκεύασμα
του τελευταίου το Ελληνικό Έθνος):
"Ιστορική συνέχεια και εθνική συνείδηση. Σταθερό υπόβαθρο η
παράδοση. [σ.σ. προ της παιδείας του Διαφωτισμού] Εκτέθηκαν
προηγουμένως οι παράγοντες που συνετέλεσαν στο να διασωθή και να
συγκροτηθή ως "γένος" [σ.σ. επ' αυτού βλέπε και παρακάτω] ό,τι
επέζησε από τον ελληνοβυζαντινό κόσμο μετά τη θεομηνία των οθωμανικών
κατακτήσεων. Αποφασιστικώτατα συνέβαλαν οι πνευματικοί παράγοντες: η
θρησκεία, συνεκτικός δεσμός και προστατευτικό τείχος, η κοινή γλώσσα, ο
χώρος και ο λαός με την ιστορική του συνέχεια, οι πατροπαράδοτοι θεσμοί
και παραδόσεις, η συλλογική μνήμη του κοινού παρελθόντος, η κοινή μοίρα
του παρόντος, οι ίδιες παρήγορες ελπίδες για το μέλλον. Η συνοχή του
Γένους υπάρχει ήδη διαμορφωμένη στο ιδεολογικό του υπόβαθρο: από
τη μια, η βυζαντινή κληρονομιά - η "θεόσδοτη" βασιλεία των "αγίων
αυτοκρατόρων", η "θεοφρούρητη" Εκκλησία, ο "οικουμενικός" πατριάρχης,
ο "περιούσιος λαός" της Ορθοδοξίας -, απροσδιόριστος ίσως μυστικισμός,
αλλά αέναη πάντοτε πηγή μεσσιανικής προσδοκίας, αυτοπεποιθέσεως και
οραματισμών. από την άλλη, οι αρχαίοι προγονοί, η δόξα των αιώνων,
σοφοί και ήρωες, τιμωροί των Ασιατών και κοσμοκράτορες.
Ο υπόδουλος Ελληνισμός είναι ένας κόσμος που γαλουχείται με τους
θρύλους του "μαρμαρωμένου βασιλιά", αναζητεί το "πλήρωμα του χρόνου"
στα χρησμολόγια, ιστορεί στις τοιχογραφίες των εκκλησιών τον Ακάθιστο
με την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη κάτω από τη σκέπη της Υπερμάχου,
ζωγραφίζει όμως και τους "Έλληνες" φιλοσόφους δίπλα στους προφήτες`
ονομάζει "ελληνικά" τα κυκλώπεια τείχη και φαντάζεται τους "Έλληνες"
μυθικούς γίγαντες` ξέρει για κάθε ακρόπολη ή πεδίο μάχης θαυμαστές
ιστορίες που συνέβησαν "στον καιρό των Ελλήνων"` έμαθε να απαντά στις
γοργόνες ότι "ζη ο βασιλιάς Αλέξανδρος"` ρωτάει και ξέρει ποιους
μεγάλους άνδρες έβγαλε ο τόπος του στην αρχαιότητα` μοχθεί να σπουδάσει
τα "ελληνικά" των παλαιών βιβλίων, διότι είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου
και των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και η γλώσσα των σοφών του
προγονών` σκύβει με κατάνυξη στα συναξάρια των νεομαρτύρων, που
τονώνουν την εγκαρτέρηση με την υπόσχεση ουράνιων φωτοστεφάνων, αλλά
παθαίνεται διαβάζοντας τη "φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου", τον οποίο
προσμένει να ξαναφανεί, τιμωρός και δικαιοκρίτης.
Στο γόνιμο αυτό έδαφος έριχνε ολοένα και πλουσιώτερο τον σπόρο της η
Παιδεία. [σ.σ. Υπήρχε "γόνιμο έδαφος" επομένως, δεν "χαλκεύθηκε" εκ του
μηδενός η εθνική συνείδηση, απέρρεε από την ίδια τη φύση των πραγμάτων,
τη ζωντανή αίσθηση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.] Η επίγνωση
της προγονικής κληρονομιάς, κάτι σαν συναίσθημα υπέροχης, γίνεται
αυτοπεποίθηση. Από τις μυστικές πηγές των μεσσιανικών προσδοκιών
αναδύεται η πίστη σε κάποια ιστορικά πεπρωμένα. Κανείς δεν αμφιβάλλει
ότι, μετά την εβδομάδα των Παθών, έρχεται η Ανάσταση."

Στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", 1975, τ. ΙΑ', σελ. 349, ο
Κ.Θ. Δημαράς επισημαίνει το ρόλο, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, της
συνείδησης της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού. Αναφέρει:
"Ο Γεώργιος Γεμιστός Πληθών διακηρύσσει: "Εσμέν γαρ ουν Έλληνες το
γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος Παιδεία μαρτυρεί." Δύο ημέρες πριν
την Άλωση, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ονομάζει την πόλη "ελπίδα και
χαράν πάντων των Ελλήνων".
Δεν έχουν περάσει εκατό χρόνια από την Άλωση, και ο Αντώνιος
Έπαρχος γράφει το μακρό του αρχαϊκό ποίημα "Θρήνος εις την Ελλάδος
καταστροφήν". Σύγχρονός του είναι ο αρχηγός μισθοφόρων Θωμάς, ο οποίος
προσφωνεί τους συμπατριώτες του που οδηγεί στην μάχη: "Ελλήνων γαρ
εσμέν παίδες, και βαρβάρων σμήνος ου πτοούμεθα.""
Παρακάτω αναφέρεται στον σπουδαίο Φαναριώτη λόγιο Δ. Καταρτζή, ένα
πνεύμα ικανό να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των νέων καιρών, χωρίς
όμως να αποκόπτεται καθόλου από την παλαιά Φαναριώτικη παράδοση. Έτσι
ο Καταρτζής το 1783 εξακολουθεί να προτιμά το όνομα "Ρωμιός" αντί του
"Έλλην", καθώς, λέει, "όξ' απ' τους σπουδαίους μας οπού είπα, όλο
το έθνος μας τώρα, όταν λεν Έλληνα, νοούνε ειδωλολάτρη. Πως είχαμε
προγονούς τους Έλληνες τιμή μεγαλωτάτη, χωρίς να πρετεντέρουμε
τ' όνομα". επισημαίνει όμως:
"Αφ' ου ένας Ρωμηός συλλογιστή μια φορά πως κατάγεται από τον
Περικλέα, Θεμιστοκλέα και άλλους παρόμοιους Έλληνες, ή απ' τους
συγγενείς του Θεοδοσίου, του Βελισαρίου, του Ναρσή, του Βουλγαροκτόνου,
του Τζιμισκή, κ' άλλων τόσων μεγάλων Ρωμαίων, ή έλκει το γένος του
από κανέναν άγιο, ή από κανέναν του συγγενή, πώς να μην αγαπά τους
απογόνους εκείνων κ' αυτωνών των μεγάλων ανθρώπων; Πώς να μην τό 'χη
χαρά του να δυστυχή σε τέτοια πολιτική κοινωνία που συναπαρτίζουν
αυτοί; Πώς να μην πονή αιωνίως το έδαφος που τους ανάθρεψ' εκείνους
κ' αυτουνούς; Και τραβώντας ασμένως τον δούλειο του ζυγό, πώς να μη
βρέχη με δάκρυα τον τόπο που έβαψαν με το αίμα τους, εκείνοι για δόξα,
κ' αυτοί για τη σωτηρία τους;
Όντας λοιπόν κ' εμείς οπωσούν ένα έθνος, κ' έχοντας πατρίδα φίλον
έδαφος..."
(Βλ. και σελ. 443)

Το κατά καιρούς κατηγορηθέν Πατριαρχειο λέγει, επι τουρκοκρατίας,
στον διεξαχθέντα διάλογο με τους Βρετανούς προτεστάντες:
"...πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την
Νέαν Ρώμην καλουμένων..."
Δηλ. οι Ρωμαίοι-Ρωμιοί-"Νέοι Ρωμαίοι" απόγονοι και συνέχεια των
"πάλαι καλουμένων Ελλήνων", καλούμενοι σήμερα ούτως εκ της Νέας Ρώμης,
όχι της Πρεσβυτέρας, δηλωτικό επομένως το όνομα της εξελληνίσεως της
Ρώμης, της νίκης της Ελλάδος, και όχι της εκλατινίσεως της Ελλάδος,
της νίκης της Ρώμης, και άρα κάθε άλλο παρά μειωτικό.

Ο Κοραής θα γράψει: "Η ματαιότης δ' αύτη (ότι κατάγονται από τους
αρχαίους Έλληνες), η διάφορα της θρησκείας και των ηθών [...], ταύτα
συνετέλεσαν ώστε μέγα μέρος του Έθνους να θεωρεί εαυτό πάντοτε
αιχμάλωτον, ουδέποτε δε ως δούλον." ενώ ο G.P. Henderson επισημαίνει
ότι "σε όλο το 17ο, το 18ο και στις αρχές του 19ου αι., οι Έλληνες
διετήρησαν το συναίσθημα της μοναδικότητός τους, και το γεγονός αυτό
είναι ο πιο θεμελιακός απ' όλους τους παράγοντες που έκαναν δυνατή την
πνευματική τους αναγέννηση, η οποία προηγήθηκε της πολιτικής αναστάσεως
της νέας Ελλάδος."
Παρατηρώντας την συνείδηση αυτή, στα χρόνια της τουρκοκρατίας,
της ιστορικής συνέχειας και της μοναδικότητος του Ελληνισμού, ο
Κ. Παπαρρηγόπουλος θα γράψει ότι "το έθνος του 1821 ήταν το ίδιο και
απαράλλαχτο με το έθνος του 1453".

Λέγει ο Κολοκοτρώνης στον Στρατηγό Hamilton:
"Εμείς, καπετάν Άμιλτον, δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους
Τούρκους. Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς
εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλιάς μας εσκοτώθη,
δεν έκαμε καμμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Η φρουρά του είχε παντοτεινό
πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπόταχτα. Η φρουρά του
είναι οι κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά."

"Νεώτερο τεχνητό κατασκεύασμα" λοιπόν το Ελληνικόν Έθνος,
η' αιώνιος, πάντοτε ζωντανός και ακμαίος, οργανισμός, φορεύς αξιών
και δημιουργός πολιτισμού;

Φειδίας Ν. Μπουρλάς
http://surf.to/phidias

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟΝ

1 Δεκεμβρίου
Ναούμ προφ., Φιλαρέτου Ελεήμονος, Θεοκλήτου Λακεδαιμονίας

1818 Μύηση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Φιλική Εταιρεία από τον
Φιλικό οπλαρχηγό Χρήστο Αναγνωσταρά.

1821 Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης, μετά την ανακήρυξή του ως Αρχηγού των
όπλων της Αττικής, φθάνει με δύναμη Μανιατών στην Αθήνα.
Από τους πληρεξουσίους της Πελοποννήσου εκλέγεται πρόεδρος
της τοπικής γερουσίας ο επίσκοπος Βρεσθένης Δημήτριος.

1823 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος πολιορκεί την Χαλκίδα.

1834 Άφιξη του Βασιλέως Όθωνος στην Αθήνα, νέα πρωτεύουσα του
Ελληνικού Κράτους.

1913 Στο Φρούριο Φιρκά των Χανίων υψώνεται η Γαλανόλευκη από τον
Βασιλέα Κωνσταντίνο και τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο,
ενώ ο Κρητικός λαός που έχουν συγκεντρωθεί στο χώρο του
λιμανιού παραληρούν από ενθουσιασμό. Έτσι επισφραγίζεται η
Ένωση της Κρήτης με την Μητέρα Ελλάδα, που τυπικά είχε γίνει
με τις συνθήκες του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου.
---------------
2 Δεκεμβρίου
Αββακούμ προφ., Μυρόπης μ., Κυρίλλου Φιλωτέου, Μωυσέως ομολογ.

1823 Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μονρόε, αναγνωρίζει ότι έχει δημιουργηθεί
ήδη κυρίαρχη Ελληνική επικράτεια και προτείνει στο Αμερικανικό
Κογκρέσσο την αποστολή αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα.
---------------
3 Δεκεμβρίου
Σοφονίου προφ., Θεοδούλου του δια Χρ. σαλού, Γαβριήλ επ. Γάνου ιερομ.

1659 Οι τούρκοι αποκεφαλίζουν στην Προύσα τον νεομάρτυρα Γαβριήλ,
Μητροπολίτη Προύσας.

1813 Οι τούρκοι αποκεφαλίζουν στην Χίο τον νεομάρτυρα Αγγελή από
το Άργος.

1822 Οι τούρκοι του Ναυπλίου, μετά από την υπογραφή συμφωνίας,
παραδίδουν την πόλη και τα φρούριά της στον Θ. Κολοκοτρώνη.

1912 Η ιστορική ναυμαχία της Έλλης, στην οποία ο Ελληνικός Στόλος
με επικεφαλής το Θ/Κ "Αβέρωφ" καταναυμαχεί τον τουρκικό και
εξασφαλίζει την κυριαρχία του Αιγαίου. Πρωταγωνιστής της νίκης
ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.
---
"Με την βοήθειαν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι
του δικαίου, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθηση της νίκης,
προς συνάντησιν του εχθρού του Γένους."
(Υποναύαρχος Π. Κουντουριώτης, Αρχηγός Στόλου Αιγαίου,
ναυτικό σήμα 3 Δεκ. 1912)
---

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (Μεραρχία Ιππικού), μετά από σκληρό αγώνα,
απελευθερώνει την Πρεμετή της Βορείου Ηπείρου.

1944 Διαδήλωση των κομμουνιστών στην Αθήνα καταλήγει σε αιματηρά
επεισόδια. Ξεκινά η σύγκρουση των "Δεκεμβριανών" που θα
διαρκέσει 33 ημέρες και θα αφήσει πίσω δεκάδες χιλιάδες
νεκρούς και εγκλήματα ανείπωτης φρίκης.
---------------
4 Δεκεμβρίου
+ Βαρβάρας Μεγαλομ., Ιωάννου Δαμασκηνού, Σεραφείμ Φαναρίου ιερομ.

1373 Οι Γενουάτες καταλαμβάνουν την Λευκωσία.

1897 (ν. ημ.) Συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και τουρκίας, μετά από
τον ατυχή πόλεμο του 1897. Με αυτήν τροποποιούνται τα ελληνο-
τουρκικά σύνορα εις βάρος της Ελλάδος και επιβάλλεται στην
Ελλάδα ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος και η υποχρέωση να
καταβάλει στην Τουρκία 4.000.000 τουρκικές λίρες ως πολεμική
αποζημίωση.

1950 Το Σμήνος Μεταφορικών Αεροσκαφών του Ελληνικού Εκστρατευτικού
Σώματος Κορέας αναλαμβάνει από το αεροδρόμιο Χουνγκάτ της Κορέας
τις πρώτες αποστολές μεταφοράς τραυματιών από το πεδίο μάχης. Για
την δράση του αυτή τιμήθηκε με Εύφημο Μνεία από τον Πρόεδρο των
ΗΠΑ.
---------------
5 Δεκεμβρίου
+ Σάββα ηγιασμένου, Διογένους μ., Φιλοθέου Καρεώτου

1403 Οι Μογγόλοι, υπό τον Ταμερλάνο, νικούν τους τούρκους και
καταλαμβάνουν την Σμύρνη.
---------------
6 Δεκεμβρίου
+ Νικολάου Μύρωνος της Λυκίας
(Εορτή Πολεμικού Ναυτικού)

1657 Οι τούρκοι απαγχονίζουν τον νεομάρτυρα Νικόλαο Καραμάνο
στην Σμύρνη.

1821 Οι τούρκοι, υπό τον Μουσταφά μπέη, νικούν τους Έλληνες στον
Σταυρό της Κρήτης.

1915 Συγκροτείται στην Θεσσαλονίκη η Επιτροπή Εθνικής Άμυνας.

1920 Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος επανέρχεται στην Ελλάδα και
αποκαθίσταται στον θρόνο.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (Α' ΣΣ) απελευθερώνει τους Αγίους Σαράντα
στην Βόρειο Ήπειρο.

1942 Ιταλοί και αλβανοί εκτελούν στην Παραμυθιά Έλληνες πατριώτες.
---------------
7 Δεκεμβρίου
+ Αμβροσίου Μεδιολάνων, Γερασίμου εν Ευβοία μ.

1826 Ο Καραϊσκάκης, μαζί με το ιππικό του Χατζημιχάλη, κατατροπώνει
τους τούρκους στο Τουρκοχώρι Λιβαδειάς. Οι απώλειες των
τούρκων ήταν 100 νεκροί και 400 κτήνη φορτωμένα με τρόφιμα.

1912 Ο Ελληνικός Στρατός (ΙΙΙ Μεραρχία) απελευθερώνει την Κορυτσά.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει το Δέλβινο.
---------------
8 Δεκεμβρίου
+ Προεόρτια Συλλήψεως Αγ. Άννης, Παταπίου οσ., Σωσθένους, Απολλώ, Κηφά

1868 Μεγάλη καταστροφή του Σώματος Μανιατών υπό τον Δημ. Πετροπουλάκη
στις Βρύσες Χανίων, το οποίο κύκλωσαν ισχυρές δυνάμεις τουρκικού
στρατού του Μεχμέτ Πασά.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (IV Μεραρχία) απελευθερώνει το Αργυρόκαστρο.

1943 Γερμανοί κατακτητές εισέρχονται στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου
και φονεύουν 13 υπερήλικες μοναχούς, 3 υπηρέτες, ένα
προστατευόμενο ορφανό ηλικίας 7 ετών και 5 προσκυνητές.

1944 Το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη ανθίσταται ηρωικώς και
αποκρούει σφοδρή επίθεση των κομμουνιστών ανταρτών. Η νίκη
αυτή των εθνικών δυνάμεων αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα,
αποφασιστικής σημασίας επεισόδια της αιματηρής περιόδου των
"Δεκεμβριανών".
---------------
9 Δεκεμβρίου
+ Σύλληψις Αγίας Άννης, Άννης προφ., Στεφάνου νεοφανούς

1825 Οι Έλληνες επαναστάτες αποτυγχάνουν να σταματήσουν τους
αιγυπτίους κοντά στον Αλφειό.

1898 Ο Πρίγκηψ Γεώργιος, διορισθείς Ύπατος Αρμοστής της Κρήτης,
αποβιβάζεται στα Χανιά. Η Κρήτη αποτελεί στο εξής "Αυτόνομη
Πολιτεία", υπό την υψηλή κυριαρχία του σουλτάνου.

1912 Το υποβρύχιο "Δελφίν", με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Στέφανο
Παπαρρηγόπουλο, επιτίθεται με τορπίλες κατά του τουρκικού
θωρηκτού "Μετζιτιέ". Είναι η πρώτη αναφερόμενη στην παγκόσμια
ναυτική ιστορία επιχείρηση υποβρυχίου με τορπίλη.

1950 Το Στρατηγείο και το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος
Κορέας φθάνουν στο Πουσάν της Νοτίου Κορέας μετά πλου 24 ημερών με
το αμερικανικό οπλιταγωγό "Τζένεραλ Χαν".
---------------
10 Δεκεμβρίου
+ Μηνά Καλλικελάδου, Ερμογένους, Ευγράφου μ.

536 Ο Στρατηγός του Βυζαντίου Βελισσάριος, μετά την νίκη του επί
των Οστρογότθων του Θεοδωρίχου, εισέρχεται θριαμβευτής στην Ρώμη.

1832 Η Σάμος αναγνωρίζεται από τον σουλτάνο Μαχμούτ Β' ως αυτόνομη
ηγεμονία, υποτελής στην τουρκία και υπό την εγγύηση των τριών
Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία).
---------------
11 Δεκεμβρίου
Δανιήλ και Λουκά των στυλιτών, Δαμασκηνού οσ., Λεοντίου Αχαΐας οσ.

1905 Η ελληνική δύναμη που ήταν εγκατεστημένη στην λίμνη των
Γιαννιτσών, υπό τους Ανθυπολοχαγούς Σταύρο Ρήγα και Γεώργιο
Τόμπρα, προσβάλλει βουλγαρική συμμορία, μέσα στο Αρχοντικό.
Αν και η μάχη είναι δύσκολη εξαιτίας της επέμβασης των
τούρκων, οι Έλληνες αντάρτες κατορθώνουν να διασπάσουν τον
κλοιό και να διαφύγουν.

1942 Οι Υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας δηλώνουν
ότι αναγνωρίζουν μετά το τέλος του πολέμου την αποκατάσταση της
ελευθερίας και ανεξαρτησίας της Αλβανίας (συμπεριλαμβανομένης σε
αυτήν και της Βορείου Ηπείρου). Μετά από σχετική διακοίνωση
της Ελληνικής Κυβερνήσεως, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών
προέβη σε διευκρινιστική δήλωση, αναφέροντας ότι το ζήτημα
των αλβανικών συνόρων με την Ελλάδα παραμένει ανοιχτό, για να
συζητηθεί στην διάσκεψη ειρήνης μετά την λήξη του πολέμου.
---------------
12 Δεκεμβρίου
+ Σπυρίδωνος επ. Τριμυθούντος θαυμ., Ιωάννου Ζιχνών οσ., Αιθερίου μ.

627 Ο Αυτοκράτωρ Ηράκλειος συντρίβει στην Νινευί Μεσοποταμίας τον
περσικό στρατό του Χοσρόη.

1803 Το ολοκαύτωμα στο Κούγκι. Ο ιερομόναχος Σαμουήλ με 5 Σουλιώτες,
μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθούν από τους τούρκους, βάζει φωτιά
στο βαρέλι με την πυρίτιδα και ανατινάσσονται στον αέρα.

1820 Οι Σουλιώτες επανέρχονται στην Πατρίδα τους, μετά από συμφωνία
με τον Αλή Πασά, και μετέχουν στον πόλεμο μαζί του εναντίον του
σουλτάνου.
---------------
13 Δεκεμβρίου
Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ορέστου μ., Λουκίας Παρθένου.

1943 Τραγωδία των Καλαβρύτων. Τα χιτλερικά στρατεύματα εκτελούν
1.048 κατοίκους των Καλαβρύτων και των γειτονικών χωριών,
πολλά από τα οποία πυρπολούν.
Μια ακόμη θυσία των τέκνων της Ελλάδας μας στον βωμό της Ελευθερίας.
---------------
14 Δεκεμβρίου
Θύρσου, Φιλήμονος, Απολλωνίου, Αρριανού μ., Θεοδοσίου Αθηνών

1943 Οι γερμανοί, μετά την καταστροφή των Καλαβρύτων, επανέρχονται
στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, την λεηλατούν, αποκομίζοντας
70 φορτία με κειμήλια, και στην συνέχεια την παραδίδουν στις
φλόγες.

1502 Με συνθήκη μεταξύ βενετίας και τουρκίας, η Πελοπόννησος
περιέρχεται στην τουρκία. Η βενετία διατηρεί το Ναύπλιο και
την Μονεμβασία.

1821 Ανεπιτυχής επίθεση των Ελλήνων επαναστατών στο Ναύπλιο.
---------------
15 Δεκεμβρίου
+ Ελευθερίου ιερομ., Σωσσάνας οσιομ., Βασιλείου μ., Παύλου του Νέου οσ.

1025 Πεθαίνει ο Αυτοκράτοράς μας Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος,
σε ηλικία 70 ετών, μετά από μία ολόκληρη ζωή στην πρώτη
γραμμή των μαχών για την Πατρίδα. Μέγας αυτοκράτωρ, εξαίρετος
στρατηγός και συνετός διοικητής. Η μακροχρόνια βασιλεία του
υπήρξε μία από τις λαμπρότερες περιόδους ακμής της Ρωμανίας,
μία πραγματική εποποιία, κεντρικό πρόσωπο στην οποία ήταν ο
ίδιος. Η μνήμη του έμεινε αθάνατη.

Επιτάφιοι στίχοι αγνώστου συνθέτη για τον Αυτοκράτορα:

Άλλη μεν άλλοι των πάλαι βασιλέων
αυτοίς προαφώρισαν εις ταφήν τόπους·
εγώ δε Βασίλειος, πορφύρας γόνος,
ίστημι τύμβον εν τόπω γης εβδόμου,
και σαββατίζω των αμετρήτων πόνων,
ους εν μάχαις έστεργον, ους εκαρτέρουν·
ου γαρ τις είδεν ηρεμούν εμόν δόρυ,
αφ' ου βασιλεύς ουρανών κέκληκέ με
αυτοκράτορα γης, μέγαν βασιλέα,
αλλ' αγρυπνών άπαντα της ζωής χρόνον
Ρώμης τα τέκνα της νέας ερρυόμην,
οτέ στρατεύων ανδρικώς προς Εσπέραν,
οτέ προς αυτούς τους όρους τους της Έω.
Και μαρτυρούσι τούτο Πέρσαι και Σκύθαι,
συν οις Αρασγοί, Ισμαήλ, Άραψ, Ίβηρ.
Και νυν ορών, άνθρωπε, τόνδε τον τάφον,
ευχαίς αμείβου τας εμάς στρατηγίας.

1821 Κατάληψη του Αγίου Όρους από τους τούρκους επί 9 χρόνια.

1827 Ο Άστιγξ, επιβαίνοντας του ατμοκίνητου πλοίου "Καρτερία",
καταλαμβάνει την νησίδα Βασιλάδι στο Μεσολόγγι. Όσοι από τους
τούρκους δεν φονεύθηκαν, αιχμαλωτίστηκαν.

1828 Ο Άγγλος Στρατηγός Τζωρτζ, με την σύμπραξη Ελληνικού στολίσκου,
απελευθερώνει την Βόνιτσα και εξαναγκάζει τους τούρκους να
περιοριστούν στο φρούριό της.

1942 Το αντιτορπιλικό "Βασίλισσα Όλγα" και το αγγλικό "Πέταρντ"
καταβυθίζουν το ιταλικό υποβρύχιο "Βάρσιεκ" στην περιοχή
Βεγγάζης Λιβύης.

1955 Ο πρώτος νεκρός ήρωας του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνος
της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, Χαρ. Μούσκος, πίπτει μαχόμενος στους
αρχαίους Σόλους.
---------------
16 Δεκεμβρίου
Αγγαίου προφ., Θεοφανούς Βασιλίσσης, Μοδέστου Ιεροσολύμων

1867 Οι Κρήτες επαναστάτες κατατροπώνουν στην Δρακωνία Λασιθίου
τουρκικό σώμα, το οποίο κατευθυνόταν προς την Νεάπολη.

1885 Εγκαίνια της Ακαδημίας Αθηνών.
---------------
17 Δεκεμβρίου
+ ΙΑ' Λουκά (Προπατόρων)
Δανιήλ προφήτου, των τριών παίδων, Διονυσίου Αιγίνης

920 Ο Ρωμανός Α' Λεκαπηνός ανακηρύσσεται συναυτοκράτωρ, ως
επίτροπος του ανήλικου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ'
Πορφυρογέννητου.

1823 Στο Αιτωλικό αρχίζει τις εργασίες της η Συνέλευση της Δυτικής
Χέρσου Ελλάδος με πρόεδρο τον Στρατηγό Τσόγκα.

1913 (ν. ημ.) Στην Πρεσβευτική Διάσκεψη του Λονδίνου υποβάλλεται το
"Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας", με το οποίο η Βόρειος Ήπειρος
παραχωρείται στην Αλβανία. Στις αντιδράσεις της Ελληνικής
Κυβερνήσεως, οι πρεσβευτές των Μ. Δυνάμεων τής επιδίδουν
διακοίνωση, με την οποία τής γνωστοποιούν ότι η οριστική απόφαση
για την παραχώρηση των νήσων του Αιγαίου στην Ελλάδα είναι
εξαρτώμενη από την πλήρη συμμόρφωσή της στους όρους του
Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας.

1940 Αποβίβαση του Μακεδονομάχου ιατρού Βασιλείου Βεργή στο
Αγαθονήσι Δωδεκανήσου, όπου με 14 άνδρες εξόντωσε την εκεί
ιταλική φρουρά.

---
To 8libero prwtokollo tns Flwrevtias upegrafn stis 17 Dekembriou 1913.
Idou merika apo osa eipw8nkav gia tnv paradosn apo tis Megales Duvameis
tns Boreiou Hpeirou stnv Albavia:
O Italos prw8upourgos Giovani Giolitti pros tov Ellnva presbn stn
Rwmn Dnmntrio Kaklamavo: "Avagvwrizw oti n B. Hpeiros eivai ellnvikn, ta
dikaiwmata omws evos mikrou laou opws tns Ellados dev eivai duvatov va
uperisxusouv mias megalns duvamews opws tns Italias." !
O suvtagmatarxns Murray, avtapokritns bretavikwv efnmeridwv: "Av n Ellas
eixe teleiws nttn8ei eis tov polemov dev 8a tns epeballovto sklnroteroi
oroi."
O Gallos istorikos kai suggrafeas Rene' Puaux ("Dustuxismevn B. Hpeiros"):
"H Eurwpn prokeitai va epitreyei tn diapra3n evos egklnmatos... Oi Megales
Duvameis 8a exouv paraxwrnsei sto upo8etiko basileio tns Albavias edafn
katoiknmeva apo Ellnves patriwtes."
O Luciano Magrini, Italos avtapokritns tns milavezikns efnmeridas
"Secolo", katngorei tnv kubervnsn tns xwras tou oti aparvietai tis arxes pavw
stis opoies stnrixtnke n paliggevesia tns Italias, e3eutelizei tnv istoria
tns, prodidei tn skeyn tou Giuseppe Mancini, askei imperialistikn politikn,
k.lp.
2 Dek. 1913. O Austriakos epitetrammevos prigknpas Furstenburg tnlegrafei
stn Bievvn: "Ep' eukairia x8esivns de3iwsews, o Ellnv Basileus mou eipe oti
... 8a paraitn8ei uper tou uiou tou kai metabaivwv eis tnv Hpeirov meta tnv
ekkevwsiv tns upo twv ellnvikwv strateumatwv, 8a te8n epikefalns twv avtartwv
dia va uperaspisn tnv xwrav kata tou 3evou zugou."

Meta tov nrwiko agwva tou Boreionpeirwtikou laou upo tov Xrnstakn
Zwgrafou, egkatalnf8evtos apo tnv mntera Ellada (apeiloumevns apo tis
Megales Duvameis pws dev 8a tns apodo8ouv ta vnsia tou Aigaiou), kerdn8nke
estw n autovomia (prwtokollo Kerkuras, 17 Ma.i.ou 1914), proswriva dustuxws.

Stis 29 Augoustou 1946 n Gerousia twv Hvwmevwv Politeiwv ynfise tnv
evwsn tns B. Hpeirou me tnv Ellada. Stis 30 Augoustou 1946 to Boreio-
Hpeirwtiko zntnma ete8n stn suvdiaskeyn eirnvns. Katopiv avtidrasewv tns
ESSD kai allwv kommouvistikwv kratwv, to zntnma parepemf8n stous upourgous
e3wterikwv twv Megalwv Duvamewv, oi opoioi apefasisav va suzntn8ei meta
tnv upografn twv suv8nkwv eirnvns gia Germavia kai Austria, kati pou tote
mev faivotav apomakrusmevn pi8avotnta, snmera omws eivai pleov gegovos.
Kai to aitnma gia, toulaxistov, autovomia, paramevei avekplnrwto. To
ellnviko aima pou potise ta bouva tns tris apeleu8erw8eisns apo tov Ellnviko
Strato, mesa stov 20o aiwva (1913, 1914, 1940), B. Hpeirou, boa:
"Auto pou oles oi ellnvikes kubervnseis 8a prepei va 3erouv, eivai oti to
boreionpeirwtiko zntnma ufistatai akomn. Kai auto pou eivai apagoreumevo eis
tous aiwves eivai n aparvnsn autou tou ierou aitnmatos. Ta dikaiwmata mas stn
Boreio Hpeiro eivai iera kai aparagrapta." (Gewrgios Papavdreou, Bouln twv
Ellnvwv, 12 Iouviou 1960.)

Φ.Μ.
---
---------------
18 Δεκεμβρίου
+ Σεβαστιανού, Ζωής μ., Δανιήλ οσ. Μολδαβού, Μιχαήλ ομολογ.

1803 Ο Χορός του Ζαλόγγου: 22 Σουλιώτισσες, οι οποίες είχαν
καταφύγει στον βράχο του Ζαλόγγου, κινδυνεύοντας να
συλληφθούν από τους τουρκαλβανούς, έστησαν χορό και
τραγουδώντας γκρεμίστηκαν στο βάραθρο με τα παιδιά τους,
προτιμώντας τον θάνατο από την ατίμωση και την σκλαβιά.

---
Έχε γεια καϋμένε κόσμε,
έχε γεια γλυκειά ζωή,
κι εσύ δύστυχη Πατρίδα
έχε γεια παντοτινή.

Έχετε γεια βρυσούλες,
λόγγοι, βουνά, ραχούλες,
έχετε γεια βρυσούλες
κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

Στη στεριά δεν ζει το ψάρι
μήτ' ο ανθός στην αμμουδιά
κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε
δίχως την ελευθεριά.

Έχετε γεια βρυσούλες,
λόγγοι, βουνά, ραχούλες,
έχετε γεια βρυσούλες
κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

(Δημοτικό)
---

1821 Αποστέλλονται από την Ισπανία 300 εθελοντές φιλέλληνες,
για να πολεμήσουν στο πλευρό των επαναστατικών δυνάμεων.

1943 Γερμανικά στρατεύματα κατοχής εκτελούν 118 κατοίκους του
χωριού Δράκεια της Μαγνησίας.
---------------
19 Δεκεμβρίου
Βονιφατίου, Ευτυχίου Θεσ/νίκης μ., Τιμοθέου διακ.

1797 (ν.ημ.) Συλλαμβάνεται στην Τεργέστη από τις Αυστριακές Αρχές,
μετά από προδοσία, ο σπορεύς της Ελευθερίας των Ελλήνων, πρωτεργάτης
της Ανάστασης του Γένους, Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής, και οι 7
συνεργάτες του, οι οποίοι και φυλακίζονται με την κατηγορία της
επαναστατικής δράσεως. Τελικά εκτελούνται με πλήρη μυστικότητα,
πιθανότατα στις 13/24 Ιουν. 1798.

---
Ως πότε παλικάρια να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχες, στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά,
νά χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

Καλλιό 'ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!...

"Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σε,
στην γνώμην των Τυράννων να μην έλθω ποτέ!
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νά 'ναι σταθερός.
Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για νά 'μαι υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο Ουρανός
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός!"

(Ρήγα Βελεστινλή, "Θούριος")
---

1949 Έπειτα από διακοπή 9 ετών, λόγω της γερμανικής κατοχής και
της κομμουνιστικής ανταρσίας, επαναρχίζει η λειτουργία της
σιδηροδρομικής γραμμής Αθηνών-Θεσσαλονίκης.
---------------
20 Δεκεμβρίου
Ιγνατίου του Θεοφόρου, Φιλογονίου Αντιοχείας, Ιωάννου του Ράπτου νεομ.

1522 Μετά από πεντάμηνη πολιορκία από τις δυνάμεις του Σουλεϊμάν
του Μεγαλοπρεπούς, οι ενετοί παραδίδουν την Ρόδο στους
τούρκους, υπό όρους.

1652 Αποκεφαλισμός στην Κωνσταντινούπολη από τους τούρκους του
νεομάρτυρα Ιωάννη από την Θάσο.

1821 Πραγματοποιείται στην Επίδαυρο η Α' Εθνική Συνέλευση,
εις την οποία λαμβάνουν μέρος αντιπρόσωποι της Πελοποννήσου,
της Ανατολικής και Δυτικής Στερεάς Ελλάδος, των Σπετσών,
Ύδρας, Κάσου και Ψαρών. Η Συνέλευση εξέφραζε την ενότητα
του αγωνιζόμενου για την Ελευθερία Ελληνισμού.

1912 Ο Συνταγματάρχης Δεληγραμματίνης αναγκάζει τους τούρκους
που κατείχαν την Χίο να παραδοθούν.
---------------
21 Δεκεμβρίου
Ιουλιανής και 500 μ., Θεμιστοκλέους μ.

1821 Νικηφόρος μάχη στο Βαρύπετρο Χανίων.

1824 Πολιτικοί και στρατιωτικοί συγκροτούν συνέλευση στο Μεσολόγγι,
με αρχηγό τον Μαυροκορδάτο.

1825 Σφοδρός κανονιοβολισμός του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή πασά.

1828 Υπογράφεται το διάταγμα της ιδρύσεως της Στρατιωτικής
Σχολής Ευελπίδων από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η λειτουργία
της Σχολής είχε ήδη ξεκινήσει από την 1η Ιουλίου.
---------------
22 Δεκεμβρίου
+ Αναστασίας φαρμακολυτρίας, Χρυσογόνου και Θεοδότης μ.

1867 Ο οπλαρχηγός Γογονής εξοντώνει την οπισθοφυλακή του Χουσεΐν
Αβνή πασά, κοντά στον Φρε Χανίων.

1940 Ο Ελληνικός Στρατός (ΙΙΙ Μεραρχία), μετά από σκληρό αγώνα,
εισέρχεται απελευθερωτής στην Χειμάρρα της Β. Ηπείρου.

Το υποβρύχιο "Παπανικολής", με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη
Μιλ. Ιατρίδη, βυθίζει το ιταλικό πετρελαιοφόρο "Αντουανέτα",
έξω από τον Αυλώνα.
---------------
23 Δεκεμβρίου
Των 10 μ. εν Κρήτη, Παύλου Νεοκαισάρειας, Νήφωνος Κωνσταντιανής

563 Τελούνται μεγαλοπρεπώς από τον Πατριάρχη Ευτύχιο τα εγκαίνια
του αναστηλωθέντος ναού της Αγίας Σοφίας, μετά την κατάρρευση του
τρούλου από σεισμό το 557.

962 Ο Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς συντρίβει τους Άραβες στο Χαλέπι
της Συρίας.

1828 Ο Ι. Καποδίστριας διορίζει τους πρώτους υπουργούς του,
Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Γ. Κουντουριώτη, Α. Ζαΐμη και Σπ. Τρικούπη.
---------------
24 Δεκεμβρίου
+ Προ της Χριστού Γεννήσεως
Ευγενίας Ρωμαίας

1500 Οι ενετοί καταλαμβάνουν από τους τούρκους το κάστρο του Αγίου
Γεωργίου στο Αργοστόλιο Κεφαλληνιάς.

1820 Ο Παπαφλέσσας αποστέλλει επιστολές στους προκρίτους της
Πελοποννήσου, με οδηγίες για την προετοιμασία του Αγώνα.

1821 Ο Σήφακας νικά τον Μουσταφά μπέη, έξω από τα Χανιά.

1823 Φθάνει στο Μεσολόγγι ο Λόρδος Βύρων, όπου γίνεται δεκτός από
τις αρχές, τον λαό και τον στρατό.

1920 Αρχίζει η επιθετική αναγνώριση του Γ' ΣΣ από την Προύσσα προς
το Δορύλαιο (Εσκή Σεχήρ). Το Γ' ΣΣ έφθασε μέχρι την γραμμή
Αβγκίν-Κιβαλίτσα και μετά επέστρεψε στην γραμμή εξόρμησης του,
μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1921.

1940 Το υποβρύχιο "Παπανικολής", με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη
Μ. Ιατρίδη, τορπιλίζει και βυθίζει το εχθρικό οπλιταγωγό
"Φιρέντσε" στο στενό του Οτράντο.
---------------
25 Δεκεμβρίου
+ Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

820 Δολοφονείται ο Αυτοκράτωρ Λέων Ε' μέσα στον ναό των ανακτόρων.
Στον θρόνο ανέρχεται ο Μιχαήλ Β' Τραυλός.

1059 Ο Αυτοκράτωρ Ισαάκιος Α' Κομνηνός παραιτείται από τον θρόνο.
Τον διαδέχεται ο Κωνσταντίνος Ι' Δούκας.

1809 Επισκέπτεται την Αθήνα ο Λόρδος Βύρων.

1822 Οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, υπό τον Μ. Μαυροκορδάτο,
αποκρούουν με επιτυχία μεγάλη επίθεση 20.000 περίπου τούρκων,
υπό τον Ομέρ Βρυώνη. Η μεγάλη αυτή επιτυχία συμπληρώνεται με
επίθεση αντιπερισπασμού των Πετρόμπεη και Τσόγκα κατά των
στρατοπεδευμένων τούρκων στην Κατοχή Ακαρνανίας.
---------------
26 Δεκεμβρίου
+ ΣΥΝΑΞΙΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Μνήμη Ποιμένων και Μάγων

1825 Ο Ιμπραήμ φθάνει στο Μεσολόγγι και αναλαμβάνει τις
επιχειρήσεις εναντίον της πόλεως, αφού αντικατέστησε τον
Κιουταχή στην αρχηγία των τοπικών τουρκικών στρατευμάτων.

1877 Δύναμη 83 εθελοντών ξεκινά από την ελεύθερη Ελλάδα, για να
κηρύξει την Επανάσταση του αλύτρωτου Ελληνισμού στην Θεσσαλία.

1944 Τμήματα ανταρτών, μετά από σκληρό τετράωρο αγώνα, αποκρούουν
ισχυρή γερμανική επίθεση κατά του χωριού Βρύσες Χανίων.
---------------
27 Δεκεμβρίου
+ Στεφάνου διακ. του πρωτομάρτυρος, Θεοδώρου Γραπτού

537 Εγκαίνια του ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.
Για τον ναό εργάστηκαν 10.000 εργάτες επί πέντε χρόνια και
δέκα μήνες. Κατά την τελετή των εγκαινίων, ο Αυτοκράτωρ
Ιουστινιανός Α' ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό και φώναξε
"Νενίκηκά σε Σολομών".

1877 Επανάσταση κατά των τούρκων στην περιοχή Πηλίου, μετά την
απόβαση σώματος από 150 άνδρες υπό τον Βούλγαρη.
---------------
28 Δεκεμβρίου
+ Των Αγίων δισμυρίων μ. εν Νικομηδεία, Γλυκερίου μ., Σίμωνος Μυροβλήτου

1667 Πλοιάρια που μετέφεραν Μανιάτες πλήττουν τουρκικά πλοία που
πολιορκούσαν την Κρήτη. Οι τούρκοι ως αντίποινα επεχείρησαν
να καταλάβουν την Μάνη, αλλά συνετρίβησαν.

1826 Ο Γ. Καραϊσκάκης νικά τον Βελή αγά στην θέση "Ομέρ Εφέντι",
κοντά στο Λιδωρίκι Φωκίδος.
---------------
29 Δεκεμβρίου
+ Των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων νηπίων, Γεωργίου Νικομηδείας

1922 (π. ημ.) Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Α' πεθαίνει εξόριστος στην
πρωτεύουσα της Σικελίας Παλέρμο. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα
το 1868 και σπούδασε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων,
μετεκπαιδευθείς στην Γερμανία, όπου τελειοποίησε και τις
σπουδές του στις Πολιτικές Επιστήμες.
Υπήρξε Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τους
Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13 και υπό την ικανή και αξία
διοίκησή του ο ηρωικός μας Στρατός συνέτριψε τους τούρκους
και τους βουλγάρους και απελευθέρωσε χιλιάδες υποδούλων
αδελφών μας στην Μακεδονία και στην Ήπειρο. Ο Βασιλεύς
Κωνσταντίνος, μαζί με τους επιτελείς του Στρατηγείου
(Π. Δαγκλής, Β. Δούσμανης, Ι. Μεταξάς, Ξ. Στρατηγός, Κ. Νίδερ),
ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος και ο Π. Κουντουριώτης είναι οι
πρωτεργάτες της εποποιίας των Ενόπλων μας Δυνάμεων κατά την
ένδοξη εκείνη πολεμική περίοδο.

1940 Το υποβρύχιο "Πρωτεύς", με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη
Ν. Χατζηκωνσταντή, μετά από επιτυχή τορπιλισμό, βυθίζει έξω
από την νήσο Σάσωνα (στον κόλπο του Αυλώνα Αλβανίας) το
ιταλικό μεταγωγικό "Σαρδηνία". Το υποβρύχιο καταβυθίζεται στην
συνέχεια, αφού εδέχθη εμβολισμό από ιταλικό τορπιλοβόλο.
---------------
30 Δεκεμβρίου
Ανυσίας οσιομ., Λέοντος οσ., Φιλεταίρου Νικομηδείας,
Γεδεών νεομ. εν Τυρνόβω

1818 Σφαγή από τους τούρκους στην Θεσσαλία του νεομάρτυρα Γεδεών
από την Δημητριάδα.

1822 Μάχη στην Άμφισσα και κατάληψη της πόλεως από τους τούρκους.

1950 Το Τάγμα του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Κορέας,
εντεταγμένο στο 7ο Αμερικανικό Σύνταγμα Ιππικού, αναλαμβάνει
την πρώτη πολεμική αποστολή στην Κορέα και εγκαθίσταται
αμυντικώς στην ζωτική περιοχή Κιούμκο-Ρι, κοντά στην Σεούλ.
---------------
31 Δεκεμβρίου
+ Κυριακή προ των Φώτων
Μελάνης οσίας, Γεωργίου θαυμ., Ζωτικού ορφανοτρόφου

450 π.Χ. Αυτοκτονεί ο Θεμιστοκλής ο Αθηναίος, αυτοεξόριστος
στην Μαγνησία της Ιωνίας, για να μην αναγκασθεί να υποκύψει
στις απαιτήσεις του βασιλέως των περσών.

168 π.Χ. Οι Ρωμαίοι καταλαμβάνουν την Ήπειρο και την Μακεδονία.

1822 Οι τούρκοι, υπό τον Ομέρ Βρυώνη, μετά την αποτυχία τους να
καταλάβουν το Μεσολόγγι, λύνουν την πρώτη πολιορκία της πόλεως,
η οποία είχε αρχίσει στις 25 Οκτ. 1822, και συμπτύσσονται προς
την Ήπειρο, για να μην αποκλειστούν στην Αιτωλοακαρνανία. Στο
στρατόπεδό τους εγκατέλειψαν πολλά πυροβόλα, αποσκευές και
εφόδια.

1940 Το υποβρύχιο "Κατσώνης", με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Α. Σπανίδη,
βυθίζει το ιταλικό πετρελαιοφόρο "Κουίντο" έξω από τα χωρικά
ύδατα της Γιουγκοσλαβίας.

1942 Σφαγές Ελλήνων στην Βόρειο Ήπειρο από Ιταλούς και Αλβανούς.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΦΟΙΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

15.000 χρόνια πριν και πλέον, κάποιοι λαοί που ζούσαν στις κοιλάδες της Μεσογείου ανέπτυξαν μεγάλο πολιτισμό που μετέδωσαν στους γύρω λαούς μέχρι της Παγχαία και την Ινδία. Αυτό επιβεβαιώνεται στο γαλλικό σπήλαιο Λασκώ, όπου βρέθηκαν βραχογραφίες που χρονολογούνται στο 13.000π.Χ., μία από τις οποίες είχε το συλλαβόγραμμα WA της γραμμικής Β. Νεώτεροι γλωσσολόγοι απορρίπτουν κατηγορηματικά τις θεωρίες περί φοινικισμού και ινδοευρωπαϊσμού, καθώς αποδεικνύεται ότι οι ελληνικές γραμμικές γραφές είναι προκατακλυσμιαίες.
Ποιος ο λόγος λοιπόν που γνωστοί καθηγητές συνεχίζουν να επιμένουν διδάσκοντας αυτήν την απάτη; Από πού τάχα υποκινούμενοι και γιατί αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν, κόπτονται και υποστηρίζουν τέτοια αισχρά ψεύδη που προκατασκευάστηκαν με υποχθόνιους σκοπούς; Φοινικισμός σημαίνει ότι τα γράμματα της αλφαβήτου οι Έλληνες τα πήραν από τους Φοίνικες.
Ινδοευρωπαϊσμός σημαίνει ότι οι Έλληνες και άλλοι λαοί της Μεσογείου κατάγονται από μια μυστηριώδη Ινδική φυλή που ανέβηκε στην Ευρώπη, η οποία όμως δεν προσδιορίζεται συγκεκριμένα, επειδή υπήρχαν ελληνικές λέξεις που συναντώνται στην Σανσκριτική, στην αρχαία Περσική και στην Λατινική γλώσσα. Πρόκειται για δύο πελώρια ψεύδη που στη συνέχεια θα αποκαλυφθούν μέσα από αρχαίες πηγές και νεώτερα στοιχεία. Θεωρείται αξιολύπητο δε ότι, σύγχρονες διατριβές, μελέτες και εγκυκλοπαίδειες σιγά σιγά αποστασιοποιούνται από αυτό το ανιστόρητο ψεύδος, χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες στα διάφορα Πανεπιστήμια, εξακολουθούν να διδάσκονται το σκανδαλώδες αυτό “δόγμα” και να παπαγαλίζουν ότι “τα
γράμματα τα πήραμε από τους Φοίνικες” και ότι “καταγόμαστε από την Ινδοευρωπαϊκή φυλή”. Στην συνέχεια, θα εξετάσουμε τα ψεύδη αυτά – τα οποία υποστηρίζονται και από κάποιους μεγαλοεφοπλιστές, οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς, ή χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες κάποιων πανεπιστημιακών – που όχι μόνο αδικούν τον Ελληνισμό με την ανιδιοτελή προσφορά του στο
πνεύμα και τον πολιτισμό, αλλά ενισχύουν και την εντύπωση ότι βαίνουμε προς εκλατινοποίηση της Ελληνικής γλώσσας.Μόλις η θεωρία της Βαβέλ, η κύρια εκπρόσωπος του Αφροκεντρισμού, άρχισε να ξεφτίζει, βιάστηκαν κάποιοι ...επιστήμονες να διατυπώσουν μια πιο ...επιστημονική θεωρία, την ινδο-
ευρωπαϊκή, όρος που επινοήθηκε από κάποιον Άγγλο δικαστή στην Ινδία.
Οι ινδοευρωπαϊστές πήραν κάποιες λέξεις με κοινές ρίζες που συναντώνται στην Ελληνική, την Λατινική και την Σανσκριτική, σχημάτισαν γλωσσικό τύπο και επινόησαν μια φυλή, τους ινδοευρωπαίους, οι οποίοι δεν άφησαν πίσω τους ούτε κάποιο έγγραφο του πολιτισμού τους, ούτε ένα σκελετικό κατάλοιπο της φυλής τους, ούτε ένα κτήριο, ούτε ένα αγγείο, ούτε ένα συλλαβικό ή αλφαβητικό μνημείο, ούτε κάποια επιγραφή. Απολύτως τίποτα. Ποια είναι άραγε αυτή η μυστηριώδης ινδοευρωπαϊκή φυλή, σύμφωνα με την οποία ο Έλληνας που υποτίθεται ότι κατάγεται από τη φυλή αυτή, πρέπει να εξηγήσει πώς πηγαίνοντας στην Ινδία έγινε μελαμψός και πώς ο μελαμψός Ινδός ερχόμενος στην Ελλάδα έγινε λευκός! Ορίστε λοιπόν η ινδοευρωπαϊκή απάτη, η οποία στηρίχθηκε χωρίς καμία σκέψη σε ένα κοινό γλωσσικό ιδίωμα που μιλιόταν σε μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, με επίκεντρο την Μεσόγειο και ειδικότερα την Ελλάδα. Ήταν η πανμήτηρ γλώσσα που μιλούσε και έγραφε η Αρία μεσογειακή και ειδικότερα η Αιγαία φυλή, η οποία εξακτινώθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις κατά το μέτρο τήξεως των πάγων και βελτιώσεως των κλιματολογικών συνθηκών, σύμφωνα με τις επιστημονικές μαρτυρίες του καθηγητού της Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ηλία Μαριολάκου, ο οποίος βεβαιώνει με στοιχεία βεβαίως και άλλων συνεργατών καθώς και ξένων καθηγητών, ότι στο Αιγαίο επικρατούσαν σταθερές θερμοκρασίες 19 βαθμών Κελσίου πριν από 18.000 έως 7.000 χρόνια. Όπως είναι γνωστό η Μεσόγειος ήταν γη που βρισκόταν μεταξύ δύο μεγάλων ενδοχωρικών λιμνών, αλλά λόγω τήξεως των πάγων στο τέλος της Βουρμίου περιόδου, αυτή η γη κατεκλύσθη από τα ύδατα και σχηματήσθηκε η θαλάσσια λεκάνη της Μεσογείου. Τότε λοιπόν, πριν από 25.000 – 15.000 χρόνια έγινε η μεγάλη “γλωσσική επανάσταση”, που συνέπεσε με την ανακάλυψη συστηματικής γραφής. Αδιάψευστη μαρτυρία αποτελούν οι περίφημες βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ. Βρέθηκαν εκεί θαυμάσιες αναπαραστάσεις ζώων με λαμπρά χρώματα, όπως βουβάλων, αλόγων κ.α. Σε μία από τις παραστάσεις αυτές που απεικονίζει ίππο, έχει ζωγραφισθεί το ελληνικό συλλαβόγραμμα ή ιδεόγραμμα με ηχητική αξία WA, σύμφωνα με το συλλαβάριο του Ventris. Και αφού η χρονολόγηση της εν λόγω σπηλαιογραφίας μας μεταφέρει στην 13η χιλιετία π.Χ., δικαιούμεθα να πούμε με βεβαιότητα ότι η γέννηση της γραφής, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως παλαιοελληνική, αρχίζει τουλάχιστον την εποχή εκείνη. Ίσως σ' αυτή τη συγκλονιστική διαπίστωση οφείλεται η διάδοση ότι οι βραχογραφίες του σπηλαίου Λασκώ είναι δήθεν πλαστές. Η σπηλαιογραφία αυτή, αποδεικνύει ότι η εξάπλωση των Ελλήνων σ' εκείνες τις περιοχές ήταν γεγονός όπως ακριβώς αναφέρεται στις μυθολογικές παραδόσεις. Ο μύθος του Ηρακλή και οι κατακτήσεις του στην Ιβηρική χερσόνησο αποτελούν απόηχο εκείνων των εποχών. Το λάθος των ινδοευρωπαϊστών έγκειται τόσο στο ατυχές γεγονός της ονομασίας και στο ότι δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους τα ιδεογράμματα και τα συλλαβικά ευρήματα, αλλά μόνο τις αλφαβητικές γραφές. Είναι δηλαδή σαν να λέμε ότι η λέξη “ανθρωπολογία” προέρχεται από την λέξη “αντροπόλοτζι” επειδή έτσι γράφεται η λέξη στην αγγλική anthropology.
Παρά τις οφθαλμοφανείς αυτές αντιφάσεις ο ινδοευρωπαϊσμός εξακολουθεί να στηρίζεται πάνω στην αμάθεια των πολλών και στη διδασκαλία αδρώς αμοιβομένων καθηγητών. Ο φοινικισμός είναι αλληλένδετος με τον ινδοευρωπαϊσμό αφού και οι δυο εκπορεύονται από τα ίδια ανθελληνικά κέντρα. Μέχρι το 1900 πιστευόταν ότι το ελληνικό Α προέρχεται από το φοινικικό άλεφ, που σημαίνει βόδι και εγράφετο πλαγίως για να θυμίζει κεφαλή βοδιού. Όμως αυτή η πεποίθηση ανετράπη από σειρά νεώτερων γλωσσολόγων (ντε Ρουζέ, Χαλεβύ,Γκριμ, Ντέλις, Νέεκ), οι οποίοι κατέρριψαν τη θεωρία αυτή που διετύπωσαν ύποπτοι ξένοι και ανθέλληνες. Νεώτεροι ακόμη γλωσσολόγοι απέδειξαν ότι οι Φοίνικες ενεπνεύσθησαν τα ψηφία του αλφαβήτου τους από τα λεγόμενα “συλλαβικά” και “αρκαδοκυπριακά” ψηφία.
Ο Γάλλος σοφός Ντυσσώ υπεστήριξε ότι όχι οι Έλληνες από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητό τους και ότι ακόμη – όπως ερμηνεύει τον Πλούταρχο-οι Βοιωτοί έδωσαν πρώτοι με το τοποθετημένο πλαγίως άλφα το υποτυπώδες σχήμα κεφαλής βοδιού. Η θεωρία του Ντυσσώ έκανε πάταγο στην εποχή της. Έρχεται στη συνέχεια ο πολύς Έβανς (1919) και αποδεικνύει ότι μητέρα του φοινικικού αλφαβήτου ήταν η κυπριακή γραφή.Το σημιτικό αλφάβητο δημιουργήθηκε σε εποχή κατά την οποία ο φοινικικός πολιτισμός δεν ήταν άλλος από έναν εκφυλισμένο μινωικό και μυκηναϊκό πολιτισμό, ήτοι μετά το 900 π.Χ.
οπότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι φοίνικες. Προ του 1000 π.Χ. δεν υπήρχαν φοίνικες. Υπήρχαν οι Πελασγοί, Λέλεγες, Τελχίνες, Φρύγες, Κρήτες και Κύπριοι, που ήταν πανάρχαια προϊστορικά φύλα. Όλη η ανθελληνική θεωρία στηρίχθηκε σε μια περικοπή του Ηροδότου (βιβλίο Δ, 258) όπου αναφέρει ακρίτως (ως εμοί δοκέειν=όπως εγώ νομίζω) ότι οι Έλληνες παρέλαβαν τα γράμματα από τους Φοίνικες. Αλλά ο Ηρόδοτος απατήθηκε σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Διόδωρος ο
Σικελιώτης. Ο Ηρόδοτος δεν μας λέει τι γράμματα χρησιμοποιούσαν οι Ίωνες πριν από τον Κάδμο, διαπιστώνει όμως ότι είχε δει Κάδμια γράμματα στην Θήβα της Βοιωτίας, που τα πιο πολλά ήταν ίδια με τα ιωνικά: “Τα πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι” = τα πιο πολλά ήταν όμοια με τα ιωνικά. Δεν μας λέει δηλαδή ο Ηρόδοτος, ότι τα Ιωνικά γράμματα ήταν όμοια με τα Φοινικικά αλλά το αντίστροφο, ότι δηλαδή τα φοινικικά γράμματα έμοιαζαν με τα Ελληνικά. Αυτό έχει μεγάλη σημασία διότι κονιορτοποιεί την θεωρία του φοινικισμού. Στον “Κριτία” και στον “Τίμαιο” του Πλάτωνος, γηραιός Αιγύπτιος ιερέας, συνομιλώντας με τον Σόλωνα, τον πληροφορεί ότι οι Αθηναίοι είναι παλαιότεροι κατά 1000 χρόνια από τους Αιγύπτιους και είχαν αναπτύξει ένα θαυμάσιο πολιτισμό και γραφή περί το 9500 π.Χ., αλλά
λόγω ενός μεγάλου κατακλυσμού όλα τα γραπτά κείμενα χάθηκαν και σώθηκαν μόνο όσα είχαν μεταφερθεί προηγουμένως στην Αίγυπτο. Έτσι οι Αθηναίοι δεν θυμούνται τίποτα. Υπό το φως της μαρτυρίας αυτής, προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά των λεξικών της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, τα οποία σαφώς μιλούν περί παλαιότερων ελληνικών γραμμάτων, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος εκ Φοινίκης. Συγκεκριμένα το “Μέγα λεξικό της Ελληνικής γλώσσης του Henry G. Lidell και Robert Scott, στο λήμμα “Κάδμος” αναφέρει τα εξής: “Κάδμος, υιός του Φοινίκης βασιλέως Αγήνορος αδελφός δε της Ευρώπης θεμελιωτής των εν Βοιωτία Θηβών. Η διήγησις αυτή είναι των μεθ' Ομήρου χρόνων διότι κατά τα εν Οδυσ.Λ 262 ο Αμφίων και ο Ζήθος ήσαν οι κτήτορες αυτής. Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοι-
νίκης το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ δέκα έξ γραμμάτων, οπότε ταύτα εκλήθησαν Καδμήια ή φοινικικά γράμματα (Ηρόδοτος 5.58,59). Ταύτα βραδύτερον ηυξήθησαν τη προσθήκη άλλων οκτώ γραμμάτων καλουμένων Ιωνικών, η, ω, θ, φ, χ, ζ, ξ, ψ”. Ώστε οι Έλληνες είχαν προ του Κάδμου 16 γράμματα του παλαιού αλφαβήτου των, που υπαινίσσεται ο Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα, τα οποία επανέφερε ο Κάδμος στην Ελλάδα. Γι' αυτό ήταν όμοια με τα Ιωνικά. Τα ίδια περίπου αναφέρει και το λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης του Ι. Σταματάκου. Τα ίδια και με περισσότερες λεπτομέρειες αναφέρει το λεξικό και το Νεώτερο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό “Ήλιος” Ιω. Πασά. Αλλά και η εγκυκλοπαίδεια
“Δομή” (τόμος Α σελ.13) αναφέρει ότι “ κάποιοι επιστήμονες δεν αποκλείουν την περίπτωση να ήταν το φοινικικό σύμβολο (το άλεφ που σημαίνει βόδι) τύπος παλαιοτέρας ελληνικής γραφής από την οποία οι Φοίνικες διαμόρφωσαν το δικό τους.
Ακόμη νεώτεροι γλωσσολόγοι, οι Ίαν Μόρις και Μπάρμπυ Πάουελ στο βιβλίο τους “A new companion of Homer” αναφέρουν μεταξύ άλλων τα εξής: σελ. 7: “Η γραμμική γραφή Β εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα γύρω στο 1400π.Χ. Οι Ελληνιστές κραυγάζουν μερικές φορές ότι είναι αταίριαστο το γράψιμο για να καταχωρίσουν την Ελληνική σημειώνοντας ότι η Γραμμική Β χρησιμοποιεί μόνο καταλόγους και λογαριασμούς, ενώ η αλφαβητική γραφή παρουσιάσθηκε μετά τον Όμηρο. Τέτοιες συγκρίσεις είναι ανιστόρητες. Στην πραγματικότητα το συλλαβάριο του Αιγαίου απεικονίζει με καταπληκτική ακρίβεια την φωνολογία του ελληνικού λόγου.
Η ανακάλυψη της φωνητικής γραφής είναι αναπόσπαστο ελληνικό κατόρθωμα”.
Σελ. 25:“Η σημιτική γραφή και το ελληνικό αλφάβητο είναι λειτουργικώς ανόμοια συστήματα με ξεχωριστές καταγωγές”. Σελ. 29:“Το ελληνικό αλφάβητο ήταν ένα τελείως διαφορετικό είδος γραφής. Ακόμη και όταν ο αναγνώστης δεν γνωρίζει το νόημα, μπορεί να προφέρει τις λέξεις. Το Κυπριακό συλλαβάριο που παρουσιάσθηκε αργότερα, ανήκει στην ίδια παράδοση με τη Γραμμική Β και εχρησιμοποιείτο
δίπλα- δίπλα με το ελληνικό αλφαβητάριο στην Κύπρο ακόμη και μετά το 800π.Χ.”.
Παρά τις ηχηρές αυτές ανακαλύψεις ο φοινικισμός ζει και βασιλεύει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πώς όμως το ελληνικό αλφάβητο χάθηκε από την Ελλάδα και μεταφέρθηκε στη Φοινίκη; Την απάντηση δίνει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στο Ε βιβλίο του και συγκεκριμένα αναφέρει(βιβλίο Ε 57,3,4,5):“3.Όταν αργότερα έγινε κατακλυσμός στους Έλληνες κι απ' την νεροποντή χάθηκαν οι περισ-
σότεροι άνθρωποι, μαζί μ' αυτούς χάθηκαν και τα γραπτά μνημεία(σ.σ. τα οποία προηγουμένως είχε μεταφέρει ο Ακτίς στην Αίγυπτο, όταν ίδρυσε την Ηλιούπολη).
4.Κι απ' αυτόν τον λόγο οι Αιγύπτιοι βρήκαν την ευκαιρία και ιδιοποιήθηκαν την γνώση της Αστρονομίας και, καθώς οι Έλληνες από άγνοια δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεσθούν γραπτές μαρτυρίες, επικράτησε η γνώμη ότι αυτοί πρώτοι ανακάλυψαν τ' αστέρια.5.Κατά τον ίδιο τρόπο κι οι Αθηναίοι, που έχτισαν στην Αίγυπτο μια πόλη που ονομαζόταν Σάις, δοκίμαζαν την ίδια άγνοια λόγω του κατακλυσμού. Γι' αυτούς τους λόγους πολλές γενεές αργότερα ο Κάδμος ο γιος του Αγήνορος, θεωρήθηκε ότι ήταν ο πρώτος που έφερε τα γράμματα από την Φοινίκη στην Ελλάδα. Κι από τότε πιστεύθηκε ότι οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια έκαναν πάντα και κάποια συμπληρωματική ανακάλυψη των γεγονότων, αφού πλήρης άγνοια κατείχε όλους τους Έλληνες”. Υπάρχει και μια ακόμη πιο συντριπτική απάντηση του Διόδωρου Σικελιώτου στο ίδιο βιβλίο Ε 74 όπου αναφέρει τα εξής:
“Τώρα και μια απάντηση σ' αυτούς που λένε ότι εφευρέτες των γραμμάτων είναι οι Σύροι, από τους οποίους έμαθαν οι Φοίνικες και τα παρέδωσαν στους Έλληνες. Πρόκειται γι' αυτούς που έπλευσαν μαζί με τον Κάδμο στην Ευρώπη και γι' αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά. Λέμε, λοιπόν, σ' αυτόν ότι οι Φοίνικες δεν ήταν οι πρώτοι που επινόησαν τα γράμματα, αλλά απλώς άλλαξαν τη μορφή των γραμμάτων και η πλειοψηφία των ανθρώπων χρησιμοποίησε αυτόν τον τύπο γραμμάτων και γι' αυτό ονομάστηκαν “Φοινικικά”. Στις Μούσες δόθηκε
από τον πατέρα τους η εφεύρεση των γραμμάτων και ο συνδυασμός των λέξεων σαν λειτουργία της ποιήσεως”. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια, την οποία συστηματικά αγνοούν κάποιοι πανεπιστημιακοί και συνεχίζουν αυτή την σκευωρία που επιτέλους επιβάλλεται και πρέπει να σταματήσει.

Κ. Δούκας, περ. ΙΧΩΡ,
04\07 Τ.77.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΙΝΙΟΥ

Η κωμόπολη του Αιγινίου είναι χτισμένη σε λοφώδη έκταση που αποτελεί μέρος των Πιερίων, και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον ποταμό Αλιάκμονα και μόλις 5 χλμ από τη θάλασσα.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην κοντινή περιοχή, χρονολογούν την ύπαρξή του στον 7ο π.Χ. αιώνα. Τα ευρήματα αυτά έχουν ανασκαφεί τόσο στα Παλιάμπελα και στην Κυψέλη Ημαθίας, όσο και στην περιοχή της Πύδνας, και μαρτυρούν το πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων, καθώς και την αδιάλειπτη κατοίκηση της περιοχής.

Η έλλειψη ιστορικών στοιχείων μας οδηγεί στο αναγάγουμε τις πληροφορίες από τα μέχρι τώρα γνωστά ευρήματα καθώς και από αναφορές των ιστορικών.

Το όνομα Αιγίνιο προέρχεται από τη ρίζα αιγ = που κατά τον Ησύχιο, προέρχεται από τη δωρική λέξη αίγαι = κύματα, του ρήματος αίσω = κινούμαι ορμητικά.

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε την ακριβή θέση του πρώτου οικισμού, μπορούμε εύκολα –λόγω του ονόματός του-να τον τοποθετήσουμε προς το μέρος της θάλασσας και όχι ψηλότερα στους πρόποδες των λόφων. Αν και υπάρχουν αρχαιολόγοι που τοποθετούν το Αιγίνιο δυτικότερα στα υψώματα ή και στα Πιέρια Όρη, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η αρχαία πόλη βρισκόταν στη σημερινή θέση του Αιγινίου. Αυτή η άποψη ενισχύεται και από το πλήθος αρχαίων ευρημάτων που έχουν βρεθεί στις εκκλησίες της Παναγίας (κιονόκρανο και αρχαίοι ογκόλιθοι) και του Αγίου Αθανασίου(κεφάλι γυναίκας ρωμα’ι’κων χρόνων). Ανάλογα ευρήματα, κατέγραψε και ο Γάλλος αρχαιολόγος Leon Heuzey που πέρασε από το χωριό τον 19ο αιώνα.

Πολύ σημαντική ήταν η εποχή της βασιλείας του Αρχέλαου που θωράκισε στρατιωτικά την περιοχή, όπου έχτισε φρούρια, χάραξε δρόμους και ίδρυσε την Πέλλα, όπου μετέφερε τον 5ο αιώνα π.Χ. την πρωτεύουσα του Μακεδονικού Κράτους. Το Αιγίνιο ισχυροποίησε τη θέση του, όντας επάνω στην αρχαία οδό που οδηγούσε από την Πέλλα και τη Θεσσαλονίκη στη νότια Ελλάδα, μέσω Μεθώνης-Πύδνας-Ηράκλειου(Πλαταμώνα). Η οδός αυτή εξελίχθηκε σε εμπορική αρτηρία, απ’ όπου περνούσαν τα εμπορικά καραβάνια και μετέτρεπε τις πόλεις από τις οποίες περνούσε σε μεγάλα εμπορικά κέντρα.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Λίβιος, αναφέρει το Αιγίνιο σαν μια πόλη ισχυρή, μέχρι την κατάληψή του από τις ρωμα’ι’κές λεγεώνες του Αιμίλιου Παύλου, αμέσως μετά τη μάχη της Πύδνας, το καλοκαίρι του 168 π.Χ. Η τεράστιας σημασίας μάχη της Πύδνας, που κατέληξε σε ήττα του Βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα, προδιάγραψε και τη μοίρα του Αιγινίου.

Μετά την Πύδνα που παραδόθηκε στους Ρωμαίους και καταστράφηκε ολοσχερώς, πολιορκήθηκε το Αιγίνιο από τον στρατηγό Ανίκιο. Η θέληση για αντίσταση των κατοίκων και της φρουράς που το προστάτευε ήταν τόσο ισχυρή, που οδήγησε στην ηρωική έξοδο των Αιγινιωτών, σκοτώνοντας 200 Ρωμαίους στρατιώτες. Όπως λέει ο Λίβιος, το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αιμίλιο Παύλο και για εκδίκηση διέταξε τη λεηλασία του Αιγινίου. Όμως η πόλη λεηλατήθηκε και δεύτερη φορά, εξαιτίας της βιαιοπραγίας των κατοίκων κατά της ρωμα’ι’κής φρουράς, που είχε εγκατασταθεί σαν δύναμη κατοχής.

Αυτή η λεηλασία και η σκληρή στρατιωτική παρουσία των Ρωμαίων, συνέβαλλαν στην σχεδόν εξαφάνιση του Αιγινίου μέχρι τα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, οπότε αρχίζει να αναπτύσσεται το και πάλι.

Το όνομα «Αιγίνιον» παύει να υπάρχει και να ακούγεται και όπως μαρτυρεί ένα έγγραφο του 16ου αιώνα, τη θέση του παίρνει το όνομα «Λιμπάνοβα». ‘Αλλοτε αναφέρεται σαν Λιμπάνοβο ή Λιμπάνοβη ή Λιμάνοβο. Επικρατέστερη όμως εκδοχή φαίνεται να είναι το «Λιμπάνοβα» και πιθανότερη προέλευση του, από τις τούρκικες λέξεις ‘λίμπα νόβα’ = καινούρια πεδιάδα, το οποίο δηλώνει και την προσχωματική δράση του Αλιάκμονα που δημιούργησε τον αιγινιώτικο κάμπο.

Παρά την έλλειψη γραπτών πηγών για το Αιγίνιο, μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως ήταν ένας αξιόλογος και πλούσιος οικισμός. Αυτό συνεπάγεται από την ύπαρξη δύο εκκλησιών (Παναγίας και Αγίου Αθανασίου) με πλούσιες αγιογραφίες, που μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης κοινότητας. Δυστυχώς όμως, κατά τη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, εξαιτίας της θέσης του επάνω στην αρχαία οδό, δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους βαρβάρους που κατέβαιναν προς το νότο και δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί περισσότερο.

Το 1393 γεύεται για πρώτη φορά την τούρκικη αγριότητα, που διήρκησε μέχρι το 1402, οπότε και απελευθερώνεται προσωρινά από τον αυτοκράτορα Μανουήλ τον Β’. Το 1430 όμως παραχωρείται από τον Σουλτάνο στους Τούρκους αξιωματούχους και η ζωή των κατοίκων γίνεται αφόρητη, χωρίς καμία πρόοδο. Οι χωρικοί υποφέρουν από τη φτώχεια, τις αρρώστιες και την οικονομική τους αφαίμαξη. Κύριο μέλημά τους είναι η διαφύλαξη της ζωής τους και της μικρής περιουσίας τους.

Στην επανάσταση του 1821 επαναστατούν και οι κάτοικοι του Λιμπάνοβου και συμμετέχουν στα επαναστατικά σώματα του Διαμαντή Νικολάου και του Κασομούλη, χωρίς όμως απτά αποτελέσματα, , τόσο λόγω της κακής οργάνωσης του αγώνα, όσο και εξαιτίας της μη οχυρής θέσης του χωριού, το οποίο καταστρέφεται από τη μανία των Τούρκων και γίνεται τόπος συγκέντρωσης τούρκικων στρατιωτικών δυνάμεων.

Αργότερα, το 1878, που έγινε η επανάσταση της Χαλκιδικής και του Ολύμπου, οι κάτοικοι του Λιμπάνοβου συμμετέχουν ενεργά στο πλευρό του Γιάννου Παπαργυρίου και του μουχτάρη (κοινοτάρχη) του χωριού, οι οποίοι είχαν μυηθεί από τον επαναστάτη Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο Λούση. Το επαναστατικό όμως κίνημα, γνωρίζει για ακόμη μία φορά την αποτυχία και είτε οδηγεί τους κατοίκους να καταφύγουν στα βουνά, είτε διώχνονται από τους κατακτητές.

Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγών, και πάλι το χωριό συμμετέχει ενεργά, οργανώνοντας Εθνική Επιτροπή – όπως άλλωστε σ’όλα τα χωριά της Πιερίας – με σκοπό να οργανώσει τους κατοίκους για να συνεισφέρουν στον Αγώνα, με κάθε δυνατό τρόπο. Έτσι το χωριό έδινε οδηγούς, οι οποίοι έπαιρναν τους αγωνιστές από τις εκβολές του Αλιάκμονα (όπου τους έβγαζαν με βάρκες τα ελληνικά καράβια), και τους οδηγούσαν στα βουνά και τους βάλτους. Ένα άλλο σκέλος του αγώνα ήταν η οργάνωση της μεταφοράς όπλων και εφοδίων προς τους αγωνιστές Μακεδονομάχους, καθώς και η μεταφορά και περίθαλψη τραυματιών.

Η πολυπόθητη απελευθέρωση, ήρθε στις 17 Οκτωβρίου του 1912 από την 7η Μεραρχία, η οποία έφτασε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Κατερίνης, χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση από τους Τούρκους.

Πολλοί Τούρκοι έφυγαν φοβισμένοι πριν ακόμα την άφιξη του Ελληνικού Στρατού, οι περισσότεροι όμως έμειναν και μετά την απελευθέρωση. Εντέλει, οι τελευταίοι Τούρκοι, έφυγαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922.

Από το 1912-1914, άρχισαν να φτάνουν στο Λιμπάνοβο οι πρώτοι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, από την περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών. Από αυτούς, ελάχιστοι έμειναν στο χωριό, αφού μέχρι το 1918 η πλειονότητα ξαναγύρισε στην πατρίδα τους. Κατά την ανταλλαγή όμως του πληθυσμού του 1922, ξαναγύρισαν πίσω κατατρεγμένοι, σε τραγική κατάσταση, και σε πολλές περιπτώσεις με διαλυμένες οικογένειες.

Τον πληθυσμό του σημερινού Αιγινίου συμπληρώνουν το 1925 οι πρόσφυγες από το Ακ-Μπουνάρ της Ανατολικής Ρωμυλίας και το 1926 οι Καβακλιώτες από το ομώνυμο κεφαλοχώρι της Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι Θρακιώτες εγκαταστάθηκαν μέσα στον οικισμό των ντόπιων, Οι Ακμπουναριώτες στα βόρεια του οικισμού στην περιοχή του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού και οι Καβακλιώτες στα νότια του χωριού, δίπλα από τους ντόπιους.

Στον αγώνα των προσφύγων, σημαντική ήταν η βοήθεια της Επιτροπής Εποικισμού, παρέχοντάς τους σπίτια ή υλικά για το χτίσιμο των σπιτιών τους, καθώς και χαμηλότοκα δάνεια για την αγορά γεωργικών ειδών στους αγρότες.

Η άφιξη τόσο μεγάλου αριθμού προσφύγων, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό, ανθρωπιστικό σοκ, το οποίο όμως ξεπεράστηκε γρήγορα και το χωριό κατάφερε να αναπτυχθεί ταχύτατα. Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης αποτελεί η απογραφεί των προσφύγων που το 1923 υπήρχαν 182, ενώ το 1928 έφτασαν τους 1810. Η μετονομασία του χωριού από Λιμπάνοβο σε Αιγίνιο, έγινε το 1926 με βάση την εισήγηση της επιτροπής μετονομασιών.

Σήμερα το Αιγίνιο είναι μία κωμόπολη με 4.500 κατοίκους και αποτελεί περιφερειακό διοικητικό κέντρο με δημόσιες υπηρεσίες, Οργανισμούς, αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους αλλά και σχολεία όλων των βαθμίδων. Κύριο επάγγελμα των κατοίκων είναι η γεωργία, ενώ σημαντικό έσοδο για τα ταμεία του δήμου αποτελεί η εμποροπανήγυρη, την οποία επισκέπτεται κάθε χρόνο πλήθος κόσμου.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ο Tελευταίος Λόγος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου



Απο το βιβλίο του Κώστα Αβτζιγιαννη <<Η Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως>>, σελίς 61.

«Υμείς μεν, ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και γενναίοι συστρατιώται και πας ο πιστός και τίμιος λαός, καλώς οίδατε ότι έφθασεν η ώρα και ο εχθρός της πίστεως ημών βούλεται, ίνα μετά πάσης τέχνης και μηχανής ισχυροτέρως στενοχωρήση ημάς και πόλεμον σφοδρόν μετά συμπλοκής μεγάλης και συρρήξεως εκ της χέρσου και θαλάσσης δώση ημίν μετά πάσης δυνάμεως, ίνα ει δυνατόν ως όφις τον ιόν εκχύσει και ως λέων ανήμερος καταπίη ημάς. Δια τούτο λέγω και παρακαλώ υμάς, ίνα στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής, ως πάντοτε έως του νυν εποιήσατε, κατά των εχθρών της πίστεως ημών· παραδίδωμι δε υμίν την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων. Καλώς ουν οίδατε, αδελφοί, ότι δια τέσσαρα τινά οφείλεται κοινώς εσμέν πάντες, ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζην, πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων.
Λοιπόν αδελφοί, χρεώσται εσμέν υπέρ ενός εκ των τεσσάρων αγωνίζεσθαι έως θανάτου, πολλώ μάλλον υπέρ πάντων τούτων. Εάν δια τα εμά πλημμελήματα παραχωρήση ο Θεός την νίκην τοις ασεβέσιν, υπέρ της πίστεως ημών της αγίας, ην Χριστός εν τω οικείω αίματι ημίν εδωρήσατο κινδυνεύομεν. Ο έστι κεφάλαιον πάντων. Και εάν τον κόσμον όλον κερδήση τις και την ψυχήν ζημιωθεί, τι το έφελος; Δεύτερον, πατρίδος περιφήμου υστερούμεθα και της ελευθερίας ημών. Τρίτον, βασιλείας της ποτε περηφανούς, τέταρτον δε και φιλτάτων τέκνων και συμβίων και συγγενών στερούμεθα. Αυτός δε ο αλιτήριος ο Αμηράς πεντήκοντα και επτά ημέρας άγει σήμερον, αφ’ ου ελθών απέκλεισε και μετά πάσης μηχανής και ισχύος καθ’ ημέραν τε και νύκτα ουκ επαύσατο πολιορκών ημάς. Και χάριτι τω Πεντεπόπτου Χριστού, εκ των τειχών, μετά αισχύνης, άχρι του νυν πολλάκις κακώς απεπέμφθη. Τα νυν δε πάλιν, αδελφοί, μη δειλιάσετε, εάν το τείχος μερόθεν ολίγον έπεσε, διότι, ως υμείς θεωρείτε , κατά το δυνατόν εδιορθώσαμεν πάλιν αυτό. Ημείς πάσαν την ελπίδα εις την άμαχον δόξαν του Θεού ανεθέμεθα· ούτοι εν άρμασιν, εν ίπποις και δυνάμει και πλήθει, ημείς δεν εν ονόματι Κυρίου του Θεού και Σωτήρος ημών πεποίθαμεν, δεύτερον δε και εν ταις ημετέραις χερσί και ρωμαλεότητι, ην εδωρήσατο ημίν η Θεία δύναμις. Γνωρίζω δε ότι αύτη η μυριαρίθμητος αγέλη των ασεβών, καθώς η αυτών συνήθεια, ελεύσονται καθ’ ημών μετά βαναύσου και επηρμένης οφρύος και θάρσους πολλού και βίας, ίνα δια την ολιγότητα ημών θλίψωσι και εκ του κόπου στενοχωρήσωσι και μετά φωνών μεγάλων και αλαλαγμών αναριθμήτων, ίνα ημάς φοβίσωσιν. Αλλ’ ου βλάψως, διότι υμάς θεωρών και λίαν αγάλλομαι και τοιαύταις ελπίσι τον λογισμόν τρέφομαι, ότι ει και ολίγοι πάνυ εσμέν, αλλά πάντες επιδέξιοικαι επιτήδειοι, ρωμαλέοι τε και ισχυροίκαι καλώς παρασκευασμένοι υπάρχετε. Ταις ασπίσιν υμών καλώς την κεφαλήν σκέπεσθε επί τη συμπλοκή και συρρήξει. Η δεξιά υμών, η την ρομφαίαν έχουσα, μακρά έστω πάντοτε. Αι περικεφαλαίαι υμών και οι θώρακες και οι σιδηροί ιματισμοί λίαν εισίν ικανοί άμα και τοις λοιποίς όπλοις και εν τη συμπλοκή έσονται πάνυ ωφέλημα. Α οι εναντίοι ου χρώνται αλλ’ ούτε κέκτηνται.
Οίδατε καλώς, ότι ο δυσεβής αυτός Αμηράς και εχθρός της αγίας ημών πίστεως χωρίς ευλόγου αιτίας την αγάπην, ην είχομεν, έλυσε και τους όρκους αυτού τους πολλούς ηθέτησεν, αντ’ ουδενός λογιζόμενος, και ελθών αιφνιδίως φρούριον εποιήσεν επί των στενών του Ασωμάτου ίνα καθ’ εκάστην ημέραν δύνηται βλάπτειν ημάς. Τους αγρούς ημών και κήπους και παραδείσους και οίκους ήδη πυριαλώτους εποίησε. Τους αδελφούς ημών τους Χριστιανούς, όσους εύρεν, εθανάτωσε και ηχμαλώτευσε. Την φιλίαν ημών έλυσε, τους δε του Γαλατά εφιλίωσε και αυτοί χαίρονται, μη ειδότες και αυτοί οι ταλαίπωροι τον του γεωργού παιδός μύθον, του εψήνοντος τους κοχλίας και είποντος. «Ώ ανόητα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε!» Ελθών ουν, αδελφοί, ημάς απέκλεισε και καθ’ εκάστην το αχανές αυτού στόμα χάσκων, πως εύρη καιρόν επιτήδειον ίνα καταπίη ημάς και την πόλιν ταύτην, ην ανήγειρεν ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος εκείνος και τη Πανάγνω τε και υπεράγνω Δεσποίνη ημών Θεοτόκω και αειπαρθένω Μαρία αφιέρωσε και εχαρήσατο του κυρίαν είναι και βοηθόν και σκέπην τη ημετέρα πατρίδι καταφύγιον των Χριστιανών, ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων, το καύχημα πάσι τοις ούσιν υπό την του ηλίου ανατολήν. Και τούτος ο ασεβέστατος την πότε περηφανή ως ρόδον του αγρού βούλεται ποιήσαι θπ’ αυτόν, ήτις υπέταξε, σχεδόν ειπείν, πάσαν την υφήλιον, αυτός τα νύν βούλεται δουλώσαι, και την κυριεύουσαν των πόλεων ζυγώ υποβαλείν και δουλεία και τας αγίας εκκλησίας ημών, ένθα προσκυνείται η αγία τριάς και δοξολογείται το Πανάγιον, και όπου οι άγγελοι ακούονται υμνείν το θείον και την ένσαρκον του Θεού Λόγου οικονομίαν, βούλεται ποιήσαι προσκύνημα της αυτού βλασφημίας…
«Αδελφοί και συστρατιώται, παραδώσατε εις την αιωνιότητα την ελληνικήν φήμην, την ελληνικήν δόξαν, την ελληνικήν ελευθερίαν!» Στραφείς κατόπιν προς τους Βενετούς είπε: «Βενετοί ευγενείς, αδελφοί ηγαπημένοι εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και στρατιώται δυνατοί και εν πολέμοις δοκιμώτατοι, οι δια της εστιλβωμένης υμών ρομφαίας πολλάκις πλήθος των αγαρηνών εθανατώσατε και το αίμα αυτών ποταμηδόν εκ των χειρών υμών έρρευσε, τη σήμερον παρακαλώ υμάς, ίνα την πόλιν ταύτην, την ευρισκομένην επί τοιαύτη συμφορά του πολέμου, ολοψύχως υπερασπισθήτε· οίδατε γαρ καλώς, και δευτέραν πατρίδα και μητέραν αυτήν αενάως είχετε. Διό και εκ δευτέρου πάλιν λέγω και παρακαλώ, ίνα εν ταύτη τη ώρα αγωνισθήτε ως φιλόπιστοι και ομόπιστοι και αδελφοί».
Στραφείς είτα προς τους Γενουαίους, είπεν: «Ώ, Λιγουρίται, εντιμότατοι αδελφοί, άνδρες πολεμισταί και μεγαλοκάρδιοι και φημισταί, καλώς οίδατε και γιγνώσκετε, ότι η δυστυχής αυτή πόλις πάντοτε ουκ εμοί μόνον υπήρχεν, αλλά και υμίν δια πολλά τινά αίτια. Υμείς μεν πολλάκις μετά προθυμίας αυτή εβοηθήσατε, και συνδρομή υμετέρα ελυτρώσατε από των Αγαρηνών, των αυτής εναντίον. Τα νύν πάλιν ο καιρός έστιν επιτήδειος, ίνα δείξητε είς βοήθειαν αυτής την εν Χριστώ αγάπην και ανδρείαν και γενναιότητα υμών».
Στραφείς κατόπιν προς πάντας, είπε: «Το σκήπτρον μου εις τας χείρας υμών ανατίθημι. Παρακαλώ δε και δέομαι της υμετέρας αγάπης, ίνα την πρέπουσαν τιμήν και υποταγήν δώσητε τοις υμετέροις στρατηγοίς και δημάρχοις και εκατοντάρχοις, έκαστος κατά την τάξιν αυτού και τάγμα και υπηρεσίαν. Αδελφοί και στρατιώται, έτοιμοι έστε. Χάριτι και αρετίι τη παρά του Θεού υμίν δωρηθείση, και συνεργούσης της Αγίας Τριάδος, εν η την ελπίδα πάσαν ανεθέμεθα, ποιήσωμεν τους εναντίους μετά αισχύνης εκ των εντεύθεν κακώς αναχωρήσαι. Ο στέφανος ο αδαμάντινος εν ουρανοίς εναπόκειται υμίν και μνήμη αιωνία εν τω κόσμω έσεται».

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Η ΔΑΕΙΡΑ, Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΣ

Αναστασίου Δ. Στάμου
Εκπαιδευτικού - Μηχανολόγου Μηχανικού


Πώς, πότε και γιατί ήλθε η Δήμητρα στην Ελευσίνα;
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 2001 του περιοδικού για την Οικουμενική Ελληνικότητα « ΙΧΩΡ ».
«Εντοπίστηκαν ίχνη του Κατακλυσμού», έγραφε η εφημερίδα «Το Βήμα» της Τρίτης 28 Σεπτεμβρίου 1999 (πηγή THE TIMES). Στο άρθρο αυτό ο δημοσιογράφος έλεγε, ότι πρόκειται για ένδειξη που ενισχύει τα όσα αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη για τον κατακλυσμό του Νώε. Ο Ωκεανολόγος κ. Ρόμπερτ Μπάλαρντ, που ανακάλυψε μεταξύ άλλων το ναυάγιο του Τιτανικού, εντόπισε στον βυθό της Μαύρης Θάλασσας αρχαία ακτογραμμή σε βάθος 150 μέτρων και εξηγεί: «Πριν από 12.000 χρόνια, οι παγετώνες άρχισαν να υποχωρούν και να λιώνουν σταδιακά. Κατόπιν, πριν από 7.600 χρόνια, τα νερά της Μεσογείου υψώθηκαν, διέσπασαν ένα φυσικό φράγμα στον Βόσπορο και εισέβαλαν στην Μαύρη Θάλασσα, η οποία ήταν λίμνη. Προκλήθηκαν καταστροφικές πλημμύρες και πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν ξαφνικά 130 μέτρα κάτω από την επιφάνεια». Ένα άλλο μέλος της ομάδας των εξερευνητών, ο κ. Ντέιβιντ Μίντελ, επίσης δήλωσε: «Δεν γνωρίζω αν αυτός ο κατακλυσμός ήταν ή όχι του Νώε, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι υπήρξε κατακλυσμός».
Στο βιβλίο του κ. Παν. Μαρίνη «Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός», δίδονται όλες οι αποδείξεις για τον Μεγάλο Κατακλυσμό του 9.500 π.Χ., την τρομερή εκείνη καταστροφή που σάρωσε όλη την Γη με γιγαντιαία κύματα, που δικαιολογείται μόνον από πτώση μεγάλου ουρανίου σώματος (στον Ειρηνικό κατά τα φαινόμενα Ωκεανό). Άλλαξε τότε θέση ο άξων της Γης και υπήρξαν ανυψώσεις και καταβυθίσεις μεγάλων τμημάτων ξηράς. Ο Οικουμενικός Ελληνικός Πολιτισμός της Χρυσής εκείνης Εποχής ανεσχέθη και η ανθρωπότης επέστρεψε εξ αρχής στην Λίθινη Εποχή.
Τα Αρχαία μας Κείμενα όμως αναφέρουν και αυτόν αλλά και επόμενους κατακλυσμούς και καταστροφές, που δεν γνωρίζει δυστυχώς ο πολύς κόσμος – ούτε καν εμείς οι Έλληνες δεν διδασκόμεθα στα σχολεία μας – πλην όλοι μαθαίνουμε αυτόν του Νώε στο Αραράτ.
Μας διασώζει λοιπόν ο Πλάτων: «πολλών ουν γεγονότων και μεγάλων κατακλυσμών εν τοις ενακισχιλίοις έτεσι» (Κριτίας 111 α), και μας φανερώνει τον καταποντισμό της Ατλαντίδος (και όχι μόνο) που έγινε ξαφνικά μέσα σε μια μέρα: «σεισμών εξαισίων και κατακλυσμών γενομένων, μιας ημέρας και νυκτός χαλεπής επελθούσης, το τε παρ’ υμίν μάχιμον (ο δικός μας στρατός) παν αθρόον έδυ κατά γης (καταποντίστηκε), η τε Ατλαντίς νήσος ωσαύτως κατά θαλάττης δύσα ηφανίσθη (και η Ατλαντίς βυθίστηκε στην θάλασσα)» (Τίμαιος 25 δ).
Τότε στην Θεσσαλία (= θέσις αλός, δηλαδή θαλάσσης, που λόγω της γεωλογικής αναστατώσεως – άνοιγμα του στενού των Τεμπών – χύθηκε στην θάλασσα), βασίλευε ο Δευκαλίων (= δεύω + αλς, βρέχει θάλασσα), ο οποίος «τεκτηνάμενος λάρνακα, και τα επιτήδεια ενθέμενος, εις ταύτην μετά Πύρρας εισέβη….Τότε δε και τα κατά Θεσσαλίαν όρη διέστη….Δευκαλίων δε εν τη λάρνακι δια της θαλάσσης φερόμενος ημέρας εννέα και νύκτας ίσας, τω Παρνασώ προσίσχει» (Απολλόδωρος, Α VII 2). Δηλαδή ο Δευκαλίων έφτιαξε Κιβωτό, έβαλε μέσα προμήθειες και μαζί με την Πύρρα την γυναίκα του, μετά από εννέα μερόνυχτα πλεύσεως προσάραξε στον Παρνασό (= παρά νήσον).
Ο υψηλός Πολιτισμός εκείνης της εποχής και η συνακόλουθη ανάπτυξη της Αστρονομίας, επέτρεψε στους ανθρώπους να γνωρίζουν δεκάδες χρόνια πριν από την καταστροφή, τι περίπου θα συνέβαινε. Περίμεναν δηλαδή την ενδεχόμενη πτώση στην Γη κάποιου ουρανίου σώματος που από καιρό παρακολουθούσαν. Έτσι προετοίμασαν μια πιθανή διάσωσή τους (όπως ο Δευκαλίων) αλλά και επεχείρησαν την καταγραφή των Γνώσεών τους επί γιγαντιαίου οικοδομήματος, που έμελλε πράγματι να διασωθεί: Η μεγάλη Πυραμίδα (το συγκρότημα των τριών και η Σφίγγα) στην Αίγυπτο, είναι έργο ενός βασιλέως της προκατακλυσμιαίας δυναστείας των Ελλήνων «θεών» και «ημιθέων» (τους αναφέρει ο Μανέθων στα Αιγυπτιακά).
Στην διδακτορική του διατριβή, ο Έλλην αστρονόμος Κων/νος Χασάπης (βλέπε «τα Ορφικά» του Ιωάννη Πασσά), αποκαλύπτει για πρώτη φορά παγκοσμίως τις αστρονομικές γνώσεις των Ορφικών περί: σφαιρικής Γης και άξονος περιστροφής της, Ηλιοκεντρικού συστήματος, ακριβούς μετρήσεως της διαρκείας των τεσσάρων Εποχών και του Έτους, της διακρίσεως Αστέρων και Πλανητών, του Ζωδιακού κ.α.π.
Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, γνήσια δημιουργήματα του Ελληνικού Πνεύματος, αναφέρουν πολλά ουράνια φαινόμενα, τα οποία επιτρέπουν την εφαρμογή της αστρονομικής μεθόδου χρονολογήσεως (που αγνοούν οι φιλόλογοι και οι αρχαιολόγοι). Η εξίσωση π.χ. που προκύπτει από τα αστρονομικά δεδομένα του στίχου 21 του Ύμνου του Απόλλωνος, όπου γίνεται λόγος για ισότητα των εποχών Χειμώνος και Θέρους, «μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν», δίδει δύο λύσεις: το 1366 π.Χ. και το 11.835 π.Χ.
Το 1965 που εκπονήθηκε αυτή η εργασία, ήτο σχεδόν αδύνατον να δεχθεί κάποιος την δευτέρα χρονολογία. Σήμερα όμως με τις νέες γνώσεις που έχουμε, συμβιβάζεται ως χρονολόγησης των αστρονομικών παρατηρήσεων και εξακριβώσεων των Ορφικών να τεθεί το 11.800 π.Χ.!
Καταλήγει στο τέλος της μελέτης του ο Κ. Χασάπης, λέγων ότι: «απεβλέψαμε να δείξωμε τον αληθή πνευματικό πολιτισμό των μακρυνών Ελλήνων προγόνων μας και να αποκαταστήσωμε τούτους εις την πατρίδα τους την Ελλάδα, από την οποίαν επ’ αρκετόν τους εξετόπισαν οι δήθεν «Προέλληνες» του παρελθόντος που εφευρέθησαν από τους ξένους συγγραφείς»!
Ο Ηρόδοτος επίσης αναφέρει, ότι 11.340 χρόνια πριν απ’ αυτόν κυβερνούσαν την Αίγυπτο οι «θεοί» : «Αιγύπτιοί τε και ιρέες έλεγον, αποδεικνύντες από του πρώτου βασιλέως τον τελευταίο βασιλεύσαντα…. Ούτω εν μυρίοισί τε έτεσι και χιλίοισι και τριηκοσίοισί τε και τεσσαράκοντα έλεγον θεόν ανθρωποειδέα ουδένα γενέσθαι» (Β΄,142), δηλαδή από τότε κανένας θεός δεν πήρε ανθρώπινη μορφή.
Τα Ονόματα της Ελληνικής Γλώσσης διασώζουν πληροφορίες του Πολιτισμού μας πριν και μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Από μονοσύλλαβες και δισύλλαβες πρωτολέξεις και με την βοήθεια των Συλλαβικών (προαλφαβητικών) Γραφών μας και της Ετυμολογίας, προβαίνουμε στην εξής μελέτη:
ΔΑ είναι η αρχαιότερη Ελληνική λέξη για την Γη. Είναι η Μεγάλη Θεά που λατρεύεται απ’ όλους. Αργότερα προσωποποιείται και λαμβάνει πολλές μορφές. Με το Δ (δέλτα) δηλώνει την θεία αυτής ιδιότητα, την κίνηση (θέω=τρέχω, κινούμαι ταχέως, εξ ού θεός). Με το Γ (γάμμα) εκφράζει απλώς το φυσικό μέγεθος ΓΑ (Γη).
Ο ΔΕΥΣ (γενική του Διός, από το δεύω = βρέχω) γεννημένος στην Κρήτη, έδωσε όνομα στον Θεό όλων των Ευρωπαίων. DEUS λέγουν τον Θεό οι Γερμανοί, DEU οι Γάλλοι, DIOS οι Ισπανοί, DIO οι Ιταλοί. Με την ανάπτυξη της Ελληνικής Θεολογίας (Ορφεύς) το όνομα του Θεού έγινε ΖΕΥΣ (γενική του Ζηνός) και δηλώνει την Ζωή. Η Ορφική Θεολογία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, η Πλατωνική Φιλοσοφία και η Ορθοδοξία (πέραν από δογματισμούς) οδεύουν πάνω στην Ελληνική γραμμή περί Θεού (Εγώ ειμί η Ζωή).
Τα ψιλά, μέσα και δασέα σύμφωνα, στο Συλλαβικό σύστημα Γραφής, για μεν τα ουρανικά (κ,γ,χ) και τα χειλικά (π,β,φ) δηλώνονται με το ίδιο γράμμα, για δε τα οδοντικά (τ,δ,θ) οι συλλαβές που αρχίζουν από Δ έχουν ιδιαίτερο σύμβολο, ίσως διότι συμμετέχουν στην αναγραφή των θείων όντων (Δα, Δε-ύς, Δι-ός).
Η συλλαβή ΔΑ συμβολίζεται με το γράμμα  εστραμμένο κατά 90° δεξιόστροφα. Ενώ η συλλαβή ΓΑ συμβολίζεται με το γράμμα  που δείχνει την Γήινη σφαίρα με άξονα και ισημερινό, το οποίον αργότερα στο Αλφαβητικό σύστημα Γραφής ονομάσθηκε Θέ-τα (θήτα) εκ του θέ-ειν. Σημειωτέον ότι το Η (ήτα) τέθηκε εκ των υστέρων ως φωνήεν (στα περισσότερα Αλφάβητα – π.χ. Αττικόν – συμβόλιζε το δασύ πνεύμα - hέτα), για να εκφράσει το μακρόν Α και το μακρόν Ε, ενώ στο Ιωνικόν Αλφάβητο εξ αρχής υπήρχε το Η ως φωνήεν καθώς και το Ω ως μακρόν Ο.
Όταν η ΔΑ διακρίνεται σε γένη, προκύπτει η Δα-jα>Γα-jα>Γαία και Αία, που ως θηλυκά ονόματα της Γης τα τελευταία είναι γνωστά από τα Ομηρικά έπη και τους Ορφικούς Ύμνους. Ως αρσενικό όνομα προκύπτει ο Δα-ο>Δάων>Δών, που είναι δεύτερο συνθετικό της λέξεως Ποσειδών<Ποσειδάων<Πο-σε-δα-ο με συλλαβική γραφή. Είναι ο θεός αρχικώς του ποσίμου ύδατος, των πηγών της Γης και αργότερα των θαλασσών. Αναγράφεται και ως Ποτιδάων ή Ποτιδάν.
Το πρώτο συνθετικό του Ποσειδώνος, η ρίζα Ποτι- Ποσε- , από τα πόσις, ποτόν, ποταμός, υπάρχει στην λέξη Πότνια<Πο-τι-νι-jα με συλλαβική γραφή, ως επίθετο θηλυκής θεότητας. Περαιτέρω έχουμε παραγόμενο τον Πότιν (ως κύριον και σύζυγο), τον Δεσπότη και την Δέσποινα (ως τίτλο τιμής για αγίους ανθρώπους). Όπως η Παναγία προσφωνείται Δέσποινα, υπάρχει η Α-θα-να Πο-τι-νι-jα = Αθάνα Πότνια = Αθηνά Δέσποινα, από το απώτατο παρελθόν.
Η Δάειρα, είναι η πρώτη Ελευσίνια γυναίκα, κόρη του Τιτάνος Ωκεανού και σύζυγος του Ερμού, η μητέρα του Ελευσίνος. «Ελευσίνα δε ήρωα, αφ’ ού την πόλιν ονομάζουσιν, οι μεν Ερμού παίδα είναι και Δαείρας Ωκεανού θυγατρός λέγουσι…» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Το όνομά της ετυμολογείται από την ίδια την λέξη για την Γη. Είναι όμως συγκλονιστικό ότι Δά-ειρα = Δα + ερα, όπου Δα είναι το όνομα της Γης ως θεάς και έρα το «σώμα» της. Το πανάρχαιο αυτό Όνομα-αριστούργημα της Ελληνικής Γλώσσης - ΔΑΕΙΡΑ - υπάρχει αναγεγραμμένο με συλλαβική-γραμμική γραφή επί του ετεροστόμου Αμφορέως της Ελευσίνος. Ο εν λόγω αμφορεύς ανατίθεται στην Δα, την θεά Γη, γιατί η επιγραφή στην πρώτη σειρά αναφέρει: ΔΑ ΤΙΘΩ. Την Δάειρα ελάτρευσαν οι Ελευσίνιοι, ως αγία πρόγονό τους, μητέρα του οικιστού της πόλεως, του ήρωος Ελευσίνος. Στο πρόσωπό της βέβαια λάτρευαν την ίδια την Μεγάλη Μητέρα. Το διαλαλούν στην επιγραφή του αμφορέως, που θαμμένος επέζησε μετά την εγκαθίδρυση της νέας Ολυμπιακής λατρείας (της Δήμητρας του Κελεού που ήλθε από τον Όλυμπο), η οποία αντικατέστησε την παλαιά της Δαείρας!
Άλλοι μάλιστα λέγουν ότι ο Ελευσίς είναι υιός του Ωγύγου, που έκτισε την πόλη μετά τον Κατακλυσμό του Ωγύγου, «…τοις δ’ έστι πεποιημένα Ώγυγον είναι πατέρα Ελευσίνι» (Παυσανίου Αττικά 38,7). Φαίνεται ότι λόγω της απώτατης αρχαιότητος των εποχών αυτών συγχέονται, από τους μεταγενεστέρους Κλασικούς συγγραφείς που καταγράφουν τις Παραδόσεις μας, η Ελευσίς της Αττικής και η Ελευσίς της Βοιωτίας. Γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βιέννης στα χρόνια του Ελληνικού Διαφωτισμού (το 1818, λίγο πριν την Εθνεγερσία) στο έργον του Ωγυγία ή Αρχαιολογία : «Ο Ώγυγος και Ωγύγης λεγόμενος, νομίζεται ο πρώτος αυτόχθων βασιλεύς της Αττικής και αρχαιότατος αυτής οικιστής. Οι μεν ουν Αττικοί έλεγον αυτόν Υιόν της Γης, οίον αυτόχθονα εξ αγνώστων γονέων. Άλλοι δε του Ποσειδώνος…. Εβασίλευε δε άμα εν τη Αττική και εν τη Βοιωτία, και απ’ αυτού ωνομάσθησαν αι Ωγύγιαι πύλαι των Θηβών…. Βασιλεύοντος τοίνυν του Ωγύγου, συνέβη ο πρώτος κατακλυσμός εις την Ελλάδα, του Ωγύγου καλούμενος και έπνιξε την Αττικήν. Οι δε εγκάτοικοι άλλοι μεν επνίγησαν, άλλοι δε έφυγον….
Είχε δε γυναίκα ο Ώγυγος την Θήβην, θυγατέρα του Διός, και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τας Πραξιδίκας ως είρηται…. Ο μεν ουν Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινεν εκεί μετά τον κατακλυσμόν. Άλλοι δε λέγουσι τούτον υιόν του Ερμού και της Δαείρας του Ωκεανού. Ήτον όμως και άλλη κωμόπολις, Ελευσίνα, και άλλη Αθήναι καλουμένη εν τη Βοιωτία πλησίον της Κωπαΐδος λίμνης, τας οποίας έπνιξε η λίμνη αύτη επί Κέκροπος πλημμυρίσασα. Τινές δε είπον τον Τριπτόλεμον υιόν του Ελευσίνος» (Ωγυγία, Δ΄τόμος, σελ.221).
Το βέβαιον είναι ότι η Δάειρα ελατρεύετο στην Ελευσίνα πριν από την Δήμητρα. Η εποχή της Δαείρας ανάγεται στον Δευκαλίωνα. Τότε έζησε ο Κέκροψ και ο Κραναός στην Αττική. Την απώτατη εκείνη περίοδο λατρευτικοί τόποι ήσαν τα σπήλαια. Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίζει ο επισκέπτης του Ιερού της Ελευσίνας, είναι το σπήλαιον που βρίσκεται στους πρόποδες του βραχώδους λόφου, στα βορειοανατολικά, και το παρατηρούμε από την Ιερά Οδό. Ο λόφος όλος απεκλήθη αργότερα «Αγέλαστος Πέτρα», δια την θλίψη της καθημένης επ’ αυτού θεάς Δήμητρας.
Το Σπήλαιον της Ελευσίνας αποτελούσε τον τόπο λατρείας της Δαείρας. Εκεί δίπλα βρέθηκε ο αναθηματικός Αμφορεύς, που φέρει την επιγραφή με το όνομά της (με αξιοπρόσεκτη Γραφή – καλλιτεχνική σχεδόν κρυπτογραφική), σε βάθος τριών μέτρων, στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό. Τούτο δεικνύει ότι ίσως επρόκειτο για Ναό της Δαείρας, που προσπαθούσε να επιβιώσει παραλλήλως προς την νέα λατρεία που ανέτελλε. Ο Αμφορεύς εκτίθεται στο οικείο Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς να γνωρίζουν επισήμως την σημασία του!
Η έλευση της Δήμητρας στην Ελευσίνα, στην πόλη που έμελλε να στηρίξει το Κλασικό Ελληνικό Πνευματικό οικοδόμημα, δημιουργεί στους ερευνητές της απαρχής των Ελευσίνιων Μυστηρίων πλείστα ερωτηματικά: Γιατί ήρθε στην Ελευσίνα η Δήμητρα κατά την αναζήτηση της κόρης της Περσεφόνης, μετά από εννέα ημέρες περιπλανήσεων (υπόμνησις των εννέα ημερών του Δευκαλίωνος), όπως μας λέγει ο Ομηρικός ύμνος εις Δήμητρα, και δεν πήγε σε μιαν άλλη πόλη; Γιατί υπήρξε τότε η ανάγκη διδασκαλίας της Γεωργικής τέχνης, δια του Τριπτολέμου; Πότε συνέβησαν αυτά τα γεγονότα και τι συμβολίζουν τα ονόματα που πρωταγωνιστούν;
Μετά τον Μεγάλο Κατακλυσμό (του 9.500 π.Χ.) η Ανθρωπότης επιστρέφει στην εποχή του Λίθου. Στο σπήλαιον Φράγχθι της Αργολίδος, σε στρώμα της ογδόης χιλιετίας π.Χ., βρέθηκαν εργαλεία από οψιανό, πέτρωμα που μοναδικά υπάρχει στην νήσο Μήλο, καθώς και χονδρά κόκκαλα πελαγίσιων ψαριών, που πιστοποιούν Ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο. Ο πολιτισμός αναπτύσσεται σιγά-σιγά και πάλι. Στην Νέα Νικομήδεια της Μακεδονίας έχουμε οικισμό της εβδόμης π.Χ. χιλιετίας με αγροτική καλλιέργεια σιτηρών. Στο Δισπηλιό Καστοριάς σε λιμναίο οικισμό της έκτης π.Χ. χιλιετίας ανεκαλύφθησαν μουσικά οστέινα όργανα και πινακίδα ξύλινη (από βάρκα απολιθωμένη) με Γραμμική Γραφή! Ο πολιτισμός του Σέσκλου και του Διμηνίου Θεσσαλίας της πέμπτης π.Χ. χιλιετίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά ανεπτυγμένης κεραμικής τέχνης με γραμμικές Ελληνικές παραστάσεις.
Κάθε τόσο καινούργια στοιχεία έρχονται στο φως για ν’ αποδείξουν και αρχαιολογικώς την συνέχεια της Ελληνικής παρουσίας στον ίδιο χώρο (στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα), καθώς και το υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό επίπεδο εκείνου του Πολιτισμού, με κατεργασία χρυσού και χαλκού, που εξαπλώθηκε σε Ευρώπη και Ασία. Μεταλλευτικοί κάμινοι στην Αρκαδία της τρίτης π.Χ. χιλιετίας αποδεικνύουν την προηγουμένη μακρά παράδοση γνώσεων.
Η Ελληνική συνεισφορά όμως στον Παγκόσμιο Πολιτισμό, αρχίζει να καταγράφεται πάλι, κατά την Τετάρτη χιλιετία π.Χ., οπότε ο Έπαφος εξ Άργους κτίζει την Μέμφιδα: «Έπαφος δε βασιλεύων Αιγυπτίοις γαμεί Μέμφιν την Νείλου θυγατέραν και από ταύτης κτίζει πόλιν Μέμφιν, και τεκνοί θυγατέρα Λιβύην. Λιβύης δε και Ποσειδώνος γίγνονται παίδες δίδυμοι Αγήνωρ και Βήλος. Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην εβασίλευσε κα’κεί μεγάλης ρίζης εγένετο Γενάρχης» (Απολλόδωρος Β, Ι 4). Του Αγήνορος και της Τηλεφάσσης παιδιά είναι ο Φοίνιξ, η Ευρώπη και ο Κάδμος που φέρει τα Ελληνοφοινικικά Γράμματα πάλι πίσω στην Ελλάδα μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου.
Κατά την Τετάρτη π.Χ. χιλιετία λοιπόν, τοποθετούμε την γνωστή μας Ηρωική Εποχή, που εξυμνούν όλοι οι Κλασικοί Έλληνες. Περί το 3400 π.Χ. διακόπτει την εξέλιξη του τόπου ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου. Ο Πολιτισμός μας μεταφέρθηκε όμως ήδη στην Αίγυπτο, Φοινίκη, Μεσοποταμία, με την χαρακτηριστική διασπορά των Ελλήνων, και επιστρέφει πάλι, για να υπάρξει νέα πτώση μετά τον (εμφύλιο) Τρωικό Πόλεμο, όταν εχάθησαν τα καλύτερα παλικάρια της Φυλής.
Την Αίγυπτο μετά τον Κατακλυσμό αυτόν, εκυβέρνησαν 30 δυναστείες, με πρώτο αναφερόμενο (από τον Μανέθωνα) πάλι Έλληνα, τον Μήνη (έναν Μίνωα), πρώτο βασιλέα της Θινιτικής δυναστείας (3200 π.Χ.). Οι σπουδαιότερες πόλεις της Αιγύπτου έφεραν Ελληνικά ονόματα: Διόσπολις, Θήβαι, Ηρακλεόπολις, κ.τ.λ. Εκείνη λοιπόν την Εποχή, για να επανέλθουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό λίγο πριν τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, ο Ακτίς ο Ηλιάδης από την Ρόδο «εις Αίγυπτον απάρας έκτισε την Ηλιούπολιν ονομαζομένην από του πατρός. Οι δ’ Αιγύπτιοι έμαθον παρ’ αυτού τα περί την Αστρολογίαν (Αστρονομίαν) θεωρήματα. Ύστερον δε παρά τοις Έλλησι γενομένου Κατακλυσμού, και δια την επομβρίαν των πλείστων ανθρώπων απολομένων, ομοίως τούτοις και τα δια των Γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι…. Ομοίως δε και Αθηναίοι κτίσαντες εν Αιγύπτω την πόλιν την ονομαζομένην Σάιν (γενική της Σάιδος), της ομοίας έτυχον αγνοίας δια τον Κατακλυσμόν» (Διόδ. Σικελ. Ε,57,3–5).
Δηλαδή δεν έμειναν Γραπτά στοιχεία στους Έλληνες που να θυμίζουν ότι αυτές οι γνώσεις και αυτές οι πόλεις της Αιγύπτου ήσαν Ελληνικές, διότι έτυχον αγνοίας εξ αιτίας του Κατακλυσμού. Οι συνεχείς καταστροφές στο Ελλαδικό έδαφος επιτείνουν την σύγχυση των μετέπειτα Κλασικών ιστορικών συγγραφέων, που επιχειρούν να θέσουν μία σειρά στα γεγονότα. Ο γνωστός Τρωικός Πόλεμος, που όπως δεικνύει ο κ. Κουτρουβέλης στο βιβλίο του «Η αναχρονολόγηση της Προϊστορίας», συνέβη το 3100 π.Χ., έχει μετατεθεί στο 1200 π.Χ., διότι η τελευταία ισχυροτάτη καταστροφή εκ της εκρήξεως του Ηφαιστείου της Θήρας (το 1600 π.Χ.) επέφερε άγνοια πολλών αιώνων και ταύτιση όλων των προηγουμένων Καταστροφών με αυτήν (χωρίς να αναφέρεται από κανέναν συγγραφέα η έκρηξη του Ηφαιστείου!).
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε την Εποχή προ του Μεγάλου Κατακλυσμού (καταποντισμός της Ατλαντίδος, Δευκαλίων και Κιβωτός), από την Εποχή του Κελεού όταν επαναπολίζεται η Ελλάς μετά από έναν ισχυρό αλλά περιωρισμένο κυρίως στα Ευρωπαϊκά εδάφη (Εύξεινο Πόντο και Μεσόγειο) κατακλυσμό, της Τετάρτης π.Χ. χιλιετίας. Ο Κελεός που βασιλεύει στην Ελευσίνα, υφίσταται τα αποτελέσματα του Κατακλυσμού (προ) του Δαρδάνου. Έχει χάσει τα γόνιμα εδάφη (και τους γεωργούς). Οπότε μετά την νέα ισορροπία «κελεύει» τον υιόν του Τριπτόλεμο (= τρεις αρώσεις, εκ του πολέω-πτολέω=καλλιεργώ), να διδάξη εις άπαντας την Γεωργική Τέχνη για να επιβιώσουν. Συγχρόνως ιδρύει τα Ελευσίνια Μυστήρια με κεντρικά πρόσωπα την Δήμητρα και την Κόρη της, που συμβολίζουν την Ζωή και τον Θάνατο (Φερσεφόνη= φέρει φόνο), καθώς και την ελπίδα-παρηγορία της Επαναγεννήσεως (της Φύσεως και του Ανθρώπου).
Στην Ελευσίνα υπήρχε ήδη ιδιαίτερη λατρεία της Γής Μητέρας στο πρόσωπο της Δάειρας. Σ’ αυτήν στηρίχθηκε η αλλαγή του λατρευομένου προσώπου σε Δήμητρα. Τότε έζησε και ο (τελευταίος) Διόνυσος, ο γιός της Σεμέλης, της κόρης του Κάδμου και της Αρμονίας, όταν βασίλευε στην Αθήνα ο Πανδίων Α΄. Η λατρεία του ήλθε συγχρόνως σχεδόν με την λατρεία της Δήμητρας στην Αττική, όταν στην Ελευσίνα βασίλευε ο Κελεός και ο Τριπτόλεμος (Απολλόδωρος Γ,XIV,7).
Ο Δάρδανος κατάγεται από την νήσο Σαμοθράκη, η οποία υπέστη πρώτη την καταστροφή εκ της υπερεκχειλίσεως των υδάτων του Ευξείνου Πόντου. «Οι δε Σαμόθρακες ιστορούσι, προ των παρά τοις άλλοις γενομένων κατακλυσμών, έτερον εκεί μέγαν γενέσθαι, το μεν πρώτον του περί τας Κυανέας στόματος ραγέντος (άνοιξε ο Βόσπορος = Βούς + πόρος, πέρασμα) μετά δε ταύτα του Ελλησπόντου. Το γαρ εν τω Πόντω πέλαγος….μέχρι τοσούτου πεπληρώσθαι διά των εισρεόντων ποταμών….και της επιπέδου γης εν τη Σαμοθράκη θάλατταν εποίησε» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,47,4). Οι παραθαλάσσιες πόλεις βυθίστηκαν τότε στην θάλασσα. Πολλά στοιχεία για όλους τους κατακλυσμούς παραθέτει ο κ. Διαμαντής Κούτουλας στο βιβλίο του «Οι χαμένες γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων».
Μετά από την καταστροφή γεννήθηκε ο Δάρδανος, ο οποίος αργότερα διεπεραιώθη στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, έκτισε δε πόλη, η οποία ωνομάσθη Τροία από τον εγγονό του, τον Τρώα. «….εκ Διός και μιάς των Ατλαντίδων Ηλέκτρας γενέσθαι Δάρδανόν τε και Ιασίωνα και Αρμονίαν. Ών τον μεν Δάρδανον πρώτον εις την Ασίαν επί σχεδίας διαπεραιωθέντα, το μεν πρώτον κτίσαι Δάρδανον πόλιν και το βασίλειον το περί την ύστερον κληθείσαν Τροίαν συστήσασθαι» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).
Ο Σλήμαν με τα Ομηρικά έπη υπό μάλης, προ 120 ετών, ανέσκαψε τον χώρο που υπέθετε ότι υπήρχε η Τροία και βρήκε πράγματι εννέα πόλεις, την μια κάτω από την άλλη. Τότε απέδωσαν τον γνωστό Τρωικό Πόλεμο στο 1200 π.Χ. περίπου, ώστε να αντιστοιχεί στην 7η προς τα πάνω πόλη, ενώ η πρώτη πόλις (κάτω–κάτω) αντιστοιχούσε στο 2800 π.Χ., όπως συμβατικώς χρονολόγησαν. Όμως ο Όμηρος περιγράφει άλλη τοπογραφία, αυτήν του μέρους όπου προσκύνησε ο Αλέξανδρος στον τάφο του Αχιλλέως, και όχι του σημερινού Χισσαρλίκ που ανέσκαψε ο Σλήμαν. Η πρώτη εκείνη πόλη που ίδρυσε ο Δάρδανος κατεστράφη το 3100 π.Χ. από τον Πόλεμο που περιγράφει ο Όμηρος, και όσοι επέζησαν έκτισαν σε άλλη παραπλήσια τοποθεσία την νέα Τροία του Σλήμαν.
Ο Δάρδανος είχε αδελφό τον Ιασίωνα, τον οποίον η «Δήμητρα ερασθείσα, τον καρπόν του σίτου δωρήσασθαι», όταν παρευρέθη όπως όλοι οι θεοί του Ολύμπου στους γάμους της αδελφής του, της Αρμονίας με τον Κάδμο. Ο Κάδμος έφθασε τότε στην Σαμοθράκη, όταν έψαχνε την Ευρώπη, την αδελφή του. «….Κάδμον τον Αγήνορος κατά ζήτησιν της Ευρώπης αφικέσθαι προς αυτούς, γήμαι την αδελφήν του Ιασίωνος (και του Δαρδάνου) Αρμονίαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,48,5).
Ο Ιασίων ανέλαβε να (ανα)συστήση «την των Μυστηρίων τελετήν», που είναι τα αρχαιότατα Καβείρια της Σαμοθράκης. Παρόμοια είναι την ίδια εποχή η ενέργεια του Κελεού στην Ελευσίνα, όπου με την Έλευσιν της Δήμητρος ιδρύονται τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Η παρουσία της Δήμητρας στην Σαμοθράκη, στον Γάμο της Αρμονίας (αποκαταστάσεως της φυσικής Ζωής), μετά την αναζήτηση της Ευρώπης (Ελλάδος) από τον Κάδμο, που χάθηκε εξ αιτίας του Διός (Κατακλυσμού), καθώς και ο ερχομός της Δήμητρας (Μητέρας Γης) στην Ελευσίνα, μετά την αναζήτηση της Κόρης της Περσεφόνης (έδαφος), που την απήγαγε (εις βάθος) ο Πλούτων με την συναίνεση του Διός (Κατακλυσμού), δεν αφήνουν αμφιβολία για τον αποσυμβολισμό τους.
Ο Κάδμος μυήθηκε στα Μυστήρια, «μετά δε ταύτα, τον μεν Κάδμον κτίσαι τας Θήβας τας εν τη Βοιωτία, τον δ’ Ιασίωνα γήμαντα Κυβέλην (εξ ού και τα Μυστήρια της Κυβέλης – Μεγάλης Μητέρας – στην Φρυγία)….τα της Μητρός των θεών ιερά….συναπάραι εις Φρυγίαν (Διόδ. Σικελ. Ε,49,1).
Αξίζει τώρα, στην απαρχή της ιδρύσεως των Ελληνικών Μυστηρίων, μετά τον Κατακλυσμό του Δαρδάνου, να δώσουμε μια εικόνα τους : «Τα μεν κατά μέρος της τελετής εν απορρήτοις τηρούμενα, μόνοις παραδίδοται τοις μυηθείσι. Διαβεβόηται δ’ η τούτων των θεών επιφάνεια και παράδοξος εν τοις κινδύνοις βοήθεια, τοις επικαλεσαμένοις των μυηθέντων». Δηλαδή μόνο στους μυημένους εξηγούνται οι απόρρητοι συμβολισμοί των τελετών των Μυστηρίων, και οι θεοί αυτοί φανερώνονται και προσφέρουν απρόσμενη βοήθεια σε όσους εκ των μυημένων επικαλούνται την βοήθειά των. «Γίνεσθαι δε φασί και ευσεβεστέρους και δικαιοτέρους και κατά πάν βελτίονας εαυτών τους των Μυστηρίων κοινωνήσαντας».
Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση απ’ αυτήν, για όσους παρεξηγούν ή επικρίνουν τα Ελληνικά Μυστήρια και τους κοινωνήσαντας αυτά. Διότι «και των αρχαίων Ηρώων τε και Ημιθέων τους επιφανεστάτους πεφιλοτιμήσθαι μεταλαβείν της τελετής (ιδού και η Κοινωνία και η Μετάληψη, όπως μέχρι σήμερα ονομάζουμε). Ιάσονα και Διοσκούρους έτι δε και Ηρακλέα και Ορφέα μυηθέντας, επιτυχείν εν απάσαις ταις στρατείαις δια την των θεών επιφάνειαν» (Διόδ. Σικελ. Ε,49,6). Όλοι αυτοί οι Ήρωες εκοινώνησαν τα Άγια Μυστήρια, έγιναν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι, καλύτεροι γενικώς στον χαρακτήρα τους, και επέτυχαν με την βοήθεια των θεών σε όλα τα επιχειρήματά τους.

Ο Ορφεύς, ο Θεολόγος των Ελλήνων, διδάσκων τα Μυστήρια έως την Αίγυπτο («ηδ’ όσον εν Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα» όπως λέγει ο ίδιος στα Αργοναυτικά του), «κατά τας τελετάς παρέδωκε (Διόνυσον) διασπώμενον υπό των Τιτάνων» (Διόδωρος Σικελιώτης Ε,75,4). Δηλαδή κατά την τέλεση των Μυστηρίων ο Ορφεύς εδίδαξε συμβολικώς εκ Παραδόσεως να τεμαχίζεται το σώμα του Διονύσου (Υιού του Διός) και να διανέμεται (παραβάλατε το «λάβετε φάγετε τούτο εστί το Σώμα μου» του Μυστικού Δείπνου και του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας).
Ας κατανοήσουμε λοιπόν όλοι οι Έλληνες, κληρικοί και λαϊκοί, ότι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ μας είναι μία. Παραμένει ίδια ανά τους αιώνες. Οι μορφές της λατρείας αλλάζουν, αναλόγως με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά ο λαός μας το ίδιο αισθάνεται όταν λατρεύει την Μεγάλη Μητέρα, είτε Δα την λέγει, είτε Δάειρα, είτε Δήμητρα, είτε Παναγία Δέσποινα. Όπως δε η λατρεία της Δήμητρας ήρθε σε σύγκρουση με την προηγουμένη λατρεία της Δάειρας, έτσι και η λατρεία του Ιησού ήρθε σε σύγκρουση με την λατρεία του Διονύσου, ενώ πρόκειται για όμοια θρησκευτικά περιεχόμενα. Η ουσία δεν αλλάζει. Ο Πατήρ ημών παραμένει ένας, με τις ιδιότητές Του ίδιες και απαράλλαχτες πριν από χιλιετίες. Είναι ο ΖΕΥΣ! Και «Ζεύς εστίν ο τα πάντα διοικών Λόγος». Ώστε «Διός εκ πάντα τέτυκται» και «Ενός Λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιάς Προνοίης επιτροπευσούσης». Αυτός είναι ο Τριαδικός Θεός των Ελλήνων, ο Ζεύς ο αίτιος του Ζην, και όχι ο Ιαχβέ της Εβραϊκής Βίβλου (Παλαιάς Διαθήκης).
Προκειμένου να νιώσετε την παρώθηση για να προσεγγίσετε την διαχρονική Θρησκεία μας καθώς και το βάθος της συνεπαγόμενης Ιστορίας μας, «αυτομυηθήτε» στην Ελευσίνα. Τότε αυτή αποκαλύπτεται και ελευθερώνει, γιατί «ελεύθω» αυτό σημαίνει. Εκ του μέλλοντος «ελεύσομαι» παράγεται η Έλευσις. Δεν υπάρχει καλύτερη σύσταση για την γνωριμία σας με την Ελευσίνα από αυτήν του Αριστείδου: «Είναι τις των Ελλήνων, ή τις των βαρβάρων, τοσούτον αμαθής και τοσούτον ασεβής, ώστε να μη νομίζη την Ελευσίνα Ναόν της Οικουμένης;» (Ωγυγία, Γ΄359). Απλώς ελάτε στο Σπήλαιον της Δαείρας και καθίστε στα λαξευμένα έδρανα του Τελεστηρίου των Ελευσινίων Μυστηρίων…..Ο Ιεροφάντης θα φανεί!…
Ο ετερόστομος Αμφορεύς της Ελευσίνος με την Συλλαβική Γραφή
Βρέθηκε στο δάπεδο οικήματος με προσανατολισμό Ανατολικό-Δυτικό μπροστά από το Σπήλαιον σε βάθος τριών μέτρων. Πρόκειται ίσως για Ναό της Δαείρας αφού ο Αμφορεύς αφιερώνεται προς χάριν της.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Η ΔΙΗΝΕΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΠΕΡΙΑΙΓΑΙΑΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Του Φιλολόγου-Νομικού Π. Κ. Μητροπέτρου

α. ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
1.Είναι αποδεδειγμένο, ότι γεωλογικά η αρχαιότερη οροσειρά του Κόσμου είναι η Πελαγονική οροσειρά που ως τεράστιο V διασχίζει τα Βαλκάνια, τη σημερινή κυρίως Ελλάδα, το Αιγαίο πέλαγος και τη Μικρά Ασία κατευθυνόμενη προς τον Πόντο. Αυτό γίνεται προ 140.000.000 ετών, ενώ όλες οι άλλες οροσειρές (Ιμαλάια, Άλπεις, Άνδεις κλπ) αναδύονται ύστερα από 105.000.000 χρόνια.
2.Οι πρώτοι άνθρωποι του πλανήτη μας εμφανίζονται στον ευρύτερο Ελληνικό χώρο. Έχουμε ανθρώπινα εργαλεία 12.000.000 ετών στη Μάνη, 6.000.000 ετών σε άλλες περιοχές της Ελλάδος και 3.000.000 ετών στη Δυτική Μακεδονία. Τα αρχαιότερα ίχνη φωτιάς στη γη, ηλικίας 1.000.000 ετών βρίσκονται στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής.
3.Το αρχαιότερο δείγμα γραφής σε όλη τη γη βρέθηκε στο λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς και είναι του 5.250 π.Χ., τη στιγμή που οι γραφές των Σουμερίων και των Αιγυπτίων δεν ξεπερνούν το 3.000 π.Χ.
4.Οι αρχαιότερες Πυραμίδες της γης βρίσκονται στην Ελλάδα και μάλιστα αυτή, που βρίσκεται κοντά στο Κεφαλάρι του Άργους, στην είσοδο του χωριού Ελληνικό με βάση τις χρονολογικές μετρήσεις του Ακαδημαϊκού Π. Θεοχάρη και του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιω. Λυριντζή σε συνεργασία με το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών «Δημόκριτος» έχει ηλικία τουλάχιστον 5.000 ετών.
5.Ανθρωπολογικά, γλωσσικά και πολιτιστικά όλοι οι λαοί, που κατοικούσαν τα πανάρχαια χρόνια στα σημερινά Βαλκάνια, στην σημερινή Ελλάδα και στην σημερινή Μικρά Ασία με κέντρο το Αιγαίο πέλαγος, που προ χιλιάδων ετών ήταν ξηρά με το όνομα Αιγηίς, ήταν Έλληνες, ανεξαρτήτως της εκάστοτε ονομασίας τους. Ελληνοπελασγικά φύλα ήταν οι Χεταίοι, οι Κάρες, οι Λέλεγες, οι Λυδοί, οι Λύκιοι, οι Ετρούσκοι, οι Δαναοί, οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Δωριείς, οι Αιολείς και τόσοι άλλοι, όπως Φρύγες, Μυσοί, Πισίδαι, Λυκάονες, Ίσαυροι κλπ.
6.Από τον ελληνικό χώρο εξαπλώθηκαν στην Δύση (Ιταλία, μεσογειακές χώρες, Αμερική Βόρειο και Νότιο) και στην Ανατολή (Μέση Ανατολή, Ινδίες, Κίνα, Ιαπωνία και νησιά του Νοτίου Ειρηνικού). Για όλα αυτά υπάρχουν ακαταμάχητες αποδείξεις, αλλά δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος για ανάπτυξη.
7.Και ερχόμαστε στα νεώτερα χρόνια για να δούμε μήπως επήλθε καμμία φυλετική αλλοίωση στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, με τις επιδρομές των Σλάβων, των Βουλγάρων και των Τούρκων.
β. ΣΛΑΒΟΙ - ΑΛΒΑΝΟΙ - ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ - ΒΛΑΧΟΙ
8.Οι Αλβανοί, οι Σλάβοι και οι Τούρκοι ήσαν ολιγάριθμοι οροφύλακες ή μισθοφόροι. Εισήλθαν και εγκατεστάθησαν κατά καιρούς με την πρόσκληση και την άδεια του Βυζαντινού Κράτους ή κατόπιν επικλήσεως εντοπίων στασιαστών. Οι ελάχιστοι αυτοί επήλυδες αποτελώντας ασήμαντη ανθρωπολογική ποσότητα μέσα στη μεγάλη μάζα του αυτόχθονος Ελληνικού πληθυσμού, δεν επέφεραν φυλετική αλλοίωση. Ονομαστικές μόνον και τεχνητές είναι οι εθνογραφικές διαφοροποιήσεις, που επήλθαν από αυτούς και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
9.Στη σημερινή Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία είναι ζήτημα, εάν η σλαβική φυλετική αναλογία υπερέβη ποτέ το 1 έως 10 τοις χιλίοις του γηγενούς πληθυσμού. Όλες οι από του 7ου αιώνος υποτιθέμενες Σλαβικές εξελίξεις στην Βαλκανική δεν είναι Σλαβικές, αλλά των σλαβοφωνησάντων εν τω μεταξύ αυτοχθόνων κατοίκων των Βορείων επαρχιών.
10.Βούλγαροι - Βουργάριοι (Burgus =Πύργος και Βουργάριοι = Οροφύλακες, φύλακες των Πύργων). Δεν πρόκειται για επήλυδες. Μάλιστα ο Μιχαήλ Άτταλειάτης γράφει «Μυσοί δε, οις ειδική προσηγορία το των Βουλγάρων όνομα καθέστηκεν» και επομένως αρνείται κάθε φυλετική ή εθνική Βουλγαρική υπόσταση, υπαινισσόμενος σαφώς, ότι επρόκειτο για τους αυτόχθονες Μυσούς, μετονομασθέντες σε Βουλγάρους.
11.Από επιγραφή στην Ελληνική γλώσσα με την οποία το 202 μ. Χ. εκαλούντο οι περίοικοι της περιοχής Τσακαρλάρ της Βουλγαρίας, μεταξύ Φιλιππουπόλεως και Τατάρ Παζαρτζίκ, να προσέλθουν ως μέτοικοι για ίδρυση εμπορικού σταθμού («εμπόριον») με υπόσχεση προς τους προσερχόμενους, ότι θα έχουν «μεγάλας δωρεάς, τουτέστιν πολιτικού σίτου ανεισφορίαν, και συντηρείας Βουργαρίων και φρουρών και αγγαρειών άνεσιν...», προκύπτει, ότι υπήρχε κατηγορία στρατιωτών, καλουμένων Βουργαρίων, τους οποίους υποχρεούντο οι περίοικοι να συντηρούν και παντοιοτρόπως να υπηρετούν στο έργο τους με παροχή αγγαρειών, φυλάκων κλπ.
12.Ελάχιστοι μετακλητοί Σκιπτάρ ( =οπλοφόροι) ήσαν οι πρώτοι πυρήνες των μετέπειτα Αλβανών. Με τους Σκιπτάρ έχουμε ανάλογη εξέλιξη με εκείνη των Βουργαρίων.
13.Βλάχοι: Λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες Έλληνες πλησίον των Ρωμαϊκών λεγεωνών.
γ.ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΕΛΤΖΟΥΚΟΙ ΚΑΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ
14.Δύο έως τέσσαρες χιλιάδες αποτελούσαν τον αρχικό πυρήνα των Οθωμανών Τούρκων - τετρακόσιοι δηλαδή πολεμιστές με τις οικογένειες τους. Ο Σουλεϊμάν Σάχ πάππος του Οσμάν στις αρχές του 13ου αιώνος κατήλθε πλησίον του Χαλεπίου πιεζόμενος από τους Μογγόλους του Τζεγκίς Χαν. Η αρχική πάτρια των μετέπειτα Οσμανιδών χρησιμοποιήθηκε στην οροφυλακή των Σελτζουκιδών Τούρκων εναντίον του Βυζαντίου.
15.Οι ελάχιστοι αυτοί Οθωμανοί, εντός δύο αιώνων από το 1233, είχαν βαθμιαίως ενσωματώσει, εξισλαμίσει και γλωσσικώς αφομοιώσει ολόκληρη την Μικρά Ασία και αρκετό μέρος του πληθυσμού της Βαλκανικής. Εάν δεν ήτο γνωστή η αρχή, οι χρονογράφοι και ιστορικοί των διαδοχικών φάσεων της εξελίξεως θα μας πληροφορούσαν, με πλήρη καλή πίστη, ότι δήθεν αλλεπάλληλα κύματα Τούρκων, κατά εκατοντάδες χιλιάδων εκάστοτε, είχαν εισβάλει κατά καιρούς από Ανατολών!!!
16.Δεν είναι ανεξήγητον πώς τέτοιες ολιγομελείς ομάδες- συμμορίες 2.000 ψυχών, όπως οι Οθωμανοί (για πολυανθρωπότερες ομάδες άλλωστε, περιλαμβάνουσες και αμάχους, θα εγεννώντο σοβαρά ζητήματα ασφαλείας και επισιτισμού), μπορούσαν να κινούνται με ασφάλεια και να ευδοκιμούν. Υπό την συνοχή, που δημιουργείται από τους πατριαρχικούς δεσμούς για τις νομαδικές ομάδες, και με την αμείλικτη πειθαρχία για τα συμμοριακά συγκροτήματα (όπως ήσαν οι Νορμανδοί της Ιταλίας, οι Κατάλανοί της Αττικής, οι Σκανδιναυοί της πρώτης δυναστείας του Κιέβου και λοιποί), μπορούσαν να διατρέχουν και να λεηλατούν ξένες χώρες, προσβάλλοντας ασθενή σημεία, αποφεύγοντας την σύγκρουση και διαφεύγοντας, όταν ευρίσκοντο προ υπερτερών δυνάμεων, και όταν αποβάλλονταν από μία επικράτεια, κατέφευγαν στην γειτονική και ανελάμβαναν υπηρεσία (οροφυλακής συνήθως) ως μισθοφόροι. Υπό ευνοϊκές συνθήκες οι συμμορίες αυτές καταδυνάστευαν για μεγάλο χρονικό διάστημα ευρείες περιοχές και εξελίσσονταν σε κράτη. Όταν οι εξελίξεις ήσαν λιγότερο ευνοϊκές, διαλύονταν, διασκορπίζονταν και απορροφώνταν από τους εντοπίους. Όλα αυτά ελάμβαναν χωράν υπεράνω και δια μέσου των λαών των μαστιζομένων περιοχών, που παρέμεναν βασικά αμετακίνητοι και προσανατολίζονταν εκάστοτε προς τις δημιουργούμενες καταστάσεις.
17.Οι τετρακόσιοι Οθωμανοί εξαφανίσθηκαν μετ' ολίγον, μέσα στο πλήθος των ενταχθέντων και προσχωρησάντων αυτοχθόνων.
18.Δεν επέφεραν φυλετική αλλοίωση στους αυτόχθονες Ελληνικούς πληθυσμούς ούτε οι Οθωμανοί ούτε οι Σελτζουκίδες. Αλήθεια, ας μας δείξει κάποιος έναν σύγχρονο Τούρκο με σκιστά μάτια - γιατί οι αρχικοί Τούρκοι επιδρομείς ήταν Μογγολικής καταγωγής - και εμείς θα αλλάξουμε απόψεις.
19.Η ποσότητα των Σελτζουκιδών ήταν ακόμη πιο ασήμαντη από εκείνη των Οθωμανών. Οι κινήσεις και οι συνθήκες υπό τις οποίες τελούσαν τα Σελτζουκικά στρατεύματα: Η στρατιά της κατοχής και εν συνεχεία ο κύριος πυρήνας του Στρατού τους έπρεπε να σταθμεύει σε κάποιον κεντρικό χώρο και κατ' αρχήν πλησίον της έδρας του Μονάρχου, επανερχόμενος σε αυτόν μετά από κάθε στρατιωτική επιχείρηση ή εκστρατεία. Η ασφάλεια, η τάξη και όλες οι άλλες στρατιωτικές ανάγκες των άλλων διαμερισμάτων της χώρας έπρεπε να πληρούνται με μικρά αποσπάσματα, που πλαισίωναν εντοπίους, συστηματικά ή και εκτάκτως στρατολογουμένους. Για την εποχή εκείνη της αβεβαιότητας του βίου, της ανυπαρξίας εθνικής ενότητας και συνειδήσεως, όπως σήμερα την εννοούμε, της αοριστίας και της αστάθειας των εσωτερικών πολιτικών σχέσεων και δεσμών και άλλων αναλόγων συνθηκών, υπό τις οποίες η δημιουργία και η καλλιέργεια πνεύματος εθνικής αντιστάσεως ήτο αδύνατη, η στρατολογία και άμεση ενσωμάτωση πιστών εντοπίων, αλλά και ο προσεταιρισμός ολοκλήρων (αντιζήλων) φυλών και περιοχών, ήταν το ευκολότερο και το απλούστερο των πραγμάτων για οιονδήποτε κατακτητή.
20.Στον Βαλκανομικρασιατικό χώρο δεν υπάρχει σήμερα ουδείς φυσικός απόγονος των επιδρομέων Τούρκων.
δ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
21.Κατόπιν των ανωτέρω αποδεικνύεται, ότι στον ευρύτερο χώρο του Αιγαίου, της Ελληνοβαλκανικής Χερσονήσου και της Μικράς Ασίας δεν υπάρχει σχεδόν κανένας, που να μην είναι φυλετικά Έλληνας. Άρα το πρόβλημα μας δεν είναι η Ελληνικότητα των νήσων Ίμια ή της υφαλοκρηπίδας των νησιών του Αιγαίου - αυτό δα έλλειπε! - αλλά η Ελληνικότητα όλου αυτού του χώρου: της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, και των λαών και των χωρών κάτω από τον Δούναβη ποταμό. 22. Επιτρέπεται να μην διεκδικούμε την Ελληνικότητα όλων αυτών; Μόνο με την καλλιέργεια της Ελληνικότητας θα βρούμε τον κοινό παρονομαστή Ελλαδιτών, Αλβανών, Σλάβων και Τούρκων. Όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο παρά Έλληνες γενιτσαροποιημένοι, αλλαξοπιστήσαντες, αλλαξογλωσσήσαντες και αποκτήσαντες διαφορετική εθνική συνείδηση. Μάρτυρες μας τα ιερά κόκκαλα εκατομμυρίων προγόνων μας, που είναι θαμμένα σε όλες αυτές τις χώρες και που περιμένουν δικαίωση. Άλλωστε η Ελευθερία είναι απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, σύμφωνα με τον Εθνικό μας ύμνο, και κρατάει ένα σπαθί με κόψη τρομερή. Εκτός εάν νομίζουμε, ότι Έλληνες είναι μόνον οι Ελλαδίτες και μάλιστα οι εξ αυτών αναρχοκουλτουριάρηδες, που είναι έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους, για να υπονομεύσουν προπαγανδιστικά τις Ένοπλες δυνάμεις μας και το αγωνιστικό φρόνημα των Ελλήνων. Κάποια αλλοδαπά Γραφεία Ψυχολογικού Πολέμου έκαναν πολύ καλή δουλειά. Συγχαρητήρια!
23.Το να μην διεκδικούμε τίποτε αντιτάσσεται προς την αλήθεια, προς την ιστορία, προς την επιστήμη, προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ελληνισμού και λειτουργεί ως ένας εθνικός αυτοευνουχισμός. Όταν οι άλλοι μονίμως και πομπωδώς διεκδικούν εις βάρος μας εκατό περιοχές και εμείς δεν διεκδικούμε τίποτε από αυτούς, τότε υπό την πίεση της διεθνούς Κοινότητας για διάλογο και «ειρηνική επίλυση των διαφορών» κάποτε θα αναγκασθούμε να συρθούμε σε κάποιο δήθεν λογικό συμβιβασμό, οπότε δεν θα παραχωρήσουμε βέβαια και τα εκατό που μας ζητούν, αλλά απλώς μόνον τα πενήντα και θα είμαστε και ευχαριστημένοι από πάνω, διότι αποφύγαμε τον πόλεμο! Λογική δούλων! Το «Δεν διεκδικούμε τίποτε» είναι το άλλο πρόσωπο της ηττοπάθειας, της υποχωρητικότητας, της ελλείψεως Εθνικού φρονήματος και της Αθηνοκεντρικής Ελλαδικότητας εις βάρος του Ελληνισμού. Άλλωστε ας μην ξεχνούμε, ότι η Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε στο Ιάσιο της σημερινής Ρουμανίας και είχε στόχο να υλοποιήσει το όραμα της δημιουργίας Ελληνικής Αυτοκρατορίας στα αχνάρια της Βυζαντινής, όπου όλοι οι λαοί της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας θα ζούσαν αδελφωμένοι υπό Ελληνική διακυβέρνηση. Φαντασθείτε τους αγωνιστές του 1821 να μη διεκδικούσαν τίποτε!!! Τότε γιατί πολέμησαν; Είναι δυνατόν να δεχόμαστε τη φαλκίδευση των απαράγραπτων δικαιωμάτων Ελληνικότητας λαών και εδαφών και ταυτόχρονα να λέμε, ότι δεν παραχωρούμε τίποτε; Τί άλλο μένει για να παραχωρήσουμε; Το ελατήριο δεν πιέζεται περισσότερο. Θα εκτιναχθεί και όποιον πάρει ο Χάρος.
24.Φιλοπόλεμοι οι Έλληνες δεν υπήρξαμε ποτέ. Αλλά φιλειρηνισμός δεν σημαίνει «Σφάξε με, Αγά μου, να αγιάσω». Εμείς διεκδικούμε. Και διεκδικούμε τα αδέλφια μας, που αλλαξοπίστησαν, αλλαξογλώσσησαν και έγιναν γενίτσαροι κατά των Γονέων τους. Θέλουμε να αποκαλύψουμε τις ρίζες τους για να αντιληφθούν, τί έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Ας αποκτήσουμε λοιπόν την χαμένη περηφάνεια μας διεκδικώντας αυτό, που μας ανήκει. Είμαστε οι δημιουργοί του παγκόσμιου πολιτισμού. Ας μην το κρύβουμε αυτολογοκρινόμενοι. Κανένας δεν εκτιμά τη μιζέρια και την κακομοιριά, τα παρακάλια και την ηττοπάθεια. Όλοι εκτιμούν την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη. Είμαστε Έθνος ηγετών. Ας μη γίνουμε Έθνος κομπάρσων.
Είναι απαράδεκτο να εκλιπαρούμε αδύναμους αντιπάλους να υιοθετήσουν τις θέσεις μας. Είμαστε δυνατοί. Ας το αντιληφθούμε επί τέλους. Στη διεθνή πολιτική μετράει μόνο η ισχύς και η αποφασιστικότης, καθώς και η μακροχρόνια και αταλάντευτη στρατηγική νίκης.
Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αυτό το ξέρουν όλοι.
Δεν θα επιτρέψουμε στους αστράτευτους και στους αντιρρησίες «συνείδησης» να μας αποστρατεύσουν ψυχικά, όπως συστηματικά προσπαθούν. Τον δρόμο μας δείχνουν οι νεκροί Έλληνες του 1821, των Βαλκανικών και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Είναι ντροπή να μην ακούσουμε το μήνυμα τους, που το χάραξαν με το αίμα τους.
Χαλεπόν Έλληνα έμμεναι (είναι δύσκολο να είσαι Έλληνας). Αλλά είναι τόσο υπέροχο!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Προανθρώπινη ζωή, του Αντ. Καψή
2.Αιγηίς, του Ξ. Λίβα
3.Η προϊστορία των Ελλήνων, του Παντ. Ιωαννίδη
4.Η αληθινή προϊστορία, του Ιω. Πασσά
5.Τα Αργοναυτικά, του Απολλώνιου του Ροδίου
6.Τα Ορφικά, του Ιω. Πασσά
7.Το σπήλαιο του Αρχανθρώπου των Πετραλώνων, του Άρη Πουλιανού
8.Οι Πελασγοί, της Άννας Δημητρίου
9.Τα πελασγικά, του Ιάκ. Θωμόπουλου
10.Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 1ος της Εκδοτικής Αθηνών
11.Η προέλευση των Ελλήνων, του Άρη Πουλιανού
12.Αιγαίου βουνό, του Ηλ. Τσατσόμοιρου
13.Ελληνικά γλωσσικά στοιχεία στις Πολυνησιακές γλώσσες, του Nors Josephson
14.Ελλάδα, η άθλια μοίρα ενός ιερού τόπου, του Τρύφ. Κωστοπούλου
15.Η καταγωγή των Ελλήνων του Δημ. Δημοπούλου
16.Των Ελλήνων τα ιερά, των Οδ. Ωγύγου και Γεωργ. Γαβριελάτου
17.Περί βασιλείας τέταρτος λόγος, Δίωνος του Χρυσοστόμου
18.Ο οίνοψ πόντος, της Ενρ. Μέρτζ
19.Ταξίδι στη μυθολογική κόλαση, του Ενρ. Ματτίεβιτς.