ΨΕΥΔΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

TOY Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

Σύμφωνα με κάποιες ιστοσελίδες (δεν πρέπει όμως οι συντάκτες τους να είναι ούτε Σκοπιανοί ούτε Αλβανοί, αλλά κάποιοι κακοήθεις αδιάβαστοι που θέλουν να φέρουν αναστάτωση στα Βαλκάνια), αφενός οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες και αφετέρου ο Φίλιππος και ο γιος του Μέγας Αλέξανδρος ήταν παρανοϊκοί φονιάδες που κατάσφαξαν χωρίς λόγο πολλούς λαούς, κ.τ.λ., επειδή (μεταφέρουμε αυτούσια τους λόγους):

1. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι Μακεδόνες στρατιώτες χαιρέτησαν τον Ευμένη στη Μακεδονική γλώσσα όταν ανέλαβε τη διοίκηση αυτών (Πλούταρχος Ευμένης 14. 11). Σε άλλο χωρίο του αναφέρει για τον Αλέξανδρο "Αναπηδήσας ανεβόα Μακεδονιστί.." (Πλούταρχος: ¨Βίος Αλεξάνδρου 47)

2. Ο Ψευδοκαλλισθένης στην ιστοριογραφία του αναφέρει έναν στρατιώτη που μιλάει στον ετοιμοθάνατο Αλέξανδρο στη Μακεδονική γλώσσα (Ps-Callisthenes B 32. 14 ed. Kroll).

3. Ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων, αφού λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις)

4. Ο ιστορικός Δημοσθένης αποκαλούσε ακόμα το βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππο ως βάρβαρο, άρα μη Έλληνα.

5. Ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλέα Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) ως φιλέλληνα, άρα όχι Έλληνα. Ο ίδιος ιστορικός αναφερόμενος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 500 πΧ χαρακτηρίζει τον Αμύντα που ήταν το 500 π.Χ σαν Έλληνα που κυβερνά Μακεδόνες (Her.5.20. 4). Ο ίδιος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ (498-454 πΧ) στους Ολυμπιακούς αγώνες, ο οποίος τελικά τους έπεισε πως είναι Έλληνας. Σε άλλο χωρίο του (7.130) ο Ηρόδοτος θέτει τους Μακεδόνες έξω από τα όρια του Ελληνισμού αφού αναφέρει πως οι Θεσσαλοί ήσαν οι πρώτοι Έλληνες που υποτάχθηκαν στους Πέρσες.

6. Ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει τους Μακεδόνες και άλλους βόρειους λαούς ως βάρβαρους με την έννοια των μη Ελλήνων (Thuc. 2. 80. 5-7; 2. 81. 6; 4. 124.1) και ο ιστορικός Τραχύμαχος χαρακτήρισε ρητά το βασιλέα της Μακεδονίας Αρχέλαο (413-399 BC) ως βάρβαρο.

7. Ο Ισοκράτης εξήρε το Φίλιππο ως γαλαζοαίματο Έλληνα, αλλά ταυτόχρονα κατέστησε σαφές ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες (Isoc. 5. 108 και 154). Λέει "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" (Ισοκράτης Φίλιππος 107,108)

8. "Οι αρχαίοι Μακεδόνες έχουν Ιλλυρική καταγωγή και γλώσσα μη Ελληνική", σύμφωνα με πορίσματα Φοινικικής επιγραφής 8ου π.Χ. αι. που βρέθηκε στη Μακεδονία.

9. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήσαν μια πολεμοχαρής Ιλλυρική φυλή από την Δαρδανία, εισέβαλε κατακτητικά στα Βαλκάνια και εγκαταστάθηκε στην πεδιάδα της Ημαθίας απωθώντας τους γηγενείς Φρύγες στην Μ. Ασία.

10. Ο Στράβωνας λέει "Ότι Ημαθία εκαλείτο πρότερον η νύν Μακεδονία. Κατείχον δε την χώραν ταύτην Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες" (Στράβων Ζ-11)

11. Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους Έλληνες. Απλώς από τα τέλη του 5ου αι. π.Χ. η αριστοκρατική τους τάξη άρχισε να μαθαίνει σα δεύτερη γλώσσα την λεγόμενη Κοινή (Αττική) διάλεκτο, που όμως οι Έλληνες εξακολουθούσαν να θεωρούν τους Μακεδόνες βάρβαρους δηλ. αλλόγλωσσους και να μη δέχονται την κυριαρχία που τους επέβαλε ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ και στη συνέχεια ο γιος του Αλέξανδρος.

Ωστόσο όλα αυτά είναι του αίσχιστου είδους κακοήθειες, γιατί:

1) Όχι μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς, αλλά και οι ίδιοι οι Μακεδόνες στα γράμματα και στις ομιλίες τους, όπως θα δούμε πιο κάτω, έλεγαν αφενός ότι ήσαν Έλληνες και αφετέρου για ποιους απόλυτα δικαιολογημένους λόγους εστράφησαν κατά των βαρβάρων. Παράβαλε π.χ. το πιο κάτω γράμμα του Μ. Αλέξανδρου προς το βασιλιά των Περσών Δαρείο, στο οποίο αναφέρει αφενός ποιας εθνικότητας είναι ο ίδιος και ο στρατός του και αφετέρου ως ποιος και για ποιους λόγους εκστράτευσε εναντίον των βαρβάρων της Ασίας: (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

«Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

Σε αρχαία ελληνική: «Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Μακεδονία και εις άλλην Ελλάδα, κακώς εποίησαν ημάς, δεν προηδικημένοι’ εγώ δε των Ελλήνων ηγεμόνων καταστείς και τιμωρίσασθαι βουλόμενος Πέρσας, διέβην εις την Ασίαν….» (Αρριανός Β 14, 4).

Παράλαβε ομοίως ότι ο Πλούταρχος και ο Αρριανός λένε ότι οι Έλληνες πλην των Σπαρτιατών συναθροισθέντες στον ισθμό εξέλεξαν τον Αλέξανδρο ως αυτοκράτορα και στρατάρχη όλων των Ελλήνων, προκειμένου να εκστρατεύσουν μαζί κατά των Περσών και να τους τιμωρήσουν για τα έκτροπα που είχαν κάνει πιο πριν στην Ελλάδα: «‘Όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο Αλέξανδρος, ως γιος του δολοφονημένου φιλίππου, πήγε στην Πελοπόννησο- ήταν τότε περίπου είκοσι ετών. Εκεί συγκέντρωσε τους Πελοποννησίους και τους ζήτησε την αρχηγίας της εκστρατείας κατά των Περσών, μια και την είχαν ήδη αναθέσει στον Φίλιππο. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τους Σπαρτιάτες, που απάντησαν ότι η παράδοση τους επιβάλει όχι να ακλουθούν, αλλά να καθοδηγούν άλλους…..» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασης Α 1)

«και ηγεμών αυτοκράτωρ συμπάσης της άλλης Ελλάδος αποδειχθείς επί τον Περσην στρατιάς, ουχ ευατώ μάλλον τι την δόξαν τήνδε ή τω κοινώ των Μακεδόνων προσέθηκεν (Αρριανός 1-3 και Ζ, 9,5)

«Εις δε τον Ισθμον των Ελλήνων συλλεγέντων, και ψηφισαμένων επί Πέρσας μετ’ Αλέξανδρου στρατεύειν, ηγεμών ανηγορεύθη» ( Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 14), = Στον Ισθμό, που συγκεντρώθηκαν και ψήφισαν οι Έλληνες να εκστρατεύσουν με τον Αλέξανδρο εναντίον των Περσών, αναγορεύτηκε αρχηγός τους.

Παράλαβε ομοίως ότι ο Μέγας Αλέξανδρος μετά τη μάχη στο Γρανικό ποταμό, κοντά στην αρχαία πόλη της Τροίας, αφού πήρε τα όπλα από τον τάφο του Αχιλλέα, συγκρούστηκε με το στράτευμα 40.000 Περσών και τους κατατρόπωσε. Από τα λάφυρα δε της μάχης στο Γρανικό ποταμό, ο Μ. Αλέξανδρος στέλνει στον Παρθενώνα της Αθήνας 300 πανοπλίες από αιχμάλωτους και «διέταξε (ο Αλέξανδρος) να γραφεί από κοινού ετούτη η φιλόδοξη επιγραφή: Αλέξανδρος Φιλίππου και Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, από των βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων» (Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 16)

Παράλαβε ομοίως ότι ο Αμύντας (αντιβασιλέας τότε) της Μακεδονίας διαμηνύει στο βασιλιά της Περσίας Φαρναβάζο, όταν έστειλε αυτός ανθρώπους να του ζητήσουν γη και ύδωρ ως σύμβολα υποταγής τα εξής: «προς δε καί βασιλέι τω πέμψαντι απαγγείλητε ώς άνήρ Ελλην, Μακεδόνων ύπαρχος, εύ υμέας εδέξατο και τραπέζη και κοίτη»….= ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλέας των Μακεδόνων, σας καλοέστρωσε τραπέζι και κρεβάτι…. (Ηρόδοτος Ε, 20 )

Παράβαλε ομοίως ότι ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος λέει ότι ότι κάνει το κάνει για την Ελλάδα: «Αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης, … Τώρα όμως συγχώρα με Διογένη, που μιμούμενος τον Ηρακλή και θαυμάζοντας τον Περσέα, ακολουθώ τα ίχνη του Διόνυσου, του γενάρχη και προπάτορά μου Θεού, και θέλω να χορέψουν και πάλι οι Έλληνες νικητές στην Ινδία και να αναβιώσουν οι βακχικές πανηγύρεις στους ορεινούς και άγριους λαούς πέρα από τον Καύκασο» (Πλουτάρχου, Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 10)

Παράλαβε ομοίως ότι ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α’ , γιος του Αμύντα, κατεβαίνει στην Αθήνα και προειδοποιεί ως Έλλην, καθώς λέει ό ίδιος σε λόγο του που έβγαλε στην Αθήνα, τους άλλους Έλληνες (Αθηναίους και Σπαρτιάτες ) για την πρόθεση εισβολής των Περσών στην Ελλάδα: «Άνδρες Αθηναίοι… Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τω αρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν τη Ελλάδα… Ειμί δε Αλέξανδρος ο Μακεδών.» = σε νέα ελληνική «Άνδρες Αθηναίοι ….. Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας»… (Ηρόδοτου Ιστορία, βιβλίο Θ’, 45).

Παράβαλε ομοίως ότι ο Μακεδόνας φιλόσοφος Καλλισθένης απευθυνόμενος στον άλλο Μακεδόνα τον Ανάξαρχο (και δυο ακολουθούσαν το Αλέξανδρο στην Ασία), όταν ο τελευταίος πρότεινε να προσκυνούν το Αλέξανδρο και οι Έλληνες και οι βάρβαροι, του λέει τα εξής, ενώ τον άκουε ο Μ. Αλέξανδρος: «Θυμήσου ότι δε συμβουλεύεις και δεν συναναστρέφεσαι τον Καμβύση ή τον Ξέρξη, αλλά το γιο του Φιλλίπου, απόγονο του Ηρακλή και του Αιακού, που οι πρόγονοί του ήρθαν από το Άργος στη Μακεδονία και κυβέρνησαν τους Μακεδόνες όχι με τη βία, αλλά με νόμο. Και οι Έλληνες δεν απέδωσαν θεϊκές τιμές στον Ηρακλή όσο ακόμη ήταν ζωντανός και όταν απέθανε, περίμεναν να επιτρέψει ο Θεός των Δελφών την αποθέωσή του. Κι αν ακόμη πρέπει να σκεφτόμαστε όπως οι βάρβαροι, επειδή βρίσκουμε σε βαρβαρική γη, εγώ Αλέξανδρε απαιτώ από σένα να θυμηθείς την Ελλάδα, που για χάρη της έκανες όλη την εκστρατεία, για να θέσης την Ασία κάτω από την Κυριαρχία των Ελλήνων>..» (Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 11)

Παράλαβε ομοίως ότι ο Στράβωνας λέει ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα: «Εστίν με ουν Ελλάς και η Μακεδονία, νυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψαι προς όμορον αυτής Θράκης…» (Στράβων Γεωγραφικά, 7.9.11).

Παράλαβε ομοίως ότι ο Πλούταρχος λέει ότι «αφού ο Αλέξανδρος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ασίας, και θέλοντας να τιμάται και από όλους τους Έλληνες τους έγραψε ότι καταλύει όλα τα τυραννικά καθεστώτα και ότι θα είναι αυτόνομοι και ιδιαίτερα έγραψε τους Πλαταιείς ότι θα ξανακτίσει την πόλη τους, γιατί οι πατέρες τους είχαν δώσει τη χώρα τους στους Έλληνες να πολεμήσουν εκεί για την Ελευθερία. («ότι την χώρα οι πατέρες αυτών εναγωνίσασθαι τοις Έλλησιν υπέρ της Ελευθερίας παρέσχον» (Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 34)

Παράβαλε ομοίως ότι ο Ηρόδοτος (Α, 57- 58 και σε συσχέτιση με το Η, 43) λέει ότι οι Δωριείς είναι το πρώτο φύλο που ξέκοψε από τους βάρβαρους και δημιούργησε ξέχωρο φύλο, το ελληνικό. καθώς και ότι οι Δωριείς είναι ένα έθνος που στην μεν Πελοπόννησο λέγεται «δωρικό» και στη δε Πίνδο «Μακεδνό», «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος» (Περισσότερα βλέπε «Το όνομα και η καταγωγή των Μακεδόνων»).

Παράβαλε ομοίως ότι ο Ησίοδος λέει ότι: «Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γένησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..» (Ησίοδος, Κατάλογος γυναικών ή Ηοίαι 1-6).

Επομένως οι Μακεδόνες ήσαν αδέλφια με τους Γραικούς (=Έλληνες) και τους Μάγνητες (= Θεσσαλούς), Παράβαλε και «Πρότερον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Αριστοτέλης)

(Περισσότερα βλέπε «Το όνομα και η Καταγωγή των Ελλήνων»)

2) Το ότι οι Μακεδόνες μίλαγαν και έγραφαν πάντα Ελληνικά αδιάψευστοι μάρτυρες είναι και οι Μακεδονικές επιγραφές (βλέπε π.χ. εδώ τη Μακεδονική επιγραφή από τα αφιερώματα των Μακεδόνων στην Αθηνά Πολιάδα) και τα μακεδονικά νομίσματά, βλέπε π.χ. εδώ νόμισμα του Φιλίππου), Και που όπως βλέπουμε σ’ αυτά, οι Μακεδόνες και μίλαγαν και έγραφαν ελληνικά και είχαν ίδια θρησκεία, ίδιες συνήθειες, ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Έλληνες.

Πέρα αυτών παράβαλε και ότι οι αρχαίοι συγγραφείς λένε ξεκάθαρα ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά:«‘Έτσι, λοιπόν, ο Αλέξανδρος υιοθέτησε και για τον εαυτόν του τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της περιοχής. Γι αυτό και αφού επέλεξε τριάντα χιλιάδες παιδιά και έδωσε διαταγή να μάθουν ελληνικά και την άσκηση με τα μακεδονικά όπλα και όρισε πολλούς επιθεωρητές». (Πλουτάρχου Αλέξανδρος, 47

«Εκεί (στην Ινδία) είδαν κάποιον που φορούσε Ελληνική χλαμύδα, φερόταν όπως οι Έλληνες και μιλούσε Ελληνικά. Οι πρώτοι που τον είδαν λένε ότι έβαλαν τα κλάματα. Τόσο αναπάντεχο τους φάνηκε, μετά από τόσες συμφορές, να αντικρύσουν ένα Έλληνα και να ακούσουν την ελληνική γλώσσα. Τον ρώτησαν από πού έρχεται και ποιος είναι. Τους είπε ότι είχε φύγει από το στρατόπεδο του Αλέξανδρου και ότι το στρατόπεδο και ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν είναι μακριά. Χειροκροτώντας και φωνάζοντας πήγαν στον Νέαρχο (Αρριανός, Ινδική, 4,33, σελίδα 195

«Τότε, αφού ο Αλέξανδρος μίλησε για πολύ στους Θεσσαλούς και στους άλλους Έλληνες, καθώς του έδιναν θάρρος φωνάζοντας να τους οδηγήσει εναντίον των βαρβάρων» (Πλουτάρχου Μ. Αλέξανδρος 33)

«…οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν…» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίον ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ).

«Και διαβάζοντας την επιγραφή (του τάφου του Κύρου), ο Αλέξανδρος διέταξε να τη χαράξουν πιο κάτω με ελληνικά γράμματα και να γράψουν: «’Άνθρωπε, όποιος κι αν είσαι κι όπου κι αν πας θα έρχεσαι, γιατί ξέρω πως θα έλθεις, εγώ είμαι ο Κύρος που πήρα την εξουσία για τους Πέρσες. Μη με ζηλέψεις λοιπόν γι αυτό το λίγο χώμα που καλύπτει το σώμα μου» (Πλούταρχος Αλέξανδρος 69)

Απλώς, επειδή η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά πάρα πολλά, το κάθε ένα από αυτά είχε αναπτύξει και τη δική του γλώσσα (σήμερα λέμε διάλεκτο): Μακεδονική, Αττική, Κρητική κ.τ.λ. - ο λόγος και για τον οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς λένε π.χ.: «Ο Αλέξανδρος ανεβόα Μακεδονιστί.», «γλώσσα Μακεδονική» «γλώσσα ελληνική» (= η κοινή) κ.α., αλλά και π.χ.: Φίλιππος ο Μακεδών, ο Μίνωας ο Κρης, Διόδωρος ο Σικελιώτης, Απολλόδωρος ο Αθηναίος κ.α. Η διαφορά που έχει η γλώσσα των Μακεδόνων από τις άλλες ελληνικές ήταν λέει η εξής: «Οι Δέλφιοι δεν χρησιμοποιούν το Β στη θέση του φ, όπως οι Μακεδόνες που λένε Βίλιππος, Βαλακρός και Βερονίκη, αλλά αντί του π. Έτσι αυτοί λένε φυσικά το «πατείν» «βατείν» και το «πικρον» «βικρόν». «Οβύσους» (= μήνας χρησμών) λοιπόν, είναι «Οπυσούς»…

Χοντρικά οι αρχαίες ελληνικοί διάλεκτοι-γλώσσες ήσαν η Δωρική (τη μίλαγαν Σπαρτιάτες, Μακεδόνες, Κορίνθιοι κ.α.), η Ιωνική (μίλαγαν οι Αθηναίοι, νησιώτες κ.α.) και η Αιολική (μίλαγαν οι Θεσσαλοί κ.α.). Κάτι που ισχύει, λίγο ή πολύ, ακόμη και σήμερα, πρβ π.χ. «Ιντα κάνεις» (κρητικά) = «Τι κάνεις» (κοινά) κ.α.

3) Η ιστορία δεν γράφεται ούτε με σημερινούς ιστορικούς ( Τραχύμαχο κ.α.), αλλά με τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και λοιπών επίσημων πηγών και οι οποίες, όπως είδαμε πιο πριν, λένε ξεκάθαρα ότι η Μακεδονία και οι Μακεδόνες είναι Ελλάδα και Έλληνες.

Έπειτα ασφαλή πορίσματα και μάλιστα για την καταγωγή ενός λαού δεν είναι δυνατόν να βγουν από μια και μόνο επιγραφή που βρέθηκε σε κάποιο χώρο του, ακόμη και αν αυτή είναι γνήσια, γιατί κάλλιστα η επιγραφή αυτή μπορεί να έχει εισαχθεί εκεί από κάπου αλλού ή να γράφτηκε σκόπιμα ή να είναι γραμμένη, το πιο πιθανό, από κάποιο εισβολέα και μετά έφυγε. Σημειώνεται επίσης ότι το περιεχόμενο της εν λόγω επιγραφής μιλά για γεγονότα που αφενός είναι άσχετα με τη καταγωγή των Μακεδόνων και αφετέρου δε διασταυρώνονται από άλλη πηγή.

4) Οι αρχαίοι συγγραφείς λένε ότι οι Μακεδόνες όχι μόνο δεν ήσαν Ιλλυριοί στην καταγωγή, αλλά είχαν και σκλαβωθεί από αυτούς και ο Φίλιππος ήταν εκείνος που τους ελευθέρωσε και στη συνέχεια έκανε την Μακεδονία κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων, ενώ ο ίδιος ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας, πρβ: «Παραλαβών (ο βασιλεύς Φίλιππος του Αμύντα) την Μακεδονίαν δουλευουσαν Ιλλυριείς πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων κυρίαν εποίησε και ένεκα τοις αυτού ικανότητας και μόνο ηγεμών της Ελλάδος ανέλαβε» = έχοντας ο βασιλιάς Φίλιππος παραλάβει τη Μακεδονία σκλαβωμένη στους Ιλλυριούς, την έκανε κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων. Ένεκα της ικανότητάς του και μόνο, ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας (Διόδωρος 16.1)

Παράλαβε ομοίως ότι οι Μακεδόνας συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς, αγώνες που επιτρέπονταν μονάχα σε Έλληνες και ότι την ημέρα που γεννήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος ηττήθηκαν σε μεγάλη μάχη από τον Παρμενίωνα οι Ιλλυριοί: «Το ότι ο Αλέξανδρος ως προς την καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του ήταν απόγονος του Ηρακλή, μέσω του Κάρανου και από πλευρά της μάνας της μητέρας του απόγονος του Αιακού, μέσω του Νεοπτολέμου, είναι πλέον αποδεκτά…. Και στο Φίλιππο, που μόλις είχε κυριεύσει την Ποτίδαια ήρθαν ταυτόχρονα τρία μηνύματα. Το πρώτο, ότι οι Ιλλυριοί νικήθηκαν από τον Παρμενίωνα σε μεγάλη μάχη, το δεύτερο ότι με άλογο ιππασίας νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και το τρίτο πως γεννήθηκε ο Αλέξανδρος (Πλουτάρχου Αλέξανδρος 1 – 3).

5) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει το βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ της Μακεδονίας (498-454 π.Χ.) φιλέλληνα και ως εξ αυτού οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Πέρσης Μαρδόνιος άκουσε ότι ο Αλέξανδρο Α’ της Μακεδονίας ήταν «πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων» (και φυσικά δεν λέει ότι ο Αλέξανδρος Α ήταν «φιλέλληνας»), πρβ: «Ο Μαρδόνιος, αφού ανέγνωσε ό,τι έλεγαν οι χρησμοί, μετά από αυτά έστειλε άγγελο στην Αθήνα, τον Αλέξανδρον, το γιο του Αμύντα, άνδρα Μακεδόνα. Διάλεξε αυτόν, διότι αφενός οι Πέρσες ήσαν συγγενείς του (διότι κάποια αδελφή του Αλέξανδρου, τη Γυγαίην, θυγατέρα του Αμύντα, έλαβε γυναίκα ο Βούβαρης ο Πέρσης από την οποία γεννήθηκε στην Ασία ο Αμύντας….. και αφετέρου διότι ήκουσε ότι αυτός ήταν πρόξενος και ευεργέτης των Αθηναίων («πρόξεινος τε ειη και ευεργέτης») και έτσι θα έπειθε τους Αθηναίους να γίνουν σύμμαχοι… (Ηρόδοτος Η, 136 - 139).

Πέρα αυτού και ακόμη κι αν έλεγε ότι ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν φιλέλληνας πάλι μέσω αυτής της αναφοράς δεν μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες, γιατί αφενός υπάρχουν και Έλληνες που υπεραγαπούν την Ελλάδα και αφετέρου παλιά Ελλάδα λέγονταν μόνο η περιοχή κάτω από τη Θεσσαλία και κάτω (ήταν κάτι ως σήμερα Ελλάδα και Κύπρος).

6) Είναι ψευδές ότι ο Ηρόδοτος αναφέρεται στην αρχική άρνηση των Ελλήνων αθλητών να δεχθούν τη συμμετοχή του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄ στους Ολυμπιακούς αγώνες, Απλώς, επειδή η Μακεδονία απέχει πάρα πολύ από την Ολυμπία και συνάμα μεταξύ Μακεδονίας και Πελοποννήσου παρεμβάλλεται δύσβατη περιοχή, οι Μακεδόνες δε συμμετείχαν από την αρχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρώτος Μακεδόνας που πήρε απόφαση οι Μακεδόνες και ο ίδιος να συμμετέχουν στους Ο.Α. ήταν ο των Μακεδόνων Αλέξανδρος Α, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, έλαβε μέρος στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ., έτρεξε στο αγώνισμα στάδιο και τερμάτισε μάλιστα ίδια με τον πρώτο. Και επειδή ήταν ο πρώτος Μακεδόνας που συμμετείχε στους Ο.Α., οι Ελλανοδίκες, όπως ήταν φυσικό του έκαναν έλεγχο για το αν πληροί ή όχι τις προϋποθέσεις, κάτι ως γίνεται σαφώς και σήμερα στις αντίστοιχες αθλητικές συναντήσεις, πρβ: «Πως Έλληνες είναι αυτοί οι απόγονοι του Περδίκκα, όπως λένε κι οι ίδιοι, κι εγώ προσωπικά είμαι σε θέση να το ξέρω, αλλά στη συνέχεια της ιστορίας μου θα αποδείξω πως είναι Έλληνες και επιπλέον και οι οργανωτές των αγώνων των Ελλήνων που γίνονται στην Ολυμπία αυτή την απόφαση έβγαλαν. Γιατί, όταν ο Αλέξανδρος, πήρε την απόφαση να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες και κατέβηκε γι αυτό το σκοπό, οι Έλληνες που ήταν αντίπαλοί του σε αγώνα δρόμου ήθελαν να τον αποκλείσουν με τον ισχυρισμό πως ο αγώνας δεν είναι για βάρβαρους αθλητές, αλλά για Έλληνες. Κι ο Αλέξανδρος, επειδή απέδειξε πως η καταγωγή του ήταν από το Άργος κι οι κριτές παραδέχτηκαν πως είναι Έλληνας, πήρε μέρος στο αγώνισμα δρόμου ενός σταδίου και τερμάτισε στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο. (Ηρόδοτος Ε 17-22)

Έπειτα στους Ολυμπιακούς αγώνες, δεν συμμετείχαν μόνο οι βασιλιάδες των Μακεδόνων, αλλά και οι ίδιοι οι Μακεδόνες, κάτι που δε θα συνέβαινε, αν οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Μακεδόνες Ολυμπιονίκες ήσαν π.χ.: Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων. Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα. Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ. Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ. Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ. Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ. Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ. Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων). Ο Παυσανίας αναφέρει «νικητές λένε πως αναδείχθηκαν στη συνωρίδα μια γυναίκα Βελεστίχη από την παραθαλάσσια Μακεδονία».

Παράβαλε ομοίως ότι ο Πλούταρχος λέει ότι ο Φίλιππος, πατέρας του Μ. Αλέξανδρου, χάραζε στα νομίσματα τις νίκες των αρμάτων του στην Ολυμπία (βλέπε Πλούταρχου Αλέξανδρος 4), καθώς και ότι ο Παρμενίων, στρατηγός του Φιλίππου και Μ. Αλέξανδρου, νίκησε με άλογο ιππασίας στους Ολυμπιακούς αγώνες (βλέπε Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 3).

7) Είναι ψευδές ότι ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει βάρβαρους τους Μακεδόνες, άρα δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Θουκυδίδης δεν ονομάζει τους Μακεδόνες Έλληνες (επειδή Ελλάδα τότε λέγονταν μόνο η περιοχή από τον Όλυμπο και κάτω και που ήταν κάτι ως σήμερα που λέμε «Ελλάδα και Κύπρος»), όμως τους λογαριάζει – θεωρεί εξ ίσου Έλληνες, αφού από τη μια αναφέρει ότι οι Μακεδόνες και οι Πελοποννήσιοι οι Δωριείς σύμφωνα με τον Ηρόδοτο) ήταν σύμμαχοί και από την άλλη δεν τους κατονομάζει βάρβαρους πλην μόνο όσοι δεν ήσαν ούτε Μακεδόνες ούτε Έλληνες, όπως τους Ιλλυριούς, τους Χάονες, τους Πέρσες κ.α., πρβ (μετάφραση Ελ. Βενιζέλου): «Ο στρατός του (Κνίδου) περιελάμβανεν Έλληνας μεν Αμπρακιώτας και Λευκαδίους, και Ανακτόρους και τους χιλίους Πελοποννησίους, επι κεφαλής των οποίων είχεν έλθει ο ίδιος, βαρβάρους δε χιλίους Χάονας, οι οποίοι, αβασίλευτοι όντες, είχαν αρχηγούς τον Φώτυον και τον Νικάνορα, οι οποίοι κατήγοντο από το αρχοντικόν γένος που ήσκει ενιαυσίως την αρχήν. Μαζί με τους Χάονας εξεστράτευσαν και οι Θεσπρωτοί, οι οποίοι ήσαν επίσης αβασίλευτοι…….. Και ο Περδίκκας είχε στείλει, εν αγνοία των Αθηναίων χιλίους Μακεδόνας, οι οποίοι όμως έφθασαν πολύ αργά. Με τον στρατόν αυτόν ήρχισεν ο Κνήμος την πορείαν του, χωρίς να περιμείνη τον στόλον που ανεμένετο από την Κόρινθον» (Θουκυδίδης 2, 80).

«Και όταν ενύκτωσε, εις από τους ανεξήγητους εκείνους πανικούς, εις τους οποίους υπόκεινται μεγάλοι στρατοί, κατέλαβεν αμέσως τους Μακεδόνας και το πλήθος των βαρβάρων («οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες, όπερ φιλεί μεγάλα στρατόπεδα»), και επειδή ενόμισαν ότι οι επερχόμενοι εχθροί ήσαν πολλαπλάσιοι, από ό,τι πραγματικώς ήσαν και ότι φθάνουν από στιγμής εις στιγμήν, ετράπησαν αιφνιδίως εις φυγήν, κατευθυνόμενοι εις τα ίδια…..(Θουκυδίδης Δ 124 – 126)

8) Είναι ψευδές ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε τους Μακεδόνες βάρβαρους, άρα οι Μακεδόνες δεν ήσαν Έλληνες. Η αλήθεια είναι ότι ο Δημοσθένης αποκάλεσε βάρβαρο μόνο το βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο (βλέπε: Ολυνθιακός Γ 16, Κατά Φιλίππου Γ 31, Κατά Φιλίππου Α 10 ) και αυτό όχι για την καταγωγή του (αφού ο Φίλιππος ήταν στην καταγωγή Αργείος), αλλά για την ηγεμονική συμπεριφορά του, επειδή κάνει λέει πράγματα όσο αφορά στις σχέσεις τους με τους άλλους Έλληνες ή στον τρόπο που σκέφτεται να ηγεμονεύσει των Ελλήνων που δεν αρμόζουν σε Έλληνες, αλλά σε βάρβαρους. Μάλιστα ο Δημοσθένης αποκαλεί το Φίλιππο όχι μόνο βάρβαρο, αλλά και αλλόφυλο (Περί Στεφάνου, 185), φαύλο, αλαζόνα, πλεονέκτη, αναιδή, εχθρό των Αθηναίων (Κατά Φιλίππου Α 9-10), εχθρό της δημοκρατίας και του πολιτεύματος και… και…(Επιστολή Φιλίππου, Περί των εν Χερονήσω κ.α.) που δείχνει πεντακάθαρα ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με εθνολογία, αλλά με πολιτισμό και πολιτική.

Ειδικότερα οι βασικές αιτίες που ο Δημοσθένης αποκαλεί με τα επίθετα αυτά το Φίλιππο είναι: Α) Το ότι ο Φίλιππος αποσπούσε περιοχές και πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες και φυσικά και στους Αθηναίους, όπως π.χ. την Όλυνθο, τη Μεθώνη, Απολλωνία και τριάντα ακόμη πόλεις στη Θράκη που κατάστρεψε λέει με μανία ο Φίλιππος. Η Όλυνθος ήταν λέει πόλη που την κατοικούσαν Έλληνες το γένος με καταγωγή από τη Χαλκίδα της Εύβοιας, η οποία ήταν αποικία των Αθηναίων. Β) Το ότι αφενός δεν ήταν δημοκρατικός, όπως ήταν ο Δημοσθένης, αλλά τύραννος (χουντικός θα λέγαμε σήμερα) και αφετέρου επειδή ο Φίλιππος επέμβαινε, είτε δια της βίας είτε με τεχνάσματα, στις άλλες ελληνικές πόλεις και άλλαζε τους άρχοντες με φιλικά προς αυτόν διακείμενους (δηλαδή τοποθετούσε τυραννικά καθεστώτα), ώστε να ηγεμονεύσει σε κάποια στιγμή σε όλους τους Έλληνες αντί των Αθηναίων.

Λέει ο Δημοσθένης (σε νέα ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

Α) Με ρητορικό ερώτημα: «Δεν κατέλαβε ο άνθρωπος αυτός όλες τις κτήσεις μας; Αν γίνει κύριος αυτής της περιοχής, δεν θα υποστούμε τον χειρότερο εξευτελισμό απ όλους; Δεν πολεμούν εναντίον του εκείνοι, στους οποίους είχαμε υποσχεθεί ότι θα τρέξουμε να τους σώσουμε, αν εμπλέκονταν σε πόλεμο μαζί του; Δεν είναι εχθρός μας; Δεν κατέχει εδάφη μας; Δεν είναι βάρβαρος; Δεν είναι ό,τι μπορεί να πει κάποιος; (Δημοσθένης, Ολυνθιακός Γ 15-17).

Κάτι που σε ελεύθερη απόδοση έχει ως εξής: «Αφού ο άνθρωπος αυτός κατέλαβε όλες τις κτήσεις μας; Αφού …. Άρα είναι εχθρός μας; … άρα είναι βάρβαρος και ό,τι μπορεί να πει κάποιος.

Β) Με περιφρόνηση ή αμετροεπρέια επικριτική: «Κι όμως, κανένας δεν οργίζεται εναντίον του Φιλίππου και της συμπεριφοράς του, που όχι μόνο Έλληνας δεν είναι, που όχι μόνο δεν έχει τίποτε ταιριαστό σε Έλληνα, αλλά δεν είναι καν βάρβαρος με καταγωγή από κάποιο καλό τόπο, αλλά ένας ολέθριος Μακεδόνας, από μέρος απ΄ όπου παλιότερα δεν μπορούσες ν’ αγοράσεις ούτε δούλο της προκοπής. Και πόσο υπολείπεται από έσχατη αναίδεια; Εκτός από την καταστροφή των πόλεων. Δεν προεδρεύει στους Πυθικούς αγώνες. Τους κοινούς αγώνες των Ελλήνων και αφού δεν μπορεί να παραστεί ο ίδιος, ε δεν στέλνει τους δούλους του ως αγωνοθέτες;» (Δημοσθένης, Κατά Φιλίππου Γ 31).

Όπως βλέπουμε και εδώ δεν έχουμε φυλετικά ή εθνολογικά κριτήρια, αλλά συμπεριφορά, γιατί, αν ο Φίλιππος δεν ήταν Έλληνας, ο Δημοσθένης δεν θα ανέφερε ότι ο Φίλιππος ήταν αρχηγός Ελλήνων. Απλώς εδώ ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά, μειωτικά εναντίον των Μακεδόνων.

Γ) Επιχειρηματικά: «Δεδομένου ότι ο Φίλιππος ο Μακεδών και στο παρελθόν παραβίασε τους όρους της ειρήνης που συνομολογήθηκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαό της Αθήνας, περιφρονώντας τους όρκους του και τις αρχές της δικαιοσύνης που αναγνωρίζουν όλοι οι Έλληνες, σφετερίζεται πόλεις που δεν του ανήκουν και μάλιστα κατέκτησε με πόλεμο ορισμένες που ανήκουν στους Αθηναίους, χωρίς να αδικηθεί προηγουμένως από τον Αθηναϊκό λαό, μεγαλώνει ολοένα τη βιαιότητα και την ωμότητά του, αφού σε μερικές ελληνικές πόλεις τοποθετεί φρουρές και ανατρέπει το πολίτευμα, άλλες τις μετατρέπει σε ερείπια, πουλώντας τους κατοίκους της ως δούλους ………….… το να κυβερνώνται (οι Αθηναίοι) από άνθρωπο αλλόφυλο και να χάσουν την ηγεμονία είναι ανάξιο και της δόξας των Ελλήνων και της αρετής των προγόνων μας» ( Δημοσθένης Περί Στεφάνου 181-185)

Όπως βλέπουμε εδώ, επειδή ο Φίλιππος παραβίασε τους όρους ειρήνας κ.τ.λ.. μεταξύ Μακεδόνων και Αθήνας, προκειμένου ο ίδιος να καταστεί δυνατός και έτσι να ηγεμνονεύσει στο τέλος των Ελλήνων αντί των Αθηνών, ο Δημοσθένης δείχνει αμετροέπεια, όμως δικαιολογημένη, και καταφέρεται επικριτικά-περιφρονητικά στο Φίλιππο.

Ας σημειωθεί ότι χαρακτηρισμοί του Δημοσθένη αφενός προέρχονται από σφοδρό, πολιτικό και τοπικό, πολέμιο και αφετέρου λέγονται κατά τη στιγμή της όξυνσης της αντιδικίας. Είναι δηλωτικοί χαρακτηρισμοί της οργής του ομιλητή για τη συμπεριφορά του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου έναντι των Αθηναίων και άλλων Ελλήνων και όχι σχόλια για την καταγωγή του Φιλίππου.

Πιο απλά ακόμη, μετά την άνοδο των Μακεδόνων, κάτι ως συμβαίνει και σήμερα με την άνοδο της Αμερικής, τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες ελληνικές πόλεις σχηματίστηκαν παρατάξεις που άλλες ήσαν φιλομακεδονικές και άλλες όχι. Στις μη φιλομακεδονικές παρατάξεις ανήκε ο Δημοσθένης εξ ου και όλα όσα καταμαρτυρεί εναντίον των ηγεμόνων τους.

9) Είναι ψευδές ότι ο Αρριανός κάνει Εθνοτική αντιδιαστολή μεταξύ Μακεδόνων και Ελλήνων λέγοντας λέει "Μακεδόνες και Έλληνες" (Αρριανός: Αλεξάνδρου Ανάβασις), γιατί ο ίδιος, όπως είδαμε πιο πριν, λέει ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι οι Έλληνες πλην των Σπαρτιατών συναθροισθέντες στον ισθμό εξέλεξαν τον Αλέξανδρο ως αυτοκράτορα και στρατάρχη όλων των Ελλήνων. Άλλωστε, καθώς λένε Πλούταρχος και Αρριανός, η εκστρατεία κατά των Περσών με τον Αλέξανδρο δεν την έκαναν μόνο οι Μακεδόνες, αλλά όλοι οι Έλληνες (Αθηναίοι, Κορίνθιοι κ.τ.λ., πλην των Λακεδαιμονίων).

Ομοίως είναι ψευδές ότι ο Ισοκράτης λέει ότι οι Μακεδόνες δεν είναι του αυτού γένους με τους Έλληνες ή τη φράση "Μακεδόνες ουχ ομόφυλον των Ελλήνων γένος" , αφού αφενός λέει το αντίθετο και αφετέρου προτρέπει-παρακαλεί το βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας (σε αντίθεση με το Δημοσθένη) να γίνει ο πρωτεργάτης της συμφιλίωσης των ελληνικών πόλεων-κρατών (Αθηναίων, Μακεδόνων, Σπαρτιατών κ.α.) και της εκστρατείας εναντίον των βαρβάρων της Ασίας, πρβ: «όμως η τύχη χάρισε σε σένα (Φίλιππε) μεγάλη εξουσία και σου πρόσφερε … όση σε κανέναν άλλο Έλληνα… Θέλω συγκεκριμένα να σε προτρέξω να γίνεις ο πρωτεργάτης της ένωσης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων και τις εκστρατείας εναντίων των βαρβάρων» («Μέλλω γαρ σοι συμβουλεύειν προστήναι της τε των Ελλήνων ομόνοιας και επί των βαρβάρων στρατείας» ) (Ισοκράτης Φίλιππος 11)

Απλώς ο Ισοκράτης αναφέρει στο Φίλιππο της Μακεδονίας ορισμένα κατά τη γνώμη του άσχημα πράγματα που ισχύουν στους Έλληνες, ώστε να τα λάβει υπόψη του και έτσι να μπορέσει να βρει τρόπο να τους ενώσει, τα εξής: «ο δε τον μεν τόπον τον Ελληνικόν όλως είασε, την δ’ εν Μακεδονία βασιλείαν, κατασχείν επεθύμησεν: ηπίστατο γαρ τους με Έλληνας ουκ ειθισμένους υπομένειν τας μοναρχίας τους δ’ άλλους ου δυναμένους άνευ της τοιαύτης δυναστείας διοικείν τον βίον τον σφέτερον αυτων……. και την βασιλείαν γεγενήσθαι πολύ των άλλων εξηλλαγμένην: μόνους γαρ Ελλήνων ουχ ομοφύλου γένους άρχειν αξιώσας μόνος και διαφυγειν ηδυνήθη τους κινδύνους τους περί τας μοναρχίας γιγνομένους. (Ισοκράτης Φίλιππος 105-107) = στα νέα ελληνικά: «Για τα άλλα, όμως, πιστεύω ότι και ο πατέρας σου (ο Αμύντας Β) και ο ιδρυτής της δυναστείας σας (ο Περδίκκας Α’) και ο γενάρχης σας (ο Ηρακλής) θα άκουγε αυτά που λέω…. Εκείνος (ο Ηρακλής) άφησε τις ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία, καθώς ήξερε ότι οι Έλληνες δε συνηθίζουν να υπομένουν τη μοναρχία , ενώ οι άλλοι λαοί δεν μπορούν να ρυθμίσουν τη ζωή τους χωρίς αυτό το πολίτευμα. ….. Ήταν ο μόνος Έλληνας (ο Ηρακλής) που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του και ο μόνος που γλίτωσε από τους κινδύνους που εμφανίζονται στα μοναρχικά καθεστώτα….»

Φυσικά εδώ ο Ισοκράτης δεν υπονοεί ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες, γιατί αν ήταν έτσι, δε θα έλεγε ο ίδιος όλα αυτά που είδαμε λέει πιο πριν (δηλαδή ότι «ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππο πρέπει να γίνει ο πρωτεργάτης της ένωσης της συμφιλίωσης των Ελληνικών πόλεων κ.τ.λ.»), αλλά από τη μια ότι οι Μακεδόνες είναι αφενός διαφορετικό φύλο από τους άλλους Έλληνες (οι Έλληνες ήταν αφενός τέσσερα φύλα και αφετέρου όχι ένα κράτος, αλλά πολλές-κράτη) και αφετέρου διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων (οι Μακεδόνες ήσαν βασιλικοί και οι άλλοι δημοκρατικοί) και από την άλλη ότι άλλο το διαμέρισμα Μακεδονία και άλλο η Ελλάδα. Ελλάδα αρχικά λέγονταν μια περιοχή δίπλα από τη Φθία στη Θεσσαλία, η οποία μαζί με τη Φθία αποτελούσαν το Κράτος του Πηλέα, σύμφωνα με τον Όμηρο. Μετά τα Τρωικά Ελλάδα κατ’ επέκταση ονομάστηκε η Θεσσαλία, η Στερέα Ελλάδα και η Πελοπόννησος. Μετά Ελλάδα λέγονταν και η Μακεδονία. Δηλαδή όταν λέμε Ελλάδα και Μακεδονία είναι κάτι ως λέμε και σήμερα π.χ. «Ελλάδα και Κύπρος». (Περισσότερα βλέπε «Η Ονομασία και η καταγωγή των Ελλήνων)

Υπενθυμίζεται επίσης ότι ο Ηρακλής, από τον οποίον έλεγαν ότι κατάγονταν οι βασιλιάδες της Μακεδονίας, ήταν στο γένος Αχαιός ή σωστότερα από το γένος των Περσειδών, το οποίο είχε δημιουργηθεί από την ανάμειξη των Αχαιών της Πελοποννήσου με τους Δαναούς που είχαν έρθει με το Δαναό από την Αίγυπτο στο Άργος, εξ ου και Αργείοι (= οι κάτοικοι του Άργους) = Δαναοί και Αχαιοί, αλλά και «Αργείοι» = ο βασιλικός οίκος των απογόνων του Ηρακλή. Αντίθετα οι Μακεδόνες ήσαν κατά τον Ηρόδοτο φύλο των Δωριέων και κατά τον Ησίοδο (Ηοία, 1 – 6) αδελφικό φύλο των Γραικών, και Μάγνητων. Επομένως ο βασιλιάς Φίλιππος ως απόγονος του Ηρακλή ήταν άλλου φύλου από αυτό που ήταν οι απλοί Μακεδόνες, καθώς και άλλη περιοχή η Ελλάδα και άλλη η Μακεδονία, όμως περιοχές στις οποίες ζούσαν αδελφικά φύλα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Ισοκράτης λέει ο Ηρακλής άφησε τις ελληνικές περιοχές και θέλησε να ιδρύσει το βασίλειο του στη Μακεδονία» ή «ο Ηρακλής ήταν ο μόνος Έλληνας που δεν θέλησε να γίνει βασιλιάς ομοφύλων του ( «ουχ ομοφύλου γένους άρχειν».) και πήγε στη Μακεδονία κ.τ.λ. (Περισσότερα βλέπε «Το όνομα, η καταγωγή και το έθνος των Ελλήνων)